Huib maakte nog bij daglicht foto’s van de voor-en achterkanten van de vier boeken. Na het avondeten lieten ze de afwas staan en begonnen allebei een boek te lezen, waarna ze heel kort de inhoud beschreven. Huib stuurde de gegevens van de eerste twee boeken naar Ilse, met de mededeling dat de gegevens van de andere twee boeken waarschijnlijk vanavond of anders morgen zo snel mogelijk zouden komen.

Margreet stelde voor om eerst de afwas te doen en dan daarna gewoon verder te lezen. Huib vond het een prima idee.

Halverwege de avond kregen ze een groepsmail van Ilse.

‘We hebben een nieuwe kunstenaar, een woordkunstenaar. Huib en Margreet hebben de eerste boeken van haar gelezen en me een korte beschrijving gestuurd met de foto’s erbij. Ik heb haar pagina al aangemaakt en er haar boeken op gezet. Deze dame kennend zal haar pagina razendsnel aangevuld worden… Ik hoop dat het voor jullie geen probleem is dat Huib, Margreet en ik dit besluit samen genomen hebben. Het was voor ons gevoel overduidelijk dat zij een pagina bij ons hoort te hebben, vandaar…’

Ze sloot het bericht af met de link.

Huib en Margreet hadden het allebei op hun mobiel gelezen, de pagina bekeken, en los van elkaar een duimpje in de groepsmail gestuurd. Het duurde maar even, en er verschenen meer duimpjes, en daarnaast ook korte, verheugde reacties. Marieke kwam met een korte reactie: ‘Hier voorgelezen bij het pension, aan alle gasten, luisterden ademloos… waren verwonderd en blij! Rosalie heeft in één week het vierde boek geschreven, is vandaag begonnen aan het vijfde… Als ze zo doorgaat, een boek per week…’

Ilse, blij met de reacties, haalde Ineke uit het boek dat ze aan het lezen was.

“Mag ik je even onze nieuwe pagina laten zien, op de website van de galerie?”

“Ging dat telefoontje vanmiddag daarover?” vroeg Ineke.

“Yep!” zei Ilse en gaf haar mobiel aan Ineke.

“Wat? De boeken van Rosalie op de galerie? Ha, geweldig! Weet ze het al?”

“Nee, nog niet, ik denk dat ik het haar morgen persoonlijk ga laten zien. Hoe laat denk je dat ik het beste kan komen?”

“Rond een uur of tien drinken we koffie, dan zitten we allemaal bij elkaar,” antwoordde Ineke, “dat lijkt me het meest handig, denk je ook niet?”

“Ik denk dat ik iets eerder kom, kwart voor tien, zodat ik het eerst aan haar alleen kan laten zien. Heeft te maken met haar serieus nemen, ondanks haar leeftijd,” legde Ilse met een knipoog uit.

.

Halverwege de avond werd er nog een mail gestuurd, door Annelies, aan Joke: ‘Even kort, ben begonnen, kan niet ophouden, geweldige schrijfstijl, boeiend verhaal en… ik stop met mailen, ik wil verder lezen! Graag na je vakantie de andere boeken sturen, hier wil ik in verdrinken!’

Joke las het bericht verbijsterd, liet het aan Anton lezen.

“Ik weet wel dat het niet slecht was, maar zo goed als zij beschrijft? Zou ze dat echt menen?”

Anton trok haar tegen zich aan en bulderde van het lachen.

“Wat ben je toch een geweldige vrouw! Je hebt nog niet half door hoe goed je schrijft! Het heeft diepgang, meisje, diepgang en er zit vaart in. Het is gewoon prachtig! Zielswerk, dat vooral…”

Hij kuste haar vol op de mond, ondanks dat ze in de woonkamer van het pension zaten met alle andere gasten om hen heen. Het leverde hen een groot applaus en een heleboel gejoel op!

.

Die nacht kon Joke de slaap maar niet pakken. Haar boeken, Annelies wil ze allemaal lezen. En ze wil ze waarschijnlijk drukken omdat ze ze zo goed vindt. Er dwarrelde allerlei gedachten en vragen door haar hoofd. Ze zou het liefst morgen naar Annelies toe gaan om te zeggen dat ze dat echt niet wilde, maar aan de andere kant… als haar werk echt zo goed was, zou het toch dom zijn om het niet te doen?

Anton kon ook niet in slaap komen, maar deed alsof hij wel sliep. Hij merkte hoe Joke lag te woelen en begreep dat haar boeken haar uit de slaap hielden. Hij kreeg een plan in gedachten, zodat ze niet de hele vakantie hier over hoefde te piekeren. Hij zou morgen…

Anton draaide zich om, legde zijn arm om Joke heen.

“Hey lieverd,” fluisterde hij bij haar oor. “Ik dacht ineens aan morgen. Ik was vergeten het je te vertellen, ik moet voor mijn werk terug morgenochtend. Ik verwacht dat ik voor het middaguur wel weer terug ben hoor. Denk je dat jij je kunt vermaken met schrijven?”

Joke knikte en draaide zich naar hem om, verborg haar hoofd tegen zijn borst. “Die boeken, ik ben er zo onrustig van! Ik lig maar te piekeren…”

“Ik begrijp je Joke, het is ook geen kleinigheid. Je schrijft zo geweldig, zo vanuit het diepst van je ziel, maar je kunt nog maar moeilijk aanvoelen hoe goed jouw schrijfstijl is. Jouw boeken gaan hun weg wel vinden, en mensen heerlijke uren bezorgen, hun harten raken. Ik vind het vervelend voor je dat je er zo mee worstelt, maar ik weet ook, dat het weer een stukje diepere genezing is. En dat komt uiteindelijk je schrijfstijl ten goede. En vooral hoe je over jezelf denkt en voelt! Ga er maar doorheen, je knapt er weer verder van op.”

Hij bleef haar tegen zich aan houden, wetend hoeveel dat met haar deed. Hij kende het stralen van zijn ziel. Zijn kracht en licht, alles wat Joke maar nodig had, stroomden volop naar haar over. Het duurde niet lang voordat hij merkte dat haar lichaam ontspande en haar ademhaling rustiger werd. Ze was in slaap gevallen. Met een glimlach op zijn gezicht viel hij even later zelf ook in slaap.

.

De volgende morgen was het een vrolijk gekwebbel in de eetkamer. Rosalie was het gesprek van de dag, de verwondering om de gave van deze lieve kleuter was groot.

“Ik ben blij dat we op het centrum mochten kijken, gisteren,” zei Marieke. “Het is mij wel duidelijk dat als een kind in zo’n vrijheid zelf alles mag ontdekken, uiteindelijk zichzelf mag ontdekken, dat de ontwikkeling veel sneller en dieper gaat. Ik herinner me nog zo goed hoe vaak ik dingen op school moest doen, die me tegenstonden, waar ik geen belangstelling voor had. Het was echt hangen en wurgen! Ik denk, ook al was ik me er toen niet van bewust, dat dat mijn ontwikkeling behoorlijk tegengehouden heeft!”

“Weet je nog waar je zo’n moeite mee had?”

“Topografie, sowieso alles wat met aardrijkskunde te maken had, maar vooral topografie. Ik heb al die plaatsen en rivieren en weet ik wat allemaal in m’n hoofd gestampt. En wat weet ik nu nog? Ik mag blij zijn als ik nog tien procent ervan over gehouden heb. Op zich snap ik wel dat het handig is dat ik weet dat Amsterdam niet hier in Limburg ligt. Maar ja, dan kom je natuurlijk bij de vraag wat dan wel en wat dan niet goed is om aan te leren. Wat is dan wel zinvol? En daar kom ik toch niet uit. Maar Johan, één ding weet ik wel, als onze dochter vier jaar wordt…”

“… dan gaan we elke dag op en neer rijden naar het centrum hiernaast!” vulde Johan aan.

“Jammer dat het zover weg is he… een half uur met de auto,” verzuchtte Marieke.

“Denk je niet dat je dat er prima voor over hebt?” vroeg Johan.

“Ja maar, als we dan meer kinderen krijgen, moet ik die dan elke keer meeslepen?”

Johan lachte: “Wat heb je toch een heerlijk vooruitziende blik! Zover is het nog niet! En we kunnen het ook zo doen, dat ik haar er ’s morgens naar toe breng, en dan doorrijd naar mijn werk.”

“Dan rijd je hartstikke om!” protesteerde Marieke.

“Ja joh, we moeten er wat voor over hebben! Als onze kinderen daardoor een heerlijke tijd hebben en zich goed ontwikkelen… dat is het me wel waard!”

.

Anton reed die ochtend naar hun woonplaats, naar huis, en helemaal niet naar zijn werk. Hij zette de computer aan en zocht het emailadres van Annelies op. Hij schreef haar een mail, waarin hij haar vertelde dat Joke piekerde over het uitgeven van haar boek, en dat hij haar niet tot na hun vakantie wilde laten wachten. Hij zou haar andere boeken in deze mail mee sturen, zodat Annelies ze kon lezen.

‘En maak haar boeken alsjeblieft zo snel mogelijk klaar voor de verkoop, als je ze zo goed vindt als je gisteren schreef! Ik geef je namens Joke toestemming. Maar… hou dit geheim voor haar, het is een verrassing! Je kunt via dit emailadres contact met me opnemen, Joke gebruikt deze niet.’

Hij zocht de opgeslagen boeken op en stuurde ze mee. Met een blijde glimlach sloot hij de computer weer af, stapte in de auto en reed terug naar het pension. Hij hoopte dat Annelies zich elke avond helemaal zou verliezen in de boeken en haar man opdracht zou geven de boeken direct te gaan drukken en te koop zou aanbieden…

Terug bij het pension pakte hij zijn mobiel voordat hij uitstapte, omdat hij gevoeld had dat hij zoemde. Het was zoals hij hoopte, een bericht van Annelies:

‘Wat leuk dat je dit voor haar doet, echt een mooie verrassing! Ik denk dat haar boeken heel goed gaan verkopen, als ze allemaal zo zijn als die van gisteren. Ze hebben het één en ander bij me losgemaakt…’

‘En dat is het mooiste wat je er over kunt melden!’ schreef Anton terug.

Boven, in hun gastenkamer, vond hij Joke huilend naast haar laptop. Ze had hem opzij geschoven, waarschijnlijk om te voorkomen dat haar tranen er op zouden vallen. Anton klopte zachtjes op de deur om haar niet al te erg te laten schrikken. Ze keek, toch nog verschrikt, op, stond op en liep naar hem toe. Ze sloeg haar armen om zijn nek en hij klemde haar stevig tegen zich aan. Hij zei niets, liet haar eerst maar even gaan.

Zodra ze rustig genoeg werd om te kunnen praten, vertelde ze hem met horten en stoten dat het schrijven vandaag niet lukte, doordat ze zo ontzettend bezig was in haar gedachten met alles wat er gaande was rond haar laatste boek. Ze was zo bang dat het uitgeven van haar boeken een flop zou worden, dat ze totaal niet verkocht zouden worden, en dat ze zich een slag in de rondte zou schamen.

Anton legde zijn handen aan weerszijden van haar hoofd en draaide haar hoofd zo, dat hij haar kon aankijken. “Het gaat wel even heel diep he…”

Ze knikte: “Akelig diep, alsof alle grond onder mijn voeten verdwijnt. En ja, ik weet dat het goed is, dat dit allemaal weer genezing geeft, maar…”

“… zolang je erin zit is het super heftig!” vulde Anton aan.

“Echt wel,” zei ze met een diepe zucht, opgelucht dat Anton haar weer zo goed begreep.

“Zullen we die laptop even afsluiten en dan naar het dorp wandelen. Volgens mij heb ik zin om bij dat gezellige tentje koffie met gebak of een ijsje te gaan nemen.”

“Ja, leuk, maar ik zie er niet uit, toch?”

Ze maakte zich van hem los en liep naar de spiegel. “Moet je zien, zo’n huilgezicht.”

Ze pakte een washand, liet de kraan lopen totdat het water heel koud was, en plensde de kletsnatte washand een paar keer in haar gezicht. “Zo dat voelt al beter, maar het ziet er nog steeds belabberd uit.”

“Lieverd, ga eens op je stoel achter bij je werktafel zitten. Ja, doe maar, ik ga je even helpen.”

Anton pakte haar potje crème, zette het open naast haar op tafel en nam er een beetje van op zijn beide wijsvingers.

“Doe je ogen maar dicht, dan lopen we niet het risico dat ik crème in je ogen smeer.”

Hij had dit wel vaker gedaan op momenten dat ze overstuur geweest was, en had het zelf als een wonderlijk iets ervaren, simpelweg omdat ze er in alle opzichten van kalmeerde. Haar huid, haar emoties, haar hele lichaam. Ook nu merkte hij dat ze zich volledig ontspannen overgaf aan zijn behandeling, haar hoofd tegen zijn buik liet rusten.

Ze zuchtte diep toen hij klaar was en het potje sloot. “Jij weet ook altijd precies wat ik nodig heb he…”

“Mijn hart gaat naar jou uit, lieverd, ik voel je pijn en je worsteling, en als ik mijn gevoel, mijn indrukken volg, kom ik bij dit soort dingen uit. En ik doe het graag, omdat ik merk dat het jou helpt, dat je er zelfs van geniet.”

“Nog één ding over die boeken,” zei Joke, “Annelies wil dat ik na onze vakantie mijn andere boeken ook opstuur. Ik vind het een akelig idee dat ik daar de hele vakantie tegenaan moet hikken. Als ze het boek echt zo goed vindt… zal ik haar vragen om het dan maar te drukken en in de verkoop te doen?”

Anton glimlachte: “Dappere schrijfster! Misschien is dat wel een goed idee!”

Ze liepen de trap af, het pension uit, naar het dorp, naar hun favoriete tentje, en kozen allebei een prachtige en overheerlijke ijscoupe.

“Om te vieren dat ik mijn boeken ga uitgeven!” zei Joke glimlachend.

“Allemaal?” vroeg Anton. “Ga je ze allemaal uitgeven?”

“Ik ga ze allemaal opsturen en dan zien we wel. Als Annelies ze echt goed genoeg vindt mag ze ze van mij uitgeven. Wat zouden ze moeten kosten? Die boeken van Rosalie, die verkopen ze nu voor tien euro. Die van mij zijn daar niet mee te vergelijken… ik kreeg het in gedachten niet rond, redenerend, bedoel ik, redeneren hielp me niet, maar nu ik even stil was, kreeg ik de indruk van vijftien euro. Wat denk jij daarvan?”

Anton glimlachte: “Ik kreeg ook vijftien in gedachten, dus dat zal wel goed zijn. Kom, laat je ijs niet smelten!”

.

Terwijl Anton en Joke van hun ijs genoten, kwam Ilse aan bij het ontdekkingscentrum. Ondanks het mooie weer was ze met de auto gegaan, omdat ze op de terugweg langs de drukkerij wilde rijden om een stapel van Rosalies boeken te kopen.

Ze stelde zich voor aan Bea en Patrick, en vroeg of ze Rosalie even mocht storen.

“We hadden al van Ineke gehoord dat je even langs zou komen. Drink je straks een kop koffie met ons mee?”

“Graag, gezellig! En waar kan ik Rosalie vinden?”

Jan, die in de buurt bezig was met een leuke puzzel over een boerderij, kwam naar haar toe en stelde zich voor: “Ik heet Jan en ik weet waar Rosalie is. Zal ik je even brengen?”

“Ha Jan, jij bent de tuinman, heb ik gehoord van Ineke. Ik heet Ilse, en ja, ik vind het fijn als je me even de weg wijst.”

Met een knipoog naar Bea en Patrick volgde ze Jan op de voet.
“Rosalie schrijft boeken, boeken over dieren en ze gaat ze echt verkopen!”

“Ik heb het gehoord ja, ik denk dat ik straks ook even haar boeken ga kopen. Liggen ze al in de boekwinkel, weet jij dat?”

“Nee, ze liggen bij mijn vader en moeder in de drukkerij. Daar kun je naar toe gaan om ze te kopen.” Hij noemde haar het adres, stond toen stil en wees: “Daar zit ze, ze werkt aan haar nieuwe boek, over vlinders. Ik kan haast niet wachten tot het een echt boek is. Dan gaat één van de begeleiders me die ook voorlezen.”

“Gaaf Jan, Rosalie werkt hard, dus het zal vast niet lang meer duren. Dank je wel, dat je me even gebracht hebt. Ga jij weer verder met je puzzel?”

Jan knikte: “Ja, dat ga ik doen, dan heb ik hem straks voor de koffie wel klaar, denk ik.”

“Leuk, dan kom ik hem straks bekijken!” beloofde Ilse.

Jan huppelde terug, terwijl Ilse hem nakeek. Ze draaide zich om en zag dat Rosalie haar ontdekt had.

“Ilse? Kom jij hier?” vroeg ze verbaasd.

“Ja lieve boekenschrijfster, ik kom jou iets laten zien. Ben je met je nieuwe boek bezig?”

“Ja, over Vlinnie, een mooie vlinder die met een heleboel andere vlinders speelt. Maar wat wilde je me laten zien dan?” vroeg Rosalie nieuwsgierig.

“Ik wil je iets op een website laten zien, kan dat ook op jouw laptop?”

“Ja hoor! Even opslaan…”

Vakkundig sloeg ze haar verhaal op en opende een internetpagina.

“Welke site?”

“Grappig, volgens mij heb je hem hier al in een mapje staan, van de galerie.”

“Oh die, ja, die heb ik.”

Rosalie klikte, waarop de website tevoorschijn kwam.

“Klik maar op de kunstenaars, dan gaan we het wel vinden.”

Rosalie klikte op de kunstenaars, waarop de lijst met kunstwerken en de namen van de kunstenaars verscheen.

“Hey, moet je daar zien!” riep ze uit. “Boeken, Rosalie van Gelder! Staan mijn boeken erop?”

Zonder antwoord af te wachten klikte ze haar pagina aan, en zag de foto’s van haar boeken verschijnen, met bij elk boek een klein beetje tekst.

“Oh, mijn boeken staan er echt op! Heb jij dat gedaan?”

“Nou, Huib heeft de foto’s gemaakt, en Huib en Margreet hebben allebei twee van je boeken gelezen en daar kort een tekst bij geschreven over de inhoud, waar het verhaal over gaat. En dat hebben ze naar mij gestuurd, zodat ik een pagina voor jou kon maken.”

Rosalie, handig als ze was met haar laptop, vergrootte de pagina, zodat ze makkelijker de teksten bij de foto’s kon lezen.

“Dus dit hebben Huib en Margreet erbij geschreven… vonden ze mijn boeken zo leuk?” vroeg ze verbijsterd.

“Zeker weten, leuk en goed, echte zielskunst, het komt ook bij jou van binnenuit. Voel jij dat ook zo?” vroeg Ilse.

“Ja, dat voel ik ook. Ik weet in het begin altijd wel over welk dier ik ga schrijven, maar het echte verhaal komt pas als ik begin. Soms denk ik dat ik weet hoe het gaat, en dan verandert het weer. In het begin vond ik dat akelig, maar nu vind ik dat juist ontzettend leuk. Het is voor mij elke keer een verrassing! En dit is ook een verrassing, een geweldige verrassing, ik ben er zo blij mee!”

Rosalie sprong om en wierp zichzelf tegen Ilse aan om haar innig te omhelzen.

“Dank je wel Ilse, ik vind het echt fantastisch!”

“Daar ben ik heel blij mee!”

Rosalie keek haar aan: “Ik hoor de koffiemachine. Patrick heeft weer zin in koffie! En ik heb ook zin om wat te drinken! Kom jij ook koffie drinken?”

Ilse knikte.

“Ik neem mijn laptop mee, dan kan iedereen het zien.”

Ze klikte even terug naar de hoofdpagina.

“Waarom doe je dat dan?” vroeg Ilse verbaasd.

“Dan is het straks een heel grote verrassing voor Patrick en Bea, en voor Ineke en Jan,” lachte Rosalie. “Kom, naar de koffiehoek!”

Rosalie legde haar laptop op een tafel vlakbij de koffiehoek.

“Ga maar vast zitten hoor, dan haal ik even de suikerpot en de cupjes koffieroom.”

Ze botste bijna tegen Jan aan. “Die heb ik al! Maar je kunt nog wel de theelepeltjes ophalen als je wilt.”

“Goed, doe ik!”

“Wat klink jij super vrolijk,” vond Ineke, “gaat het zo goed met je boek?”

“Ja hoor, het gaat heel goed, met al mijn boeken hahaha, dat zal je straks wel zien!”

Bea keek haar verbaasd aan: “Wat bedoel je, Rosalie?”

“Geheimpje, verrassingsgeheimpje…” zong ze, pakte het potje theelepels en de koektrommel en ging terug naar de koffiehoek.

Bea grinnikte: “Wat voert die dame in haar schild?”

“Een verrassingsgeheimpje…” zong Ineke als een echo.

Lachend kwamen ze met een dienblad mokken en glazen naar de koffiehoek.

“Zo, kom maar op met je verrassingsgeheimpje! Of moeten we wachten tot we ons drinken op hebben?” vroeg Bea.

“Nee hoor, zo lang kan ik dit geheim niet bewaren! Patrick, kom je ook?”

Zodra Patrick, met een vragend gezicht naar de anderen, in de kring zat, opende Rosalie haar laptop.

“Welke website is dit?” vroeg Bea.

“Dat is van de galerie, toch?” dacht Patrick.

“Bingo! Jij mag door naar de volgende ronde, Patrick. En de volgende ronde is hier, in het lijstje van de kunstenaars… ik denk dat jullie het niet eens kunnen zien. Er is een nieuwe bij gekomen, ik zal die even aanklikken… zo!”

Triomfantelijk keerde ze zich naar de anderen.

Jan was de eerste die reageerde: “Dat zijn jouw boeken! Waarom staan die op de computer?”

“Omdat ze mijn boeken bij de galerie gedaan hebben, mijn boeken zijn ook kunst… is dat zo Ilse? Mijn boeken zijn geen beeldjes of zo…”

“Nee, dat klopt, maar de muziekclips van Sjaak en Lisa zijn ook geen beeldjes. Dat is muziekkunst. En jouw boeken zijn woordkunst. Snap je?”

Rosalie lachte alweer: “O ja, natuurlijk! Alleen ik zie nou ineens dat de prijs niet klopt. Je hebt er tien euro bij gezet! Zoveel kosten ze toch niet? Ik dacht zevenenhalf…”

“Ja…” zei Bea, “maar Bert belde gisteren om te zeggen dat hij het eigenlijk geen eerlijke prijs vond. Hij wilde het verhogen naar tien euro, en ik denk dat hij daar gelijk in had. Dus nu staan jouw boeken op de website van de galerie te koop voor tien euro…” Bea keerde zich naar Ilse: “Hoe gaat dat verder? Als iemand een boek wil kopen?”

“Dan mailen ze via de contactlink naar mij, regel ik een factuur en zorg ik dat het boek bij de klant komt. Of ze halen het op. Ik overweeg om van elk boek pakweg tien boeken in te slaan, zodat ik het zelf kan regelen. Bert en Annelies kunnen dan gewoon ook vanuit de drukkerij blijven verkopen, en ik kan het vanuit de galerie gaan doen. Ze staan trouwens ook al op de accounts van de galerie op Facebook en Twitter. Even kijken hoor…”

Ilse nam een slok van haar koffie en zocht op haar mobiel naar Facebook.

“Hier, allemaal duimpjes en hartjes bij elk boek! Als ze nou ook nog gaan bestellen…”

Ook bij Twitter waren de reacties positief.

Ilse zocht verder, naar het mail-overzicht van de galerie.

“Potjandrie! Ik heb even een uur niet gekeken, en er staan ineens een heel stel bestellingen! Allemaal van jouw boeken, en één van Marianne, maar dat wist ik al, Fiona wilde haar eerste macramé-werk kopen. Maar verder allemaal van jouw boeken. Ik denk dat ik zo maar even een bezoekje aan de drukkerij ga brengen! En ik vermoed dat ik daar nog heel regelmatig naar toe zal moeten gaan. En ik zit nog iets te bedenken. Er zou ook een mogelijkheid moeten komen om reacties te plaatsen. Dus als iemand een boek van jou gelezen heeft, dat hij op de site kan vertellen hoe hij het boek vond. Ik denk dat ik al weet hoe ik het ga doen, bij de contactpagina!”

Ilse grinnikte en keek naar Ineke: “Ik had ook al een manier ontdekt om mensen een onderwerp waarover ze willen mailen te laten kiezen. Zoals bestellen, daardoor weet ik direct als ik een nieuwe mail zie, dat het om een bestelling gaat. Ik ga daar ook een optie ‘Reactie op een product’ of zoiets bij doen. Komt helemaal goed! Sorry lieve mensen, ik ben gewoon overdadig enthousiast!”

“En ik ook!” sprong Rosalie tussen Jan en Ilse op de bank, waardoor de koffie van Ilse bijna over de rand spatte.

“Oeps, sorry Ilse, gaat het goed?”

“Gelukkig wel, ik had al wat van de koffie gedronken en de rest is in de mok gebleven.”

Snel dronk ze de rest van haar koffie op.

“Beste mensen, ik ga er weer vandoor, bedankt voor de koffie en de gezelligheid. En jij, Rosalie woordkunstenaar, zet ‘m op met je vlinders!”

.

Ilse had geen idee hoe ze bij de drukkerij binnen moest komen. Ze stond voor het huis, en besloot daar maar gewoon aan te bellen.

Annelies deed open en voordat ze iets kon zeggen, zei Ilse: “U moet de moeder zijn van Jan, ik zie het aan uw gezicht. Ik ben Ilse, de webbeheerder van de digitale galerie. Huib was gisteren bij jullie in de drukkerij om Rosalies boeken te kopen. En ik heb ze inmiddels op de website gezet, kijk maar…”

Ze liet de pagina aan Annelies zien.

“Wat leuk voor haar, ze hoort er echt helemaal bij! En terecht… Joh, Ilse, kom even binnen, dan laat ik je de drukkerij zien als je dat wilt.”
“Heel graag, ik wil het niet alleen zien, ik wil ook graag een stapel van Rosalies boeken kopen, want ik heb al heel wat bestellingen via de website binnen gekregen!”

“Oh, echt? En hoe wil je dat gaan regelen?”

“Is je man er ook, dan kunnen we het samen even bespreken…”

“Ja, kom maar.” Annelies ging haar voor naar de drukkerij.

“Bert, kun je even komen?”

“Momentje, even dit… ja, ik kom!”

“Goeiedag, ik ben Bert,” stelde hij zich voor

“En ik ben Ilse, webbeheerder van de galerie waar Huib ook bij hoort.”

Ze legde uit hoe het de dag ervoor allemaal verlopen was, en wat haar plannen waren.

“Geweldig, ronduit geweldig! En hoeveel boeken wilde je meenemen?”

“Ik dacht eerst tien, maar als ik zie hoeveel bestellingen er al binnen komen, denk ik dat ik het maar naar twintig verhoog, twintig per titel.”

Ilse legde het verkoopsysteem van de galerie uit, dat zij zelf tien procent van elke prijs ontving voor haar werk voor de site en als tussenpersoon voor de correspondentie en de administratie. Ze beloofde dat ze daar nog met Rosalie en haar ouders over zou praten.

Bert vertelde hoe bij hen de verdeling geregeld was, hoeveel er van de tien euro naar de drukkerij en hoeveel er naar Rosalie ging. Ze overlegden samen hoe ze dat praktisch het beste konden regelen. Het was even wat ingewikkelder dan Ilse eerst voor ogen had gehad, maar samen kwamen ze er prima uit.

Even later vertrok Ilse met een doos vol boeken op haar bijrijdersstoel en schreef Bert op zijn werklijst, dat als hij klaar was met de boeken van Joke, hij nieuwe stapels voor Rosalie zou regelen.

Naar hoofdstuk 72. Worstelingen van Fiona

Of naar de Inhoudsopgave