Margreet gebruikte de eerste maand van het nieuwe jaar om haar wikkelrokken te naaien.

Ze merkte nog geen verandering aan haar buik, maar ze was blij toen de rokken klaar waren. Ze bedacht dat ze zelf ook blouses wilde maken. En omdat ze van beide stoffen nog meer dan genoeg over had, besloot ze die daarvoor te gebruiken.

Starend naar de beide stoffen kreeg ze een idee waar ze meteen warm voor liep. Ze zou er een soort kimono’s van maken. Ze zag het voor een deel al voor zich, hoe ze dat op een eenvoudige manier zou kunnen doen. Twee rechthoekige lappen, als een plusteken op elkaar leggen, in het centrum er een gat in maken waar haar hoofd door zou kunnen en op die plaats de beide lappen aan elkaar naaien. Hoe ze het verder moest afwerken, wist ze nog niet. Ze zag dat nog niet heel scherp voor zich, maar ze had er vertrouwen in dat het patroon zich vanzelf zou gaan vormen.

Tussendoor werkte ze zo nu en dan aan haar wandkleed. Soms bekeek ze haar werk van een afstandje en maakte er een foto van. Elke keer als ze dat deed, verwonderde het haar, dat dit werk haar zo als gegoten zat. Werk? Het voelde niet eens als werk, het was gewoon iets wat ze heel graag deed, maar ze zou er in de toekomst wel geld mee gaan verdienen.

Lisa en Sjaak hadden al een opdracht bij haar neergelegd, en wilden daar persé voor betalen, de prijs die ze in de toekomst ook aan andere klanten voor zo’n wandkleed zou gaan vragen.

Huib had flink op haar in moeten praten, om haar te laten beseffen, dat ze er echt best wat voor mocht vragen, zowel voor het materiaal dat ze gebruikte, als voor al de uren die ze erin stopte.

Margreet had geprobeerd zijn argumenten van tafel te vegen met de mededeling dat ze het voor haar plezier deed en het dus onzin vond om er een soort uurloon in te verwerken.

“Ik begrijp heel goed dat je dat lastig vindt. Ik had dat ook, weet je nog. Ik heb ook plezier in mijn werk. Mijn werk voelt ook als hobby. Ik zou er voor kunnen kiezen om de mensen alleen voor het materiaal te laten betalen. Maar als ik geen uurloon zou berekenen, zouden we straks honger moeten lijden,” had Huib gesteld. “En als we allebei wel uurloon berekenen, kunnen we een spaarpot maken voor wat er ook maar nodig is. We hoeven niet rijk te worden, maar als we dat toch zouden worden, dan kunnen we kijken of we dat geld net als Sjaak en Lisa voor mooie projecten kunnen gebruiken. We zien wel.”

Uiteindelijk had ze besloten dat Huib toch wel gelijk had. Ze had een bedrag voor het uurloon in gedachten gekregen en dat aan Huib verteld. Hij had knikte met een brede glimlach: “Perfect, precies het uurloon dat ik ook vraag. En dat is het gewoon echt waard.”

Margreet mat het oppervlak op van het gedeelte dat ze van haar eigen wandkleed nu klaar had en maakte een inschatting van het aantal uren dat ze daaraan gewerkt had.

Ze had nu verschillende getallen: oppervlak, aantal uren, materiaalprijs en uurloon.

Ze begon met een rijtje van verschillende maten van wandkleden, verschillende oppervlakten. Voor elke maat berekende ze, aan de hand van de gegevens die ze had opgeschreven van haar eigen wandkleed, de prijzen van andere maten. Zo kreeg ze een globaal overzicht, dat ze zou kunnen gebruiken om de prijs voor elk denkbare oppervlak te bepalen.

Sjaak en Lisa gaven haar de maat van het wandkleed dat ze graag wilden hebben. Margreet vertelde hen schuchter de prijs die ze daarbij uitgerekend had. Lisa had de prijs direct geaccepteerd, omdat die absoluut bij haar werk paste! Ze zei het heel nadrukkelijk, zodat Margreet zou voelen dat ze het echt met haar prijs-voorstel eens was.

Lisa raadde haar aan om een standaard offerte en een standaard rekening te maken op de computer. Margreet vroeg Huib daarbij om hulp. Op de computer liet hij haar zien hoe zijn offerte en rekening opgebouwd waren. Dat viel haar alles mee. In een handomdraai had ze die beide gekopieerd en omgebouwd tot een offerte en rekening die bij haar wandkleden paste. Ze sloeg ze op onder de namen ‘Offerte Standaard’ en ‘Rekening Standaard’. Ze opende een extra exemplaar van beide, vulde de maten en prijzen voor Lisa en Sjaak in, en bracht de offerte naar hen toe.

Ze lazen de tekst over en zetten allebei een handtekening. Margreet zuchtte: “Ik begrijp met mijn verstand dat dit nodig is, maar verder… dikke, vette flauwekul!”

Sjaak en Lisa lachten om haar weerzin en verzekerden haar ervan dat ze er toch echt wel goed aan deed.

“Denk er maar aan, dat je dit zelden hoeft te doen. Je hebt nu een standaard voor je offerte, vult die even snel in, en geniet dan van tientallen uren handwerken aan een nieuw wandkleed. En als het dan af is, vul je even snel een rekening in en houdt in de gaten of die betaald wordt.”

“Ja, ik snap het ook wel,” mopperde Margreet, “voor die offerte en die rekening heb ik nog niet eens één procent van de tijd van een heel wandkleed nodig. Het gaat ook niet over de tijd van dat werk. Het is denk ik meer het sóórt werk, en de hekel die ik heb aan dat zakelijke gedoe. Dat zal ook wel weer zo’n procespuntje zijn… In elk geval, mijn eigen wandkleed is bijna klaar. Daarna ga ik heerlijk met die van jullie beginnen. Hebben jullie een thema voor me?”

“Doe maar wat je hart je ingeeft.” Lisa grijnsde en omhelsde haar vriendin.

.

Terwijl Margreet rustig zat te handwerken, gingen haar gedachten vaak naar de baby. Het was zo apart, ze wist zeker dat ze zwanger was, maar ze had nog niets gedaan om het bevestigd te krijgen. Ze had geen test gedaan en had ook geen contact opgenomen met een verloskundige. Ze had op internet gekeken wanneer een zwangere vrouw voor het eerst bij een verloskundige zou moeten komen. In de achtste week, en die was ondertussen al voorbij.

Huib en Margreet waren er van overtuigd, dat ze geen verloskundige of kraamhulp nodig hadden. Ze hadden los van elkaar de indruk gekregen, dat alles soepel zou verlopen en dat er geen hulp van buitenaf hoefde te komen. Maar het voelde zo vreemd, alsof het niet klopte. Niemand deed het zo, iedereen ging naar de verloskundige en vroeg kraamhulp aan, dus wat zij deden, leek niet te kloppen.

Terwijl Margreet daar over nadacht, grinnikte ze. Huib zou zeggen dat zij wel klopte, maar dat de wereld niet klopte. En ze wist dat hij gelijk had. In de wereld was bijna alles opgebouwd uit overtuigingen en schema’s. De mensen hadden altijd vast gezeten in regels en overtuigingen en waren daaraan gewend. Alles moest gebeuren zoals het standaard gedaan werd. Zijzelf had in veel dingen ook zo geleefd, de standaard volgend. Daarom vond ze het nu zo lastig om haar hart hierin te volgen. En nu ging het ook nog eens over iets wat zo belangrijk was: hun baby en haar gezondheid!

Bijna elke keer als ze zat te handwerken, ging dit allemaal opnieuw door haar hoofd. De vragen of ze er wel goed aan deden. De angst of het wel goed zou gaan met de baby. De vraag wat andere mensen er van zouden zeggen.

Ze had er met Annerieke over gesproken, haar twijfels gedeeld. Annerieke begreep haar, maar ze had ook geweten dat hun indruk klopte, dat ze geen hulp nodig zouden hebben. Annerieke had zelf wel hulp gehad bij haar zwangerschap en bevalling, maar wist nu met zekerheid dat Margreet dat niet nodig had.

Wat zouden andere mensen daar van vinden? Zouden ze haar veroordelen? En als het nou niet goed zou gaan met de baby, zouden ze haar dan verwijten maken?

Op een middag vond Huib haar in tranen boven haar naaiwerk. “Lukt het niet zo goed, Greetje?” vroeg hij terwijl hij zijn arm om haar heen sloeg en haar op haar betraande wang kuste.

“Jawel, het handwerken gaat prima, alleen nu even niet door mijn tranen,” grinnikte ze door haar tranen heen. “Ik ben alleen zo zat van al die gedachten die maar door mijn hoofd gaan, al die gedachten over de zwangerschap en de bevalling. Vooral dat we geen verloskundige en geen kraamhulp regelen. Wat andere mensen daar van zullen vinden. Ik wil daar helemaal niet elke keer over nadenken, want ik weet dat onze indruk klopt, maar ik kan het niet tegenhouden. Ik word er gek van!”

Huib trok haar even dicht tegen zich aan: “Heb je een idee waarom die gedachten steeds blijven komen?”

Margreet keek hem met een betraand gezicht aan: “Dat heeft zeker ook weer met het proces te maken? Ja he, ik weet dat ik altijd afhankelijk ben geweest van wat mensen ergens van vinden. En alle zwangere vrouwen worden gecontroleerd door een verloskundige of een gynaecoloog, en ze vragen kraamhulp aan, en wij gaan dat allemaal niet doen. Ik weet dat het goed is, dat voel ik ook, maar toch blijf ik er over denken. Klopt het dat daar gewoon emotionele verwonding achter zit?”

“Ja, en dat is iets waar bijna elk mens last van heeft. Als je dingen anders doet dan wat men standaard gewend is, is dat alleen al eng om alle gedachten die dat bij andere mensen zou kunnen oproepen. En in ons geval gaat het ook nog eens om jouw gezondheid, en om onze baby. Jullie zijn zo belangrijk voor me!

Het is niet simpel, meiske. Ik heb zelf ook last van diezelfde gedachten. Net een treintje dat elke keer weer voorbij komt. En ik vraag me ook wel eens af of het ooit stopt. En dan weet ik met zekerheid, dat het zal stoppen, waarschijnlijk geleidelijk aan. Ik ben benieuwd!

Maar zolang we allebei nog zeker weten dat we de goede weg zitten, zullen we alle gedachten daar omheen maar moeten accepteren, vind je ook niet? Het gaat ons verder los maken van alle overtuigingen, het gaat ons emotioneel verder genezen. Zelf keuzes maken, zelf leven, worden wie we zijn, Greetje, dat is wat we graag willen, ja toch?”

Margreet knikte en glimlachte: “Ja, dat wil ik echt. Ik merk ook dat het al beter gaat, veel beter, maar blijkbaar zijn we er nog niet.”

“Nee, helaas niet, maar ik geniet wel van elk stukje waarin we dichter bij dat doel komen. Alleen al het zeker weten van binnen uit… Ik vind het prachtig om te ervaren dat we dat allebei hebben en elkaar daarin aanvullen en versterken!”

Margreets glimlach verdiepte zich tot ze straalde: “Je hebt helemaal gelijk. Die gedachtentreintjes zijn niet leuk, maar we gaan ervoor, voor die genezing! Laat die gedachten maar komen! Op een dag zijn ze hun rails kwijt en kunnen ze niet meer langs komen!”

Huib lachte voluit: “Mijn geweldige meiske! Ik houd van jou, ik houd zo ongelofelijk veel van jou!”

“En dat is nog steeds helemaal wederzijds, lief Huubke!”

Ze sloeg haar armen om zijn nek en kuste hem.

“Heb jij trouwens al eens gedacht aan een naam voor ons meiske?” vroeg Huib.

“O ja, en ook daarover is er van alles langs gekomen. Ik weet werkelijk niet welke naam bij ons dochtertje past… Gloria! Ik krijg ineens heel helder ‘Gloria’ in gedachten! Het voelt heel anders dan de manier waarop al die andere namen in mijn gedachten kwamen. Denk je dat dit haar naam zou kunnen zijn?”

Gespannen keek ze naar Huib, die haar grijnzend aankeek: “Ik denk het niet, ik weet het wel zeker! Op het moment dat jij die naam noemde, leek die naam zo bij mij binnen te vallen, als een euro in een snoepautomaat! Klinkt gek, ik weet niet hoe ik het anders moet uitleggen. Maar het klopt voor mij in elk geval. Ze heet Gloria, uitgesproken op de Engelse manier, dus niet met die Hollandse harde G. Klopt dat voor jou ook?”

“Ja, zo was het precies, ik kreeg het in gedachten met die Engelse uitspraak. Wat leuk! Gloria… onze Gloria…”

Terwijl ze het zacht voor zich uit zei, proefde Margreet de naam, en ervaarde ze dat het paste bij het kleintje dat in haar groeide.

Niet veel dagen later was haar wandkleed klaar. Ze maakte lussen voor de bovenrand en de onderrand en werkte het wandkleed af door een tweede lap aan de achterkant er tegenaan te naaien. Terwijl ze dat deed, zette ze zowel boven als onder die lussen tussen de beide lappen stof vast.

Huib had laatst al stangen gemaakt, met aan de uiteinden knoppen met een bloemmotief. Nu het wandkleed helemaal klaar was, schoof hij de stangen door de lussen en schroefde de knoppen eraan vast. Hij hing het kleed aan grove haken aan de muur, net boven het halfronde tafeltje dat hij een poos geleden had gemaakt.

Van een afstandje keken ze er samen naar en voelden hoe prachtig dit geheel was, en hoe goed het bij hen paste.

Huib maakte er een paar foto’s van en leerde Margreet hoe ze zelf een collage van de foto’s kon maken. Ze maakte een collage van het proces, met een paar van de foto’s die ze in de loop van de weken van haar werk gemaakt had. Ze maakte ook een collage van het eindresultaat, zowel met als zonder het tafeltje. Ze plaatste de beide collage’s op de website en op haar social media en zette de foto van het wandkleed met het tafeltje ook op de sites van Huib.

Margreet was niet zo gewend om regelmatig haar social media en mailbox te checken. Toen ze het een paar dagen later even deed, was ze blij verrast door het grote aantal hartjes en duimpjes en enthousiaste opmerkingen.

Er waren ook vragen gekomen wat het zou kosten om zo’n wandkleed te laten maken. Daarom had ze een paar prijsvoorbeelden in een overzicht op de sites gezet om de mensen een indicatie te geven en als antwoord naar dat overzicht verwezen.

Tot nu toe waren er geen opdrachten binnen gekomen. Dat vond ze best wel lastig, het riep weer vragen op of het dan toch niet te duur was. En die vragen vormden een nieuw, steeds terugkerend gedachtentreintje.

Margreet vond die gedachtentreintjes nog steeds lastig, maar kon ze nu wel beter accepteren. Tegen het eind van januari merkte ze, dat ze nog wel langs kwamen, maar haar niet meer van slag maakten, haar steeds minder diep raakten. Uiteindelijk kwamen ze langs als een zuchtje wind. Ze kwamen, en waaiden voorbij…

Naar hoofdstuk 229. Gewoon samen leven, maar hoe?

Of naar de Inhoudsopgave