De meisjes renden naar het huis van Sjaak en Lisa. Voor de voortuin bleven ze staan, probeerden naar binnen te kijken. Maar ook daar was het glas niet zo heel doorzichtig van buitenaf, dus ze zagen niet veel. Stilletjes bleven ze luisteren.
Toen Lisa een nieuw gedeelte inzette, werden ze verrast door het vrolijke van de muziek. “Net dansmuziek,” fluisterde Nancy, en ze begon zich te bewegen als een vrolijk danseresje. Tanja danste al snel met haar mee. Ze gingen er helemaal in op, totdat Lisa afsloot.
De meisjes keken elkaar aan: “Wat mooi he, wat kunnen ze dat goed! En ik zou wel willen dat wij echt konden dansen…” zuchtte Nancy.
“Ik niet, ik vond dit gewoon leuk. Maar ik hoef het niet heel goed te leren, dat lijkt me helemaal niet leuk!” dacht Tanja.
Ze schrokken een beetje toen de voordeur open ging. Sjaak en Lisa kwamen naar buiten.
“Wat kunnen jullie leuk dansen,” zei Sjaak, “ik zag tijdens het spelen in mijn ooghoeken iets bewegen en heb van jullie genoten. Ja echt, het was leuk om te zien, het paste zo goed bij onze muziek!”
“Ik heb het niet gezien,” zei Lisa, “ik had mijn ogen dicht terwijl ik speelde.”
“Het was mooi, zo mooi, jullie muziek! Jullie kunnen dat echt heel goed! Ben jij Lisa?”
“Yep, dat ben ik! En wie van jullie is Tanja, en wie is Nancy?”
De beide meisjes riepen hun antwoorden door elkaar, waarop ze allemaal in de lach schoten.
“Jij hebt samen met Margreet die beer en dat kleedje gekocht he?” vroeg Tanja. “Dat vonden we zo leuk! We hadden helemaal geen zin om de hele vakantie in een stom pension te zitten met allemaal volwassenen, maar het is hier helemaal niet stom, het is anders dan in een huisje, maar het is echt leuk! Jullie zijn allemaal zo aardig en…” Ineens begon ze heftig te huilen.
Nancy keek verbijsterd naar haar zus, haar grote, sterke zus, tegen wie ze altijd zo opgekeken had. Waarom huilde ze nou ineens?
Lisa deed een stap naar Tanja toe, ging op haar hurken zitten en deed haar armen wijd, uitnodigend. Tanja reageerde direct en stortte zich in Lisa’s armen. Lisa streelde de rug van het meisje tot ze rustiger werd.
“Zo Tanja, dat moest er volgens mij allang een keer uit. Goed dat je je tranen hebt laten gaan, dat lucht vast een beetje op!”
Tanja knikte, terwijl ze met haar mouw langs haar neus veegde. Ze begon snel sprekend te vertellen: “Mama is zo vaak verdrietig geweest de laatste tijd. En dat vond ik zo moeilijk. En nou moesten we ook nog naar dit pension omdat mama dan nergens voor hoefde te zorgen, en daar hadden we helemaal geen zin in. Het leek ons zo saai, al die grote mensen. Maar Koos en Olivia zijn echt heel aardig, ze zijn net een beetje opa en oma. Ze vinden het leuk dat wij er zijn, ze vinden zelfs dat wij gewoon lekker vrolijk en luidruchtig moeten doen, als we ’s nachts maar rustig zijn, want dan willen ze graag slapen. Dat was zo apart, ze zeiden dat helemaal niet streng of zo. En Annerieke is ook lief, ze gaat lekkere taarten bakken, elke dag weer. En Huib is aardig, we hebben net bij hem in de schuur gekeken en over eekhoorntjes en konijntjes gekletst. En met Sjaak hebben we zo gelachen… Oh, en nou zit ik maar te ratelen! Ik ben gewoon zo opgelucht, dat het hier helemaal niet saai is! En ik vind jullie zo aardig!” besloot ze haar relaas, en Nancy bevestigde haar verhaal door met grote ogen te knikken.
“We hebben alleen Margreet nog niet gezien, en die andere man, Simon van Annerieke, die ook nog niet. Werkt Simon ook in het pension?”
Sjaak glimlachte naar haar: “Nee, hij is architect, aannemer en bouwvakker. Hij heeft nu ook even vakantie, maar hij is de laatste weken bezig geweest met een paar andere bouwvakkers om twee etages op ons huis te bouwen. Kom maar ’s mee, naar de achterkant van ons huis,” nodigde hij hen uit.
Samen liepen ze om het huis heen en ontdekten daar een grote puinhoop.
“De muren staan er al, maar er zit geen dak op. Als het dan gaat regenen, wordt het kletsnat in die kamers!” riep Nancy uit.
“Nee hoor, gelukkig niet!” antwoordde Sjaak. Er zit geen echt dak op, maar wel de plafonds van de slaapkamers en de badkamer, de vloer van de zolder. Die hebben ze net op tijd kunnen plaatsen, maar dat kun je hier vandaan niet zien. En ze hebben van dat stevige plastic in de raamopeningen vast gezet, zie je wel? Dus het kan gerust gaan regenen of sneeuwen. De zolderetage met een schuin dak komt na de vakantie.”
“En wat is dit dan? Wat gaan ze hier dan doen?” vroeg Nancy, terwijl ze stond te springen op een kale vloer waarop nog niets gebouwd was.
Lisa lachte en wees met haar handen aan: “Hier gaan ze een schuur maken, daar komt de wasmachine in, en hier een droogruimte, die zal net als bij het pension open zijn, zodat de wind er lekker doorheen kan waaien. Maar nou wat anders: vonden jullie die knuffelberen niet te kinderachtig?”
“Nee, juist leuk, ze zijn zo lekker zacht en groot! En die kleedjes zijn ook mooi. Mogen we ze echt mee naar huis nemen na de vakantie?” vroeg Tanja.
“Ja hoor, zeker weten! Ze zijn echt voor jullie!”
“Dank je wel!” riep Tanja uit, terwijl ze haar armen om Lisa’s middel sloeg en zich tegen haar aan klemde. Nancy keek toe, twijfelend. Lisa zag het en strekte haar arm uitnodigend naar haar uit: “Kom maar, plek genoeg voor twee lieve meiden!”
Maak jouw eigen website met JouwWeb