Op de terugweg naar huis probeerde Sjaak te bedenken hoe het zou zijn als Lisa altijd bij hem zou zijn. En hoe het zou zijn om er zo voor haar te zijn, dat ze zich echt geliefd zou voelen. Feitelijk wilde hij helemaal niet dat ze straks naar die zolderkamer zou gaan. Hij wilde haar het liefst bij zich houden.

In een opwelling deed hij haar een voorstel: “Heb je zin om straks te helpen met uitladen?”

Lisa knikte, gretig: “Welja, doen we! Mag je met die pick-up over het landgoed rijden?”

“Liever niet over het veld, maar via een pad langs de rand van het landgoed kom je vlakbij mijn huisje. En naar het huis van Annerieke en verderop het huis van Huib en Margreet, loopt ook een pad, langs de andere rand van het landgoed. Dat heeft Erik bewust zo laten aanleggen, zodat de tuin en het gras mooi blijven.”

“Ik snap het, slim bedacht! Ik vind het best jammer dat ik Erik nooit gekend heb. Hij moet een bijzondere man geweest zijn.”

“Dat was hij zeker. Het is soms moeilijk om te beseffen dat hij er niet meer is, maar we praten allemaal graag over hem, en dan lijkt het net alsof hij nog bij ons is. En als we straks weer gaan bouwen hier, dan komt Simon dus ook. Hij was de beste vriend van Erik. Het zal voor hem wel confronterend zijn, om voor het eerst sinds Eriks overlijden hier weer te komen, bedenk ik nu…”

Lisa knikte: “Dat zal best ja.”

Na de laatste bocht in het pad langs het landgoed, werd het huis ineens zichtbaar.

“Ooooh! Wat een leuk huis! Eigenlijk helemaal niet klein, alleen maar laag. Het ziet er echt leuk uit, net een vakantiehuis. Die veranda bij je voortuin, die vind ik echt prachtig. Zit je daar vaak in de zomer?”

“O ja, dat is de beste plek om te mijmeren. En mijmeren doe ik graag. Dat is één van de redenen dat ik van mijn werk houd. Ik heb ook daar alle tijd om mijn gedachten hun gang te laten gaan.”

Lachend stapten ze uit. Lisa keek even om zich heen, ademde de frisse lucht diep in en liet haar adem met een brede glimlach op haar gezicht weer ontsnappen. Ze keerde zich om naar Sjaak, zag dat hij de klep van de laadbak al open had gedaan en erop geklommen was. “Zal ik jou de planten aangeven?”

“Ja, doe maar!” Ze nam de planten van hem over en zette ze naast het pad in het gras.

“De planten voor het pension zetten we ook maar even hier neer, die neem ik later op de middag of morgenochtend wel mee naar de plek waar ik ze in de grond wil zetten. Winterseringen, leuk dat je die koos. Als die bloeien, dan waan ik me in een wereld van parfum!”

Lisa moest daar zo vreselijk om lachen, ze sloeg zich op haar knieën van het lachen! Toen ze weer rechtop ging staan en zijn verbaasde gezicht zag, schoot ze weer in de lach.

“Sorry Sjaak, het klonk zo leuk, een tuinman, altijd met zijn handen in de aarde, die geniet van een wereld van parfum! Ik weet niet, maar de combinatie leek zo grappig!”

Ze zag hoe hij haar met een iets schuin hoofd bleef aankijken. Hij keek niet boos, maar hij lachte ook niet…

Haar lach bestierf op haar gezicht. “Sorry Sjaak, heb ik je beledigd?”

“Welnee, totaal niet! Je bent alleen twee dingen vergeten. Ten eerste is een tuinman ook gewoon een mens en ten tweede zit de neus van een tuinman, als hij met zijn handen in de aarde aan het werk is, een kleine etage hoger. Ik weet niet hoe andere tuinmannen het ervaren, maar ikzelf houd van de kleuren èn de geuren van de bloemen. Die kleurenpracht en die heerlijke geuren voelen voor mij als een beloning voor mijn werk. Ik vind mijn werk op zich al super leuk, maar ook best zwaar zo nu en dan, en als ik dan van het resultaat mag genieten… Dat is voor mij nog belangrijker dan mijn salaris!”

Lisa keek hem verrast aan: “Je meent het echt he, ik kan het zien. Het ontroert me hoe je er over praat, Sjaak. Die tuinen hebben echt je hart, zo mooi!”

Sjaak zag dat er tranen van ontroering in haar ogen stonden. Zonder erbij na te denken, liep hij naar haar toe en streek met zijn wijsvinger over haar wang om een ontsnapte traan op te vangen.

“Lekker slim van me,” mopperde hij op zichzelf, “nou heb je een veeg over je gezicht.” Hij greep in zijn broekzak. “En een schone zakdoek heb ik niet voor je om het weer af te vegen…”

Lisa glimlachte: “Geeft niet joh, het is maar een beetje aarde. Ik heb een brutale vraag: mag ik je huisje zien? Van binnen?”

“Natuurlijk, kom maar mee!” Sjaak ging haar voor, haalde de deur van de bijkeuken van ’t slot. “Hier ga ik dus altijd naar binnen, omdat ik bijna altijd vuile schoenen heb. Kijk, ik heb van Annerieke twee paar sloffen gekregen, een paar voor hier en een paar voor in ’t pension. Jij hoeft je schoenen niet uit te doen hoor, anders moet je op sokken verder.”

“Geen probleem, ik heb dikke sokken aan en ik vermoed dat jij een houten vloer hebt, klopt dat?” Ondertussen trok ze haar schoenen uit.

“Ja, hoe weet je dat?”

“Je lijkt me gewoon geen type voor koude plavuizen, en eigenlijk ook niet voor vloerbedekking. Met mijn dikke sokken op een houten vloer zal ik vast niet zo snel koude voeten krijgen.”

Ze liep achter Sjaak aan, de keuken in. “Wat een mooie kastjes! Heeft Huib die gemaakt?”
Sjaak knikte: “Ja, dat kun je zo wel zien hè, het werk van de vakman!

Lisa streelde met haar vingertoppen over de fijne randjes, de blaadjes en bloemetjes die Huib erin verwerkt had. “Ik vind het echt mooi, het is zo anders dan wat je in de winkel koopt. Zo fijntjes, zo speciaal, met die blaadjes en bloemetjes, zo echt voor jou.”

Sjaak, genietend van haar aanwezigheid, ging haar voor naar de woonkamer, die aan de kant van de keuken een grote eethoek had. “Heb je vaak veel visite?”

“Nee, ik zit er eigenlijk nooit. Het was een idee van Erik…”

Hij wilde niet verder vertellen over Eriks indruk, het idee dat hij allang vergeten was, maar dat nu weer boven kwam. Hij was erbij geweest, toen Erik tegen Huib gezegd had, dat zijn soulmate naar hem toe zou komen, en dat het wijs was om vast rekening te houden met meerdere kinderen. En direct daarna had Erik zich naar hem omgedraaid, naar hem gewezen en gezegd dat voor hem hetzelfde gold. Voor Huib was het al een deel uitgekomen, en nu voor hem… het zat er aan te komen, maar het was nog niet zover dat hij het Lisa kon vertellen. Later, als de echtscheiding achter de rug was…

Ja, Sjaak was een man die rekening hield met tijden en seizoenen, niet in strikte zin dat alles op een bepaalde tijd per dag moest gebeuren, maar hij wist dankzij zijn werk wel, dat je niet alles maar op jouw tijd kon doen, als het jou uit kwam. Soms moest je wachten. Zaaien en snoeien deed je immers ook niet het hele jaar door?

Hij draaide zich om naar de zithoek van de woonkamer. “Heb je zin om zo nog wat te drinken? Dan gooi ik even wat nieuw hout erbij in de open haard.”

“Ja, gezellig, ik vind vuur eng, behalve als het binnen de perken van een haard blijft, dan is het prachtig. En lekker warm natuurlijk.”

Sjaak glimlachte om haar open, eerlijke omschrijving en gooide twee flinke blokken op het kleine vuur. Hij porde er even tussen, en zag hoe de vlammen om zich heen grepen om van het verse hout te smullen.

Lisa was inmiddels via de open ‘poort’ verder gelopen naar de aangrenzende kamer. Ze zag de wonderlijke combinatie van een tweepersoonsbed en een piano.

“Tja, bij gebrek aan een verdieping hierboven, zijn mijn piano en mijn bed hier aan elkaar overgeleverd, en ik moet zeggen dat ze zich aardig redden samen, geen ruzie, geen gezeur, nee, dat gaat eigenlijk prima!” zei Sjaak achter haar.

Lisa moest lachen om zijn malle verhaal. “Maar als er binnenkort een verdieping of misschien wel twee verdiepingen op gebouwd worden, dan verhuis je je bed neem ik aan naar boven?”

“Ja, lijkt me wel. Zal wel een gedoe worden. Het bed zelf kan wel in gedeeltes naar boven, maar zo’n matras. Het is een fijn matras, maar voor zo’n verhuizing naar boven is het een zwaar onhandelbaar monster!”

“Dat denk ik ook, maar als je het met een paar sterke kerels kunt doen, misschien een beetje rond buigen en er een spanband omheen doen? Dan is hij niet meer zo breed en heb je ook meer grip.”

“Volgens mij heb ik niet alleen sterke kerels nodig. Een slim denkende vrouw erbij…”

Hij maakte zijn zin niet af, hij merkte dat hij, zeker in deze kamer, moeite had om afstand te bewaren.

Lisa merkte zijn aarzeling en ging terug naar de woonkamer. Ze was graag bij hem, maar ze had ook het gevoel alsof ze een beetje om elkaar heen dansten.

Dansen… vanavond…

“Vanavond weer dansavond he? Dankzij Margreet vond ik het vorige keer best leuk, ze had me aan het begin van de avond zo bemoedigend toegesproken.”

“Ja, en later danste ze samen met Joke, dat was eigenlijk een geniaal idee van haar. Waarom zouden twee vrouwen niet samen dansen?”

“Of twee mannen?”

“Nou…” aarzelde Sjaak, “volgens mij zou dat een lompe bedoening worden, een soort klompendans. Dan dans ik vanavond liever met jou.”

Nou was het zijn beurt om rood te worden. Hij had die laatste woorden er zonder na te denken uit gegooid.

Lisa glimlachte: “Is goed hoor, ik wil best met je dansen.” Ze probeerde haar woorden zo luchtig mogelijk te laten klinken, maar Sjaak had de lichte trilling gehoord.

“Heb je zin in koffie of liever thee?” vroeg hij. “Of iets van sap, dat heb ik ook nog wel.”

“Liever thee, wat heb je voor soorten?”

“Kom maar kijken, dan kun je meteen kiezen. Ik heb er een paar gekocht op advies van Annerieke, ik ben zelf niet zo’n theedrinker, maar als er iemand langs komt die liever thee drinkt, is het fijn dat ik het in huis heb.”

“Ja,” bevestigde Lisa en snuffelde tussen de doosjes. Ze was er zelf verbaasd van, dat ze zich op wat lichte trillingen na zo op haar gemak voelde in zijn omgeving.

Sjaak had de koffiemachine al aan het werk gezet en de fluitketel op het fornuis begon al te laten horen dat het water tegen het kookpunt aan zat. Lisa koos voor de sterrenmix en hing een zakje in het glas dat hij voor haar neergezet had.

“Leuk, zo’n ouderwetse fluitketel, ik vind dat dat veel gezelliger overkomt dan een waterkoker. En dit fornuis, juist modern, is dit een elektrisch fornuis of nee, ik zie het al, het is inductie. Bevalt dat goed?”

“Jazeker, het werkt snel, het water kookt in een mum van tijd en de plaat is makkelijk schoon te houden. Je moet er alleen wel bij blijven, omdat het zo snel gaat. Al kun je hem in geval van nood natuurlijk ook laag of uit zetten.”

”Jij kunt er zo reclame voor gaan maken!” plaagde Lisa.

Grinnikend liepen ze met hun thee en koffie naar de kamer. Lisa ging op de bank zitten, Sjaak kwam naast haar zitten, met iets afstand tussen hen in.

“Zo, dan kunnen we de boel eens goed overzien,” bedacht hij. “Wat vind je er zo van?”

Lisa keek rustig rond: “Ik vind het knus, ik houd van al dat hout dat je gebruikt hebt.” Ze keek naar de koffietafel. Hij had grillige vormen, niet rechthoekig, vierkant, ovaal of rond, maar gewoon niet te beschrijven, zo apart. Ze boog zich voorover en streelde het hout met haar vingertoppen. "Ook werk van Huib zeker?”

Sjaak knikte: “Ik had zin in iets aparts, iets wat ik nog nergens gezien had.”

“Apart is hij zeker. Ik vind hem grappig. Ook dat past bij jou…”

Sjaak viel haar quasi-serieus in de reden: “Ben ik grappig dan?”

“Nee, ja, nou, dat bedoelde ik niet, ik bedoelde meer, dat het natuurlijke van deze tafel bij jou past.”

Toen ze hem aankeek, zag ze pas de ondeugende blik in zijn ogen en grijns op zijn gezicht.

“O jij, malle!” riep ze uit en gaf hem een por met haar elleboog. “Jawel, je bent wel grappig! Je bent een mafkees, en volgens mij heb je veel meer humor dan ik tot nu toe verwacht had!”

“Welja joh, scheld me de huid maar vol. Een malle, een mafkees… ik moet het er maar mee doen…”

“Doe nou maar niet net of je zielig bent, want dat ben je helemaal niet, je vindt het stiekem maar wat leuk!”

“Oké, ik beken, je hebt me door, ik vind het kostelijk!” Met de vingers van zijn vrije hand rommelde hij over haar hoofd, door haar haren. Verschrikt hield hij stil: wat moest ze wel van hem denken?

Lisa grinnikte: “Ga maar door hoor, het voelt goed!”

“Je bent een bijzondere vrouw, Lisa. Toen ik je zag in die week dat je in het pension te gast was, voelde ik zoveel verwonding bij je. Ik zag je echt als een vrouw die kapot was. En nu zit je hier, en verras je me. Je bent zoveel meer open, je lijkt al veel meer te leven dan toen. Vorige week nog maar…”

Lisa knikte langzaam: “Zo voel ik het ook. Ik voel me met vlagen nog zo kapot als vorige week, maar bij jou, en bij de anderen, voel ik me los komen, vrij worden. Ik had niet gedacht dat dat zo vlot zou gaan.”

“Ik ook niet, en ik verwacht eerlijk gezegd dat er nog wel veel los moet komen, maar voor nu ben ik al heel dankbaar om te zien dat je je zo op je gemak voelt.”

Lisa knikte glimlachend. “Iets anders: soms is het jammer dat de tijd zo snel gaat, het is zo gezellig, maar het is al tijd voor de lunch.”

“Weet je wat, we pakken de pick-up, rijden dat ding terug naar de parkeerplaats en gaan lekker eten. En een andere keer gaan we gewoon verder waar we gebleven waren.”

“Goed plan,” vond Lisa en vervolgde olijk: “Onthoud jij dan waar we gebleven waren?”

“O jij…” Sjaak greep haar bij haar bovenarmen en keek haar indringend aan: “Jij…”

Lisa hield haar hoofd schuin terwijl ze hem grijnzend aan keek. “Ja? Wat is er met mij?”

“Verdorie meid, ik hou van je!”

Verschrikt om zijn eigen woorden liet hij haar los, liep met grote stappen via de keuken naar de bijkeuken, Lisa met grote ogen en open mond in de kamer achterlatend.

Lisa moest even bijkomen van de directheid van zijn uitspraak. Toen voelde ze pas de explosie van blijdschap in haar binnenste. Ze liep bijna huppelend naar de bijkeuken, waar Sjaak met zijn rug naar haar toe zijn schoenen stond aan te trekken. Ze sloeg haar armen om zijn middel en legde haar hoofd tegen zijn rug. “Dank je wel Sjaak, ik hou ook van jou!”

Hij draaide zich om, staarde haar aan: “Jij? Echt waar?”

“Ja, echt waar. Het is nog maar heel pril, eigenlijk nog maar sinds gisteren. Toen je me troostte en ik merkte dat ik me nog nooit van mijn leven zo veilig had gevoeld, toen was het eerst alleen nog maar die veiligheid. Ik voelde dat je hart op hol geslagen was, maar daar sloeg ik geen acht op. Dat begreep ik later pas. Maar terwijl ik daar bij jou stond, kwam er in een flits ineens een gedachte: ‘een man als Sjaak’. Op dat moment kon ik er niets mee. Maar even later kwamen diezelfde flits en woorden, maar toen veel intenser, heftiger. Weet je nog dat je vroeg wat er ineens gebeurde? Nou, dat dus. Ik was er zo van in de war. O ja, nog wat, toen ik je aankeek, zag ik in jouw ogen hetzelfde als wat ik een week geleden in Huibs ogen zag, toen hij met Margreet danste. Zoveel liefde, Sjaak, jij, liefde voor mij? Ik kon het niet geloven, ik was het niet waard. Ik was zo in de war dat ik je vroeg om vast naar de keuken te gaan. En toen kwamen Huib en Margreet binnen, ik heb het aan Margreet verteld, en toen overweldigden die flits en die woorden me nog meer, terwijl ik haar er over vertelde. Alsof jouw ziel en mijn ziel… het leken wel twee sterke magneten die elkaar aantrokken. Ik besloot dat ik nog niet verliefd op je wilde worden, dat ik het contact tussen ons luchtig wilde houden. Eerst die echtscheiding afronden, dan zouden we wel weer zien. En nu, een dag later…”

De tranen stroomden over haar wangen. Ze zag niet dat bij Sjaak hetzelfde gebeurde. De verwondering en de blijdschap waren zo diep… Sjaak nam haar in zijn armen en kuste haar haren. “Oh Lisa, je maakt me zo blij! Zo blij… zo ongelofelijk blij, en dankbaar… jij… ik wist het ook nog maar zo kort, volgens mij een dag eerder dan jij, maar mijn verlangen naar jou, mijn liefde voor jou… ze waren net als bij jou zo heftig snel gegroeid. En net, ik flapte er gewoon uit wat er in mijn hart was. Ik schrok er zelf van, maar nu, nu is het alleen maar goed.”

Sjaak hield haar nog vast aan haar bovenarmen, hield haar iets op afstand. Ze keken elkaar aan, door hun tranen heen. Sjaak kuste haar op haar voorhoofd. “Je bent speciaal voor mij, breekbaar aan de ene kant, zodat ik je wil beschermen. Maar aan de andere kant heb ik het vermoeden dat er achter die breekbaarheid ook een zachtheid en een sterke vrouw schuilt. Je bent zo mooi, gewoon zoals je bent. Het lijkt wel alsof ik zie hoe je werkelijk bent, zonder verwondingen. Het zou me niet verbazen als je in je zachtheid ook heel erg vurig bent.”

“Wow, dat is niet niks…” Lisa was er stil van.

Toen Sjaak haar los liet, deed ze haar schoenen aan en sloeg haar jas los om zich heen. Stilzwijgend liepen ze naar de pick-up, allebei overweldigd door hun gevoelens.

Naar hoofdstuk 82. Van het één in het ander

Of naar de Inhoudsopgave