Huib trok zich ook terug, zat overdag zoveel als zijn werk in het pension het toeliet, in de grote schuur. Hij was blij dat hij afgelopen week zijn administratie op peil had gekregen. Hij had er nu goed zicht op hoe zijn vader het altijd had bijgehouden. Hij had alle rekeningen kunnen betalen en post kunnen verwerken. De stapel was weg, heerlijk!
Elke dag checkte hij even zijn zakelijke mail en post, en zorgde dat lopende dingen afgehandeld werden. Het kostte hem amper tijd, en daarnaast had hij op dit moment geen reparaties of andere klussen aan het pension te doen. Daardoor was hij in de gelegenheid om uren in de schuur bezig te zijn. Perfecte timing, dacht hij.
Hij had een grote voorraad hout in de schuur, grotendeels restanten van vorig timmerwerk. In de afgelopen dagen was er een verlangen in hem gegroeid om iets moois voor Margreet te maken. Hij wist dat ze graag een groot bureau voor haar raam wilde, maar dat ze die pas zou willen kopen als ze een vast contract had. Dat duurde officieel nog ruim drie weken, dan zou haar proefmaand om zijn. Maar Annerieke had over het contract met Huib overlegd, en ze waren het er samen helemaal over eens, dat Margreet hier hoorde, hier paste, dat ze deze werkplek dubbel en dwars waard was, en dat er geen reden was om haar na die maand weg te sturen. Ze wilden allebei niets liever dan dat ze zou blijven. Ze hadden afgesproken haar nog niet te vertellen dat ze het vaste contract met zekerheid zou krijgen, omdat Huib eerst het bureau klaar wilde hebben. Stel je voor, dat Margreet in haar enthousiasme om een vast contract bij de kringloopwinkel of zo een bureau zou gaan kopen, terwijl hij een mooie nieuwe voor haar aan het maken was.
Annerieke had hem wel gevraagd of hij wel wist wat voor soort bureau Margreet graag wilde hebben. Hij had haar verteld, dat Margreet hem gezegd had dat ze het bureau onder andere wilde gebruiken om te naaien. Het moest dus groter zijn dan een standaard bureau, zodat ze er grote lappen stof op zou kunnen leggen. Hij had zichzelf ook wel afgevraagd, of hij het wel goed zou doen, maar hij wist dat hij in zijn gedachten een prachtig groot bureau voor zich gezien had, en gevoeld had, dat dat plaatje van binnenuit gekomen was. Toen hij dát aan zijn moeder had verteld, had ze geknikt, hem een kus op zijn voorhoofd gegeven en hem aangeraden er maar snel mee te beginnen.
Daaraan terugdenkend, terwijl hij bezig was met zagen en bijschaven, grinnikte hij. Annerieke kende hem zo goed. Ze herkende de manier van leven van zijn vader in hem, hoe zijn vader ook zo vaak nieuwe dingen had gedaan, omdat hij die vanuit zijn ziel, vanuit zijn hart had voelen opborrelen. Annerieke was er altijd verwonderd en blij om geweest, had zelf ook verlangd te leren luisteren naar haar innerlijke stem, en Huib was van haar proces daar naar toe getuige geweest. Hij had met blijdschap gemerkt, dat zowel bij zijn moeder als bij hemzelf het leven van binnenuit was gaan groeien. En nu had ze het direct in hem herkend, dat hij hetzelfde deed met dit bureau. Daardoor was het voor haar makkelijk geweest om zijn plannen zonder slag of stoot te accepteren en hem aan te moedigen ermee aan de slag te gaan.
Huib had het werkblad op maat gezaagd bij de houthandel. Dat was het enige stuk hout dat hij nieuw had moeten kopen. Onder zijn restanten had hij meer dan voldoende van hetzelfde lichte hout om alle andere onderdelen voor het bureau te zagen. Hij zaagde vijf rechte poten, de vijfde poot om het grote werkblad in het midden ook te ondersteunen. Hij maakte zijn eigen, voor hem zo karakteristieke versieringen aan de buitenkanten van de poten. Hij zag het helemaal voor zich en herinnerde zich hoe Margreet zijn versieringen van andere meubels had bewonderd.
Onder het werkblad had hij twee kastjes in gedachten, kastjes die los onder het bureau zouden komen te staan. Al werkend verwonderde hij zich over de gedachten die opborrelden over dit bureau, over oplossingen die nodig waren voor de praktische probleempjes die hij tegenkwam, over hoe alles er uit zou moeten zien.
Neem nou die kasten. Het zouden kasten met laden van verschillende diepten worden. Margreet zou waarschijnlijk in verschillende lades handwerkspullen willen bewaren. Om te voorkomen dat haar spulletjes door elkaar zou raken, besloot hij dunne plankjes op maat te zagen en er inkepingen in te maken. Door die inkepingen zouden de plankjes in elkaar passen en zou Margreet er in de lades vakjes van kunnen maken van de maten die voor haar handig waren. Hij zou een paar van die latjes maken, als voorbeeld, en als ze wilde, zou hij er wel meer maken, zoveel als ze maar nodig had!
Hij werkte in alle rust. Zijn gedachten waren grotendeels bij Margreet, door haar reactie een paar dagen geleden. Ze was zo vol liefde en verlangen, maar ook zo ongelofelijk angstig. Hij verlangde ernaar, dat hij vanuit zijn binnenste zou ontdekken hoe hij haar de komende tijd het beste zou kunnen benaderen. Ze hield van bloemen, maar hij had niet het gevoel dat het nu belangrijk was haar regelmatig een bos bloemen te geven. Ze had iets anders nodig, iets van hart tot hart, waardoor haar vertrouwen in zichzelf en in hun relatie zou groeien.
Zijn hart ging naar haar uit, naar haar lichaam, maar vooral naar haar diepste wezen. O ja, hij wilde haar dolgraag knuffelen, en met haar dansen, en uiteindelijk ook met haar vrijen, of, zoals zijn vader het altijd genoemd had, de liefde met haar bedrijven. Hij glimlachte. Die uitdrukking gaf zoveel beter weer waar het om ging, zoveel beter dan het woord vrijen. Maar buiten dat verlangde hij er vooral naar dat hij haar kon winnen, haar zekerheid en vertrouwen kon geven door wat hij zei, door kleine handelingen. Kortom, hij wilde haar liefhebben in alles!
Hij zuchtte en probeerde zijn aandacht voor de volle honderd procent op zijn werk te richten. Het moest mooi worden, super mooi, voor Margreet! En toen begonnen zijn gedachten over haar opnieuw…
Maak jouw eigen website met JouwWeb