Marieke had alles geregeld voor de beveiliging, maar was één ding vergeten. Ze had Lisa niet op de hoogte gebracht van het feit dat haar medewerkers maandag zouden beginnen. Ze ontdekte dat maandagmorgen pas, net voordat ze met de eerste vier beveiligers op pad zou gaan. Ze besloot de gok te wagen, er vanuit te gaan, dat iedereen op Bloemenhof wel present zou zijn.

Ze reed voor haar medewerkers uit en parkeerde op de open plekken bij het huis van Sjaak en Lisa. Twee van haar medewerkers begonnen meteen aan een speurtocht over het landgoed, probeerden te ontdekken waar er eventueel zwakke plekken waren.

Marieke en de andere twee beveiligers liepen naar de voordeur van het huis. Het was bijna half 8, maar niemand deed open op hun kloppen.

Eén van de bouwlieden die net bij het huis aankwamen, vertelde dat de bewoners waarschijnlijk in het pension waren voor het ontbijt. Daarom liepen ze die kant op.

Sjaak kwam hen halverwege tegen en begroette hen hartelijk. Hij bood Marieke meteen aan om Lisa even te halen. Hij vond haar boven, waar ze bijna klaar was met het werk. “Ga maar, Lisa, dat kleine beetje maak ik wel alleen af,” beloofde Margreet.

Sjaak en Lisa liepen op een drafje naar de plek waar Marieke stond te wachten. Iets verderop zagen ze de beide beveiligers die zo te zien de directe omgeving van hun huis verkenden.

“Goeiemorgen,” groette Marieke, “Sorry dat we jullie zo rauw op je dak vallen. Ik had vrijdag of zaterdag even moeten bellen, maar vlak voordat we hierheen vertrokken, ontdekte ik dat ik dat was vergeten. Zullen we even naar jullie huis gaan?”

De beide beveiligers kwamen naar hen toe en stelden zich voor. “Hey! Ik ben Joke, en dit is mijn collega Bennie. Wij komen jullie overdag gezelschap houden.”

Ook Bennie schudde hen de hand. Samen gingen ze het huis binnen, waar Sjaak aanbood om koffie te zetten.

“Dat is slechts één van de weinige dingen die er echt toe doen in ons werk,” vertelde Bennie. “De meeste beveiligers leven zo ongeveer op koffie.”

Joke lachte: “Ja, koffie en pizza! Dat zijn de ingrediënten van een gelukkig beveiligingsleven!"

Marieke schoot ook in de lach: “Het is gek, maar op de één of andere manier is dat inderdaad vaak het geval. Waarschijnlijk omdat het gemakkelijk is om even een paar pizza’s bestellen. Maar ik vermoed dat jullie hier andere kost gaan krijgen, want Lisa en Sjaak eten altijd in het pension, waar de eigenaresse kookt. Ik heb vorige week al met haar overlegd en begrepen dat het voor haar geen probleem is, om jullie porties hierheen te laten brengen door onze buitenwacht. Ja, sorry, jullie zullen echt een poosje geïsoleerd moeten leven. In het begin heb ik getwijfeld of het niet mogelijk zou zijn om jullie wel vrijheid op het terrein te geven, maar bij nader inzien is dat niet verstandig, het is te onoverzichtelijk. Wie kwaad wil, heeft te veel mogelijkheden om zich te verstoppen. De buitenwacht bestaat trouwens ook uit twee beveiligers. Eén van hen zal jullie elke dag eten en post brengen. Verder zullen zij in samenwerking met Annerieke wat hand en spandiensten verrichten op het terrein, zodat het wat meer lijkt alsof ze bij het personeel horen. Ondertussen houden ze de omgeving in de gaten. Sjaak, misschien kunnen ze nog wat in de tuin werken. Ze gaan niet hard aan het werk hoor, het is meer voor de show.”

“Mogen we wel mensen ontvangen?” vroeg Lisa.

Joke nam het woord: “Ik begrijp dat je dat gezellig zou vinden, maar ze zouden dan zelf meer risico lopen, doordat zichtbaar wordt, dat ze met jullie verbonden zijn.

Annerieke zal straks via het buitenteam zorgen dat we voor de komende dagen eten en drinken genoeg hebben voor het ontbijt en de lunch. Zij heeft een reservesleutel van jullie postbusje, zodat ze elke dag jullie post mee kan geven bij het avondeten. Als we meer nodig hebben aan eten en drinken, bellen we gewoon naar Annerieke, dan regelt zij dat.”

Marieke knikte naar Lisa en Sjaak: “Ik heb overwogen deze dingen eerder aan jullie te vertellen, maar ik gunde jullie nog een paar dagen van relatieve rust en vrijheid. Maar vanaf vandaag moeten we echt voorzichtig zijn en hier binnen blijven, omdat Ellen de aangifte naar de rechtbank brengt vanmorgen en jullie vanaf dat moment mogelijk meer gevaar lopen. We hopen dat ze het voor elkaar krijgt om directe arrestatie te regelen. Dat zou al heel veel schelen!”

“Waar eten de beveiligers die buiten werken?” vroeg Sjaak.

Marieke vertelde: “Annerieke vond het prima om hen in de pensionskeuken mee te laten eten, maar vanwege de bouwvakkers, die daar ook al eten, hebben we besloten hen een plekje in de eetkamer van de pensiongasten te geven. Het echtpaar dat er nu logeert, is ook betrokken bij jullie situatie, dus dat is alleen maar leuk voor beide partijen. Die beveiligers buiten worden trouwens ook afgelost. Zij werken acht uren, en dragen dan hun dienst over aan het volgende duo. Ze lopen vooral ’s nachts ook regelmatig een rondje over het terrein, om te checken of er geen ongewenst gespuis via een andere hoek het terrein op komt.”

“Er is nog iets dat jullie moeten weten,” vond Bennie. “Joke en ik zijn allebei bewapend. Dat is misschien zoiets als een open deur intrappen, maar ik voel me toch wel een beetje verplicht het te melden.” Bennie gaf Lisa en Sjaak een knipoog. “Altijd handig toch, als er vervelende gasten langs komen?”

Marieke grinnikte, pakte haar tas en haalde daar een papier uit. “Dit zijn de pasfoto’s van de beveiligers, zowel van degenen die bij jullie in huis komen, als hier achterop het papier degenen die in de buurt van het pension verblijven. Met degene die buiten de boel in de gaten houden, zullen jullie in principe niet veel te maken hebben. Als één van hen aan de deur komt, of iemand van buitenaf, dan mag je zelf nooit open doen. Ook niet als je door het raam al gezien hebt dat het een bekende is. Stel dat er een gevaarlijk sujet met die persoon is meegelopen of van de andere kant komt en naast hem of haar gaat staan, dan ben je machteloos, terwijl onze beveiligers altijd hun hand bij hun wapen zullen hebben, zodat ze direct kunnen reageren.”

“Pfft, het komt wel even binnen allemaal, het voelt zwaar,” zei Lisa. “Alsof we zelf ineens gevangenen zijn, opgesloten als misdadigers in ons eigen huis. Ik vind dat best heftig!”

“Dat is het ook, vooral omdat jullie een klein huis hebben. Jullie hebben weinig ruimte voor privacy, weinig mogelijkheid om je voor ons te verstoppen. Zelfs jullie slaapkamer heeft geen deur. Is dat met een reden?” vroeg Bennie.

Sjaak schoot in de lach: “Ja, dit huis was in eerste instantie voor mij alleen gebouwd. En als vrijgezel had ik echt geen behoefte aan een groot huis. Ik wilde een dak boven mijn hoofd, een eigen plekje, verder niets. Simon, die de bouw hiervan geregeld heeft, heeft destijds wel een fundament voor een ruimte hierachter gelegd, daar gaan ze de komende tijd een was- en droogruimte en een schuur bouwen. Maar eerst bouwen ze hier boven slaapkamers en een badkamer, en ook een zolder. Toen Lisa hier nog niet was, vond ik dat ik dat niet nodig had, en toen heb ik mijn bed gewoon hier achter gezet. Als de bovenverdiepingen klaar zijn, kan het bed naar boven. En dan wordt die kamer gewoon muziekkamer. Denk ik…”

Lisa grinnikte: “Het lijkt me de meest logische inrichting.”

“Ja, dat wel, maar ik had even het gevoel dat ik de boel zat te regelen zonder met jou te overleggen.” Sjaak keek haar liefdevol aan. “Het moet ook jouw thuis blijven, jouw plek waar je graag terug komt.”

“Ik begrijp je, maar over dit zijn we het echt wel eens hoor!” Ze legde haar hoofd op zijn schouder en haar hand op zijn been en richtte zich op de gasten: “We zijn nog niet zo lang bij elkaar, dus het samen zijn, hoe je de dingen aanpakt, dat is allemaal nog een beetje wennen. Maar volgens mij doen we het prima!” Glimlachend keek ze naar Sjaak op, die haar een kus op haar voorhoofd gaf.

“Jullie zijn een geweldig stel,” vond Joke, “Jullie zitten hier met drie bezoekers die je eigenlijk helemaal niet kent, en jullie zijn gewoon heerlijk jezelf.”

“Dat klopt!” knikte Marieke naar Joke en Bennie, “Ik denk, dat jullie hier een fijne tijd gaan krijgen! Maar ik ga er vandoor lieve mensen, tenzij jullie nog vragen hebben. En als jullie later nog vragen krijgen, en jullie huisgenoten hebben er geen antwoorden op, dan kunnen jullie me altijd bellen!”

“Komt helemaal goed,” zei Sjaak. “Bedankt voor al je moeite!”

“Graag gedaan, het was geen moeite. Ik heb het beste werk van de wereld!” antwoordde Marieke.

“Dat is onmogelijk, want dat heb ik al,” gaf Sjaak haar van repliek.

Ze keek hem verbaasd aan, maar schoot toen in de lach. “Je hebt vast gelijk, als het werken in de tuin helemaal jouw ding is, heb jij het beste werk. Je kunt je hier heerlijk uitleven, alle ruimte! Tot later!”

Marieke liep naar gang, trok haar jas aan en vertrok.

.

Sjaak en Lisa keken elkaar aan. “Dat zal wel even wennen zijn, zeg. Niet naar buiten kunnen, onze familie en vrienden niet zien. Alles wordt voor ons geregeld, we hoeven zelf niets te doen. Het is net een soort vakantie, maar dan anders.”

“Je noemde het net als een soort gevangenis, en ik denk dat het dat ook is,” vond Bennie. “Het enige voordeel is, dat jullie vrij zijn om met elkaar en met ons te praten. Doe gewoon waar je zin in hebt hoor. Houden jullie van spelletjes?” vroeg Bennie. “Niet dat we daar de dagen mee vol kunnen maken, maar misschien nu en dan.”

Sjaak en Lisa keken elkaar aan, waarop Sjaak het woord nam: “We hebben in de korte tijd dat we bij elkaar zijn nog geen spelletjes gedaan. Ik heb er wel een paar, dus we zouden het uit kunnen proberen.”

“En die piano, en ik zag een cello en een viool. Maak zoveel muziek als je maar wilt hoor. Als het ons te veel wordt, doen we onze oortjes wel in,” grijnsde Joke.

“Nou, we hebben net ontdekt, dat we heerlijk samen kunnen spelen,” vertelde Lisa. “Als we ontspannen genoeg zijn, zouden we dat vaker kunnen doen.”

Sjaak keek haar blij aan en knikte: “Ja, dat was een geweldige ontdekking hè, dat we zomaar op elkaars muziek konden inhaken.”

“Hoe bedoel je dat?” vroeg Bennie. “Bedoel je wat ik denk dat je bedoelt? Eén van jullie begint te spelen en de ander gaat meespelen?”

“Ja, precies! Dat was zo gaaf!” Lisa begon enthousiast te vertellen hoe het gebeurde en hoe ze ervan genoten hadden.

“Bijzonder,” vond Joke, “dan voelen jullie elkaar muzikaal dus ook wel heel goed aan!”

“Ja, blijkbaar!” lachte Sjaak.

Bennie’s mobiel begon zachtjes te zingen. Er volgde een kort gesprekje, waarbij hij opstond en met een gebaar naar Joke naar de voordeur liep. Even later kwam hij met twee bigshopper de kamer in. “Dat was een collega van de buitenwacht, hij bracht twee tassen vol lekkers. Annerieke had alvast vanuit haar eigen voorraad dingen verzameld en vraagt ons een lijstje door te geven als we meer nodig hebben. Dan gaat ze dat voor ons regelen.”

Lisa knikte en nam de tas van hem over. “Ik zal het even in de keuken opruimen, dan krijgen we een goed overzicht van wat er is en wat we nog nodig hebben.”

Ze zette de beide tassen op de keukenvloer en begon alles uit te stallen op het aanrecht. Joke kwam bij haar staan. Ze schoof alle spullen die de koelkast in moesten, bij elkaar.

Ze keken elkaar aan. “Wat denk jij, Lisa, missen we nog iets?”

Lisa schudde bedachtzaam haar hoofd. “Nee, niet zo voor de maaltijden, maar ik denk dat ik nog wel wat koffie kan gebruiken, en thee, drinken jullie of die mensen die vannacht hier zullen zijn ook thee?”

“Bennie drinkt alleen koffie en ’s avonds een wijntje, maar dat laatste nooit tijdens het werk. Alcoholische drank hoef je voor ons dus niet aan te schaffen. Maar als jullie dat zelf graag drinken, moet je het gewoon doen. Wij zijn daar in ons werk aan gewend, dat de cliënten wijn of bier drinken, terwijl wij dat zelf niet mee mogen doen. Ikzelf drink wel eens kruidenthee, sterrenmix bijvoorbeeld, maar als het er niet is, is het voor mij geen probleem om water te drinken.”

“Sjaak had al sterrenmix, omdat Annerieke hem dat had aangeraden voor visite. Zij heeft in het pension een flinke voorraad sterrenmix thee, ze is er zelf dol op, en vrij veel gasten houden er ook van. En ik ook!”

Terwijl ze sprak, keek Lisa in het keukenkastje. “We hebben nog een vol pakje, maar ik kan bij de eerstvolgende bestelling er wel één bij doen, dan gaan wij tussendoor samen lekker aan de thee!”

Lisa pakte een stuk papier en een potlood, en schreef ‘sterrenmix’ en ‘koffie’ op. “Ik zal dit briefje hier laten liggen, als je iets te binnen schiet, schrijf het er dan maar gewoon bij. Dan houden we het samen in de gaten.”

Joke knikte haar vriendelijk toe, terwijl ze tegen een keukenkastje leunde: “Leuk, wij gaan het wel redden samen, de komende paar weken.”

“Dat denk ik ook wel,” glimlachte Lisa. “Zeker nu we zo op elkaars lip moeten leven, is het prettig dat het goed klikt.”

“Wij hebben het in ons werk heel hard nodig, dat we zelf flexibel zijn en ons aanpassen aan onze cliënten, zodat zij zoveel mogelijk met hun leven kunnen doorgaan. Maar als het al spontaan klikt tussen ons en onze cliënten, scheelt dat heel veel.”

Joke dacht even na en vertelde toen verder: “Weet je, er is altijd spanning bij de mensen bij wie we werken, omdat ze in zeker mate in gevaar verkeren, en wij moeten ook goed tegen die spanning kunnen, er rustig in blijven. Er is een tijd geweest, dat ik dat prima kon, maar na een paar werkperiodes bleek dat aangeleerd gedrag te zijn, door onze training opgelegd. Ik wist hoe ik het doen moest. Ik wist het vanuit mijn kennis, in mijn hoofd. Na verloop van een paar werkperiodes liep ik daarin vast. Toen heb ik me een poosje ziek moeten melden. In die tijd van ziek-zijn kwam er een heleboel frustratie en angst door die weggeduwde spanning naar boven. Er bleek ook oude pijn van vroeger onder te zitten. Het was een heftige tijd, maar omdat ik zo graag weer aan het werk wilde, ben ik er dwars doorheen gegaan, heb ik mezelf toegestaan, soms zelfs gedwongen om te voelen wat ik voelde. Ik heb geleerd het uit te schreeuwen, te janken, woedend te worden. En precies dat, Lisa, die ellendig moeilijke periode, heeft me gezonder gemaakt. Daardoor kan ik andermans spanning nu prima aan. Ik hoef geen toneel meer te spelen, ik kan er nu op een natuurlijke manier, van binnenuit, mee om gaan, omdat ik zelf geen angst en spanning meer heb. Ik kan nu echt zijn… Joh, wat gebeurt er?”

Joke legde haar hand op Lisa’s schouders en keek haar bezorgd aan. Er lagen dikke tranen in Lisa’s ogen, waarvan er een paar over de rand duikelden toen ze even met haar ogen knipperden.

“Niets ernstigs, Joke, niets akeligs, maar het raakte me, wat je vertelde. Ik heb dit nooit gekend, zo met je pijn en angsten omgaan. Ik heb deze diepe manier van praten ook nooit eerder meegemaakt, behalve sinds kort hier op Bloemenhof. Die mensen hier joh, ze zijn zo bijzonder… Weet je trouwens al welke mensen hier bij dit terrein betrokken zijn? Nee he, ik zal het voor je uittekenen.”

Ze pakte een nieuw stuk papier en tekende een soortgelijke schets zoals ze Sjaak laatst had zien doen. Bij elk huis schreef ze de namen van de mensen die er woonden.

“De sfeer hier is zo goed. Alleen Annerieke en Huib hebben een familierelatie, in de zin van een bloedband, als moeder en zoon, maar de rest is aan komen waaien. Sjaak werkte hier al langer als tuinman. Begin november kwam Margreet voor huishoudelijk werk, en hulp in de keuken. Ik kwam bijna gelijk met haar met mijn ex als vakantiegast in het pension. Een week later verhuisde Margreet al naar Huib, hun connectie was zo sterk, ze hadden zo’n zekerheid dat ze bij elkaar hoorden, dat ze dat aandurfden. Aan het eind van haar tweede werkweek viel mijn ex haar aan, waarna ik het aan kon om met hem te breken. En een paar dagen later bleek ik zo’n zelfde connectie te hebben met Sjaak, zoals Margreet met Huib heeft. Binnen een week nadat mijn ex vertrokken was, ben ik hier gaan wonen. En ik heb daar nog geen seconde spijt van gehad. Ik heb liefde gevonden, in de diepste zin van het woord. En leven… ik word niet meer geleefd, ik mag zelf leven, echt leven. Ik kan dat nog niet voluit hoor, maar ik heb de ruimte om mezelf te ontdekken en door pijn heen te gaan. Gisteravond nog, we wilden de liefde bedrijven, maar voor het eerst blokkeerde ik bijna meteen al. Sjaak heeft in zulke dingen maar één verlangen, namelijk dat ik emotioneel genees. Hij uit zijn liefde op zo’n moment door er voor me te zijn, door me te geven wat ik nodig heb. Veiligheid vooral, rust en veiligheid, dat is wat ik op zo’n moment van hem krijg.

Hoe het tussen ons voelt, dat is beter dan elke bloedband die ik ken. Er is een echte connectie, een echte relatie tussen ons, tussen ons allemaal hier op dit terrein. Zelfs met Simon begint dat al te komen. Hij woont hier nog maar net sinds het afgelopen weekend en voor die tijd heb ik hem maar een paar keer gezien. Maar toch… Afgelopen woensdag begon hij hier met zijn collega’s aan de verbouwing. Eén van die bouwvakkers voelde voor mij niet fijn, maar ik had geen idee waarom. Toen de bouwvakkers samen met ons koffie dronken in de keuken van het pension, kwam die ene naar me toe, begon te flirten, en niet zo’n beetje, echt in de zin van dat hij zo snel mogelijk met me wilde vrijen. Voordat Sjaak of ik iets kon zeggen, sprong Simon er direct al op in. En toen zei hij iets, wat me raakte: “Waag het niet om aan onze vrouwen te komen.” En toen wist ik, dat hij ons, de jongere stellen, niet alleen met woorden had ‘geadopteerd’ als zijn kinderen, maar dat hij echt onze vader was geworden. En zo voelt het ook, hij is een vader voor ons, en een vriend. Misschien is het zo ook wel bedoeld, dat vaders vrienden en moeders vriendinnen van hun kinderen zijn. Gewoon mensen die met hun kinderen leven, zonder dat soort standsverschillen van ouder naar kind.”

Lisa grinnikte om zichzelf: “Dat overkomt me steeds vaker, dat ik al pratend dingen sta te overdenken, te zoeken naar hoe het bedoeld zou zijn.”

“Oh ja, dat herken ik wel, Lisa. En ik vond het prachtig wat je vertelde. Je liet me mee kijken in je gedachten, in je hart, tot in de meest persoonlijke dingen van jouw leven, en dat is heel veel waard, voor mij in elk geval wel. Bennie is op dat gebied nog verder dan ik, dus hij zal het ook kunnen waarderen als je op deze manier hardop denkt. Bennie heeft me in mijn zware periode veel geholpen. We hebben geen relatie zoals jullie, maar wel als collega’s en als vrienden. Onze collega’s die vanavond komen, zijn nog niet zover, maar zijn er wel mee bezig, gaan ook door pijnlijke dingen heen en doen sinds mijn heftige periode ook hun best om aan te voelen wat er in hen is, wat ze werkelijk voelen en willen. En dat is een mooi begin, denk ik.”

“Zo is het bij mij ook begonnen. Sjaak ondersteunt mij daar in, gaat zelf ook nog door dingen heen, maar heeft wel meer ervaring met dat proces.

Joh Joke, ik vind het heerlijk dat we zomaar de diepte in kunnen in ons gesprek. Ik heb er geen probleem mee om over onbelangrijke dingen te praten, koetjes en kalfjes en zo, maar dit is zoveel fijner, zoveel echter.”

“Ik denk dat het leven zo ook bedoeld is. We hebben eigenlijk altijd een nep-leven gehad. Bennie noemt het altijd zijn plastic leven, toen was hij niet echt, nu wel, met nog wat plastic stukjes er tussendoor, die hij nog kwijt wil raken.”

Lisa grinnikte: “Komisch, een plastic leven! Geweldig uitgedrukt trouwens, plastic voelt ook als niet echt. Zullen we trouwens nog een rondje koffie doen?”

Joke knikte: “Lekker, daar zal Bennie vast ook geen probleem mee hebben.”

Naar hoofdstuk 192. Ellen brengt de aangifte naar de rechtbank

Of naar de Inhoudsopgave