Tijdens de koffiepauze werd er aan de voordeur gebeld. De man die voor de deur stond, was nauwelijks zichtbaar door de drie kolossale bossen bloemen die hij voor zich hield.

“Goeiedag, mevrouw,” zei hij tegen Annerieke. “Deze boeketten zijn voor de mensen die in die drie huizen hier achter wonen, maar daar lijkt niemand thuis te zijn. Kan ik ze hier afgeven?”

Annerieke keek even snel op de kaartjes. “Prima, geef ze maar, al deze mensen zijn op dit moment namelijk hier binnen,” zei ze lachend. “Wat een leuke verrassing, bedankt voor ’t brengen, ik zal ze doorgeven! En een fijne dag verder!”

Toen ze de keuken in kwam, met de bloemen voor haar gezicht, schoot Huib in de lach: “Zo mams, je bent in een bloemenbos veranderd!”

“Mijn liefste wordt met de dag mooier,” grijnsde Simon verliefd.

Annerieke lachte vrolijk: “Een verrassing van onze beveiligingsteams!”

Ze deelde de boeketten uit en ze lazen allemaal hetzelfde op de kaartjes:

.

.

Een groot hoera voor de overwinnaars

Samen verder in een nieuw vrij leven

.

Ondertekend door ‘jullie beveiligingsteams’

.

.

“Wat een lief gebaar!” vond Lisa. “En wat zijn het mooie boeketten!”

“Het is ook zo leuk dat we allemaal zo’n boeket krijgen,” vond Margreet.

“Ze hebben onze eenheid gevoeld,” merkte Huib op, “dat heeft één van die mannen me verteld. Ze hebben het gezien, gehoord, gevoeld, en ze zijn nu gewoon blij voor ons allemaal. Marieke zal het hen wel verteld hebben, hoe het gisteren is afgelopen.”

Terwijl hij sprak, voelde Lisa de zoemer van haar mobiel. Ze keek even of het belangrijk was. Een emailbericht van John Meertens, de makelaar. Ze opende het en las het vluchtig door.

“Wat?!” riep Lisa uit. “Het huis is al verkocht, voor bijna anderhalf miljoen! John heeft het geld al op onze rekening gestort.” Ze keek meteen op de app van hun bank en zag dat het klopte. “Moet je zien Sjaak, wat een bedrag! Simon, als je tijd hebt tussendoor, wil je dan een schets gaan maken voor het opvanghuis? Iets met een centrale gezamenlijke woonkamer, en daar omheen vier huisjes, waar de vrouwen die er komen te wonen, zich helemaal kunnen bedruipen, dus met keuken, badkamer. Gewoon een klein huisje. En dan de mogelijkheid om binnendoor naar die centrale woonkamer te gaan. Wil je dat doen? Of moeten we eerst een bouwvergunning aanvragen?”

“O ja, heel graag zelfs!” glunderde Simon, “Het is een prachtig project, dus het is een eer voor me om daaraan mee te helpen. Ik zal die bouwvergunning even navragen. En ik zal mijn gedachten eens over een bouwtekening laten gaan.”

Ook bij Huib zoemde zijn mobiel. Hij had een bericht van Elly gekregen: de muurschildering in zijn pand was klaar! Huib stuurde een berichtje terug, dat hij over een kwartiertje daar hoopte te zijn om het te bekijken.

Ze besloten er allemaal naar toe te gaan. Annerieke zette de drie prachtige boeketten voorlopig in een emmer water, waarna ze naar het pand reden.

Elly kwam net van de andere kant aanlopen en opende de deur voor hen. Maar voordat ze naar binnen stapten, keken ze allemaal eerst door de ramen het pand in.

“Prachtig, Elly, het is door het raam heel goed zichtbaar wat je gemaakt hebt. Zo eenvoudig, en juist daardoor zo mooi! Ik ga snel binnen kijken,” zei Huib, terwijl de anderen achter hem aan kwamen.

Binnen keken ze hun ogen uit. Daar zagen ze wat van buitenaf iets minder goed zichtbaar was. Nu konden ze de kleine onderdelen waaruit de schildering was opgebouwd, zien. Toen ze door de ramen naar binnen hadden gekeken, waren die samengevloeid tot wat grotere gehelen. Wat er van buitenaf uitzag als een struik vol bloemen, bleek dat binnen ook te zijn, maar anders. Binnen konden ze zien hoe Elly een bloem of een blad had geschilderd. Ze zagen hoe een bloem uit een heel boeket van kleine bloemetjes bestond. En hoe die kleine bloemetjes eigenlijk niet veel meer dan stippen waren, die samen het geheel van dat bloemenboeket vormden. Ze zagen hoe de blaadjes heel globaal geschilderd waren, niet meer dan kleine veegjes in verschillende groentinten.

“Wat heb je hier weer een bijzondere techniek gebruikt,” zei Margreet, “stipjes, veegjes… een beetje zoals die ene vogel in de kinderkamer, maar dit lijkt nog meer op die stijl van Vincent van Gogh. Alleen valt het van buitenaf absoluut niet op. Je kunt het alleen hier binnen zien hoe het opgebouwd is. En het resultaat is geweldig, zowel binnen als buiten!”

Huib knikte: “Ik kan het niet beter verwoorden. Dank je wel Elly, voor je kunstwerk! Het is totaal anders, met een totaal andere manier van schilderen als wat je in onze kinderkamer gedaan hebt. Hoeveel meer mogelijkheden heb je nog?”

Elly schoot in de lach: “Geen idee, ik kende dit ook alleen van Vincent van Gogh. Ik was het eerst niet van plan, ik had dit nooit eerder gedaan. Maar op het moment dat ik naar binnen stapte met mijn tassen, wist ik dat ik het op deze manier zou gaan aanpakken. De stippen en veegjes moeten zelf hun werk doen voor de mensen die door het raam kijken. De mensen zullen het als een geheel zien, doordat de kleine onderdelen op een bepaalde manier samensmelten.”

“Dat is het precies, dat is precies hoe ik het ervaren heb!” stelde Huib. “Ik ben er heel blij mee, Elly. Ik zal nog wat spotjes kopen, niet al te opvallend, maar licht genoeg om je werk nog beter uit te laten komen. En nou moet ik zelf als de wiedeweerga aan het werk om de ruimte te gaan vullen. Ik heb al ontdekt, dat ik het ontzettend leuk vind om ’s avonds wat reststukjes hout mee naar huis te nemen, en daar al vijlend en gutsend diertjes uit te maken. Ik heb al een leuke verzameling daarvan, en daar ga ik er sowieso meer van maken. En overdag nog wat bloembakken, grote en kleinere. En de hobbykast die ik voor Margreet gemaakt heb, die bestaat eigenlijk uit drie kasten. Ze heeft ze nog niet allemaal nodig, twee ervan heeft ze leeg gelaten, zodat ik die hier neer kan zetten. En wat ik hier verder nog wil neerzetten… ik heb nog geen idee, maar dat komt wel. Het begin is er, ik ga straks in elk geval die ene kast hier alvast neer zetten, met wat diertjes in de vensterbank, en misschien ook wel een paar in de kast.”

Margreet sloeg haar armen om Huib heen: “Er komt een tijd dat deze ruimte te klein is. Of juist niet, doordat de mensen je leeg kopen!”

Lachend stapten ze de deur weer uit, zodat Huib even alle ruimte had om nog wat foto’s van het werk te maken. Elly beloofde hem ook haar foto’s, die ze tijdens het werk gemaakt had, door te sturen.

“Nou,” zei Huib, “ik heb een ander idee. Als het jou uitkomt, breng ik straks eerst die kasten hierheen en kom ik daarna even bij jou langs. Dan kan ik je leren hoe je van de foto’s een collage kunt maken en hoe je die kunt plaatsen op de website en op je social media. Goed plan?”

“Perfect, dan zal ik ondertussen proberen een rekening voor je op te maken,” beloofde Elly.

“Zo mag ik het horen, je wordt al helemaal zakenvrouw!” lachte Huib.

“O nee, dat wil ik niet worden, het is alleen maar een noodzakelijk kwaad dat erbij hoort. Maar dat zal wel wennen, het zal gewoon een klein onderdeel van het geheel worden, zoiets wat je even tussendoor doet.”

“Je hebt helemaal gelijk,” vond Lisa, “het gaat voor jou om het schilderen, de rest is bijzaak. Zoiets als het leiden van een pension, dat is de hoofdzaak, en sommige werkjes die daar bij horen, die zijn bijzaak, maar je kunt er niet zonder.”

Annerieke lachte naar Lisa: “Zo is het maar net. Taarten bakken is het leukste, net als koken trouwens. Maar de zooi die ik maak, moet ik ook weer opruimen. Dat is het minder leuke onderdeel van het geweldige geheel!”

Simon grinnikte: “Je mag het ook voor mij laten liggen hoor, ik vind het heerlijk om die deegkommen uit te likken.”

Lachend om Simon namen ze afscheid van Elly, terwijl Huib nog een keer beloofde dat hij zo bij haar langs zou komen.

.

Al een paar uur nadat Elly met Huibs hulp haar collages op de website, en op Facebook en Twitter gedeeld had, kreeg ze de eerste reacties. Hoofdzakelijk duimpjes en hartjes op de social media, als teken dat mensen het leuk of mooi vonden. Later op de avond kreeg ze een email van een vriendin, met de vraag of ze voor haar ook zo’n wandschildering wilde maken, en wat dat koste. Elly mailde wat met haar heen en weer om er achter te komen wat ze op de muur geschilderd wilde hebben en hoe groot het oppervlak was. Haar vriendin gaf de maat van de muur door. En omdat ze van diepzeeduiken hield, zou ze het leuk vinden als ze de wereld van de diepe zee zou kunnen schilderen, alsof ze er zelf doorheen zwom. Elly was direct enthousiast, maar besefte wel, dat ze daar wat voorstudie voor nodig zou hebben. Wat zou daar leven, in de diepte van de zee? Ze grinnikte toen ze bedacht dat het heel veilig zou zijn om een haai te schilderen, hij kon toch niet bij haar komen.

Met behulp van haar kostenschema bepaalde ze de prijs die ze er voor zou vragen. Even vond ze dat lastig, want in totaal was het toch best een flink bedrag. Maar ze besefte te goed, dat verf niet gratis was, en dat ze ook voor haar uren en eventuele reiskosten een prijs mocht vragen. Zakelijk worden, het zou haar lukken, maar ze besloot dat ze het altijd wilde blijven ervaren als een noodzakelijk kwaad.

Nadat ze een offerte naar haar vriendin gemaild had en al snel een bericht terug gekregen had dat het in orde was, begon Elly te zoeken naar foto’s en filmpjes op internet. Surfen op internet naar diepzeeduiken, naar de wondere wereld van planten en dieren, die daar in de diepte leefden en waarvan ze er vrijwel geen enkele ooit eerder had gezien. Ze had er niet eerder bij stilgestaan dat dit een onderdeel van haar werk zou kunnen zijn, maar ze genoot ervan, van de ideeën die ze opdeed, van de vissen die zo speciaal waren, dat ze haar op het idee brachten om ook nu weer haar fantasie te gebruiken en er ook fantasie-vissen bij te schilderen als haar vriendin daarmee akkoord ging. Ze verzamelde foto’s op haar harde schijf, in een mapje met de datum van vandaag en de naam van haar vriendin. Al rondsnuffelend en verzamelend kreeg ze er steeds meer zin in!

Naar hoofdstuk 223. Het begin van iets nieuws

Of naar de Inhoudsopgave