Samuel en Rebecca hadden ook hun koffers ingepakt. Het was aan hen te zien, dat ze in de afgelopen twee weken door veel verdriet en pijn heen gegaan waren en dat dat goed voor hen geweest was.

Rebecca liep naar Annerieke toe en pakte haar handen: “Jullie allemaal waren geweldig lief en goed voor ons,” zei ze terwijl ze de anderen links en rechts even aan keek, “maar jij Annerieke, jij hebt ons het stootje in de juiste richting gegeven, om dwars door onze pijn heen te gaan.”

Ze liet Annerieke weer los, en sprak verder tegen het hele groepje: “We hebben twee zware weken gehad, maar dwars daar doorheen zijn het geweldige weken geweest. Jullie vrolijkheid en vriendelijkheid, jullie liefde voor elkaar en voor ons hebben ons enorm gesteund. Door jullie hebben we kunnen glimlachen, en zelfs voluit kunnen lachen. We hebben weer zin om verder te leven. Het verdriet is nog niet helemaal over, maar we overzien het, we zien er overheen. We zien de zon weer schijnen, en we genieten weer van elkaar.”

Samuel lachte naar haar: “Ik hoef niets meer te zeggen, jij hebt het perfect verwoord!”

Ontspannen namen ze afscheid van de pensionfamilie en de beide andere stellen die ook op het punt stonden om naar huis te gaan. Samuel en Rebecca hadden ook regelmatig contact gehad met Marcel en Janny, waardoor ze elkaar als vrienden groetten. Ze hadden elkaars gegevens uitgewisseld, en wisten dat ze contact zouden houden. Ze hadden dat niet als een loze belofte ervaren, zoals zo vaak na vakanties gebeurde. Het contact tussen de beide stellen was diep geweest, en Samuel en Rebecca wisten dat ze in nood op hen terug konden vallen.

Marcel en Janny waren er zelf ook blij mee. Ze ervaarden het als iets dat bij hen paste, bij hun verlangen om mensen echt te kunnen helpen.

.

De andere vertrekkende gasten, Theo en Renate, en Alan en Frida, ratelden heerlijk door elkaar heen, dan tegen de ene, dan tegen de ander. Eén ding werd wel duidelijk, en dat was dat ze een diepe vriendschap hadden opgebouwd en elkaar enorm hadden kunnen helpen om hun weg te vinden zonder de religie waarin ze waren opgegroeid.

Voordat ze daadwerkelijk afscheid namen, nam Frida nog even het woord: “Deze malloten hier,” zei ze. lachend wijzend op haar man en nieuwe vrienden, “noemen mij ‘vrije Frida’, en dat ben ik ook. Ik heb me altijd veel vrijer gevoeld dan Alan. Maar in de afgelopen weken hebben zij alle drie zichzelf al veel meer ontdekt. Ze zijn nu zelf ook vrij, vrij van hun godsdienst! Daarom wil ik afstand doen van mijn bijnaam, ik ben gewoon Frida, ik ben wie ik ben. En we zijn alle vier vrij. En ik geloof best dat we alle vier nog door dingen heen zullen gaan, zij ook door gevolgen van hun vroegere religies, maar dat geeft niet, we voelen ons alle vier gemotiveerd om door te gaan, en we weten dat we op elkaar kunnen terugvallen. Heel erg bedankt voor jullie geweldige voorbeeld, jullie begeleiding, jullie gezelligheid en vriendelijkheid. Dit is de beste vakantie geweest die ik ooit heb meegemaakt. Een vakantie met een bijzondere diepgang, zodat we verder kunnen. Zo, en nou heb ik genoeg gerateld, we gaan jongelui!”

Lachend vielen de anderen haar bij, ze namen vrolijk afscheid en vertrokken.

Naar hoofdstuk 187. Huibs Houtbewerking

Of naar de Inhoudsopgave