De herfst was al in volle gang, de kinderen van de scholen hadden herfstvakantie. Kinderen en ook enkele volwassenen zochten beukennootjes, kastanjes en eikels in het bos, liepen met de vliegertjes van de esdoorn op hun neus en genoten van de herfstwind die door hun haren blies.

Annerieke en Margreet liepen samen door het bos, en zochten zelf ook. Sinds kort had Annerieke ook zo’n mooie, door Huib gemaakte halfronde tafel met een halfronde schaal erop. Ze had Margreets voorbeeld gevolgd door er eerst steentjes in te leggen en daarna dingen die ze in de tuin of in het bos vond.

“Ik weet nog dat Sjaak me vertelde dat hij aan beide kanten van de tuin een eikel in de grond gestopt had, vorige jaar in de herfst. Ik heb gezien dat er aan beide kanten al een plantje ontstaan is. Over een paar jaar hebben we daar twee echte eiken staan. Dat heeft wel wat, als twee wachters op het landgoed!” vertelde Margreet.

“Oh echt? Wat een leuk idee! Die man krijgt vaak zulke eenvoudige maar mooie ideeën. Als ik denk aan die grotere perken waarmee hij bezig geweest is, met stapstenen op de paadjes er tussendoor. En die pergola’s die hij samen met Huib gemaakt had. De klimhortensia’s die hij erbij geplant had, deden het goed afgelopen zomer. Ik heb genoten van die grote bloemen.”

“Ja, grote bloemen die opgebouwd zijn uit kleine bloempjes. En nu ze uitgebloeid zijn, ziet het er nog steeds leuk uit. Sjaak zei, dat hij bewust die uitgebloeide bloemen eraan liet zitten. Alleen degene die op de grond vallen, raapt hij soms op omdat ze anders aan onze kleding blijven hangen. Dat heb ik zelf ook al een paar keer gemerkt, dan vond ik thuis allemaal van die kleine uitgedroogde bloempjes, en die voelen hard en scherp aan je blote voeten. Als Gloria gaat kruipen, lijkt me dat geen prettig gevoel voor haar. Als ik ze zie, raap ik ze zelf ook op, en net als Sjaak gooi ik ze dan gewoon tussen de struiken. Die bloemen van de klimhortensia doen me trouwens aan Elly denken. Zoals zij zulk soort bloemen geschilderd had in Huibs pand. Van buiten lijken het vrij grote bloemen, van binnen blijken ze opgebouwd uit kleine bloempjes. Ik heb haar al een tijdje niet gesproken, zou ze nog opdrachten voor muurschilderingen hebben?”

Annerieke schudde haar hoofd. “Ze belde me gisteren en toen vroeg ik daarnaar. Ze zei dat ze na de kinderkamer van Sjaak en Lisa nog één opdracht had gehad, bij een vriendin, maar dat ze daarna een time-out genomen had. Ze heeft me daar verder nog niets over verteld, maar dat hoopt ze vanavond te doen. Ze komt vanavond bij ons koffie drinken, dan zal ze me meer vertellen. En laten zien, zei ze. Ik ben benieuwd waar ze het over had!”

Margreet grinnikte: “Ik ook, blijkbaar is er iets veranderd!”

“Als Elly het leuk vindt, zullen we dan naar jullie toe komen?”

“Welja, gezellig! En als Elly het goed vindt, kunnen we Bianca, Sjaak en Lisa ook wel vragen.”

.

En zo gebeurde het, dat Elly die avond, met een grote tas vol kleine schilderijtjes, bij het huis van Annerieke en Simon aan kwam, maar samen met haar doorliep naar het huis verderop. Onderweg belde Annerieke naar Lisa, vertelde dat Elly er was en dat ze iets wilde delen en laten zien. Als ze zin hadden… ja, bij Huib en Margreet.

“Ze komen waarschijnlijk ook,” zei Annerieke tegen Elly. “Lisa gaat nog even aan Sjaak vragen of hij ook zin heeft. Nu kan het nog, met één baby op het landgoed, elke keer met z’n allen naar Huib en Margreet. Over twee maanden moeten we kiezen, zo nu en dan ook naar Sjaak en Lisa gaan. Lisa is rond de jaarwisseling uitgerekend.”

“Ja, dan wordt die organisatie iets lastiger, maar jullie kennende zal dat vast geen probleem zijn. Jullie vinden er wel wat op,” dacht Elly.

“Welja, na u mevrouw,” zei Annerieke gekscherend met een buiging bij de bijkeuken van het huis. Binnen werden ze vrolijk begroet door Huib, Margreet en Bianca. “Komt Simon niet?”

“Ja hoor, hij komt zo. Hij was laat van zijn werk terug, moest net nog eten en douchen. En onderweg hierheen heb ik Lisa even gebeld. Ze overlegt nog even met Sjaak, maar vermoedt dat ze zo ook… Oh, daar komen ze al! Leuk dat jullie er ook zijn, elke keer weer heerlijk, al mijn kuikens bij elkaar!” lachte Annerieke.

Huib gaf zijn moeder een zoen op haar wang: “Wat ben je toch een geweldige moederkloek. Je laat je kuikens helemaal vrij, maar vangt ze soms nog even onder je vleugels, puur voor de gezelligheid. Leuk! Kom mee mensen, naar de woonkamer! Allemaal koffie? Lisa nog liever thee? Komt in orde!”

Terwijl de laatsten nog van hun koffie dronken, begon Elly te delen hoe ze het ervaren had om een muurschildering bij haar vriendin te maken. “Ze woont te ver weg om steeds op en neer te rijden, dus ik bleef daar logeren. En ik merkte dat ik dat vreselijk vond. Een paar nachten bij Martin weg. En ik begon na te denken over opdrachten weet ik veel waar in het land, bij onbekende mensen. Dan zou ik daar ook moeten gaan logeren? Door dat obstakel, voor mij was het echt een obstakel, begon ik te twijfelen, na te denken. En zo kwam ik in een procespunt terecht, wat voor korte tijd best heftig was. Om een lang verhaal kort te maken: ik had er behoefte aan om gezien te worden. Martin ziet mij wel hoor, echt wel, en bij jullie weet ik dat ook, maar door de wonden onder die schreeuw om gezien te worden, kon ik dat niet ontvangen. En het maken van die muurschilderingen maakte dat ik gezien werd. Tenminste dat dacht ik, dat dat het dan wel zou zijn. Maar hoe enthousiast iedereen ook over mijn werk was, het genas die wonden natuurlijk niet. Ik heb even een moeilijke tijd gehad, ben er dwars doorheen gegaan, of in elk geval door een diep stuk ervan, en heb daarna ontdekt, dat ik eigenlijk toch heel erg graag kleine schilderijtjes maak, gewoon op de doeken van de Action. Ik geniet ervan, dat ik dat gewoon thuis kan doen, aan een tafel voor het raam. We hebben een kamer boven, daar heb ik een open kast, een heel grote, daar heb ik mijn potten verf in staan, en in alle open vakken die er nog over waren, zette ik mijn schilderijtjes neer. Dat staat zo leuk! Maar vanavond heb ik ze er even uit gehaald, omdat ik ze wilde laten zien. Wat is voor jou het prettigst, Lisa, zal ik ze hier één voor één laten zien, of zal ik ze allemaal op de eettafel leggen.”

Lisa glimlachte naar haar: “Lief dat je aan me denkt, maar het ik heb nog geen last van mijn buik, dus je mag ze gerust op de tafel leggen.”

“Goed, dan doe ik dat. Kom maar kijken als je zin hebt!”

Elly pakte haar tas en begon de schilderijtjes op tafel te leggen. De anderen kwamen kijken en het duurde maar een paar seconden voordat de eerste enthousiaste reacties door de ruimte klonken.

“Oh Huib, kijk, onze reiger met zijn goudvisje!”

“Die haai, wat een engerd, hij komt zo naar je toe zwemmen!”

“Wat een prachtige bloem… Margreet, weet je nog waar we het vanmiddag over hadden? De bloem uit Huibs pand, deze, opgebouwd uit kleine bloempjes.”

“Oh ja, net als de klimhortensia.”

“Zeg Elly, dit alles bij elkaar, dit is net een muurschildering. Het past niet zo bij elkaar, maar je zou een verzameling bloemen kunnen maken, of een verzameling vogels.”

Elly knikte, stralend: “En dat was nou precies wat ik in gedachten had. En ik geloof niet, dat ik een week lang alleen maar met vogels bezig zal zijn, dat niet. Ik denk dat ik elke keer gewoon ga schilderen wat er in me op komt, maar dat ik een heleboel schilderijtjes wel als verzamelingen bij elkaar kan plaatsen. Die beide vogelschilderijtjes staan in mijn kast ook al bij elkaar. Weet je wat trouwens gaaf is? Ik heb de manager van de Action gesproken. Ik mag via hem een grote bestelling plaatsen, dan krijg ik korting. En ze kosten daar al niet zoveel, dus ik heb meteen toegehapt. Hij kwam er zelf mee, had me al een paar keer met een krat doeken van allerlei maten naar de kassa zien gaan, en vroeg me ernaar. Ik maak van elk schilderijtje een foto, en die heb ik hem laten zien. Toen kwam hij met zijn voorstel, leuk he? En het maakt hem niet uit wat voor schilderspullen ik bestel. 'Als het voor jouw levenshobby is, mag je het opnemen in je bestelling', zo zei hij dat. Ik was daar eigenlijk best van ondersteboven!”

“Dat kan ik me voorstellen!” reageerde Huib. “En die foto’s die je gemaakt hebt, heb je die al op de website gezet?”

“Nee, dat kon ik toch moeilijk doen? Eigenlijk heb ik alles stopgezet, de sociale media ook. Ik heb het nog wel hoor, maar ik bedoel dat ik er over mijn werk niets meer op gezet heb.”

“Wanneer ga je dat weer doen?” vroeg Huib. “Je dacht eerst dat muurschilderingen je ‘levenshobby’ waren, maar je hebt nu je echte ‘levenshobby’ ontdekt. Ik wil je met alle plezier helpen om jouw deel van de site een beetje te veranderen, zodat duidelijk is, dat je vanaf nu kleinere schilderijen maakt. Je kunt ze verkopen als je wilt, of als je ze liever allemaal wilt houden, kun je de foto’s laten zien en daarmee de kracht van je ziel over de wereld laten stralen.”

Elly fronste haar voorhoofd: “Werkt dat zo, denk je?”

“Ik weet het bijna wel zeker, jouw kracht zit in jouw werk, jouw werkt straalt het uit. Zoiets. Het zal mensen raken en helpen in hun genezing. Wil je dat?”
“O ja, zeker wel! Dan moeten we dat inderdaad gaan veranderen op de site. Kunnen we dat straks meteen even doen of zal ik morgen terugkomen?”

“Dat maakt mij niet uit, kan allebei. Laten we maar zien hoe het vanavond loopt,” antwoordde Huib.

“Huib, mag ik wat vragen?” kwam Bianca naar voren.

“Nee, daar kunnen we niet aan beginnen,” begon Huib met een quasi ernstig gezicht. “Natuurlijk mag jij ons alles vragen, vertel maar op!”

“Ik heb mijn hobby uit mijn kindertijd herontdekt, en ik denk dat dat voor mij een soort ‘levenshobby’ is. Ik geniet er in elk geval volop van! We hebben het al eens gehad over jullie website. Ik denk dat ik het toch wel fijn vind om mijn werk daar ook op te zetten. Misschien wel om te verkopen…”

“Die poppenjurken? Zeker weten! Elly is denk ik de enige die ze nog niet gezien heeft, maar ik verzeker je Elly, dat zijn niet zomaar poppenjurken. Het zijn kunstwerken! Toen ik die zag, wist ik dat ze niet zomaar wat gefrunnikt had, maar dat ze vanuit haar ziel plaatjes kreeg en gewoon wist wat ze kon maken. En zoals we ondertussen allemaal wel weten, gaat daar enorm veel kracht van uit. Bianca, ik zou graag op onze gezamenlijke website een pagina voor je willen maken, om daarop jouw foto’s te zetten, zodat mensen ze kunnen zien, ervan kunnen genieten en ze eventueel kunnen kopen”

Bianca knikte en antwoordde gretig: “Dat wil ik heel graag! Eerst dacht ik alleen dat ik er misschien ooit mijn werk van zou kunnen maken, maar wat jij net zei over dat stralen, dat alleen al zou ik de moeite waard vinden.”

“Prachtig! Zou je de jurkjes willen halen? Dan maken we er meteen foto’s van en proberen vanavond of anders morgen jouw deel van de website ook op te zetten en je aan te melden bij de sociale media als je dat wilt,” stelde Huib voor.

“Als jij weet hoe dat werkt en me wilt helpen, vind ik het prima! Ik haal ze even! Jullie houden Julian wel in de gaten he? Sorry, suffe vraag, alsof jullie je niet over hem zouden bekommeren. Ik ben zo terug!”

Julian, in de box, was intussen wel wakker, maar keek vrolijk om zich heen.

“Dat is waar ook,” zei Elly tegen Annerieke, “jullie hebben al wel twee baby’s op het landgoed wonen.”

Annerieke grinnikte: “Weet je, Elly, het loopt allemaal zo soepel, dat ik het zelf ook even vergeten was. Beide kinderen zijn ook makkelijk, slapen zo weer verder als ze meegenomen worden naar één van de andere huizen. Natuurlijk moet je dat niet een paar keer op een dag doen, maar zo nu en dan, dat kunnen ze prima hebben. Huib en Margreet komen ook lang niet altijd meer in het pension koffie drinken. En eten doen ze standaard thuis. Margreet kookt nu zelf…”

“En Huib soms ook, hij kan heerlijke pizza bakken!” vulde Margreet aan.

“Dat is waar ook, dat vond hij als jongen al zo leuk om te doen. Hij was ook prima in staat om daar heerlijk mee te variëren. Nou ja, jullie redden je wel! En ik vermoed dat het straks met Sjaak en Lisa niet veel anders zal gaan. Dat ze in principe ook veel vaker thuis zullen zijn. Maar dan zijn dit soort avonden des te leuker, heerlijk om elkaar weer te zien. Ah, daar is Bianca alweer!”

Bianca trok haar jas uit en kwam binnen, waar ze de poppenjurken op de tafel bij de schilderijtjes legde.

“Oh my, daar valt mijn mond van open,” verzuchtte Elly, “wat prachtig! Hoe heb je dit dan gedaan? Moet je zien, al die ruches, wat een werk, en wat een geweldig resultaat. De pop die dat mag dragen, is een bofferd! Ze danst daar zo mee weg!”

Lisa streelde de ruches, vol bewondering. “Ik wist dat je er mee bezig was, maar had het eindresultaat nog niet gezien. Het is echt een goed idee om ze op de website en zo te zetten. Dit moet door iedereen gezien kunnen worden. Wat krachtig, ze raken me alle drie.”

“Is het nog niet te vroeg om ze er nu al op te zetten? Het zijn er nog maar drie. En de vierde, die is nog lang niet af,” vroeg Bianca vertwijfeld.

“Dat maakt niet uit Bianca, ik begon met alleen de muurschildering die ik hierboven gemaakt heb. Het groeit vanzelf uit tot meer, kijk maar!” Elly wees naar haar schilderijtjes.

“En bij mij gaat het ook niet zo snel,” deelde Margreet. “Ik heb dat wandkleed dat daar hangt als eerste gemaakt, toen vier kleintjes voor De Schuilplaats, en vervolgens één voor Lisa en Sjaak, van de maat van ons eigen wandkleed. Die zijn nu af, en ik ben nu met een andere begonnen, driedimensionaal dit keer. Ik heb dus ook veel uren voor één werkstuk nodig. Dat geeft niets!”

“Dat brengt ons meteen bij iets anders, de werkuren die je eraan besteed hebt,” zei Huib, “we houden globaal bij hoeveel tijd we aan een werkstuk besteden, en maken naar aanleiding daarvan een prijsindicatie. Haal jij je materiaal ook bij de kringloopwinkel?”

“Haha, daar is ze vaste klant geworden!” lachte Elly. “Ik werk er maar twee keer per week, twee dagen, maar we hebben elkaar daar al een paar keer gezien!”

Bianca lachte: “Klopt ja, ik heb er tot nu toe zo ongeveer alles gevonden wat ik nodig heb.”

Huib grinnikte: “Zo gaat dat hier dus, Margreet haalt daar ook vrijwel alles wat ze nodig heeft. De materiaalkosten mag je bij je prijs berekenen, dat is dus best voordelig voor je toekomstige klanten. Misschien moeten we het morgen even samen regelen. Er komt bij jou wat meer bij kijken dan bij Elly. Vinden jullie het allebei goed als ik nu even met Elly op de pc aan de slag ga en morgen met jou Bianca?”

De vrouwen keken elkaar aan, knikten naar elkaar. Elly ging Huib achterna naar de computer, waar ze in overleg met elkaar de tekst op de website en de sociale media aanpasten.

“Eigenlijk is dit alles. Wat jij zelf kunt doen, is je prijsindicatie even aanpassen en je foto’s van je nieuwe werk op de site zetten. Ik denk dat het leuk is als je ook wat collages maakt van de groepjes die je bij elkaar wilt verzamelen. Je weet nog wel hoe dat werkt, toch?” vroeg Huib.

“Jawel, dat is geen probleem. Ik ga er morgen meteen mee aan de slag. Ik voel gewoon dat dit niet zomaar iets is. Het is belangrijk om dit aan iedereen te laten zien.”

Elly zuchtte diep, terwijl er een stralende lach op haar gezicht verscheen. “Ik zat zo in een dip joh, toen ik merkte dat ik een weerzin kreeg tegen die muurschilderingen. Ik ben zo blij dat ik er dwars doorheen gegaan ben. Ik kan nu weer doen wat echt mijn hart heeft!”

Huib legde zijn hand op haar hand. “Ik ben blij voor je, Elly, bezig zijn met wat echt bij jou hoort, dat is het mooiste wat er is!”

Naar hoofdstuk 23. Pijnpunten en indrukken

Of naar de Inhoudsopgave