Vandaag vertrekken pa en ma, was het eerste wat Margreet dacht toen ze wakker werd. Ze zouden haar briefje op hun aanrecht vinden. Wat zouden ze er van vinden? Ze vermande zich: het doet er voor mij geen bal toe, wat ze er van vinden, dit is mijn leven, en daar horen zij niet bij!

“Ook goeiemorgen, wat zie jij er strijdlustig uit!” Huib begroette haar met een losse omhelzing, zodat hij haar even recht in haar ogen kon kijken.

“O ja, dat ben ik zeker! De vraag kwam langs wat mijn ouders van mijn briefje zouden vinden. En ik kwam direct tot de conclusie dat het voor mij niet van belang is, ze horen niet meer bij mijn leven.”

“Goed zo deerne, dat heb je goed gezien!” Hij kuste haar innig, waarop ze gretig reageerde.

“En nou ga ik me aankleden hoor, later op de dag vinden we vast wel een uurtje om hiermee verder te gaan.”

“Oh…” jammerde Huib, “je schuift me zo maar aan de kant. En waarvoor? Om je aan te kleden! Knetters, zonder die kleren ben je veel mooier! Kom mee, ik heb alleen je mond nog maar geliefkoosd, de rest van jouw mooie lichaam schreeuwt om een zelfde behandeling.”

“Ik hoor niets schreeuwen. De rest moet volgens mij nog wakker worden,” lachte Margreet.

Huib greep haar vast en begon haar te kietelen. “Doe voorzichtig met me, de baby!” giechelde Margreet.

“De baby vindt dit geweldig, een beetje leven en liefde in haar brouwerijtje”. Huib trok haar haar slaapshirt uit en gooide haar speels op bed. Hij zette zijn beide handen links en rechts van haar op het matras, en keek haar ondeugend aan: “En, heb je al een beetje zin om je door mij te laten verwennen?” Voor ze antwoord kon geven, stortte hij zich op haar borst en hield hij haar met beide handen op haar heupen vast. Hij zoog en streelde met zijn tong, kneedde haar zij met zijn handen, van haar heupen tot naast haar borsten.

Margreet kronkelde en kreunde: “Huib, het ontbijt!”

“No problem, we slaan de koffie over, dit is veel belangrijker.”

“Ja maar…”

Huib hield plotsklaps stil: “Sorry Margreet, ik had de neiging door te drukken. Mijn verlangen naar jou maakt me soms behoorlijk stapel. Wil je echt niet knuffelen? Of wil je het wel, maar zit je stramien een beetje te klooien?”

“Oh Huib, eigenlijk wil ik heel graag, zo vaak mogelijk… het is dat stramien, we moeten dit, we moeten dat…”

“Dan moeten we nu misschien even tijd voor ons samen maken!” En hij begon Margreet weer te strelen, vurig, verlangend, vol van de passie van zijn liefde voor haar. Het duurde niet lang of hij voelde dat ze haar hoogtepunt naderde. Hij hield even op, trok snel zijn broek uit en bracht haar opnieuw in vervoering. Op het moment dat ze klaar kwam, stootte hij met kracht naar binnen. Ze juichte, een kreet van blijdschap!

.

Na het ontbijt begon Margreet aan haar dagelijkse ronde langs de gastenkamers en zette de wasmachines aan. Ze ging weer naar boven, naar de kamer waar haar ouders gelogeerd hadden. Ze zag dat ze hun spullen al ingepakt hadden. Omdat ze straks nog naar de kringloop wilde, en op haar horloge zag dat ze nog tijd genoeg had, haalde ze het bed vast af. Ze zette de mand met wasgoed op de overloop en maakte het bed opnieuw op. Daarna leek het haar beter om uit die kamer te verdwijnen, haar ouders konden elk moment boven komen. Na hun vertrek zou ze hun kamer wel verder schoon maken. Ze ging aan de slag met de badkamers. Onverwacht keken haar ouders om de hoek. “We komen je even gedag zeggen, we hebben alles al ingepakt, we gaan weer naar huis.”

Margreet droogde haar handen aan haar werkschort af en gaf hen een hand. “Ik hoop dat jullie een goeie tijd hebben gehad…” Ze voelde zich ongemakkelijk, ze kon moeilijk ‘tot ziens’ zeggen.

“Het was niet slecht, maar het kon beter. Het is ons erg tegengevallen dat jij ons, je ouders, zo in de steek hebt gelaten, dat je niet één middag met ons mee gegaan bent. Maar ja, zo ben jij hier blijkbaar onder de invloed van die mensen gekomen… Ik zou zeggen: tot ziens dan maar, als dat er ooit nog van komt. Want eerlijk gezegd vraag ik me af, of je je niet liever helemaal van ons af wilt snijden. Ik heb zo het gevoel dat die Huib jou hier liever vasthoudt dan je ooit nog naar je bloedeigen ouders toe te laten gaan. Je weet niet half wat je ons aandoet!”

“Misschien…” Margreet bedwong de neiging zich te verdedigen, Huib te verdedigen. Ze kenden hem verdorie niet eens! Nou ja, een oordeel was hun standaard reactie op alles en iedereen. “Ik hoop dat jullie een goede reis hebben, het is prettig weer om te rijden, droog en een beetje zon.”

Haar moeder nam niet eens de moeite nog te reageren. Ze draaide zich om en ging haar koffer halen. Wetend dat van hem verwacht werd hetzelfde te doen, gaf haar vader haar een snel klopje op haar schouder en ging achter zijn vrouw aan. Margreet besloot het aan Annerieke over te laten hen uit te zwaaien.

Margreet had niet gezien, dat Anton en Joke ook boven gekomen waren, naar hun kamer waren gegaan, maar hun deur wagenwijd open hadden gelaten, zodat ze alles konden horen en er, als het nodig zou zijn, voor Margreet konden zijn. Toen ze merkten dat John en Mieke hun koffers hadden gepakt en naar beneden waren gegaan, ging Joke met een smoes naar de badkamer: “Margreet, wil je even helpen?”

Margreet keek verbaasd op: “Ja, natuurlijk, wat is er aan de hand?”

Joke gaf geen antwoord, maar ging haar voor naar hun kamer en sloot de deur achter Margreet. Ze pakte Margreet bij haar schouders, terwijl ze zei: “Wat ben ik ongelofelijk trots op jou. We hoorden wat je moeder zei en hoe je reageerde. Hoe heb je het zelf ervaren?”

Margreet glimlachte: “Wat ze over Huib zeiden, dat ze hem beschuldigden dat hij mij hier vast zou houden, dat vond ik nog het ergste. Ze kennen hem voor geen meter, maar ze oordelen… Het doet pijn, maar ik merk wel dat ik makkelijker voor mezelf erbij stil kan staan, dat het hun probleem is, dat ze standaard zo doen. Ze spreken op dezelfde manier over een echte misdadiger als over de beste van de beste. Ik heb me er als kind nooit prettig onder gevoeld, maar wist niet dat er ook een andere manier bestond om over of met mensen te praten. Dat heb ik hier pas ontdekt. Wat een openbaring was dat! En jullie dan, hoe hebben jullie de afgelopen dagen ervaren? Hebben jullie veel last van hen gehad?”

Anton reageerde direct: “Iedereen heeft op zekere hoogte last van hen gehad. Hun manier van doen is gewoon niet prettig voor de sfeer. Daarom was ik blij dat ze er op de dansavond niet bij waren. We hebben met de andere gasten goed contact gehad, zij lijken ons als klankbord geadopteerd te hebben. Als hen iets dwars zat, kwamen ze ermee naar ons toe. Dat vonden wij voor Annerieke, en voor jullie hele team trouwens, ook wel de beste oplossing. Jullie konden gewoon je gang gaan met zorgen voor iedereen, terwijl wij hier en daar even een luisterend oor konden zijn. Ik heb het als goed ervaren, jij dan, Joke?”

“Ja hoor, het was prima te doen. We hebben mensen gerust kunnen stellen, dat het niet aan hen lag of zo. En ik heb er zelf niet onder geleden, totaal niet. Zonder namen te noemen, heb ik wat hier gebeurde allemaal in mijn boek kunnen verwerken. Dat vond ik nog wel een leuke bijkomstigheid!”

“Dan hoop ik maar dat mijn ouders je boek niet kopen,” lachte Margreet, “ze zullen zich er misschien in herkennen en je aanklagen.”

“Nee hoor, dat is niet mogelijk, daarvoor is de situatie van mijn boek te verschillend vergeleken met de situatie hier. Ze zullen zich misschien wel aangesproken voelen, maar dat zou alleen maar goed zijn, ik schrijf namelijk niet veroordelend.”

“Dat scheelt ja! En vandaag, gaan jullie nog iets leuks doen als afsluiting?”

“Nee, niet speciaal. Joke wilde nog wat verder met haar boek, en ik zou Sjaak gaan helpen met zijn tuin, en hij wilde nog wat met me bespreken.”

“Klinkt goed, geniet ervan! Ik ga nog even verder met de badkamers. En straks na de koffie met Lisa naar de kringloop!”

“Leuk, je straalt gewoon als je dat zegt. Jullie zijn echt vriendinnen geworden he?”

“Ja, ontzettend fijn, ik ben heel blij dat het zo klikt! Maar nu ga ik echt verder hoor, tot later!” Ze omhelsde hen allebei even en ging weer aan het werk.

.

Tijdens de koffie keek Annerieke opmerkzaam naar Margreet. Ze was te stilletjes, niets voor haar. Toen ze hier kwam, en ze nog zo verlegen was, was ze zelfs minder stil dan nu. Annerieke stond op en ging naar haar toe. Ze legde haar handen op haar schouders en boog zich naar Margreet toe: “Gaat het wel een beetje met jou? Je was er niet bij toen je ouders vertrokken. Geeft voor mij niet hoor, maar ik vroeg me af… als je er over wilt praten…”

Margreet keek glimlachend naar haar op. “Je bent zo’n lieve moeke voor me!” zei ze, terwijl ze met haar hand even Annerieke’s wang streelde. “Ik had boven al afscheid genomen. Nou ja, soort van… Ze waren diep in me teleurgesteld en zeiden nog meer lelijke dingen. Na al die jaren ben ik daar nog niet aan gewend.”
Huib, legde zijn hand op de hare en viel haar in de rede: “Daar zou je ook nooit aan gewend mogen raken, Greetje! Zulk gedrag, daar kun je niet aan wennen, simpel zat… Heeft je moeder mij nog te grazen genomen met haar woorden?” En toen Margreet knikte, ging hij verder: “Geen probleem, hooguit haar probleem. Maar ik begrijp wel dat het pijnlijk voor je is. Lastig he, om hen los te laten. Snap ik wel hoor, alsof je iets van jezelf af snijdt.”

“Ja, alleen… ze zijn nooit van jouzelf geweest,” opperde Annerieke, “ze hebben nooit een relatie met jou gehad. Dus het gevoel is eigenlijk een vals gevoel, maar niet minder pijnlijk!”

“Wijze woorden, mams,” bevestigde Huib. En tegen Margreet: “Ga er maar gewoon doorheen, we zijn er voor je als je ons nodig hebt!” Hij kneep even bemoedigend in haar hand.

Margreet knikte, maar zei toen bedachtzaam: “Eigenlijk is het toch anders dan jullie denken. Er gaan wel gedachten door me heen, over wat ze zei en over wat ze zullen zeggen als ze mijn briefje vinden, maar verder doet het niet eens zo’n pijn als ik verwacht had. Het voelt hooguit als een akelig gezwel dat ik van mezelf af gesneden heb, een gezwel dat niet bij me hoorde, liever kwijt dan rijk. Ik denk dat ik het zo kan voelen, doordat ik het grote verschil zie tussen mijn biologische moeder en jou Annerieke, doordat jij een echte moeder voor me bent. Het is gewoon zo goed om hier te zijn, dat het breken met mijn ouders meer een opluchting is. Maar het voelt allemaal wel vreemd, dubbel en zo, alsof ik niet spoor.”

Sjaak bromde: “Jij zit voor het eerst van je leven volledig op het goeie spoor, Margreet. Tjoek daar maar lekker op door!”

“Tjoek?” vroeg Margreet verbaasd.

Lisa schaterde: “Tjoeke tjoeke tjoeke… een trein op het spoor, weet je wel?”

Margreet schoot vol in de lach: “O ja, dat zal ik zeker doen Sjaak. ‘Tjoeke tjoeke tjoek, achter Huib z’n broek, ga ik door het leven’!” begon ze te zingen, waarmee ze een persoonlijke draai gaf aan een bestaand liedje. En daarmee bracht ze iedereen aan het lachen.

Naar hoofdstuk 107. Een stap verder dankzij de kringloopwinkel

Of naar de Inhoudsopgave