De middag gebruikten Huib en Margreet om wat boodschappen voor de filmavonden te doen.

“Sjaak en Lisa zouden vanavond voor de stoelen zorgen, maar zij hebben al een zware dag achter de rug. We hebben tijd genoeg, zullen wij die stoelen even regelen?”

Margreet knikte. Samen brachten ze de stoelen van hun eethoek en van Annerieke naar hun woonkamer. Huib zocht de film op en zette die op zijn computer klaar, zodat hij hem vanavond alleen maar hoefde te starten. En Margreet zette ondertussen een heleboel glazen klaar op de eettafel.

Ondertussen was Sjaak in de tuin aan het werk, en pakte Lisa haar cello. Ze had er een tijd niet op gespeeld. Ze glimlachte toen ze merkte dat hij behoorlijk stoffig en ontstemd geraakt was. Ze besloot hem eens een liefdevolle grote beurt te geven. Ze poetste het instrument schoon, spande haar strijkstok en haalde die wat extra door de hars. Daarna stemde ze de snaren.

Toen het geluid van elke snaar naar haar zin was, ging ze er eens makkelijk bij zitten, op de pianokruk. Ze begon eenvoudig, een langzame melodie. Ongemerkt oefenden de vingers van haar linkerhand in het vinden van de juiste plaatsen waar ze de snaren moesten indrukken. Al spelend merkte ze, dat ze het niet echt kwijt geraakt was, en daar was ze blij om. Ze genoot van de diepe, volle klank van haar instrument en begon steeds meer vanuit haar binnenste te fantaseren. Ze leefde zich helemaal uit, van mineur, naar majeur. En uiteindelijk liet ze de strijkstok over de snaren dansen in een vrolijke strijdmars. Zonder zich bewust te realiseren dat ze zich ook zo voelde, strijdbaar en optimistisch, vrolijk en verlangend, speelde ze verder.

Buiten staakte Sjaak zijn werk, voegden Huib, Margreet en Annerieke zich bij hem, allemaal gelokt door en in de ban van Lisa’s muziek. Ze spraken geen woord, hadden alleen even naar elkaar geglimlacht of geknipoogd. Ze luisterden, genoten van dit prachtige concert.

Toen het stil werd, slaakten ze alle vier een duidelijk hoorbare zucht.

“Ze klinkt goed,” vond Annerieke, “vooral in dat laatste deel. Ze strijdt, maar niet terneergeslagen, ze strijdt met passie, voor zichzelf en voor anderen. Ze klinkt hoopvol. Wat denken jullie, klopt dat?”

Sjaak knikte: “Ik kan het niet beter verwoorden mams, dat is precies wat ik voelde.”

Annerieke keek hem verrast aan, met open mond. Sjaak schoot in de lach: “Als jij Lisa en mij adopteert als je dochter en zoon, ben jij mijn mams. En dat vind ik geweldig! Ik hoop dat jij daar niet jaloers om wordt, Huib!”

“Jaloers? Zeker niet, ik vind het prachtig! Ik weet hoe graag zij meer kinderen had gekregen, he mams, en ik meer broers en zussen… en nu hebben we ze!” Huib sloeg zijn armen om zijn moeder heen en maakte een malle rondedans met haar.

“Lieve schatten, wat een heerlijkheid! Ah kijk, daar komt Lisa ook, kom erbij meis, dan is ons gezin compleet!”

Ze sloegen hun armen om elkaar heen, zodat ze een kring vormden, met de hoofden naar elkaar.

“Lisa, we hebben genoten van je muziek, dank je wel!” deelde Sjaak de gevoelens van de groep. “Klopt het dat je je hoopvol voelde, strijdbaar en vrolijk?”

Lisa keek verbaasd op. “Dat was het precies, wat bijzonder dat je dat zo gevoeld hebt.”

“Dat hebben wij allemaal gevoeld,” antwoordde Sjaak, “en mams heeft het prachtig voor ons verwoord.”

“Mams…,” Lisa leek het woord te proeven. “Klinkt goed, ook als jij het zo zegt.”

Annerieke lachte: “Deze mams gaat naar de keuken, het avondeten verder klaar maken. Dank jullie wel voor jullie liefde jongelui, ik voel me super rijk!”

Annerieke gaf ieder afzonderlijk een omhelzing en vertrok met Margreet richting het pension.

“Ik haal snel… nee rustig… de was af, en dan kom ik je helpen,” zei Margreet.

“Goed zo, doe inderdaad maar rustig aan! Tot zo!” Annerieke zwaaide even en liep verder naar de keuken, terwijl Margreet in de droogruimte aan de slag ging. Heerlijk, zo’n ruime tafel in de wasruimte, dacht ze even later, dat zou voor onze eigen wasruimte ook een goed idee zijn. En in gedachten zag ze zich daar al rompertjes en andere babykleertjes opvouwen. Wat een idee, ze moest nog zoveel maanden wachten op de baby…

Naar hoofdstuk 129. Annerieke deelt vanuit haar hart

Of naar de Inhoudsopgave