Het lied van dat moment was afgelopen. Het viel Margreet op, dat Anton de plek van Huib innam en een volgende CD neer legde. Op hetzelfde moment vroeg Sjaak haar ten dans. In een flits zag ze Huib kijken, een frons op zijn voorhoofd, maar ze lette er niet echt op, ze draaide zich naar Sjaak om met hem mee te gaan.
“Mooi lied is dit…” begon Sjaak, maar ineens was Huib daar naast hem met de vraag: “Sjaak, mag ik deze dame van je overnemen?”
“Vooruit maar,” zei Sjaak, “maak er wat moois van samen!”
Hij gaf Margreet een knipoog, terwijl hij haar naar Huib toe draaide.
Huib nam haar hand over, legde zijn arm om haar middel en zei: “Sorry meis, dat ik de boel even in de war stuur, maar dit lied wil ik graag met jou dansen.”
Margreet keek hem vragend aan, ze kende het lied niet.
“Wie is die zanger? Mooie stem heeft hij…” vroeg ze.
“Dat is Elvis Presley in zijn jonge jaren. Ik heb op YouTube verschillende filmpjes van hem gezien. Hij is in de loop van de jaren kapot gegaan, maar deze, van deze CD, is één van zijn eerste, daar is hij nog puur, een beetje verlegen maar puur. Ik hou van zijn stem, en van de rust van dit lied.”
Zonder verder te spreken, dansten ze verder, terwijl Margreet probeerde de tekst te verstaan. Een liefdeslied… Ze vond het mooi. Verlegen keek ze naar Huib op. Hij gaf haar een knipoog en legde met zachte hand haar hoofd tegen zijn schouder. Hij hield zijn hand in haar nek, zijn neus in haar haren, en begon, terwijl het lied herhaald werd, elk refrein mee te zingen in haar oor:
Love me tender, love me true
All my dreams fulfilled
For my darling I love you
And I always will
Nadat hij dat bij twee refreinen gedaan had, begon Margreet zonder dat ze er bewust over nadacht, met gesloten ogen het volgende refrein zachtjes mee te zingen. En het daarop volgende refrein deed ze dat weer, nu bewuster. Ze tilde haar hoofd op om Huib aan te kijken. Wat ze in zijn ogen zag, veroorzaakte een vloedgolf in haar lichaam. Dit was zo warm, zo mooi! Ze had nooit geweten dat liefde zo kon zijn… Ze had geen tijd om er over na te denken, ze wilde er ook niet over nadenken, ze wilde alleen maar voelen wat het lied, Huibs stem en zijn ogen met haar deden. En ze wilde dat aan hem teruggeven, ze wilde dat hij kon zien en horen dat zij van hem hield.
En Huib zag het, hoorde het, voelde het! Hij zou wel de hele avond met dit lied verder willen gaan. Het zou hem ten diepste niet kunnen schelen als alle stellen zouden afdruipen van verveling. Dit zou hém nooit vervelen! Maar hij besefte dat hij dat niet kon maken, en gaf Anton een seintje dat hij de herhaling mocht stoppen.
Huib bracht Margreet terug naar Joke en fluisterde nog snel in haar oor: “Dank je wel, je hebt me zo blij gemaakt!”
“Jij mij ook,” fluisterde ze terug en ging zitten.
Huib ging snel terug naar zijn DJ-plek en startte het volgende nummer.
Margreet ging niet in op het volgende dansverzoek, ze had even nodig om na te genieten.
Die nacht kon Margreet niet slapen. Ze liet de avond, en dan vooral de dans met Huib, keer op keer aan zich voorbij gaan. Ze was blij, verlangend, maar voelde zich ook zo onzeker. Haar gedachten brachten haar keer op keer aan het twijfelen. Ze woelde van haar ene zij op haar andere, probeerde of ze in slaap kon komen als ze voorover op haar buik ging liggen. Niets hielp, de onrust bleef.
Kort na middernacht was ze er zo zat van, dat ze besloot om op te staan. Ze zette een mok thee en ging in haar schommelstoel zitten. Met haar oude vest en dikke wollen sokken aan zou ze het wel een poosje uit houden. Ze pakte het boek waarin ze bezig was. Het was haar derde al. Die Nora Roberts wist zo te schrijven, dat Margreet zich telkens weer onderdeel van het verhaal voelde, en er helemaal in zat.
Het was al bijna twee uur toen ze merkte dat ze eigenlijk te moe was om verder te lezen. Ze legde het boek op de lage kast, pakte haar tweede mok thee, en dacht aan het verhaal dat ze net gelezen had. De sfeer leek hetzelfde als hier in het pension. De hoofdpersonen uit het boek lieten zich ook leiden door hun innerlijke stem, hun intuïtie, hun gevoelens, maar kampten net als zijzelf ook met emotionele verwondingen waardoor ze de andere hoofdpersoon soms kwetsten of van zich afduwden. Ze durfden zich niet helemaal te geven.
Dat heb ik net zo, dacht Margreet, en dat maakt me een beetje bang. Huib is de beste, de liefste man die ik me kan wensen. We hebben een diepe connectie en ik hou steeds meer van hem, maar ik durf me niet echt te geven, niet helemaal. Ik weet ook niet hoe, ik ben vast te min voor hem, te dom, te…
Verdorie, daar begonnen die gedachtentreintjes weer! Ze stond op en begon te ijsberen door haar kamer, zachtjes op sokkenvoeten om de gasten op de onderliggende etage niet te wakker te maken. Ze besloot aan het eind van haar ijsbeerwandeling haar gevoelens maar te laten voor wat ze waren. Huib kon beter een andere vrouw zoeken, iemand die wel in staat was om zichzelf te geven, zich aan hem toe te vertrouwen.
Ze sloop de trap af om nog even naar de wc te gaan en hoopte dat ze daarna wel in slaap zou vallen. Ze lag nog maar amper weer in bed, toen haar hart haar overweldigde. Haar liefde voor Huib was groter dan het besluit dat ze net gemaakt had.
Ik laat me niet langer gek maken door mijn gedachten, dat moet afgelopen zijn, besloot ze. Ik ga wél verder met Huib, wij horen bij elkaar, ik heb het vanaf het begin gevoeld en die vonk wordt alleen maar sterker. Ik hou zoveel van hem, ik hou steeds meer van hem… ik zou wel gek zijn om nog langer te twijfelen!
En zo viel ze in een rustige, droomloze slaap.
Maak jouw eigen website met JouwWeb