Margreet had een slechte nacht. Eerst kon ze niet slapen, en toen ze eenmaal sliep, kreeg ze een nachtmerrie over een grote wolf die achter haar aan joeg door een donker bos. Door de angst waarmee ze wakker werd, kon ze daarna weer slecht in slaap komen. Gedachten aan de komende middag, aan de komst van haar ouders kwamen door haar angst heen, waardoor ze het gevoel kreeg dat zij samen de wolf in het bos vormden, die haar achterna joegen, om haar te verscheuren. Ze was bang zichzelf weer te verliezen door hun negatieve gedrag. En ze was bang, dat de andere gasten last van hen zouden hebben. Gelukkig zouden ze maar een midweek blijven, meer dan genoeg! Maar dat maakte haar angst niet minder.

Terwijl ze lag te piekeren, was haar lichaam ook onrustig, waardoor Huib wakker werd. Hij kroop naar haar toe en sloeg zijn arm om haar heen. Hij zei niets, snuffelde alleen door haar haren en streelde haar onrustige, emotionele buik. Hij voelde dat ze langzaamaan tot rust kwam. Haar ademhaling werd gelijkmatiger en uiteindelijk dieper. Ze was in slaap gevallen. Huib glimlachte, blij voor haar. Hij bleef liggen zoals hij lag, zodat ze verder kon slapen, en bedacht dat hij heerlijk lag zo, en misschien ook wel op deze manier in slaap zou kunnen vallen.

De ochtend verliep als altijd, met dit verschil dat Margreet best last had van onrust in haar gedachten. Annerieke en Huib lieten haar een beetje met rust, maar waren wel, samen met Lisa, steeds bij haar in de buurt.

In het uurtje voor de koffie slenterden de vriendinnen samen de tuin in. Ze wandelden over het hele landgoed, tot aan de rand van het bos toe. Leunend op het hek staarden ze tussen de bomen door. Al die tijd hadden ze niets gezegd. Ook toen ze langzaam terug liepen, waren ze stil.

In de wasruimte verwisselden ze hun vuile schoenen voor hun sloffen. Ze keken elkaar aan en waren niet verbaasd dat niet alleen bij zichzelf maar ook bij de ander de tranen in de ogen stonden.

“We hebben niets gezegd, alleen maar geslenterd en staan staren, maar wat was dit heerlijk, zo samen. Alsof we elkaar begrepen zonder woorden…” stamelde Lisa, terwijl ze elkaars handen grepen.

“Ja, zo mooi, ik voel me nu helemaal ontspannen!” bevestigde Margreet blij.

Ze lieten elkaar weer los en liepen naar de keuken.

“Altijd weer gezellig, samen koffie drinken”, zei Margreet toen iedereen aanwezig was. “Dit is familie, echte familie. Ik ben zo blij met jullie allemaal! Ja, ook met jou Sjaak!” zei ze speciaal tegen hem toen ze zag dat hij haar fronsend, ongelovig aankeek.

“Ach, sorry Margreet, ik moet nog steeds aan dat idee wennen.” Hij nam een grote slok koffie, waarin hij zich prompt verslikte. Hoestend en proestend haastte hij zich naar de gootsteen. “Zo, dat was een gezellig intermezzo,” zei hij toen zijn luchtwegen weer wat tot rust waren gekomen. “Haastige spoed is inderdaad niet zo goed, zeker niet met koffie drinken.”

Voor de lunch had Annerieke met wat restjes van het avondeten van de vorige dag een salade gemaakt. Ondanks dat het restjes waren, had ze er een mooie salade van kunnen maken die ook nog eens heerlijk smaakte. “Arme kippen, we eten hun lekkers op! Ik heb ze trouwens nog niet gezien Annerieke, hebben ze achter jouw huis een hok?” vroeg Lisa.

“Ja, naast mijn veranda en terras. Ik zou de kippen het liefst vrij laten scharrelen, maar dat durf ik niet aan. Ze zeiden een paar jaar geleden al dat er een eind verderop in het bos een wolf gespot is. Ik zou het zo rot vinden als die mijn kippen te pakken zou krijgen! Erik heeft een stevig hok met een grote uitloop gemaakt. Die wolf kan hen zelfs nauwelijks bang maken, want hij kan er niet bij. Erik heeft namelijk een dubbele wand van stevig gaas gemaakt, waardoor een wolf zelfs het gaas waar de kippen direct achter zitten niet eens aan zou kunnen raken. Het hok is zo groot, dat ik er staande naar binnen kan, en ik kan ook met gemak naar hun buitengebied om daar zo nu en dan schoon te maken. Ach, je moet gewoon maar ’s komen kijken, dan kun je zien wat ik bedoel. Of kom samen, dames, ik zag jullie vanmorgen ook al samen op pad gaan. Ik voelde gewoon hoe jullie klikten met elkaar. Bijzonder! Bijzonder mooi!”

Naar hoofdstuk 66. Naar het politiebureau

Of naar de Inhoudsopgave