Het had een paar maanden geduurd, maar nu konden ze dan daadwerkelijk gaan bouwen. De bouwvergunning voor het ontdekkingscentrum was binnen en Simon had de bouwtekening allang klaar. Met toestemming van Patrick en Bea had hij een werkploeg geregeld en alle nodige materialen besteld voor het eerste deel van de bouw. Zoals afgesproken zouden alle muren kant en klaar geleverd worden, zodat ze, zodra het fundament gelegd was, vlot aan de slag konden met opbouwen.

.

Simon wandelde op een avond naar Patrick en Bea. “Komt het uit? Kunnen we even praten over de afwerking van het centrum?” vroeg hij bij de voordeur.

“Graag zelfs, het is spannend allemaal, spannend en leuk! Het wordt nu steeds echter…” antwoordde Bea terwijl ze hem binnenliet.

Onder het genot van een kop koffie keken ze samen naar de verschillende mogelijkheden die Simon op zijn laptop liet zien.

“Ik laat dit allemaal wel zo zien,” onderbrak hij zichzelf ineens, “maar misschien hadden jullie allang zelf een idee.”

Patrick grijnsde: “Dat hadden we inderdaad, maar het kan geen kwaad om naar andere mogelijkheden te kijken.”

“Dat is waar, maar welk idee hadden jullie?” vroeg Simon.

“We hadden aan een soort ongelijke keien gedacht, die aan één kant een beetje vlak zijn en die je dan met die vlakke kant tegen de muren aan metselt. Het voelt een beetje als een symbool voor alle verschillen die er tussen kinderen zijn. Straks, in ons centrum, mogen ze allemaal vooral ontdekken wat bij hen past, waar zij van genieten. We hebben in het verleden te vaak een probleem gemaakt van verschillen en oneffenheden, terwijl die juist zo mooi zijn. Laat ze maar lekker hun eigenheid ontdekken!” legde Bea uit.

“Ik ben het helemaal met je eens. Laat ze maar gaan, die kleine gastjes! Keien dus, ongelijke stenen met een vlakke onderkant. Ik heb er zelf nog geen ervaring mee, dus ik mag ook iets nieuws gaan ontdekken.”

Met een grijns zocht hij op de diverse sites van de leveraars met wie hij het meest onderhandelde. Samen bekeken ze de foto’s en kozen voor keien die niet alleen van vorm en grootte verschilden, maar ook van kleur.

“Mooi, dan ga ik die bestellen, en dan plakken we ze lekker met cement tegen de muren aan! Lijkt me een leuke klus, ik ben heel benieuwd hoe we dat gaan ervaren! We gaan half maart beginnen met de fundering. Zodra die ligt worden de muren gebracht, kant en klaar zoals jullie gevraagd hadden. En de rest volgt dan vanzelf. Ik heb er zin in, dit is net als De Schuilplaats weer zo’n speciaal project. Het voelt ontzettend goed! Hebben jullie verder nog ideeën en wensen?”

Patrick knikte: “Ja, een veranda aan de beide kanten van de ingang, een bredere veranda dan gebruikelijk is bij een huis, zodat de kinderen ook daar kunnen werken als het mooi weer is. Zullen we Huib daar een opdracht voor geven?”

“Goed plan, dan kunnen jullie met hem je ideeën bespreken. Hetzelfde zou je als je wilt met Sjaak kunnen doen voor de tuin er omheen. En dan nog iets praktisch van totaal andere aard: heeft het centrum al een eigen emailadres en een bankrekening?”

“Ja, sinds gisteren!” lachte Bea. “Zal ik ze zo meteen naar je emailadres sturen?”

“Doe maar! Verder nog vragen, opmerkingen, wensen?” vroeg Simon.

“Nee, maar we zullen het je laten weten zodra er wat opborrelt!” beloofde Patrick.

“Prima, en ik kom hier toch elke dag voor de bouw, als er van mijn kant iets is, loop ik hier wel even binnen.”

“Altijd welkom, Simon!” zei Bea.

“Fijn,” glimlachte Simon, “het is goed om voor jullie te mogen bouwen. Ik ga ’s op huis aan, nog even een stuk avond met Annerieke samen. Mensen, ik ben nog geen jaar bij haar, maar ik kan me niet meer voorstellen dat ik ooit alleen was! Thuiskomen is nu een feest!”

Patrick en Bea lachten, waren blij voor hem!

.

De volgende dag besloten Patrick en Bea met Rosalie mee te lopen naar Bloemenhof, om met Huib te overleggen over de veranda. Ze werden vrolijk door hem begroet: “Kom binnen in mijn heerlijke houthol! Maureen heeft hier tegenwoordig ook een werkhoek, ze zit daar achter dat laken verstoppertje te spelen. Ze maakt meesterwerkjes van kaarsvet. Het ging zonder dat laken best goed, maar zo nu en dan moest ze toch flintertjes van hout uit haar werk trekken, dus toen heeft ze een laken gekocht en hier opgehangen. Gaat nu goed toch, Maureen?”

“Ja joh, perfect! Ik moet even door hoor, anders krijg ik ongewenste hobbels in mijn werk.”

“Mag ik wel even om de hoek gluren?” vroeg Bea.

“Dat kan gerust, als ik ondertussen maar door kan gaan,” antwoordde Maureen.

Bea keek langs het laken, stilletjes om niet te storen, maar toen ze besefte wat Maureen maakte, vroeg ze fluisterend: “Wordt dat een vulkaan? Een vulkaan die uitbarst?”

“Klopt, leuk dat je dat nu al ziet. De berg is klaar, in elk geval in grote lijnen, ik probeer nu vorm te geven aan de uitspattingen van de vulkaan.”

“Ik zie het ja, je hebt er de juiste kleuren voor, en de vorm van die uitspattingen vind ik wel heel speciaal. Maar ik stoor niet langer, ik wil niet op m’n geweten hebben dat het mis gaat. Succes verder!”

“Dank je wel!”

“Echt gaaf, een levensechte lava spuwende vulkaan… maar goed, wij kwamen voor het ontdekkingscentrum. We willen je vragen of jij aan de voorkant aan weerskanten van de ingang een brede, vooral diepe veranda wilt maken, met een schuin houten dak, alles erop en eraan,” legde Bea uit.

“Alles erop en eraan is wel veel, dan vrees ik dat het dak instort,” plaagde Huib.

Bea gaf hem een vriendschappelijke stomp. “Gekke vent!”

“Ik wel, lekker gek! Die veranda, die wil ik heel graag voor jullie maken. Vertel maar, hoe breed, hoe diep.”

Patrick had verwacht dat hij daarnaar zou vragen en gaf hem een briefje. “Dit zijn de maten, en we zouden het fijn vinden als je zelf een versiering voor de latjes van de balustrade zou willen bedenken. Iets wat bij het centrum past. En nog wat, tussen die beide veranda’s is dus de ingang. Het lijkt ons een goed idee om de vloer en het dak van de veranda voor de ingang gewoon door te laten lopen, vandaar dat er maar één maat op het briefje staat. En we vroegen ons af, of de toegang naar de voordeur via de veranda niet het beste een schuine oprit zou kunnen zijn, voor het geval er een kind in een rolstoel komt.”

Huib knikte: “Goed idee, dan hoef je dat later niet onverhoopt aan te passen. Nog meer wensen?”

“Nee, volgens mij niet. Als er nog wat te binnen schiet, kunnen we dat dan bij je melden?”

“Natuurlijk,” zei Huib, “ik zal een offerte laten maken, en als jullie wijzigingen of aanvullingen willen, kunnen we altijd nog kijken of we de offerte moeten aanpassen. Zullen we dat zo afspreken?”

“Prima, en dan nog even praktisch over het emailadres en het rekeningnummer van het centrum. Zal ik die naar jou sturen? Of naar Ilse?” vroeg Bea.

“Doe maar naar mij. Als ik alle gegevens over de veranda naar haar doorgeef voor een offerte, moet ik jullie gegevens daar toch ook bij zetten.”

“Afgesproken! We gaan eerst nog even Sjaak om advies vragen, en dan zal ik thuis de gegevens naar je doormailen.”

Huib knikte. “Ik ben blij voor jullie dat alles doorgaat. Succes met alle drukte! Ik ga na deze opdracht vast met de latjes voor jullie balustrade aan de slag. Ik heb al een ideetje voor de versiering. Ook al is jullie bouw nog niet zo ver, ik kan daar al wel aan beginnen. Ik sla ze desnoods in onze schuur thuis op totdat de veranda echt gemaakt moet gaan worden. Ik heb er zin in!”

.

Met Sjaak overlegden ze over de tuin. Sjaak adviseerde om het voorlopig eenvoudig te houden. Een paar speeltoestellen, maar verder nog niet al te veel.

“Het zou kunnen, dat er op een gegeven moment kinderen komen die zin hebben om zelf te tuinieren, misschien een moestuintje te maken. Dat zou het beste moment zijn om er meer aan te gaan doen. Als we nu alles zouden doen, zou het af zijn, en hebben de kinderen niet veel mogelijkheden meer om zelf iets te bedenken…”

“En dat is nou net wat we zo graag willen!” reageerde Bea. “Ik denk dat je een goed punt hebt!”

Sjaak bood aan, als ouder van in elk geval één van hun toekomstige ontdekkertjes, hen als vrijwilliger te helpen met een speelveldje. Hij zou vast rondkijken en met hen overleggen als hij iets moois tegen kwam.

“Super fijn, dank je wel!” zei Patrick blij.

“Het moet goed en mooi worden mensen, omdat het plan goed en mooi is!”

.

Bij Margreet zochten ze Rosalie nog even op. In de hobbykamer van Margreet lag Gloria op een oude slaapzak, waarvan Margreet de ritsen afgehaald en de randen met stof omzoomd had, op de grond. Rosalie speelde om haar heen, betrok haar zo nu en dan bij haar spel. Het was een leuk gezicht hoe Gloria haar probeerde te volgen, haar lijfje in allerlei bochten wrong om Rosalie te kunnen zien.

“Rosalie, wij gaan weer naar huis. Wil jij al mee, of kom je later?” vroeg Patrick.

“Ik kom later, dit is zo leuk, Gloria houdt me de hele tijd in de gaten. Ze krijgt daar sterke spieren van in haar lijfje hier.” Rosalie aaide Gloria over haar buikje, kietelde haar een beetje en lachte met haar kraaiende lachje mee. “Als Gloria gaat slapen, kom ik weer naar huis, goed?”

“Prima meiske, dan zien we je straks wel!”

Bea maakte even een vragend gebaar naar Margreet. Margreet stak haar duim op en knipoogde.

“Nieuw wandkleed?” vroeg Bea. “Heb je die met die driedimensionale bloemen al klaar?”

“Nee, die heb ik even aan de kant gelegd, deze kwam er tussendoor. Die met die bloemen was een extraatje die ik tussendoor maakte. Die was niet in opdracht van iemand, deze wel, thema ‘Golven’. Ook weer leuk om te doen, net even anders dan alle andere die ik gemaakt heb. En ook een kwartslag gedraaid, ik heb de lengte altijd verticaal gedaan, maar deze moest horizontaal, daar heeft de opdrachtgever speciaal om gevraagd.”

“Het begin is al mooi, en ik vind het sowieso een bijzondere manier van handwerken.” Stilletjes bleef Bea staan kijken, terwijl Patrick op de grond ging zitten bij Gloria en Rosalie, en genoot van hun samenspel.

Naar hoofdstuk 47. Op zoek naar een eigen plek

Of naar de Inhoudsopgave