Terwijl Bea toekeek hoe Margreet een lapje vormde op het wandkleed, vertelde ze: “Ik heb net bij Maureen even om het laken gegluurd. Heb je al gezien waarmee ze bezig is?”

“Nee, nog niet. Ik hoorde wel van Huib, dat ze dit keer een aardig blok hout als basis had gebruikt. Dat doet ze steeds he, een stuk afvalhout, meestal een plankje, en daar gaat ze dan op werken. Uiteindelijk zie je niets meer van het hout, maar het heeft dan wel een mooie basis. Dit keer had ze meer een blok in plaats van een plankje genomen. En Huib vertelde dat ze dit keer allerlei gekleurde kaarsen had meegenomen naar haar werkhoekje. Zwarte en vurige kleuren. Kon jij al een beetje zien wat het wordt?”

“Ja, ze heeft van zwart met heel licht iets vurigs er doorheen een berg gemaakt, de randen bovenaan vormen een krater en nu is ze bezig om daar lava-stralen uit naar boven te laten spuiten. Bijzonder hoe ze dat doet, ze laat heel rustig druppeltjes vallen, waardoor het omhoog groeit, alsof het er echt uit spuit.”

“Ze is geweldig met dat spul! Ik wil die meiden niet weg hebben, maar vooral Maureen en Katja moeten echt groter gaan wonen. Ze hebben meer ruimte nodig, een eigen werkkamer, en ik denk ook een kamer waar ze hun werk neer kunnen zetten.”

“Wat doet Katja dan? Ook iets creatiefs?”

“O ja, dat is een verhaal apart!” Margreet vertelde haar over Katja’s bezoek aan Olivia en Koos, over de pop die ze door Bianca wilde laten aankleden, en de herinnering die toen ineens terugkwam uit haar kleutertijd.

“Ook weer zoiets, Katja als kleuter ging zelf aan de slag, ontdekte zelf wat ze mooi vond. Het heeft alleen geen doorgang gevonden, ze kon er niet mee verder. Maar dankzij die herinnering is ze er weer mee aan de slag gegaan. Ze breekt vaasjes en schaaltjes in een grote bak, tikt er met een hamer stukjes glas af en smelt ze met een soldeerbrander aan elkaar, zodat er iets nieuws ontstaat.”

Margreet pakte haar mobiel erbij en zocht de digitale galerie op. Ze koos Katja’s pagina en liet Bea de foto van het eerste werk zien: ‘Glas groeit’

Bea vergrootte de foto, bekeek onderdelen. “Wat apart, echt heel mooi, maar ook apart. Ik wist niet dat dat kon… moet je zien, gewoon op de onderkant van een vaasje, de glasplant groeit daar gewoon uit. Dat zal best een werk zijn geweest. Als ik de prijs zie die ze ervoor vraagt, dan heeft het haar heel wat uren gekost. Ze zal dus niet heel snel een grote verzameling bij elkaar hebben, maar een eigen werkkamer zou alleen al handig zijn.”

“Precies, en als die werkkamer klein is, dan daarbij een kamer om uiteindelijk met haar werk te vullen. Of alles in één grote kamer. Ik weet dat ze allebei al wat aan het rondkijken zijn op internet. Ik heb hen aangeraden ook eens bij Karel Mulder, die makelaar hier, na te vragen, maar zo ver bleken ze nog niet te zijn.”

.

Wat Margreet niet wist, was dat Katja en Maureen op hetzelfde moment in de grote woonkamer koffie zaten te drinken en praatten over hun zoektocht naar een huis.

“Ik zoek een huis met een woonkamer, een werkkamer, een galerie-kamer en een slaapkamer. Dus naast de woonkamer nog drie kamers, een volledig gezinshuis,” vertelde Maureen.

“Dat zou ik ook wel willen, maar ik denk niet dat ik daar het geld voor heb. Ik ben al blij met een iets groter huis dan wat we nu hebben. Eén extra kamer erbij zou fijn zijn, een werkkamer waarin ik mijn beeldjes ook kwijt kan.”

“Mijn oma heeft me een flinke erfenis nagelaten,” vertelde Maureen, “en die heb ik altijd apart gehouden, omdat ik niet wilde dat mijn pooier daaraan zou kunnen komen.”

Katja schoot in de lach: “Geniaal dat je je ex je pooier noemt. Snap ik hoor, hij heeft je zo behandeld, maar het klinkt gewoon grappig! Maar die erfenis, zou die voldoende zijn om zo’n gezinshuis te kopen? Of zoek je een huurhuis?”

“Ik wil eigenlijk kopen, dan kan ik ermee doen of laten doen wat ik zelf wil. Joh, zullen we eens samen bij die makelaar waar Margreet het over had, langs gaan? Alleen maar vragen en kijken, het verplicht ons tot niets!”

Katja was er voor haar gevoel nog niet helemaal aan toe om naar die man toe te gaan, maar samen… “Oké, wanneer?”
“Als we de koffie op hebben?” opperde Maureen.

Ze keken elkaar aan, dronken hun mok leeg en stonden lachend op.

“Let’s go, girl!”

Ze trokken hun jassen en schoenen aan en wandelden naar het dorp.

“Moesten we geen afspraak maken?” vroeg Katja onderweg.

“Geen idee, hij zal vast foto’s van de huizen die hij in de verkoop heeft, voor het raam hebben hangen, dat doen die makelaars bijna altijd. Als we daar nou eerst eens naar kijken, en dan doodleuk naar binnen stappen? Als het hem niet gelegen komt, kunnen we altijd voor een andere keer een afspraak maken.”

Bij het pand ontdekten ze, dat er voor de deur een bordje hing:

.

-----------------------------

      Even op pad 

    Ik ben zo terug!        

-----------------------------

.

“Blijkbaar werkt hij hier zonder medewerkers,” concludeerde Katja.

Maureen stond al foto’s te bekijken. Katja sloot zich bij haar aan, liet haar ogen langs de foto’s dwalen.

“Deze hier is een mooie, alleen een beetje absurd groot. Vrijstaand, zeven kamers, grote halfopen keuken, twee grote garages! De prijs valt me mee voor zoiets groots, zou er veel aan gedaan moeten worden?”

Maureen stond er met een schuin hoofd naar te kijken. Terwijl Katja de paar foto’s achter het raam bekeek en de beschrijving las, pakte Maureen haar mobiel, zocht de website van de makelaar en typte de naam van het dorp waar het huis stond als zoekopdracht in. Ze had hem al snel gevonden doordat het huis zo opviel.

“Op de site heeft hij meer foto’s staan, moet je zien, hoe mooi, volgens mij een oud huis, o ja, het staat hierbij, gebouwd in 1932. Misschien moet er veel aan opgeknapt worden en is het daardoor goedkoper dan je zou verwachten.”

Ze flitste door de beschrijving heen. “Klopt, het staat erbij, hier en daar een opknapbeurt noodzakelijk.”

Maureen ging naar de foto’s, terwijl Katja over haar schouder heen keek. Katja genoot net zoveel als Maureen van de foto’s, maar voelde daarbij de steek van onbereikbaarheid. Misschien zou Maureen zoiets kunnen kopen, maar zij in de verste verte niet!

Terwijl Maureen continu enthousiast commentaar gaf, bleef Katja stil.

“Vind jij het niet mooi?” vroeg Maureen opeens.

Katja zuchtte diep: “Ik vind het een geweldig huis, ik zou er zo in willen trekken, maar voor mij is zoiets niet betaalbaar!”

Maureen knikte: “Snap ik, maar voor mij wel, en ik zat te denken, als er zeven kamers zijn, dan zou dat kunnen betekenen… een woonkamer, twee slaapkamers, twee werkkamers, en twee galerie-kamers. Zou jij het wat vinden als ik het koop en we er samen in trekken, dat je me huur betaalt, dat we wat dingen afspreken om onze privacy te bewaken. Lijkt je dat wat?”

“Meen je dat?” vroeg Katja verbijsterd. Aan die mogelijkheid had ze geen moment gedacht. Een mogelijkheid die heel aanlokkelijk klonk…

“Ja, waarom niet? We zijn al maanden elkaars buurvrouw, zien elkaar bijna dagelijks, hebben een soortgelijke superhobby, en persoonlijk klikt het prima tussen ons. Of ervaar jij dat anders?”

“Nee, dat niet, het is zoals je zegt, het overrompelt me alleen, ik had totaal niet aan zoiets gedacht. Als jij dit echt ziet zitten, Maureen, en als we de boel financieel goed kunnen regelen, dan zou ik het een geweldige optie vinden.”

Een zacht gekuch deed hen opkijken.

“Goedemorgen dames, ik ben de makelaar, Karel Mulder. Zin om binnen verder te zoeken?”

Katja en Maureen keken verschrikt op. Ze keken in de bruine ogen van een guitig gezicht, met een krans van zwarte krullen er omheen. Ze knikten, stelden zich voor en liepen met hem mee naar binnen.

Maureen nam het woord, legde uit waar ze naar op zoek waren geweest, en dat ze dat oudere, vrijstaande huis gevonden hadden, en dat dat hun aandacht getrokken had.

Karel keek hen om beurten aan, fronsend, en vroeg: “Dat hele grote huis? Voor jullie samen als woon-en werkruimte? Begrijp ik dat goed?”

Maureen en Katja knikte, waarop hij vervolgde: “Ik heb op dit moment geen afspraken elders, dus wat mij betreft kunnen we er zo heen gaan, als jullie willen.”
De vrouwen keken elkaar aan, blij verrast.

“Graag!” antwoordde Katja, “alleen zijn we wel lopend hierheen gekomen.”

“Als makelaar heb je een auto nodig,” glimlachte Karel, “dus jullie kunnen gerust met me mee rijden.”

De vrouwen keken elkaar weer aan, voelden zich allebei klemgezet, durfden dit niet zomaar aan.

Karel zag het en vroeg: “Waar wonen jullie nu?”

“In De Schuilplaats bij pension Bloemenhof”, vertelde Katja.

Karel was vlug van begrip en voelde aan waar de schoen wrong: “Dan begrijp ik jullie reactie. Met jullie achtergrond stap je niet zomaar bij een onbekende man in de auto. Kan ik jullie geruststellen met het feit dat ik mijn makelaarsbedrijf kwijt zou raken als ik een vinger naar jullie zou uitsteken?”

Hij zag hoe ze er nog steeds moeite mee hadden.

“Wacht even, voel je er niet beroerd onder, ik bel Huib even. Tenminste, kunnen jullie goed met Huib overweg? Vertrouwen jullie hem?”

Ze knikten overtuigend.

“Goed, ik bel hem even om te vragen of hij een oplossing weet.”

“Wacht even, we kunnen ook wel onze auto ophalen, dan rijden we achter je aan.”

“Maar dan nog, dan ben je in een groot huis met een onbekende man. En ik kan je beloven dat ik jullie geen kwaad zal doen, maar ik zie dat jullie verwonding nog zodanig is, dat dat wel eens te heftig voor jullie zou kunnen zijn. Lijkt me niet handig! Ik bel hem wel even.”

Karel legde eenvoudig aan Huib uit wat er aan de hand was, en kon daarna Katja en Maureen geruststellen. “Hij komt hierheen, hij gaat even met ons mee.”

Hij zag de gezichten tegenover hem ontspannen.

“Dank je wel, dat je ons serieus neemt, dat je onze gevoelens, onze angst, zo serieus neemt,” zei Katja, terwijl Maureen bevestigend knikte.

Karel keek hen vriendelijk aan en vertelde hen zijn standpunt: “Vrouwen zouden gekoesterd moeten worden, niet mishandeld, op geen enkele manier. Het gebeurt helaas veel te veel. Ik heb de krantenartikelen over de rechtszaken, van Lisa en de andere daarna, gelezen, waarschijnlijk ook van jullie, maar ik kan me de namen niet meer herinneren. En elke keer was ik blij dat er weer wat vrouwen ontsnapt waren, en dat de daders, ondanks hun inkeer, hun straf kregen. En De Schuilplaats… volgens mij is dat een heel mooie plek om tijdelijk te wonen, klopt dat?”

“O ja, perfect!” Katja en Maureen vertelden over de huisjes, de gezamenlijke ruimte, de hulp van de mensen om hen heen. Ze vielen over hun woorden, vulden elkaar aan, terwijl Karel glimlachend luisterde.

De deur van het pand ging open en Huib kwam binnen. “Hey Karel! Leuk je weer eens te zien! En jullie, dames, hebben jullie allebei een huis gevonden, of één van jullie?”

“Een huis waar we eventueel samen in kunnen wonen en werken. Achteraf niet eens zo’n gek idee, Maureen, ik heb net gemerkt hoe spannend ik het vind met een onbekende man in de buurt. Niets persoonlijk hoor,” richtte ze zich tot Karel, die geruststellend met zijn hoofd schudde. “Waarschijnlijk ben ik er nog niet eens echt aan toe om in m’n uppie op mezelf te gaan wonen. Maar het huis wat we net ontdekt hebben, is groot genoeg om allebei in te gaan wonen en werken.”

“Precies,” vulde Maureen aan, “we willen het alleen graag zien, kijken wat er nog aan opgeknapt moet worden, en dan moeten we ons samen over de financiën buigen.”

“Perfect werkplan, Maureen, zullen we dan maar op stap gaan?” stelde Karel voor.

Ze gingen naar buiten, Karel draaide het bordje bij zijn voordeur weer om en ging hen voor naar zijn auto. Huib ging naast hem zitten, terwijl Katja en Maureen op de achterbank kropen.

“Heerlijke auto, zit goed!” zei Maureen.

“En hij rijdt goed,” reageerde Karel, terwijl hij startte en wegreed.

“Oh my, het lijkt wel of we zweven!”
“Ik heb weinig dure hobby’s, alleen wat gamen, daar heb ik wel een wat betere computer, geluidsinstallatie en 3D-bril voor gekocht, maar dan ben je ook klaar, daar kun je jaren mee vooruit! Mijn makelaarskantoor is mijn lust en mijn leven, en de verkoop loopt over het algemeen goed, dus ik heb best wat geld over om een auto als deze te kopen. Verder ben ik maar een gewone jongen hoor, ik heb geen zin om de rijke kerel uit te hangen! Ik herinner me nog hoe Lisa jou toen financieel hielp met de koop van dat pand, Huib. Dat heeft me aan het denken gezet. Ik heb eigenlijk het verlangen om iets soortgelijks te doen, in de vorm van een gift of een renteloze lening. Mocht je een keer een goed project weten… dan hoor ik het graag van je!”

“Super!” antwoordde Huib enthousiast. “Maar wil je me dan wel één ding beloven, namelijk dat je goed in je binnenste voelt of het project dat ik je zou noemen, ook echt bij jou past?”

“Wees daar maar gerust op,” reageerde Karel met een olijk gezicht, “mijn ouders hebben me in een enorme vrijheid laten opgroeien, hebben me thuisonderwijs gegeven. Zelfs mijn opleiding tot makelaar heb ik via internet gedaan. Ik had geen behoefte aan een groep studiegenoten om me heen. En nu merk ik, dat ik daardoor mijn werk perfect kan doen, ik hoef me alleen te richten op waar ik goed in ben, wat ik graag doe, en meestal kan ik prima met mijn klanten overweg.”

Katja onderbrak hem: “Dat kan ik me voorstellen, zoals je ons net tegemoetkwam, heel bijzonder!”

Karel grinnikte: “Zoiets ja, dat is ook één van de dingen die ik van mijn moeder geleerd heb. Ze drong er altijd op aan om te voelen wat er in de ander leeft, niet alleen af te gaan op woorden of uiterlijk. En toen ik jullie onzekerheid, angst misschien zelfs, voelde, en hoorde dat jullie in De Schuilplaats woonde, wist ik dat ik daar rekening mee moest houden. Niet eens zozeer als makelaar, dat ook wel, maar vooral als man, gewoon als man tegenover vrouwen.”

Huib vond het prachtig, maar stapte toch even terug op het onderwerp waar het gesprek mee begon. “Dus jij hebt een vrije opvoeding gehad, veel zelf kunnen ontdekken binnen het thuisonderwijs? Of volgden je ouders vooral boekjes?”

“O nee, zonder enig systeem! Natuurlijk gebruikten we boekjes, pen en papier en later een computer, maar ze volgden mij, ze lieten mij mijn weg bepalen. Soms stuurden ze me, vooral mijn moeder was er geniaal goed in om aan te voelen wat ik nodig had. Ze heeft een hoop strijd moeten leveren met de onderwijsinspectie om mij op deze manier te laten ontdekken en leren.”

Huib knikte: “Zo zou het op de scholen moeten werken, vind je ook niet?”

“Precies, maar dat is helaas nog niet het geval.”
“Nog niet, maar er wordt er volgende maand wel één gebouwd, vlakbij ons landgoed,” vertelde Huib. “Ze noemen het geen school, maar een ontdekkingscentrum. En daar moest ik meteen aan denken toen jij begon over giften en renteloze leningen. Op dit moment is het zo, dat Lisa het project steunt, maar ze zitten natuurlijk wel met de vraag hoe ze dat ooit terug zouden moeten betalen, omdat zo’n centrum niet beoogt een winstgevende onderneming te zijn. Ze richtingen zich op kinderen, niet op geld.”

“KLIK met hoofdletters, Huib, eerste project wordt een feit. Wil je me met de initiatiefnemers in contact brengen? Zo’n project heeft giften nodig, geen renteloze leningen, al vind ik het super van Lisa dat ze hen wil helpen.”

“Dat is het ook, en zij zet geen druk op de ketel hoor, bij mij niet en bij hen niet. Als er geen winst is, hoeven we niet terug te betalen. Nou, ik maak wel winst, dus ik betaal haar regelmatig wat terug. Maar dat centrum moet niet op winst uit zijn, dan schieten ze hun doel voorbij!”

Karel wilde graag weten hoe Patrick en Bea op dit plan gekomen waren. Huib vertelde daar maar wat graag over. Katja en Maureen volgden het gesprek in stilte, genietend!

Naar hoofdstuk 48. Een droomhuis!

Of naar de Inhoudsopgave