In de grote werkschuur van Huib hing een lijstje van dingen die hij zou gaan maken. Bovenaan stond op dit moment de veranda voor het pension. De latjes, met elk een eigen, eenvoudige tulp-vorm op verschillende hoogten erin, zouden de basis worden voor de balustrade. De vloer van de veranda bij het pension was nog prima, maar de balustrade was destijds vluchtig in elkaar gezet met rechte plankjes. Hij had het nooit mooi gevonden en was blij dat hij het nu mocht veranderen.

Na de veranda stonden er op het lijstje al drie opdrachten die hij had gekregen naar aanleiding van het pand in het dorp.

Huib had Elly gevraagd of zij ook al opdrachten had gekregen naar aanleiding van haar muurschildering in het pand. Dat was niet het geval. Daar stond tegenover dat ze wel via social media en de website nieuwe opdrachten kreeg. Tot nu toe liep het voor hen beiden gesmeerd, rustig aan, geen druk van een overdosis opdrachten, en ook zeker niet te weinig werk.

Naast creatief was Huib ook redelijk praktisch. Het lijstje was namelijk bedoeld als een streeflijstje voor deze maand. Na de opdrachten die hij via zijn pand in het dorp had gekregen, wilde hij deze maand ook pergola’s voor het landgoed gaan maken, gewoon van simpele, niet versierde latjes. Hij verwachtte niet dat het hem deze maand zou lukken om die allemaal klaar te krijgen. Hij zou wel zien hoe ver hij kwam.

.

Dankzij het rustige lenteweer kon Sjaak in de tuin werken, nieuwe plantenperken aanleggen en de tuin bij het pension uitbreiden. Hij deed het op de kalme manier die zo kenmerkend voor hem was. Vroeger dacht hij dat hij door zijn rustige tempo nooit op tijd zijn werk klaar zou krijgen. Erik had hem daarin een stukje begeleiding gegeven, hem geholpen zijn weg erin te vinden, en vooral benadrukt dat het juist belangrijk was dat hij zichzelf niet zou opjutten.

“Je werk moet je hobby blijven, je moet er plezier in houden.”

Dat was een zin die Erik vaak naar hem herhaald had. Het had hem geholpen om door een stuk proces rond het onderwerp slavernij en jezelf opjagen heen te gaan. Voor die tijd was hij zijn eigen slaaf geweest, nu was zijn werk inderdaad zijn hobby. Hij vond het heerlijk om elke dag in de tuin bezig te zijn, te genieten van alles wat hij aanlegde en verzorgde.

Hij keek uit naar het moment dat Huib zover zou zijn om de pergola’s af te maken. Hij had zelf de palen die als basis zouden dienen al in de grond gejaagd. Huib zou helpen om ze met eenvoudige netwerken van latjes met elkaar te verbinden. En daarna zou Sjaak klimplanten, vooral klimhortensia’s en klimrozen, kopen en naast de palen in de grond zetten.

Op momenten dat hij in rust over de tuin nadacht, zag hij de paadjes die hij wilde aanleggen onder de pergola’s door gaan. Hij wilde stapstenen op de paadjes op de aarde leggen, de stenen er een beetje in duwen, zodat wandelaars niet door de aarde hoefden te lopen.

Hij had de stapstenen voor zich gezien. Ze waren plat, en het leek alsof ze zo uit rotsen genomen waren. Hij had ze op internet opgezocht en gevonden bij een bedrijf dat allerlei natuurstenen verkocht. Als de pergola’s klaar waren, met de klimplanten erbij, zou hij daar naar toe rijden om ze te kopen. Op hun foto’s had hij gezien hoe gras en sprietige plantjes tussen de tegels door groeiden. En dat had hem geraakt, de combinatie van het gemak van stenen met het natuurlijke van plantjes. Het leek perfect!

Naar hoofdstuk 235. Plannen voor de inrichting van het opvanghuis

Of naar de Inhoudsopgave