Huib liep regelrecht naar zijn werkschuur. Hij keek rond en overwoog wat de mogelijkheden waren. Hij begon te reorganiseren, legde zijn kleine restanten hout onder de werkbank en verplaatste zijn voorraad nieuw hout, zodat er een ruimte ontstond waar een tafel en stoel geplaatst zouden kunnen worden. Hij veegde de vloer een beetje aan en ging naar de schuur van het pension. Daar stond een oude campingtafel, opgeklapt tegen de muur. Elly was de laatste geweest die hem gebruikt had, toen ze de muurschildering maakte voor de kinderkamer. Dat was ongeveer een jaar geleden. Verder werd het ding nooit gebruikt. Er achter bleek nog een klapstoeltje te staan, waar ook niemand belang bij had. Hij nam ze beide mee naar zijn werkschuur en plaatste ze in de ruimte die hij net vrij had gemaakt. De tafel paste precies onder een raam, beter kon het niet!
Hij liep terug naar De Schuilplaats, zocht met hulp van Ilse Maureen op in haar huisje en vroeg of ze even met hem mee wilde lopen. De andere vrouwen liepen nieuwsgierig achter hen aan, vermoedend dat Huib iets voor Maureen geregeld had voor haar hobby, al konden ze nauwelijks geloven dat hij dat nu al voor elkaar had kunnen maken.
Huib liet Maureen voor gaan, de schuur in. Hij wees haar de hoek waar hij de campingtafel had neergezet. “Wat denk je, zou je daar voor zolang nodig is, kunnen werken?” vroeg hij haar.
“Daar? Geweldig! Meen je dat nou echt? Ben je dan niet bang dat ik je werkschuur in vlammen laat opgaan?”
“Heb je als kind ooit brand veroorzaakt met die kaarsen?”
“Nee, dat niet, ik ben altijd voorzichtig geweest.”
“Nou, als je dat dan nu weer bent, zal het vast wel goed gaan. Kun je nog iets van planken aan de muur gebruiken om je spullen op te zetten?”
Maureen schudde haar hoofd: “Nee, dat is niet nodig. Ik denk dat ik kaarsen ga kopen en ze in een doos hier onder de tafel zet. Als ik dan een andere kleur nodig heb, grabbel ik wel in die doos. Ja, ik ga op zoek naar kaarsen, een mesje, en… mag ik van jouw restjes hout zo nu en dan een plankje pakken? Dan kan ik dat als basis gebruiken, op het hout het kaarsvetwerk opbouwen.”
“Prima joh, pak maar wat je nodig hebt daar onder mijn tafel,” antwoordde Huib.
Maureen keek hem aan met tranen in haar ogen. “Je weet niet half wat dit voor mij betekent. In plaats van dat iemand van mij neemt, geef je mij iets van jezelf. Dat betekent voor mij een nieuw begin, nieuwe hoop, nieuwe moed! Dit gaat goed komen, dit gaat wat moois worden! Dank je wel, Huib!”
“Graag gedaan, Maureen, echt graag gedaan. Als alles in het leven zo simpel was…”
.
Maureen en de andere vrouwen liepen terug naar De Schuilplaats, enthousiast pratend over de simpele oplossing die een geweldig begin voor Maureen betekende.
“Ik zit alleen nog met het feit dat ik dus het dorp in zal moeten om kaarsen en een mesje te kopen. Zouden jullie zin hebben en het aandurven om samen te gaan?”
De vrouwen keken elkaar gespannen aan. Voor het eerst samen het terrein af gaan, dat zou een grote stap zijn.
“Als we samen gaan, durf ik het wel,” zei Ineke, “ik ben ook met Bea meegegaan naar haar huis, en dat viel me niet tegen. Maar dan moeten we echt bij elkaar blijven, ook in de winkel. Ik moet er nog niet aan denken om ergens alleen te moeten lopen…”
“Ik ga mee, ik vind het nog vreselijk eng, maar ik heb zin om samen die stap te maken en jouw nieuwe start te vieren,” antwoordde Katja.
“Dan blijf ik niet achter, we doen het gewoon!” zei Ilse.
“Morgenochtend? Of willen jullie meteen al?” vroeg Maureen.
Ilse lachte: “Ik denk dat jij het liefst nu gaat. Het maakt mij niet uit. Zullen we nu naar die kringloopwinkel gaan? Zou die nog open zijn?”
“Voor deze eerste keer is het handig als we Lisa even inseinen, zodat ze weet wat we gaan doen. Dan kunnen we meteen vragen tot hoe laat die winkel open is.”
Ze trokken hun jassen weer aan, overlegden met Lisa en wandelden naar het dorp. De kringloopwinkel had vooral veel witte kaarsen, en Maureen besloot dat dat voor dit moment de basis voor haar eerste werk zou worden. Ze zou een bruidsjurk gaan maken. Bij de bestekbakken pakte ze een mesje, theelepels en een metalen prikkertje waarvan ze geen idee had waar het normaal voor gebruikt werd.
"Waar gebruik je die dan voor?” vroeg Ineke verbaasd.
“Met de achterkanten van de lepeltjes kan ik plooien maken in de bruidsjurk die ik voor me zie, als het kaarsvet nog zacht is. En met dat prikkertje kleinere figuurtjes. En met het mesje kan ik kaarsvet weg schrapen of snijden.”
Ineke glimlachte: “Volgens mij zie je het al helemaal voor je!”
Maureen knikte, stralend.
Ze zocht en vond een metalen schaaltje, waarin ze restjes kaarsvet wilde bewaren om later te kunnen smelten en op andere manieren te gebruiken. Ze wist nog niet precies hoe, maar voelde aan, dat ze daar wel mee zou kunnen experimenteren.
Onderweg richting de kassa, kwamen ze langs een standaard met kettingen. Maureen pikte er terloops een ketting met kleine parelkraaltjes en een ketting met kleine glinsterende zilverkleurige kraaltjes uit.
Bij de kassa maakten ze kennis met Elly, die hen vroeg of ze op vakantie waren, omdat ze hen niet kende.
“Nee, wij wonen in De Schuilplaats, achter pension Bloemenhof,” antwoordde Maureen, die vermoedde dat deze Elly de vrouw van de muurschilderingen was.
“Daar hebben jullie een prachtige woonruimte. Ik ben er toen het net gebouwd was en ingericht werd, een paar dagen geweest, en mocht ook in de huisjes rondkijken. Mooie ruimtes en een geweldige groep mensen om jullie heen.”
Maureen knikte glimlachend: “En een prachtige muurschildering, gemaakt door jou, vermoed ik.”
Elly schoot in de lach: “Dat klopt helemaal. Ik maak nu geen muurschilderingen meer, maar kleine schilderijtjes. Sorry, ik moet verder met de volgende klant, we spreken elkaar vast nog wel eens. Fijne dag verder, dames!”
Vrolijk over hun geslaagde uitje wandelden ze terug naar huis, zwaaiden even naar Lisa, zodat zij wist dat ze veilig terug waren. Later zouden ze haar wel vertellen over hun eerste uitstapje!
Maak jouw eigen website met JouwWeb