Zaterdag alweer… Margreet kreunde, ze vond het jammer dat Anton en Joke vandaag naar huis zouden gaan. Ze had hen vanaf haar komst bij Bloemenhof meegemaakt en ze waren meer dan vrienden voor haar geworden. Geadopteerde ouders, grinnikte ze.

“Waar heb jij binnenpretjes over?” vroeg Huib achter haar, terwijl hij tegen haar aan kroop.

“Ik dacht aan Anton en Joke, ik vind het akelig dat ze weggaan, ze zijn zo veel voor me gaan betekenen. En ik moest lachen toen ik aan hen dacht als aan geadopteerde ouders. Fantastische mensen…” mijmerde ze. “En Mark en Greet gaan ook weer naar huis. Met hen heb ik aanzienlijk minder contact gehad, maar het contact was wel goed. Ik hoop dat ze het hier fijn gehad hebben.”

Ze kroop als een katje tegen Huib aan, kriebelde met haar vingers over zijn zij en zijn rug. “Heb je al zin in koffie?” vroeg Huib.

“Ja, best wel,” geeuwde Margreet, waarna ze grinnikend vervolgde: “Er kwam ineens een aparte gedachte in me op, dat het samen koffie drinken net zo fijn is als samen de liefde bedrijven. De wereld om ons heen zou me voor gek verklaren, maar zo ervaar ik het wel. En jij dan?”

“Nou, ik vind het wel twee heel verschillende activiteiten, moeilijk te vergelijken!” lachte Huib. “Maar de overeenkomst zit in het samen. Ik denk dat daar het punt van jouw gedachte ligt, samen, connectie, met of zonder daden, met of zonder woorden. Die connectie is er gewoon. Zou dat het zijn?”

“Ja… ja, dat is het! Je bent de beste!” Margreet gaf hem een kus en liet zich daarna uit bed glijden. Neuriënd verdween ze richting badkamer, Huib met een blije grijns achterlatend. “Mijn liefste…” fluisterde hij, vervuld van geluk.

.

Mark en Greet waren de eersten die klaar stonden voor vertrek. Margreet en Lisa hadden er bewust voor gekozen hen samen uit te zwaaien. Mark en Greet waren zelf langs Huib en Sjaak gegaan om afscheid te nemen. En nu waren de vrouwen van het pension aan de beurt.

Greet liep op Margreet af: “Nou, bijna naamgenoot, daar gaan we dan!”

Waar ze al bang voor was geweest, gebeurde, de tranen sprongen in haar ogen. “Verdorie, ik wil niet huilen, maar ik ga je missen Margreet, je hebt met de kleine dingen die je gezegd en gedaan hebt, mij steeds weer geraakt. Je hebt dingen gezegd die er toe deden.”

Mark kwam naast haar staan, sloeg een arm om haar heen: “Greet heeft er over verteld, en via haar heeft het mij ook goed gedaan. En verder ben ik geraakt door het voorbeeld dat Huib en jij gaven. Ja joh, ik heb jullie bespioneerd!” Hij zei het met een lach, waardoor Margreet, Greet en Lisa ook in de lach schoten. “En dat geldt ook voor jou Lisa, voor Sjaak en jou. Wat is er in die twee weken dat wij hier waren veel gebeurd. We zijn blij voor jou, voor jullie allemaal. Jullie als team zijn bijna allemaal alleen collega’s van elkaar, maar het voelt als één grote familie die echt met elkaar verbonden is. Ik heb er met Sjaak over gesproken, hij had het over een connectie van zielen. Huib en hij hadden gezien, dat Greet en ik dat ook hebben, maar dat we nog kampen met emotionele verwondingen.”

“Ja,” vulde Greet aan, “en daar heb ik met Annerieke over gepraat, zo fijn! Ze vertelde hoe zij het verlies van haar man verwerkt had. Zo’n grote wond, in zo korte tijd al heel ver genezen, dat had ik niet kunnen bedenken, maar ik kan het aan haar zien. Dus we hebben besloten haar voorbeeld te volgen en ook bewust te gaan voelen wat woorden en dingen en gebeurtenissen met ons doen. Het was een vakantie met een heel dikke gouden rand! Wat heb jij trouwens een leuke jurk aan Lisa, die staat je echt bijzonder goed! Sorry, dat is wel even heel wat anders, maar ik moest het even zeggen.”

Ze lachten en Lisa bedankte haar, vertelde hoe ze er aan gekomen was, bewust voelend in de kringloopwinkel.

Annerieke kwam er vanuit de keuken bij: “Klaar voor vertrek? Hebben jullie een fijne tijd gehad?”

Mark knikte en antwoordde: “Greet noemde het net een vakantie met een heel dikke gouden rand. En daar ben ik het helemaal mee eens. Dank jullie wel, voor wie jullie zijn, voor hoe jullie met ons omgegaan zijn!”

“Fijn om te horen! Blijf je hart maar volgen, dan wordt alles nog beter dan het al is. We wensen jullie alle goeds voor onderweg en thuis!”

Dankbaar namen Mark en Greet afscheid en liepen naar de auto. De vrouwen die achterbleven zwaaiden de langzaam weg rijdende auto uit…

.

Anton en Joke waren zulke vaste gasten en vrienden, dat Annerieke hen gevraagd had om alsjeblieft nog te blijven tot de koffie. Joke verraste hen met taart: “Die kan vast niet tippen aan de jouwe, maar we hadden gewoon zin om de koffietijd te verlengen met taart. Dus… langzaam opeten! We willen nog niet weg!!!” riep ze uit, quasi paniekerig.

Lachend gaf ze de taartdoos aan Margreet: “Wil jij ze ronddelen?”

“Ja hoor, geen probleem. Annerieke heeft me vaak genoeg laten oefenen!”

Handig sneed ze de taart in punten en verdeelde ze over de schoteltjes. Lisa had het potje met gebaksvorkjes al op tafel gezet, zodat iedereen een vorkje kon pakken.

“Die bakker in ’t dorp weet anders ook van wanten, het is heerlijk!” Lisa zat zichtbaar te smullen. “Heb je wel eens overwogen om recepten met hem uit te wisselen?” vroeg ze aan Annerieke.

“Ja, daar heb ik in het begin wel eens aan gedacht, maar Margreet heeft me een poosje geleden de tip gegeven om zelf dingen uit te proberen. De basismengsels weet ik wel, en daar kan ik heerlijk mee variëren. Gewoon eens wat anders toevoegen, cacao in plaats van vanille, zoiets. De resultaten zijn soms verrassend! En verder kijk ik soms op internet naar recepten. Als ik iets zie waar ik meteen een klik mee heb, dan neem ik dat recept over om eens uit te proberen.”

“Handig!” was Lisa’s commentaar, terwijl ze verder smikkelde.

Sjaak, naast haar, grinnikte: “Jij geniet er echt van he, het is gewoon zichtbaar!”

Lisa schrok een beetje: “Hoe bedoel je dat? Doe ik gek?”

“Welnee lieverd, helemaal niet, je smikkelt met kleine hapjes, je geniet gewoon zichtbaar. Weet je, dat is ook weer zoiets. Veel mensen, als ze gebak krijgen, werken het naar binnen. Dat is wat ik vaak gezien heb. Jij niet, jij laat zien dat je geniet, dat is gewoon mooi!”

Lisa kreeg een kleur en Sjaak kroelde met zijn vingers door haar haren. “Mooi mensje!” fluisterde hij in haar oor. Haar kleur verdiepte zich, van plezier. Ze keek hem blij aan: “Ik hou van jou!”

“Laat dat nou helemaal wederzijds zijn!” Sjaak knipoogde naar haar en ging verder met zijn taart.

Anton nam het woord: “Even over de afgelopen week. Wij zouden deze laatste week blijven als steun in de rug voor jou, Margreet. Maar je hebt laten zien dat je al zoveel sterker geworden bent in de eerste weken, dat je onze hulp nauwelijks nodig had. En voor jou, Lisa, was ik heel blij dat ik net bij Sjaak en jou was toen Henk kwam. Sjaak is best sterk, maar of hij die dronken kerel alleen terug naar zijn auto had kunnen krijgen, dat betwijfel ik.” Hij keek even naar Sjaak, die twijfelend zijn hoofd schudde. “En verder, en ik weet dat ik ook namens Joke spreek, is deze week voor ons bijzonder geweest doordat we konden delen in jullie geluk, in de stappen die jullie, jongedames, deden om vrij te worden van de ellende van jullie verleden, en jouw ontdekking zwanger te zijn, Margreet. Nou ja, alles bij elkaar, we hebben een geweldige tijd gehad.”

“Zeker weten,” vulde Joke aan, “de contacten waren als altijd heerlijk van hart tot hart, en de uitbreiding van jullie familie hier, van ònze familie ook, was hartverwarmend. En tussendoor heb ik ontzettend hard aan mijn boek kunnen werken. Dingen die hier gebeurd zijn, vooral van jou, Margreet, heb ik met kleine wijzigingen, vooral naamswijzigingen, in mijn boek kunnen verwerken. Ik hoop dat veel mensen er door geraakt zullen worden. Jullie hebben ons in elk geval geraakt, heel diep geraakt!”

Joke keek naar Lisa: “Jouw verhaal zeker, jouw heftige verleden... Vind je het goed als ik probeer dat ook in mijn boek te verwerken? Met andere namen…?”

Lisa knikte: “Dat vind ik wel spannend, maar ik vind het ook fijn dat je dat wilt doen. De wereld moet het weten, dat er vrouwen zijn die binnen hun huwelijk seksueel mishandeld worden. Ik denk trouwens niet alleen op de extreme manier zoals bij mij gebeurd is, maar ook uit onwetendheid of overtuiging door hun eigen man. Ik vraag me af hoeveel mannen hun vrouw niet op een zekere manier zien als een middel om zichzelf te bevredigen. Vanuit mijn verleden had ik het logisch gevonden als Sjaak dat gedaan had bij mij, maar hij doet dat niet, hij bespringt me niet omdat hij daar verlangen naar heeft. Hij laat zich niet drijven door lust, maar door een verlangen om alles voor mij te doen wat ik nodig heb om te herstellen van alles wat me in mijn vorige huwelijk is aangedaan.”

Ze zag dat Sjaak rood was geworden. “Sorry Sjaak, ik begrijp dat je je ongemakkelijk voelt als ik er open over ben, maar deze mensen durf ik te vertrouwen.”

Sjaak knikte: “Het is goed Lisa, echt, het geeft niet, ik ben alleen niet gewend dat iemand openlijk zo positief over mij spreekt, en dan nog wel over zo’n onderwerp. Het overvalt me een beetje, maar echt, het is goed. Het klopt ook, ik wil jou niet gebruiken, je bent geen gebruiksvoorwerp voor mij. Als we dan toch zo open zijn naar elkaar… om het maar even grof te zeggen: ik ruk mezelf liever af dan dat ik Lisa zou gebruiken om mijzelf te bevredigen. Ze is me veel te veel waard, ik wil haar koesteren en alles doen om haar geen pijn te doen, maar haar juist te helpen bij haar innerlijke genezing. Ik ga er niet van uit dat dat perfect zal lukken, maar dat is in elk geval mijn verlangen. Zo… dat is er uit!” Hij ademde diep in en blies krachtig uit.

Lisa stond op, de tranen stroomden over haar wangen. Sjaak trok haar bij zich op schoot, legde haar hoofd strelend tegen zijn schouder en begroef zijn gezicht in haar haren. Zachtjes wiegde hij haar heen en weer…

Het was stil in de keuken, op wat gesnuffel hier en daar na.

Annerieke nam als eerste het woord: “Als Erik dit had kunnen meemaken… dit was zijn verlangen, dat mensen in dit pension zouden veranderen, genezen, vrij worden, echte relaties zouden aangaan. Lieve schatten, ergens heb ik het gevoel dat hij, ondanks dat hij lichamelijk niet meer bij ons is, dat hij hier toch is, en dat hij zwelt van trots en blijdschap. Trots op jullie, omdat jullie de stappen durven te zetten die nodig zijn, voor jezelf en voor elkaar. En blij voor jullie, omdat jullie zo opknappen, zo bezig zijn jezelf en elkaar te ontdekken. Dit pension is tot zijn doel gekomen, en daar ben ik intens dankbaar voor!”

Ze kon haar tranen niet langer weg knipperen, ze stroomden nu ook over haar wangen. Maar door haar tranen heen straalde ze en zag ze dat dat ook bij de anderen het geval was.

“Nou Joke, een beter afscheid hadden we niet kunnen bedenken,” zei Anton, “en we beloven zonder enige moeite dat we over een paar maanden terug zullen komen. We willen jullie verder zien veranderen en jou Margreet, willen we zien groeien!”

Joke knikte gretig: “O ja, we zijn zo bevoorrecht dat we dit allemaal van dichtbij kunnen meemaken, dat we hierbij horen. Aan de ene kant vind ik het moeilijk om afscheid te nemen, maar het feit dat we over niet al te lange tijd terug komen, maakt het helemaal goed!”

Ze stonden allemaal op, namen afscheid met omhelzingen, zoenen, en nog wat laatste woorden. Anton en Joke werden door de complete Bloemenhof-familie uitgezwaaid!

Naar hoofdstuk 113. Kamer 2 wordt heel speciaal

Of naar de Inhoudsopgave