“We gaan een bijzondere week tegemoet, Margreet,” zei Huib. “Weet je welke gasten er allemaal komen?”

“Nee, vertel!”

“Johan en Marieke, die waren de eersten die zich melden, kort daarna Alexander en Ellen. Ik neem aan dat die twee stellen er contact met elkaar over gehad hebben. De dag erna kregen we een reservering van Marianne, die secretaresse van Johan, die ook de gastvrouw bij de balie van de rechtbank was. Ik had van Lisa al begrepen dat ze zelden meer achter de balie werkt, omdat ze het druk heeft met Johans correspondentie over de manier waarop hij nu werkt, vanuit zijn binnenste. In het begin kreeg hij vooral vragen en kritiek, maar uiteindelijk steeds meer hulpvragen en hoop, verwachting, mooie getuigenissen. En ze komen van overal rondom de wereld! Goed, dat zijn de vijf mensen die allemaal met die rechtszaken te maken hebben. Anton en Joke komen zelfs twee weken, en tot slot hebben we daar nog Fiona. Kun je je haar herinneren?”

“Jawel, zij was hier toen samen met haar man. Lisa en ik kwamen hen nog tegen in de kringloopwinkel, daar kreeg Lisa heldere woorden voor hen. Uiteindelijk besloten ze uit elkaar te gaan, Fiona zou blijven wonen in het huis waar ze toen samen woonden. Fiona heeft zich kortgeleden toch ook bij de galerie aangesloten?”

“O ja, toen hebben we het er ook al over gehad. Ja, zij krijgt het op een simpele manier voor elkaar mensen te raken met klei. Die ‘Duizendpoot?’, daar heeft ze een hele serie van gemaakt, en die worden echt goed verkocht! Ik heb nog niet gezien dat ze iets totaal anders gemaakt heeft. Ze had naar Ilse aangegeven, dat ze nog geen indrukken voor iets anders gekregen had. Misschien moet ze nog ergens doorheen. Dat kennen we maar al te goed toch?”

“O ja, zonder twijfel!” lachte Margreet. “Zeg Huib, zullen we een soort reünie organiseren? Fiona is de enige die de anderen volgens mij niet kent, maar ik neem aan dat ze met gemak in de kring opgenomen zal worden.”

“Dat lijkt me ook wel. Ik ben benieuwd hoe het haar na die scheiding vergaan is. Ik weet alleen dat ze nu met klei bezig is. Zullen we even naar Annerieke en Simon gaan om er met hen over babbelen, over het idee van een reünie?”

“Ja… maar ik denk eerder nog naar Lisa en Sjaak, een groot deel van die groep heeft voor Lisa gestreden.”

“Je hebt gelijk, lieverd,” antwoordde Huib. “Gloria slaapt nog, heb jij de babyfoon aan staan op je mobiel?”

“Ja hoor, we kunnen haar zeker een kilometer verderop horen. Kom, dan piepen we er even tussenuit!”

“Hahaha, het klinkt gewoon samenzweerderig zoals jij het brengt!” grinnikte Huib, terwijl hij achter haar aan ging. Ze deden de deuren op slot, niet dat er ooit veel gebeurde rond hun huis, maar meer voor het idee, en wandelden naar het huis van Sjaak en Lisa. Ze klopten aan en op hun juichkreet liepen ze naar binnen.

“Hey bezoek van de overkant, gezellig! Waar hebben jullie je glorieuze dochter gelaten?” vroeg Sjaak.

“Die ligt lekker te knorren, ik heb de babyfoon aan staan,” zei Margreet, terwijl ze op het zakje aan haar riem tikte.

“Wat is dat toch handig,” vond Lisa, “zo’n apart zakje aan een dunne riem. Ik denk dat ik ook eens achter zo’n riem aan ga en er wat aan vast naai of haak. Ja, haken, dat zie ik eigenlijk nog beter zitten, met een beetje een neutrale kleur… Ja, komt goed! Vertel eens, hebben jullie zin in koffie of thee?”

“Zin altijd, maar we komen maar kort om even iets te overleggen, en daarna gaan we waarschijnlijk de hort weer op,” antwoordde Huib. Terwijl ze bij Sjaak en Lisa gingen zitten, vertelde Huib wie ze de komende week in het verwachtten. Al voordat hij het idee voor een reünie deelde, riep Lisa het uit: “Wat gaaf! Laten we een avond met z’n allen organiseren, een soort reünie!”

Huib en Margreet keken elkaar aan: “Oké, dat is dan geregeld!” lachte Margreet. “Dat is dus wat we wilden voorstellen. Fiona is de enige die tot nu toe de rest van de club niet kent, maar iedereen kennende, zullen ze haar maar wat graag in hun groep opnemen.”

“Dat denk ik ook wel,” vond Lisa.

Sjaak was ook enthousiast: “Waar wil je het houden? Zullen we het hier thuis doen? Wij hebben ongeveer net zoveel ruimte als jullie…”

“Dat vind ik een prima plan, per slot van rekening zijn ze bijna allemaal bij Lisa’s rechtszaken betrokken geweest. Dus het is in de eerste plaats jullie reünie. Nou ja, dat is maar het idee, wij hebben ook een band met hen, maar ik vind het een leuk idee om de hele zooi een keer hier te doen. Zullen wij samen de inkopen regelen?” vroeg Huib aan Sjaak.

Sjaak lachte: “Ik wilde het je net voorstellen!”

“Zeg Sjaak,” kwam Margreet met iets anders, “ik hoorde van Rosalie dat jij laatst bij hun op ’t centrum was om hun nieuwe ontdekker wegwijs te maken in de tuin. Hoe was dat?”

“Geweldig! Ik kan niet anders zeggen. Ik begreep van Patrick dat dat ventje een gruwelijke ervaring met school gehad heeft, dat hij alleen maar naar buiten wilde terwijl hij dat niet mocht, en hier vond hij het even spannend, maar was dankzij het feit dat Patrick inging op zijn verlangen om later als hij groot was boer te worden en een grote moestuin te maken, meteen helemaal laaiend enthousiast. Ik ben met hen naar het tuincentrum geweest, en heb vooral later in hun tuin kunnen zien hoe een kind dat de mogelijkheid krijgt, van binnenuit leert, heel super makkelijk leert. Een geweldige ervaring! Ik weet niet of het kan, en ik weet ook niet of de anderen het leuk zouden vinden, maar ik zou het liefst komende week de hele club een keer meenemen daar naartoe.”

“Dit is een overval!” riep Huib uitgelaten. “Geintje, ik begrijp je. Als de gasten willen en het daar mogelijk is, gewoon laten gaan. Maar ik denk dat wij beter een andere keer kunnen gaan kijken. Anders wordt het echt een overval…”
“Weet je, ik zal even een berichtje sturen naar Patrick, gewoon in het algemeen het idee opperen, en vragen of hij in zijn groep wil bespreken wat voor hen wenselijk is. En met zijn groep bedoel ik dus de volwassenen en de kinderen samen, want overleggen en besluiten nemen doen ze samen, gaaf he? Die kinderen zijn daar volwaardige deelnemers, echt bijzonder. Maar goed, ik schrijf meteen even naar Patrick…”

Hij begon al een mail op zijn mobiel te typen.

“Wacht even, Sjaak, wij gaan weer, even buurten bij Simon en Annerieke, vragen of ze ook komen. Dan kun jij op je pc die mail typen, lijkt me makkelijker,” zei Huib.
“Ga gerust de hort weer op, geen probleem, maar ik type bijna altijd op m’n mobiel, dat gaat me dus goed af. Morgenochtend boodschappen doen?” vroeg Sjaak.

“Doen we, meteen na het ontbijt?” reageerde Huib.

“Oké, we zoeken elkaar wel op. Dames, regelen jullie dan een boodschappenlijstje?”

“Joh, dat kunnen we zelf toch wel bij elkaar bedenken,” protesteerde Huib.
“Natuurlijk kunnen we dat, maar we kunnen onze lieverds toch niet passeren?”

Terwijl Margreet bijna stikte van het lachen, deed Lisa een quasi woedende uitval naar Sjaak: “Wie denk je wel dat je bent, dat je me zo voor de gek kunt houden?!”

Sjaak legde snel zijn mobiel op tafel, stond op, greep haar polsen voor zij hem kon grijpen en trok haar stevig tegen zich aan. “Wie ik ben? Da’s een goeie vraag! Ik ben voor jou de allerliefste man, en voor William de beste vader, en daarbij ben ik ook nog een geweldige tuinman. Wat wil mijn Lieske nog meer?”

Slap van het lachen liet ze zich in zijn omarming hangen: “Niets meer, ik zou niet weten wat ik nog meer zou willen! Ja, nog een baby, zo’n schat als William, daar kunnen we er wel tien van krijgen, zo’n geweldig kind…”

“Bij ons al net zo, kinderen als Gloria, daar kun je hele hordes van verzamelen!” reageerde Margreet.

“Een kudde, Margreet, een kudde kinderen! Zullen we een wedstrijd doen?”

Huib sloeg zich op zijn dijen van het lachen: “Sjaak! We hebben werk aan de winkel, man! Margreet, kom, we gaan, voordat we met z’n allen nog meer onzin uitkramen!”

“Onzin?!” kwam Lisa verontwaardigd overeind. “Daar is geen letter onzin aan, meneer Jansen! En ga nu maar snel naar Simon en Annerieke, dan kunnen wij beginnen!” Ze stak haar tong uit naar Huib en legde haar hoofd weer op Sjaaks schouder. “Zullen we die twee maar gewoon naar buiten jagen? Deur op slot en zo?”

“We zijn al weg! Succes, maak er wat moois van!” schaterde Margreet, terwijl ze Huib mee trok.

Lachend verlieten ze het huis, waar Huib Margreet omarmde en even tegen zich aantrok om haar diep in haar ogen te kunnen kijken. “Meende je dat? Zou je een groot gezin willen?”

Ze lachte: “Op zich wel, maar laten we het één voor één doen, misschien vinden we na de tweede wel dat het genoeg is!”

Grinnikend liepen ze verder: “Denk je?”

“Nee, niet echt…”

.

Annerieke en Simon wisten al welke gasten er zouden komen. Ze keken er allebei naar uit, en vonden het idee van een reünie ontzettend leuk.

“Mooi, zonder tegenbericht morgenavond bij Sjaak en Lisa. Wij gaan weer terug naar huis, werk aan de winkel!”

“Werk? Nu nog?” vroeg Simon verbaasd.

“Ja Simon, Margreet wil een horde kinderen verzamelen… daar moeten we dan maar wat aan gaan doen!”

Annerieke schaterde: “Heerlijk gek joch ben je, nog steeds!”

“Volgens mij wordt dat steeds erger,” bedacht Simon.

“Dat kan niet, hij is al op en top knetter! Geweldig knetter! Ga maar gauw en geniet ervan!”

Huib en Margreet liepen zwaaiend en lachend de deur uit, hoorden Simon nog net zeggen: “Ze brengen me wel op een idee…”

Naar hoofdstuk 64. Aankomst en verkenning

Of naar de Inhoudsopgave