De kamer stroomde in vlot tempo vol met mensen die elkaar grotendeels kenden. Wie elkaar niet kenden, stelden zichzelf aan elkaar voor en zochten vervolgens een plaatsje om te zitten. Iedereen had, op verzoek van Huib iets meegenomen van zijn kunstwerken. De meeste dingen zaten nog in tasjes, van Bianca in een doos. De gasten wachtten af, totdat Huib de vergadering zou openen.

Margreet kwam binnen met een dienblad met mokken koffie. Ze zette suiker en koffieroom alvast op tafel, en deelde koffie uit aan wie daar zin in hadden. Vervolgens vroeg ze aan de gasten die nog niets te drinken hadden of ze ook koffie wilden, of liever thee. Terloops viel het haar op, hoe relaxed ze ermee om kon gaan.

Op weg naar de keuken kwam ze Huib en Ineke tegen, Ineke met haar taart, en Huib met schoteltjes en bijbehorend bestek.

“Hey Ineke, jij ook hier?” vroeg Margreet verrast.

“Ja, even, ik heb vanmorgen voor het eerst taart gebakken, en die gaan we nu laten zien en aansnijden en verdelen en zo. Daarna ga ik weer, mijn huisgenoten verwennen met een stuk taart.”

Margreet knikte: “Hij is prachtig geworden, daar gaan we van smullen!”

Huib vroeg ondertussen even aandacht voor de taart: “Naast ons project voor kunstenaars hebben we hier ook nog een project voor een ontdekkingscentrum. Ineke is daarmee bezig, ook door zelf nieuwe dingen te ontdekken. Vanmorgen heeft ze deze taart gebakken.”

Een luid gejoel vulde de kamer, terwijl Ineke de taart liet zien. Daarna zette ze hem op de eettafel en begon hem in stukken te snijden. Iedereen reageerde gretig, wilde graag een stuk van die prachtige taart! En toen Ineke weer naar huis ging, werd ze achtervolgd door complimenten en bedankjes…

.

Huib opende de vergadering met een kort stukje geschiedenis. Hij vertelde hoe Elly, Margreet en hijzelf hun creatieve krachten gebundeld hadden in een website en op de sociale media.

“De laatste dagen kwamen er een paar kunstenaars bij, en werd het voor mijzelf te veel om alles te coördineren. Margreet stelde voor om Ilse om hulp te vragen en zij was direct helemaal enthousiast, omdat dit precies is wat ze heel graag doet.

Het idee zoals het er nu ligt, is als volgt… Haar eerste taak zal zijn om de website optimaal te maken. Haar tweede taak houdt in dat ze namens de kunstenaar het contact met de klanten en belangstellenden onderhoudt, en de administratie verzorgt. Ik denk dat voor alles wat ze gaat doen, mag gelden dat het belangrijk is dat de kunstenaars aangeven wat ze absoluut wel of niet willen. Als een kunstenaar bepaalde dingen anders wil, moet dat onderling afgesproken en vastgelegd worden, zodat iedereen weet waar hij of zij aan toe is. Zoals gezegd, dit is het idee! We zullen dat straks bespreken.

Maar eerst, ook een beetje om elkaars specifieke creatieve kant beter te leren kennen, wil ik beginnen met mijn verzoek dat ik jullie gestuurd had, om iets van je kunst mee te nemen. Ik zal bij mezelf beginnen: ik werk met hout, maak meubels en soms kleinere dingen, en mijn creatieve kant daarin is dat ik probeer het niet standaard te maken, maar net even anders. Kleine versieringen, of zoals deze koffietafel, die bepaald geen standaard vorm heeft. Margreet, wil jij laten zien wat jij in je mars hebt?”

“Jawel, dat hebben jullie waarschijnlijk al gezien. Ik maak wandkleden, zoals die daar aan de muur hangt. Dat tafeltje en die schaal er onder heeft Huib trouwens gemaakt. Mijn wandkleden maak ik op een basislap, tot nu toe stevig linnen. Ik gebruik allerlei lapjes stof, dikkere en dunnere draden en wat er maar in mijn gedachten komt. Ik ga uit van een beeld dat ik heb, of een indruk. Ik vermoed dat dat voor jullie allemaal wel herkenbaar is, dat je een indruk krijgt en dat gaat uitwerken. Elly, jij mag verder!”

Elly glimlachte naar haar: “Mijn eerste werk nadat ik opnieuw ontdekte wat ik het liefste doe, is een muurschildering in de kinderkamer hierboven. Ik dacht dat muurschilderingen echt mijn dingen waren, maar kwam er na een paar achter dat ik veel liever thuis blijf, en op m’n gemak kleine schilderijtjes maak, zoals deze…” Elly pakte een klein schilderijtje met een vlinder die perfect herkenbaar was door zijn vorm, maar totaal onherkenbaar door hoe zijn vleugels ingekleurd waren. “Ik combineer realiteit uit de natuur met fantasie. Ik zag een vlinder voor me, herkenbaar aan de vorm, maar verder totaal onbekend. En met dat beeld ben ik aan de slag gegaan. Ik gebruik deze maat, en soms een wat langwerpiger doek. Maar het is niet zo dat ik andere maten absoluut zou weigeren. Als ik andere indrukken krijg, zie ik wel weer… Wie volgt? Bianca?”

“Dat is goed, ik ben dus Bianca, en ik heb door een vraag van iemand opnieuw ontdekt dat ik dol ben op het maken van poppenkleren. Niet de gewone die je in de speelgoedwinkel kunt kopen, maar wat er maar aan indruk in me opkomt. De eerste heb ik bij me. Ik heb een paar poppen gekocht die ik gebruik voor de maten en om te passen. Dit is mijn eerste, een Spaanse dansjurk met een meer Nederlandse uitstraling door de andere kleuren.” Verlegen haalde ze haar pop uit de tas tevoorschijn en liet hem op haar knieën staan, zodat iedereen hem kon zien.

“Ooohh,” riep Elly uit, “ooohh, wat mooi, wat… sorry, ik kan er niets aan doen, maar ik…” Elly sloeg haar handen voor haar gezicht en begon te snikken. “Sorry, ik weet niet wat er gebeurt,” zei ze tussen het snikken door.

Bianca keek onthutst naar Huib, die haar geruststellend toeknikte. Daniëlle, die naast haar zat, legde haar hand op Bianca’s hand en fluisterde naast haar oor: “Dit is wat dus kan gebeuren als mensen kunst zien die door de kracht van je ziel ontstaan is. Zie het maar als een compliment, als een bemoediging.”

Bianca keek haar aan, knikte begrijpend en glimlachte.

Elly kwam ondertussen weer een beetje tot rust en vertelde: “Ik kreeg tijdens het huilen een herinnering over mijn kindertijd, over hoe ik als kind danste met de jongen die nu al jaren mijn man is. Ik zag jouw poppenjurk en voelde de vrijheid die ik als kind had, en hoe ik ervan genoten had om samen met Martin te dansen. Ik zal het hem vanavond eens vertellen, samen herinneringen ophalen!” Elly lachte, terwijl ze haar tranen afveegde en haar neus snoot.

Huib kwam er even tussendoor: “Daniëlle, ik zag dat je Bianca iets toefluisterde. Is het iets waar de anderen ook wat aan hebben?”

“Ja, ik denk het wel,” zei Daniëlle, en herhaalde wat ze gezegd had.

Elly knikte: “Dat is het, dat kan niet anders. Het was zo sterk! Fijn he, Bianca, dat dat gewoon gebeurt, dwars door wat jij met zoveel plezier gemaakt hebt! Mensen, we boffen, we doen wat bij ons past en het is nog krachtig ook!”

Bianca schoot in de lach: “Klopt helemaal! Ga jij verder Daniëlle?”

“Oké! Ik ben verzot op edelstenen. Op edelstenen zoals ze zijn, maar vooral om er iets moois mee te maken. Ik heb jarenlang sieraden gemaakt…”

“Zoals mijn ring!” viel Margreet haar in de rede terwijl ze haar hand naar de anderen uitstak.

“Ja, dat was een bijzondere, even vertellen,” vulde Daniëlle aan. “Ik kreeg een indruk over die ring, over hoe hij er uit moest zien, en welke maat. Niet met goud, maar met zilver. Klein jadesteentje, iets verzonken in het zilver. En ik wist dat er binnen korte tijd iemand zou komen om hem op te halen. De volgende dag kwam Huib, koos deze ring voor Margreet. Was perfect passend, zowel wat betreft haar smaak als de maat. Ik heb een winkel waarin ik die sieraden en losse edelstenen verkoop, maar de laatste tijd groeide mijn verlangen om iets anders te gaan maken, iets wat we beelden noemen, maar dan met mijn materialen. Ik ben het gaan proberen, met zilver, goud, brons en natuurlijk edelstenen. En ik geniet er zo enorm van! Maar het kost veel tijd, en daardoor kan ik minder sieraden maken. Ik doe het nog wel, en ik denk dat ik dat altijd wel zal blijven doen, maar mijn hart ligt in de eerste plaats bij die beelden. Ik vertelde het aan Huib, dat ik de winkel eigenlijk wilde sluiten, maar dat dat niet kon omdat ik dan geen geld meer binnen kreeg. Hij voegde me toe aan de website, met de belofte om te kijken of hij iemand kon vinden die ook voor de correspondentie en zo zou willen zorgen, zodat ik me helemaal kon wijden aan het creëren van wat ik voor me zie, en waarvoor ik zo’n enorme passie ervaar. En hij vond Ilse… Voorlopig komen alleen mijn beelden op de website en verkoop ik de sieraden via de winkel die ik nu vijf in plaats van zes dagen open heb. Dat is al een verbetering, maar ik kijk uit naar het moment dat ik de winkel helemaal kan sluiten! En ik heb ook mijn eerste beeld meegenomen. Ik heb het op een plank bevestigd en had het in de winkel aan de muur opgehangen, zodat het lijkt of er een plant uit de muur groeit. Het heeft wat weg van het idee van Elly: iets uit de natuur, iets wat we kennen, hier stelen van een plant met blaadjes en bloemetjes, maar die zien er zo totaal anders uit, dat je er nauwelijks nog een plant in herkent. Wie volgt? Maureen, zo heet jij toch?”

Maureen knikte, verlegen. “Ik had als kind een gekke hobby, tenminste, het leek gek, maar hoe vaker ik er mee bezig was, hoe mooier mijn werkjes werden. Ik maak beeldjes door kaarsvet te druppelen en een beetje met een mesje of een lepeltje te bewerken. Huib heeft een plekje voor me gemaakt in zijn werkschuur, en daar heb ik mijn eerste beeldje gemaakt. Het is nog maar net af.” Voorzichtig haalde ze de bruidsjurk van kaarsvet uit de tas, waarbij ze er op lette dat ze het kaarsvet niet of nauwelijks aanraakte, maar het beeldje optilde aan het plankje waarop ze het op advies van Huib op een lange opstaande schroef had gedruppeld.

Margreet stond op van haar stoel, deed een stap naar voren en keek ingespannen naar de bruidsjurk. “Wat is die mooi…” verzuchtte ze. “Huib, als we ooit nog gaan trouwen, dan wil ik zo’n trouwjurk, zo eenvoudig, maar zo speciaal! Hoe heb je die plooitjes en die golfjes er zo mooi in gekregen?”

“Die plooitjes met een aardappelschilmesje, zo’n scherp mesje, en een ander ding dat ik in de bestekbak van de kringloopwinkel vond, geen idee wat het is, maar er zit een scherpe punt aan. Het lijkt op een prikpen die kleine kinderen wel eens gebruiken. En die golfjes met de achterkant van verschillende theelepeltjes, lepeltjes met gladde steeltjes, er zitten dus geen wapentjes of zo op. En ze zijn van verschillende breedtes. Ik schraap dan in het nog halfzachte kaarsvet wat gleufjes en de restjes bewaar ik in een metalen bakje. Die restjes ga ik nog een keer gebruiken om iets anders uit te proberen. Dan smelt ik het kaarsvet een beetje au bain-marie, en dan kan ik het gebruiken met die theelepeltjes om er een beeldje mee op te bouwen. Een andere techniek, die ik nog niet eerder uitgeprobeerd heb, maar ik voel aan dat het moet kunnen.”

Margreet ging weer zitten, terwijl Huib het woord nam.

“Dank je wel allemaal, dit…” hij slikte een paar keer, “het ontroert me zo, want juist dit, deze kleine verzameling kunstwerken vormen samen een belofte, de uitwerking van een soort visionair beeld dat Simon kreeg. Simon is de partner van mijn moeder, Annerieke. Zij wonen hier ook op het landgoed. Simon zag het voor zich, niet eens echt, ik bedoel, niet hoe het er uit zou gaan zien. Hij zag dat er een galerie gaat komen, en hij wist dat het een prachtig gebouw zou worden, waarin wij als kunstenaars onze kunstwerken zouden kunnen laten zien aan bezoekers. Hij wist met zekerheid dat er meer kunstenaars bij zouden gaan komen. En het lijkt erop dat hij daarmee een poort heeft geopend voor anderen, voor Daniëlle en Maureen, en voor wie er nog gaan komen! Hij noemde onze website onze digitale galerie, die uiteindelijk ook naast de echte galerie kan blijven bestaan. Tenminste, zoals ik het nu zie. Maar hij gaf ook aan dat het nog wel een tijd, misschien wel jaren, kon duren, omdat we allemaal nog in een proces van emotionele genezing zitten. Door die genezing komt de kracht van onze ziel steeds meer vrij, ook via onze creatieve uitingen. We zagen dat net al bij Elly, en ik zag het ook bij Margreet, en ik denk dat we het allemaal op zekere hoogte wel gevoeld hebben. Dat gaat de komende jaren alleen maar sterker worden, doordat onze ziel verder geneest. Zie het maar als een spiegel. Als die vuil is, weerkaatst hij de beeltenis slecht. Hoe meer je de spiegel schoon maakt, hoe beter de weerspiegeling wordt. Hoe meer shit van onze verwondingen verdwijnt, hoe meer onze ziel zijn kracht kan uitstralen naar de wereld, vooral ook door die dingen die wij vanuit onze ziel doen. Ook door wie we zijn trouwens, maar dat terzijde.

Goed, voorlopig dus de website. Op dit moment hebben we een website, waarop ik voor iedere kunstenaar een eigen pagina gemaakt heb.”

Huib haalde de computer van de slaapstand af en liet zien wat hij bedoelde.

“Ilse zal daar mee verder gaan, foto’s van nieuwe kunstenaars gaan toevoegen en met hen gaan overleggen of ze willen verkopen en zo ja, voor welke prijs. Ik heb een paar punten opgeschreven, die ik even met jullie wil langslopen, om er achter te komen hoe jullie hiermee verder willen.

Ten eerste… Ilse, wil jij je even voorstellen?”

“Jawel, ik ben Ilse Verbree, ben sinds mijn tienertijd dol op van alles uitproberen met computers, ben echter volledig vast komen te zitten in gedwongen prostitutie, ben er gelukkig uit gekomen, heb in De Schuilplaats hier op het landgoed een tijdelijke woning gekregen en ben met hulp van Sjaak en Lisa en een fantastische rechter en advocate door een paar rechtszaken heen gekomen, met groot succes! De daders die mij het leven zuur gemaakt hebben, zijn tijdens de rechtszaken tot het besef gekomen wat ze mij aangedaan hadden, en hebben hun straf zonder morren geaccepteerd. Als je het dan hebt over de kracht van de ziel… dat was merkbaar, door die rechter en de advocate, door Sjaak en Lisa. Het was heel bijzonder! Maar goed, voorlopig woon ik hier dus nog, en ik zat de afgelopen dagen te kniezen en te mopperen over de vraag hoe ik verder wilde. Ik wist dat ik het liefst iets met computers zou doen, met een website, of meerdere websites, maar waar en hoe? En toen kwam Huib… en ik zou het geweldig vinden als ik jullie hiermee mag helpen!”

Ze zag dat de iedereen gretig knikte, en vervolgde, richting Huib: “Dat gaat dus wel goed komen!”

“Super! En gaan jullie er allemaal ook mee akkoord als Ilse de correspondentie namens jullie met de klanten en belangstellenden gaat onderhouden?”

Huib keek de kring rond, zag alleen maar knikkende hoofden.

“En de financiële administratie?”

“Oh ja, heel graag!” reageerde Elly.

Iedereen schoot in de lach en er werden allerlei opmerking door elkaar geroepen, opmerkingen die overduidelijk lieten merken hoe graag ze dat aan Ilse overlieten!

“Daar ben ik blij mee, dan is dat duidelijk en gaan we door naar het tweede punt. Het lijkt me niet meer dan billijk dat Ilse voor al dat werk een salaris krijgt. Ilse, heb jij daar al over nagedacht, en heb je er een idee over?”

Ilse knikte: “Ja, dat heb ik. Niet het meest gebruikelijk, want ik weet dat er voor zulk werk standaard bedragen gevraagd worden. Maar dat voelt voor mij gewoon niet goed! Dus ik bleef daar maar over doordenken, en er ging werkelijk van alles door me heen. En vanmorgen werd ik wakker, en wist ik het: een bepaald percentage van de producten die jullie gaan verkopen. Ik besef heel goed dat dat kan betekenen, dat ik op zwart zaad kom te zitten als jullie niets verkopen. Maar dat kan ik me niet voorstellen. Ik geloof in jullie en in hoe jullie werken, ik vertrouw op jullie visie, op jullie manier van leven van binnenuit. Het klopt gewoon! Wat moet ik er anders van maken? Dit is gewoon wat het is, en ik zou het liefst gaan voor dat percentage. Verkopen jullie veel, dan verdien ik meer, verkopen jullie weinig, dat is gewoon geen optie! En hoe hoog het percentage zou moeten zijn, daar zullen we samen uit moeten komen. Ik heb wel wat in gedachten, maar ik hoor liever eerst wat jullie ervan vinden.”

Huib keek de kring rond: “Eerst even over het idee van een percentage van de verkochte producten. Kunnen we daar wat mee?”

Iedereen knikte, Bianca stak haar duim op.

“Oké, dan wil ik graag dat jullie allemaal met jezelf gaan overleggen, in stilte dus, hoe hoog dat percentage volgens jullie mag zijn. Ik zal stukjes papier uitdelen. Als je voor jezelf zeker weet dat je het percentage dat bij jou past, gevonden hebt, schrijf dat getal dan even op en vouw je papiertje dubbel.”

“Pfff spannend,” zei Maureen met een diepe zucht.

Bianca knikte: “Vind ik ook!”

Ze werden stil, sommigen sloten hun ogen om niet afgeleid te worden.

Hoe lastig het ook was, ze vonden uiteindelijk allemaal het percentage waarvan ze voelden dat het goed was. Ze legden alle opgevouwen briefjes op het dienblad.

“Wat je ook opgeschreven hebt,” zei Huib, “jouw getal is goed, want het is jouw getal, ook als het anders is dan van anderen. Jouw getal zal dus nooit te laag of te hoog zijn, het is gewoon goed. Met alle verschillende getallen voor ons zullen we echter wel tot een overeenkomst moeten komen, en daarbij mogen we niet tegen onszelf in gaan. We zullen tot een oplossing moeten komen waarbij we ons allemaal prettig voelen. Zal ik ze open maken, zodat we kunnen vergelijken?”

Iedereen knikte weer, en Huib begon, las de getallen voor die hij zag: “Tien procent… tien… tien procent… tien procent… tien… tien…” Met een snik in zijn stem ging hij verder: “Dit is ongelofelijk, allemaal gaan we voor tien procent. Het ziet er naar uit dat onze zielen zich op elkaar afgestemd hebben. Ondanks alles wat ik al meegemaakt heb rond het verschijnsel leven vanuit je ziel, had ik dit niet verwacht! Nou de hamvraag, voor jou Ilse, hoeveel procent had jij zelf in gedachten?”

Hij zag dat Ilse ook een opgevouwen briefje had. Ze stond op, verschoof alle andere briefjes tot ze in een cirkel lagen en legde haar briefje in het midden. Ze knikte naar Huib, om aan te geven dat hij het open mocht maken. Er ging een gejuich op toen hij het deed en iedereen zag dat Ilse in grote, dikke cijfers haar getal had opgeschreven… 10 !

Ze stonden allemaal op en omhelsden elkaar, uitten met allerlei enthousiaste kreten hun blijdschap!

“Geld is zo vaak een struikelblok is. Wat heerlijk dat geld bij ons totaal geen probleem is! Dan heb ik nog een vraag aan jou, Ilse, punt drie. Denk je dat je verder kunt met de gratis versie van de website?”

“Ja hoor, met gemak! Als jullie het goed vinden om op deze wijze verder te gaan, zie ik kans om op een heel simpele manier tientallen kunstenaars hierop hun eigen pagina te geven. In plaats van zoals je het nu gedaan hebt, zou ik die vier pagina’s willen laten vallen onder één noemer, zoiets als ‘Onze kunstwerken’ of welke naam jullie ook maar willen kiezen. En daaronder de pagina’s van alle kunstenaars die zich aansluiten. In het eerste menu zie je dan alleen ‘Home’, de pagina waarop je al de visie beschreven hebt van hoe jullie werken. Die naam kun je trouwens volgens mij ook best veranderen in ‘Visie’. Ik denk dat we ons allemaal in de omschrijving van de visie kunnen vinden, maar gooi gerust je ideeën straks in de groep. Verder komt er het kopje ‘Contact’, waarvoor ik wil voorstellen om slechts één email-adres te gebruiken, omdat het via mij gaat lopen. Als ik al jullie emailadressen mag hebben, kan ik alles wat nodig is aan jullie voorleggen, maar dat gaat dan buiten de site om. Het voordeel daarvan is, dat jullie alleen bezig hoeven te zijn met wat jullie echt graag doen, en hooguit met de mailtjes die je van mij krijgt over zaken waarover jullie beslissingen moeten nemen, dingen die ik niet voor jullie kan doen. Ik noem maar wat, als iemand een opdracht wil plaatsen of zo. Maar ik ga ervan uit dat alle verkoop via het centrale emailadres kan gaan lopen, dat scheelt jullie dan een hoop gedoe. Tot mijn taak zal dan ook nog horen, dat ik jullie financiële administratie bijhoud. Even een voorbeeldje. Een klant koopt jouw beeld, Daniëlle. Ik maak een rekening voor die klant, regel de betaling, maak 90% van die betaling naar jou over, en 10% naar mijn eigen rekening. Ik zal daar voor mezelf en voor de galerie een overzicht van bijhouden, waarop terug te vinden is welk kunstwerk van welke kunstenaar voor welke prijs verkocht is op welke datum en aan wie, en hoe het bedrag is opgesplitst tussen de kunstenaar en mijzelf. Ik moet nog even uitpuzzelen hoe ik het precies ga aanpakken, maar er zal per kunstenaar een maandoverzicht en uiteindelijk ook een jaaroverzicht, per kalenderjaar, uit moeten rollen. Komt goed, dat is juist één van de dingen die ik zo leuk vind om uit te puzzelen! Dat maandoverzicht en het jaaroverzicht zal ik jullie dan elke keer toesturen. Dan blijft het voor jullie ook overzichtelijk, wat er met jullie werk gebeurd is. En daarnaast, offertes en facturen, die zal ik per kunstenaar in een map op de pc bewaren. Ik kan ze per maand naar je doorsturen, als ik ook dat andere overzicht stuur. Is dat voor jullie helder? Of hebben jullie nog vragen?”

Ilse keek hen één voor één aan, en iedereen gaf met een blij gezicht aan dat het duidelijk was. Ilse knikte naar Huib, daarmee aangevend dat ze hem de beurt weer gaf.

“Even kijken, punt drie, de gratis website hebben we dus gehad. Punt vier gaat over de aanlevering. De mensen die al aangesloten zijn op de website weten het al: als je iets nieuws aan het maken bent, maak er dan tijdens het proces een paar foto’s van, of in elk geval van het eindproduct. Je ziet hier op de site hoe ik het zelf opgelost heb, namelijk door collages te maken, een collage van het proces en een collage van het eindproduct, van verschillende kanten bekeken. Als je niet weet hoe je een collage kunt maken van je mooiste foto’s, kom even bij me langs, of bij Ilse, dan leren we je dat zo. Ik denk dat het het beste is als iedereen zelf zijn mooiste foto’s kiest en daar een collage van maakt, en die als afbeeldingen per mail naar Ilse stuurt. Nogmaals, we helpen je graag om een collage te leren maken. Heb je het een paar keer gedaan, dan doe je het met gemak keer op keer! Daarnaast gebruiken wij Facebook en Twitter. Het is iedereen vrij om dat voorbeeld te volgen, of niet, maar ik kan het aanraden, omdat je daar simpel je collages kan delen, met een verwijzing naar de website. Heb je daar vragen over of hulp bij nodig, kom er gerust mee!”

Ilse stak haar hand op: “Vinden jullie het goed als ik, naast jullie persoonlijke accounts op Facebook en Twitter daar ook een Galerie-account maak, die ook naar de website verwijst?”

“Top! Hoe meer reclame hoe beter!” vond Daniëlle. De anderen knikten weer instemmend.

“Goed, voorlopig is dat helder, kom later met vragen gerust naar Ilse, of naar mij. Tenzij het vragen voor de hele groep zijn, kom er dan maar mee, tussendoor of aan het eind van de avond. Als er nu geen vragen zijn…, dan ga ik door naar punt vijf. Op dit moment zijn de namen van de pagina’s op de website een combinatie van onze naam en het soort kunst dat we maken, zoals hier HuibsHoutbewerking. We hebben daarvoor gekozen, maar ik denk dat we iets beters mogen bedenken.”

Hij keek de kring rond en zag dat Bianca iets wilde zeggen.

“Ik zat te denken, voor mezelf zoiets als ‘Poppenjurken, Bianca Overeem’. Dus het soort product, een komma en dan de volledige naam.”

Ilse knikte en reageerde: “Strak plan, daarmee kunnen de mensen iedereen eenvoudig terug vinden. Klikken ze op dat kopje ‘Onze kunstwerken’ of hoe we het maar gaan noemen, dan krijgen ze gewoon een soort inhoudsopgave, een lijst van alle kunstvormen met de bijbehorende naam van de kunstenaar. Je mag jouw producten trouwens ook gerust kunst noemen, Bianca, want het is kunst, en dat geldt voor jullie allemaal! Jullie werk valt absoluut onder kunst. Ik versta onder kunst iets anders dan wat men er denk ik meestal onder verstaat, en dat komt op de Visie-pagina ook wel een beetje naar voren, namelijk de uitingen die jullie vanuit je ziel krijgen, zoiets. En daar kun je alle kanten mee op, al zouden het bouwtekeningen zijn, als ze voortkomen vanuit je ziel, is het voor mij kunst!”

“Bouwtekeningen!” riep Margreet uit, “die gaan komen, duurt alleen nog wat jaren. De tekenaar wordt rond de jaarwisseling geboren, maar de indrukken over hem zijn duidelijk. Het tekenen van gebouwen, zo’n beetje als bouwtekeningen, schetsmatig of zo, zal helemaal zijn passie zijn!”

Huib knikte: “Dat klopt, werkelijk Ilse, dat leek een maf voorbeeld, maar dat is het dus absoluut niet! En nog wat… Kunst, de uiting van onze ziel. Zoiets zou uit de naam van de galerie moeten blijken… Hou hem vast, daar gaan we straks nog over brainstormen. Kun je alles nog bijhouden, Ilse?”

“Ja hoor, ik maak gewoon aantekeningen, en als ik vragen heb, weet ik je te vinden!”

“Als je dat maar weet!” lachte Huib. “Verder naar punt zes. Op dit moment staan de email-adressen van de kunstenaars op de website. Die mogen er dus af. Daniëlle heeft haar winkel nog, en zolang die nog draait, lijkt het me goed om de link daarvan op haar pagina te laten staan, zodat mensen haar werk en edelstenen ook daar kunnen vinden. Ilse gaf al aan dat er een aparte contact-pagina komt. Daar komt dus het email-adres van de website op. Wil je ook een telefoonnummer erop zetten, Ilse?”

“Nog niet, misschien later, als dat handig blijkt te zijn. Maar gezien de omvang, en het feit dat de verwachting is dat de groep gaat groeien, lijkt het me te veel als mensen me allemaal maar gaan bellen. Maar als mijn indruk daarover verandert, horen jullie het van me! En als jullie anders willen, laat het me dan maar weten.”

Huib ging verder: “Als je een email-adres voor de galerie aanmaakt, wil je dan proberen de naam die we nog gaan bedenken daarin verwerken?”

“Zeker weten,” zei Ilse, “die naam die jij noemde vond ik trouwens perfect: ‘Kunst, de uiting van onze ziel’. Het beschrijft zo mooi wat kunst is, en alle verschillende kunstwerken die vanuit de ziel gemaakt worden, passen onder die naam. Hoe ervaren jullie die naam?” vroeg ze aan de anderen.

“Ik had er direct al een klik mee.”

“Ik ook, ik zou geen betere weten!”

Ze waren het daar dus snel over eens, en Ilse beloofde een email-adres te maken dat daar goed bij paste.

“Op naar het zevende punt! We schieten aardig op, ik heb negen punten opgeschreven,” glimlachte Huib. “Punt zeven gaat over de email-adressen en telefoonnummers van jullie allemaal. Ik zou graag willen dat je die opschrijft, kan wel op die briefjes waar je net het percentage voor Ilse op hebt geschreven.”

Nadat iedereen de gegevens had opgeschreven, verzamelde Ilse al de briefjes. “Bedankt! Ik zal ze in een bestand bewaren.”

“Over punt acht kan ik kort zijn. De eerste vorm waarin we contact kunnen houden, is elkaar volgen op Facebook en Twitter, als je daar tenminste een account hebt of neemt. Nogmaals, als je hulp erbij nodig hebt, vraag ons maar! In eerste instantie is Ilse in al dat gedoe de centrale motor, maar ik wil gerust bijspringen als het gaat om nieuwe dingen aanleren, die collages en nieuwe accounts. Dan kan Ilse zich helemaal op al die andere dingen richten. Is dat voor jou oké, Ilse?”

“Graag, ik denk dat ik de eerste dagen volop werk heb, maar misschien valt het wel heel erg mee!”

“Dan het laatste onderwerp: hoe gaan we verder contact houden? In veel dingen gaat iedereen zijn eigen gang, is lekker bezig met creëren. Maar wat vinden jullie handig? Alle email-adressen doorgeven? Een groepsmail voor dingen die ons allemaal aangaan? Of liever een Groep App?”

“Oh, alsjeblieft geen Groep App,” zei Margreet, “dan voel ik me zo snel verplicht om te reageren, en dat kreng gaat dan de hele dag maar door.”
“Het lijkt me ook niet prettig, als we allemaal met ons eigen werk bezig zijn…” bedacht Daniëlle. “Ik zou er geen tijd voor willen vrijmaken. Een groepsmail, en de emailadressen van de collega’s zichtbaar, dat lijkt me veel fijner.”

“Daar ben ik het mee eens,” sloot Bianca zich bij Daniëlles opmerking aan.

“Ik ook,” reageerde Maureen, “ik wil het liefst lekker bezig zijn, en alleen mailtjes beantwoorden als dat nodig is!”

Ook Elly knikte en Huib sloot zich erbij aan. “Dat is dan helder, emailadressen delen, en groepsinformatie in een groepsmail. Voor jou ook haalbaar, Ilse?”

“Absoluut, ik heb echt geen zin om de hele dag aan mijn mobiel te bungelen…”

Bianca, ondanks de fijne sfeer nog steeds wat gespannen, proestte het uit: “Hahahaha, ik zie het voor me, Ilse die aan haar mobiel bungelt! Stom stom stom, wat een belachelijk plaatje!”

De één na de ander vulde malle dingen bij het plaatje aan, zodat uiteindelijk iedereen slap van de lach lag. Pas toe de rust echt teruggekeerd was, bedankte Huib iedereen en vroeg Margreet wie er nog wat wilde drinken. Iedereen gaf aan dat het een fijne avond was geweest, maar dat ze graag naar huis wilden. Morgen aan de slag met hun eigen creativiteit, en foto’s maken om zodra Ilse een email-adres had doorgegeven, collages naar haar door te sturen.

Gezamenlijk liepen de gasten naar buiten, nagekeken door Huib en Margreet.

Naar hoofdstuk 35. Muzikale creaties

Of naar de Inhoudsopgave