Terwijl Margreet zo nu en dan naar buiten keek en blij was met de nieuwe planten die ze daar zag, naaide ze verder aan haar tweede kimono. De eerste, van de goudbruine stof, was leuk gelukt. Al naaiend had ze voor zich gezien hoe ze de mouwen en de zijnaden kon maken. De mouwen waren eigenlijk flappen van één van de rechthoekige lappen, die ze voor een deel aan elkaar naaide, wat dan de mouwnaden onder haar armen werd.

Toen ze met de zijnaden was begonnen, ze vast had gespeld om te kijken hoe het zou worden, had ze gezien dat de kimono okselfris zou worden. Tussen de mouwnaad en de zijnaad bleef een gedeelte open, maar doordat de lap van de mouwen voor en achter tot borsthoogte vielen, was die opening niet zichtbaar. Voor de zijnaad had ze van onderaf nog een lapje stof tussengevoegd, een driehoek. Het stond leuk, het maakte het patroon echt af. En haar buik zou er daardoor met gemak een eind in kunnen groeien.

Sinds een paar dagen zaten haar gewone broeken en rokken niet allemaal zo lekker meer. Ze begonnen iets te strak te zitten. Ze was nu drie maanden zwanger, en het was eigenlijk alleen als ze naakt was nog maar een heel klein beetje zichtbaar dat ze zwanger was. Maar ze voelde het al wel aan haar kleren, en daarom had ze besloten haar goudbruine wikkelrok met bijbehorende kimono te gaan dragen. Tijdens het ontbijt had ze er lovende reacties over gekregen. Iedereen vond de patronen van de rok en de kimono bijzonder, en was enthousiast over de mooie kleur.

Nu was ze bezig aan haar tweede kimono, van de groene stof, waarvan ze ook een wikkelrok had gemaakt. De kimono was al bijna klaar.

Ze had nog behoorlijk wat stof over, van beide kleuren. Ze had ze al eens over elkaar heen gelegd en geconstateerd dat ze mooi bij elkaar pasten. En dus had ze besloten een derde kimono te gaan maken van een combinatie van beide kleuren. Ze hechtte de laatste draad af en hield haar groene kimono voor zich. Ze liep er mee naar de slaapkamer en verwisselde het goudbruine setje voor het groene. Ze draaide rond voor de spiegel en was dik tevreden met het resultaat. Ze besloot het groene setje aan te houden om ze bij het avondeten aan de familie te showen.

Snel ging ze aan de slag met de beide stoffen voor de derde kimono. Ze had er plezier in, het model was zo eenvoudig, maar ook zo leuk!

Toen ze naar de keuken ging om te helpen met koken, had ze de beide lappen voor de derde kimono al geknipt en met een zigzagsteek rondom beveiligd tegen rafelen. Ze liep even bij Huib langs in zijn werkschuur.

Hij keek haar vragend aan: “Vanmorgen had je toch dat goudbruin setje aan? Is dit je tweede set? Is die nu al klaar?”

“Ja, hoe vind je deze dan?”
“Perfect! De kleur komt prima bij de kleur van je ogen, ze lijken wel hetzelfde,” zei hij terwijl hij haar iets van zich af hield om het te vergelijken. “Jij bent echt een magiër op het gebied van handwerken. Het staat je bijna deftig, terwijl het toch zo eenvoudig is.”

“Ik denk dat dat komt door de soorten stof en de kleuren. Ik ben net begonnen met een derde kimono, waarbij ik beide stoffen samen ga gebruiken. Het linnen is wel iets dikker dan het katoen, maar het voelt goed bij elkaar. Ik ben benieuwd hoe het resultaat zal zijn. Maar joh, ik moet verder, Annerieke helpen met koken.” Na een snelle kus liep ze verder.

.

Het viel Annerieke direct op: “Je tweede set is ook al klaar! Wat mooi, Margreet. Het staat je zo mooi, zo gekleed, zo sjiek”.

Lisa, met haar scherpe mesje nog in haar handen, viel haar bij met enthousiaste reacties.

Margreet voelde zich blij: “Ik voel me zo thuis in deze kleren, zo echt vrouw, en… nou ja, gewoon thuis. En jullie reacties bevestigen, benadrukken dat gevoel. Dankie!”

Terwijl ze samen de groenten sneden, vertelde ze verder over de kimono waar ze die middag aan begonnen was. “Dus ik heb nog steeds twee projecten naast elkaar lopen, kleding en jullie wandkleed, Lisa.”

“Oh, ben je daar ook al aan begonnen?” vroeg Lisa verrast.

“Ja, maar nog niet met borduren hoor. Ik heb alleen de lap waarop ik ga borduren geknipt en omgewerkt met een zigzagsteek, tegen het rafelen. De volgende keer ga ik beginnen met lapjes en draden erop zetten.”

.

Tijdens de maaltijd vertelde Margreet, dat ze de volgende dag naar de kringloopwinkel wilde gaan. “Ik heb bedacht om daar zo nu en dan heen te gaan, niet alleen voor lappen stof en bolletjes breigaren, maar ook alvast voor kinderspullen. Annerieke, zullen we de wieg die je op zolder hebt binnenkort naar de kinderkamer brengen?”

“Helemaal goed meis, ik heb hem al schoon gemaakt en het hemeltje, de dekbedovertrekken en lakens gewassen. Als je er dingen aan wilt veranderen, een ander hemeltje of andere dekbedovertrekken, voel je daar dan vrij in. Maak er maar wat moois van!”

“Welke kleur heeft het hemeltje en het beddengoed?” vroeg Margreet nieuwsgierig.

Annerieke dacht even na hoe ze haar wonderlijke ontdekking wilde vertellen.

“Toen Elly bezig was met de muurschildering, die eerste keer dat ik daar naar ging kijken, viel me iets op. Volgens mij is die licht-lila verf die jullie voor de kozijnen en de deur gebruikt hebben, precies de basiskleur van het hemeltje en het beddengoed. Ik heb wel acht onderlakens, dekbedovertrekken en bijbehorende lakentjes voor onder het hoofdje van de baby, en in allemaal komt dat lichte lila terug als basiskleur.”

“Dan ga ik dat toch zeker niet veranderen?” riep Margreet uit. “Dit is gewoon te mooi voor woorden! Nou heb ik helemaal zin om hem naar de kinderkamer te brengen!”

Annerieke lachte: “Dan gaan we dat straks meteen doen, als we hier in de keuken klaar zijn. Dan leggen we de stapel beddengoed in de wieg, en brengen hem zo naar de kinderkamer!”

Annerieke had echter niet met de anderen gerekend. Iedereen liep na het eten met hen mee, en het kwam er uiteindelijk op neer, dat Annerieke het matrasje en Margreet en Lisa het beddengoed droegen, terwijl Huib en Simon de wieg naar de kinderkamer brachten. Annerieke legde het matrasje met het onderlaken weer in de wieg, terwijl Margreet en Lisa nog met het beddengoed in hun handen stonden. Met open mond staarde ze naar hun stapeltje, de wieg en de omgeving er omheen.

“Dit kun je je toch niet voorstellen… Wist jij dat nog, Huib, dat jij die kleur om je heen had toen je baby was?”

“Ja natuurlijk, ik heb een geheugen als van een computer!” Hij grinnikte: “Nee lieverd, ik wist dit niet. Annerieke heeft me dit nooit verteld, en ik kan het me ook niet herinneren van mijn kinderfoto’s. Ik betwijfel zelfs of ik ooit een foto van deze wieg gezien heb.”

“Sorry jongen, daar hebben Erik en ik ons de tijd niet voor gegund, we besteedden onze tijd liever aan jou en elkaar,” zei Annerieke. “En toen jij overging op een ledikant, hebben we de wieg op zolder gezet. Ik denk, dat als jij daar wel eens geweest bent, dat je hem niet gezien hebt, want ik had er een laken overheen gehangen, om hem een beetje tegen vuil te beschermen.”

“Ik vind hem prachtig!” Margreet omhelsde Annerieke. “En ik ben er heel blij mee dat we hem mogen gebruiken.”

“Natuurlijk, ik heb liever dat dat lieve meiske hierin gaat slapen, dan dat hij maar leeg op zolder staat! Het ledikant en de kinderwagen heb ik trouwens ook nog. En twee boxen. Kom maar eens kijken of je die wilt gebruiken. Voor het ledikant heb ik dezelfde stof gebruikt voor het beddengoed.”

“Dan denk ik dat ik hem graag zal gebruiken als de wieg te klein wordt!,” zei Margreet lachend. “Maar waarom twee boxen?”

“Eén voor thuis, en één voor in het pension. Dat lijkt me voor nu ook handig. Als de baby wakker is, kan ze mooi in die box liggen terwijl we in het pension bezig zijn. En die bak van de kinderwagen kun je ook in de box zetten, zodat ze daar lekker kan slapen. We zullen de eettafel alleen wat moeten verschuiven, en dus wat minder ruimte voor onszelf overhouden, maar het zal allemaal wel passen.”

Ze besloten direct te gaan kijken. Zowel de kinderwagen als het ledikant en de beide boxen waren helemaal zoals Margreet en Huib het mooi vonden.

“Dat ledikant, moet je zien, alsof jij dat zelf gemaakt hebt, Huib. Het is helemaal jouw stijl!” merkte Sjaak op.

“Ja joh, het zat er al vroeg in,” zei Huib met een ernstig gezicht.

Lisa schaterde: “Ik zie het helemaal voor me, een baby van een paar maanden die een ledikant voor zichzelf in elkaar timmert!”

Ze moest er zo vreselijk om lachen, dat ze bijna niet meer kon stoppen. De hele familie werd er door aangestoken en vrolijk lachend gingen ze weer naar beneden, terwijl ze de kinderwagen en een box alvast mee sjouwden.

Annerieke vertelde Margreet dat ze het linnengoed van de wieg ook voor de kinderwagen had gebruikt. “Die dekbedjes zijn van dezelfde maat, dus dat werkte prima.”

“Geweldig,” verzuchtte Margreet. “Echt geweldig…”

“Voor mij ook, ik vind het echt leuk dat ze weer gebruikt gaan worden. Ik heb trouwens nog wel meer babyspullen, luiers en zo, ik ben begonnen met katoenen luiers. En rompertjes en, ach, weet ik veel, het is al zo lang geleden. Moet je die baby van mij nou zien, die kerel van jou!”

Grinnikend gingen ze achter de anderen aan. Ze zetten de kinderwagen in de schuur en de box in de woonkamer. Hij paste perfect tegen een nog kaal stukje muur, tussen de zithoek en de eethoek, met links en rechts een raam.

“Alsof de kamer er voor gemaakt is…” vond Margreet.

“Het zou me niet verbazen als Erik dit ook zo bedacht heeft,” dacht Huib.

“Ik denk dat je gelijk hebt Huib, hij zag het immers allemaal voor zich?” Annerieke was tussen hen in komen staan en sloeg haar armen om hen heen. “Hij is hier blij mee, zeker weten!”

Simon bekeek hen van een afstandje, zichtbaar genietend.

.

De volgende morgen vroeg Margreet zich af, of ze nog wel naar de kringloopwinkel wilde. Ze besloot er naar toe te gaan om er gewoon even tussenuit te zijn. Ze vond een paar leuke babyjurkjes in verschillende maten, en kruippakjes. Ze dacht er even over na: jurkjes vond ze zelf eigenlijk wel heel leuk, maar als de baby zou gaan kruipen, zou ze er misschien last van hebben. Ze besloot de jurkjes die ze echt leuk vond, toch mee te nemen, en ook een paar kruippakjes. Verderop, bij het speelgoed, vond ze een paar knuffeldieren, die er nog als nieuw uit zagen en lekker zacht voelden. Een vrouw naast haar zag dat ze aan de knuffels stond te voelen.

“Na het wassen in de droger doen, koud programma, dan blijven ze lekker zacht,” informeerde ze Margreet.

Margreet keek haar glimlachend aan: “Bedankt voor de tip, dat zal ik onthouden!”

Ze nam een paar knuffeldieren mee en zette ze thuis in de box en in de wieg.
“Zo, mooi stel, jullie moeten nog even geduld hebben, Gloria komt pas over een half jaar!”

Huib hoorde wat ze zei en schoot in de lach. “Leuk dat je alvast die knuffels gekocht hebt. En deze jurkjes… het wordt steeds echter, hè?”

Hij dacht even na, en vervolgde: “Ik heb de meubels voor Simons werkkamer bijna klaar, en wilde daarna beginnen aan het bed voor Johan en Marieke, maar ik denk dat ik beter met de kledingkast voor Gloria kan beginnen, zodat je je voorraadje linnengoed en kleren kwijt kunt. Ik verwacht dat ik hooguit een paar dagen daarvoor nodig heb. Dan doe ik dat bed daarna en dan nog wat planken voor speelgoed in de kinderkamer en de hobbykamer. Voorlopig kun je speelgoed en knuffels nog wel in de box kwijt.”

“Als je denkt dat Johan en Marieke het geen probleem vinden, lijkt me dat een goed plan. Ik wil zo nu en dan even rondkijken in de kringloopwinkel, en dan zie ik wel wat ik tegenkom. Het is leuk om daar nu al op m’n gemak mee bezig te zijn.”

Huib trok haar liefkozend tegen zich aan en zei, terwijl hij met zijn vingers in haar haren speelde: “Weet je wat me ook leuk lijkt? Een hobbelpaard, en voor buiten zo’n loopfietsje. Ik weet wel dat ze daar voorlopig nog niet aan toe is, maar als je een keer zoiets tegenkomt, aarzel dan niet! O ja, en een schommel, een babyschommel, en een stevige schommel voor in de tuin, die moet er te zijner tijd zeker komen!”

Margreet lachte, herinnerde zich dat Huib dat voor zich had gezien, Gloria op een schommel, terwijl zijzelf nog geen idee had gehad dat ze zwanger was.

“Ik zal het allemaal in de gaten houden,” beloofde ze.

Naar hoofdstuk 232. Nieuwe indrukken

Of naar de Inhoudsopgave