Huib werd wakker van Gloria, die met huilen aangaf dat ze honger had. Het eerste waar hij aan dacht was, dat het ongelofelijk was dat het nog maar een week geleden was dat ze werd geboren, en dat hij nu al zo helemaal aan het vaderschap gewend was. Hij draaide zich om naar Margreet, kuste haar zacht op haar lippen. Ze opende direct haar ogen, keek hem stralend aan en kuste hem terug.

“Gefopt! Ik was al wakker door onze lieve kleine wekker!”

Huib grijnsde: “Het mooiste geluid om van wakker te worden…” en hij kuste haar opnieuw.

“Zal ik ons lieverdje even halen, dan kun jij eerst even naar de wc.”

Margreet schaterde: “Ongelofelijk hoe we al helemaal in dat ritme zitten! Maar je hebt gelijk hoor, ik ga snel, voordat ik doorlek!”

“Rode lakens zijn anders ook best mooi…”

“Jakkie!”

Lachend stapten ze uit bed en gingen de slaapkamer uit.

.

Even later hoorde Margreet hoe Huib gezellig tegen hun dochtertje kletste en ging met een brede glimlach naar hen toe. Vanuit de deuropening keek ze toe hoe hij Gloria verschoonde en gezellig tegen haar praatte. Ze zag hoe Gloria hem met grote ogen aankeek en trok haar aandacht door even te zwaaien. Gloria’s ogen schoten haar kant op.

Margreet liep naar de commode: “Ha mooi meiske, heb jij ook zo lekker geslapen?”

“Ja mama, en nu heb ik honger! Gaan we daar nog wat aan doen?” antwoordde Huib met een kinderachtig stemmetje.

“Oh Huib, laten we alsjeblieft normaal praten en niet zo kinderachtig!” reageerde Margreet. “Ik heb er zo’n hekel aan als mensen zo kinderachtig tegen kleine kinderen praten.”

“Ik ook,” zei Huib, “maar ik praatte ook niet tegen Gloria, maar namens Gloria tegen jou.”

“Man, man,” grijnsde Margreet, “jouw gezicht staat weer op standje straal ondeugend!”

“Dat ben ik ook. Zeg, als jij nou eens je kussen rechtop gaat zetten en in bed gaat zitten, dan geef ik je deze dame aan zodat ze haar buikje kan vullen.”

“Goed plan, lieverd!” Margreet liep terug naar de slaapkamer en ging op bed tegen haar kussen zitten. Voordat Huib haar Gloria overhandigde, prutste ze aan haar voedingsbeha om hem los te krijgen.

“Daar moet ik echt meer handigheid in krijgen,” mompelde ze. “Hoe laat is het trouwens?”

“Het was net half zes, toen ik wakker werd, dus we zijn vroeg vandaag. Zo Gloria, kruip maar lekker tegen Margreet aan en tank je maar vol. Ik zal intussen even haar luiertas bijvullen.”

“Dat hoeft niet meer, Huib, dat heb ik gisteravond al gedaan.”

“Fijn, dan blijf ik hier van mijn lieve vrouwen genieten.”

Huib ging naast haar op bed zitten, legde zijn hoofd op haar schouder. Hij zag hoe Gloria naar Margreet keek, alsof ze haar ogen in haar moeders ogen boorde. Zachtjes streelde hij haar over haar mooie zachte haren. Terwijl ze stevig verder dronk, keek ze Huib even aan, deed toen haar oogjes dicht, stopte even met drinken, slaakte een diepe zucht en dronk verder.

Huib grinnikte: “Ze heeft zichzelf er even van overtuigd dat we er allebei zijn en geniet nu in stilte verder van de borstvoeding.”

“Ja, daar leek het wel op, grappig kind,” fluisterde Margreet. “Ik vind het trouwens bijzonder hoe wijs ze al kijkt, alsof ze je helemaal wil doorgronden.”

“Ik zou wel eens willen weten wat ze over ons denkt… Maar even wat anders… het is vandaag precies een jaar geleden dat Erik verongelukte. Ik denk, dat ik straks even met Gloria beneden ga zitten, in jouw schommelstoel of zo, dan ga ik haar maar eens over haar ene opa vertellen.”

Margreet keek hem vragend aan. “Over hem vertellen?”

“Ja, weet je, ik mis hem, juist nu Gloria er is. Misschien helpt het me als ik tegen haar over hem praat. Ik praat liever tegen een baby, ook al begrijpt ze er nog niets van, dan tegen een muur. Kruip jij straks gerust weer onder je dekbed tot de wekker gaat. Nu je er een moedertaak bij hebt, kun je dat extra uurtje wel gebruiken!”

Margreet knikte, terwijl ze Gloria aanlegde aan haar andere borst.

“Moet ze niet eerst even boeren?” onderbrak Huib haar.

“Dat vond ik ook altijd, maar ze doet het nooit. Ze boert pas als ze helemaal klaar is.”

“Gelijk heeft ze, eerst zorgen dat je alles binnen hebt!”

Huib gaf Margreet een kus op haar wang: “Ik ga me even aankleden, dan kom ik haar zo wel ophalen.”

.

Toen Huib bij haar terug kwam om Gloria op te halen, knuffelde hij Margreet nog even en spoorde haar aan om echt nog een uurtje te gaan slapen. Hij nam Gloria van haar over en legde haar tegen zijn schouder, zodat ze eventueel nog een boertje kon laten. Zo liep hij met haar naar beneden. In de keuken legde hij haar op zijn arm en zette hij met zijn vrije hand de koffiemachine aan. Hij voelde een schokje door Gloria heen gaan door het geluid dat hij maakte.

“Straks gaat hij nog meer herrie maken, Gloria, als hij de koffieboontjes tot gruis gaat malen.”

En inderdaad, ook dat geluid veroorzaakte een schokje. Terwijl de machine bezig was, leunde Huib tegen het aanrecht en keek Gloria aan.

“Ruikt lekker he, koffie. Nog een poosje wachten meisje, dan zal ik eens met Margreet overleggen of we wat van haar warme melk met koffie kunnen mengen. Dan kun jij er ook van genieten. Lijkt je dat een goed idee?”

Gloria keek hem weer met grote ogen aan.

“Kleine lieve schat, ik zou wel eens willen weten wat je nu denkt. Zo, die herrieschopper is klaar. Ga je mee, dan gaan we lekker in de schommelstoel zitten.”

.

Huib legde Gloria op zijn benen, zodat ze elkaar konden blijven aankijken. Hij pakte zijn mok van de schoorsteenmantel en nam een klein slokje van de koffie die eigenlijk nog te heet was.

“Gloria, ik wil je wat vertellen… Ik ben jouw papa, en ik hou van jou. Jij bent mijn lieve meidje en ik zal alles voor jou doen wat ik kan om jou te helpen, om op te groeien tot het meisje, de vrouw die jij hier van binnen al bent.” Even onderbrak hij zichzelf en prikte zachtjes op haar borstkas. “Weet je, ik had ook een papa, papa Erik. Hij heeft ook alles gedaan, voor mij. Ik was zijn lieve jochie. Weet je wat hij graag deed? Hij trok me graag even tegen zich aan, zo van ‘jij en ik, wij horen bij elkaar’. Ik heb altijd gevoeld dat hij van me hield, dat hij dol op me was. Ik ging vaak met hem mee naar de grote schuur. Die zal ik je wel eens laten zien als je groter bent. Ik mocht met Erik mee doen als hij met hout bezig was. Dan kreeg ik ook een stuk hout, en dat ging ik versieren. Dat deed ik graag, met een priem, en later met een gutsje. Erik leerde me dat, werken met een gutsje. We zeiden niet veel, maar het was gewoon fijn, het was goed, hij en ik samen. Dat wil ik ook zo graag met jou. Samen dingen doen, samen bezig zijn, jij met jouw ding, ik met mijn ding. En ik wil graag alles voor jou doen wat voor jou goed is, zodat jij jezelf kunt ontdekken. Door Erik heb ik mezelf ontdekt. Hij liet me vrij, maar hij wist wel wat goed voor mij was en wat bij mij paste, en daar leidde hij me naar toe. We hielden allebei van werken met hout. Hij meer van timmeren, dingen maken, ik meer van versieren. Hij noemde mij altijd zijn kunstenaar. Gloria, ik hield van die man, ik hield zoveel van hem. En toen ineens was hij weg, dood, een stom ongeluk met zijn auto. Hij kwam nooit meer thuis. Gloria, en ik mis hem zo…”

Huib wist niet wat hij nog meer wilde vertellen. Het lukte ook niet meer, de pijn werd hem te veel. Zachtjes begon hij te snikken. Hij was zich er wel van bewust dat Gloria nog op zijn benen lag, hield haar vast met zijn handen onder haar schouders. Maar verder was hij niet meer met haar bezig, hij zat in zijn bubbel van pijn en verdriet en huilde, snikte.

Hij had niet in de gaten dat Margreet naar beneden kwam en op de trap was gaan zitten. Ze begreep dat hij er zelf doorheen moest, dat ze hem beter niet kon storen. Maar wat vond ze het moeilijk! Wat had ze graag haar armen om hem heen geslagen om hem te troosten!

Het duurde meer dan een kwartier voordat hij tot rust kwam en ze allebei zagen dat Gloria daar op reageerde door ongecontroleerd met haar armpjes te zwaaien en een stralende lach op haar gezichtje te toveren. Al die tijd had ze hem aan liggen staren, maar nu kwam ze in beweging.

Margreet bleef zitten, in opperste verbazing. Huib staarde met open mond naar Gloria. “Ah,” klonk uit haar stralende mondje, waarop Huib in de lach schoot.

“Dank je wel, lieverd, dank je wel dat je me zo uit de pijn trekt met je lieve lach!”

Margreet stond op, trok daarmee de aandacht van Huib. Gloria reageerde even vertwijfeld, omdat hij haar niet meer aankeek. Ze draaide haar hoofdje naar Margreet en schonk ook haar een stralende lach.

“Wat gaaf, wat kun jij echt lachen! Nu al? Je bent een vlotte dame hoor!”

Gloria zwaaide met haar armpjes alsof ze probeerde haar moeder te pakken. Huib moedigde Margreet aan: “Pak haar maar hoor, dan ga ik mijn gezicht even opfrissen.” En toen hij op zijn horloge keek: “We hebben niet veel tijd meer voor koffie, zullen we die overslaan en meteen doorgaan naar het pension?”

“Welnee, ik maak wel even koffie terwijl jij je opfrist. Even samen koffie drinken, juist fijn!”

Ze legde Gloria alvast in de kinderwagen, klaar voor vertrek, en ging voor twee mokken koffie zorgen.

.

Een poosje later legde Margreet Gloria in de keuken van het pension met de bak van de kinderwagen in de box. Ze was thuis al in slaap gevallen en sliep nu gewoon door het gepraat van de mensen in de keuken heen. Ondertussen ging Huib naar Annerieke, bij het aanrecht. Hij omhelsde haar.

“Ik hou van je, mam,” zei hij, en trok haar even dicht tegen zich aan, zijn hoofd op haar schouder. Annerieke begreep waar hij doorheen ging, dat hij ook door had welke datum het was.

“Ik hou van jou, mijn jochie.”

“Toe maar, gebruik pa’s woorden maar, pfff…”

Simon, die net binnen kwam, had geen woorden nodig om te beseffen wat er tussen die twee gaande was. Hij liep op hen af, en haalde liefdevol zijn hand door Huibs golvende haar. Hij zei niets, hij wist dat dat ook niet nodig was. Ze voelden elkaar…

Naar hoofdstuk 3. Echte familie

Of naar de Inhoudsopgave