Een paar dagen gingen voorbij. Huib en Margreet gingen ieder hun eigen gang. Ze probeerden te vergeten wat er was gebeurd, maar ondertussen ontdekten ze dat ze het helemaal niet wilden vergeten! Het was een pittige tijd, om ‘gewoon’ te doen, niets te laten merken van wat er van binnen woedde. Ze bleven vriendelijk, attent, maar hun gedrag voelde onnatuurlijk.
Ze dachten dat niemand er iets van merkte, maar ze hadden zelf niet in de gaten dat Annerieke, en ook Anton en Joke, hen stilzwijgend observeerden. Annerieke voelde, vooral tijdens de maaltijden, dat de sfeer geladen was. Ze wist niet wat de oorzaak was, en worstelde ermee. Op haar vraag of er iets aan de hand was, hadden ze allebei heel onschuldig gekeken en ontkend.
Uiteindelijk nam Annerieke, toen ze Anton en Joke in de tuin tegenkwam, hen in vertrouwen. Tijdens haar relaas keken Anton en Joke elkaar aan. Ze glimlachten en vertelden haar wat ze gezien hadden. Toen was het Annerieke’s beurt om grote ogen op te zetten.
“Ik voelde wel dat het klikte bij die twee. Ik wist diep van binnen dat ze bij elkaar pasten, bij elkaar hóórden! Maar dat het zo snel zou gaan…”
“Ik had het gevoel dat bij Huib de spanning zo groot was geworden, dat hij zo naar Margreet verlangde, dat hij niet langer kon wachten,” vertelde Joke. Anton knikte: “En Margreet gaf zich in eerste instantie helemaal over, zo leek het in elk geval. Wat ze tegen elkaar gezegd hebben, konden we niet verstaan, totdat Margreet het uitriep dat ze het echt niet kon. Het leek erop dat Huib al heel ver was in zijn gedachten, dat hij een huwelijk voor ogen had of zo. Ik weet het niet zeker hoor, maar zij zag het in elk geval niet zitten, ze was zichtbaar bang.”
“Ze heeft geen fijn voorbeeld gehad, tenminste, wat ik zo van haar gehoord heb over haar kindertijd, kreeg ik de indruk dat er veel sprake was van intimidatie, manipulatie en veroordeling naar haar toe. Maar dan zal dat waarschijnlijk ook tussen haar ouders onderling gespeeld hebben, en dat maakt een huwelijk gruwelijk!”
Anton en Joke waren het met haar eens. “Wie zich zo gedraagt, zal dat niet naar slechts één persoon doen,” wist Anton, “die doet dat standaard, naar iedereen die hij of zij maar onder zich kan krijgen. We kunnen niet veel doen voor dit lieve stel, denk ik. Alleen in de buurt zijn, zodat ze zich kunnen uiten als ze dat willen. Meestal heb ik goed ingang bij Huib, ik zou kunnen kijken of ik eens met hem kan praten.”
“Wees voorzichtig Anton,” waarschuwde Joke, “het is nog maar zo pril tussen die twee!”
“Natuurlijk, schat, heel voorzichtig!”
“Dank je wel lieverds,” zei Annerieke, “blij dat jullie er zijn!”
Anton gaf haar een liefdevol klopje op haar hand. “Het komt goed Annerieke, ze hebben allebei even tijd nodig om de juiste weg naar elkaars hart te vinden en Margreet om zichzelf daarin te vertrouwen.”
“Wijze woorden van mijn lieve man,” prees Joke hem. Ze glimlachte naar hem en stak haar arm door de zijne. Zo gingen ze terug naar het pension, via de voordeur, de gasteningang, naar binnen.
Margreets eerste werkweek zat er al weer op. Ze deed het werk dat voor haar bestemd was zonder probleem, ze was vriendelijk naar wie ze tegenkwam, was zelfs aardig in staat om zich over haar eigen onzekerheden heen te zetten als ze contact had met de gasten.
Ze nam ook zelf initiatief. Neem nou die veranda. Huib had er behoorlijk wat aan moeten klussen. Dat had rommel gegeven, houtsplinters, stof. Margreet had aan het eind van die middag, toen Huib naar de schuur gegaan was om zijn gereedschap op te ruimen, de bezem gepakt en alles globaal bij elkaar geveegd en in de vuilniscontainer gedaan. Vervolgens had ze met de bezem de veranda nog eens goed aangeveegd, zodat het er werkelijk als nieuw uit zag. Toen Huib terug kwam, was zij al weer binnen. Huib zag hoe de veranda schoon geveegd was, en wist dat Margreet het gedaan had. Annerieke was immers aan het koken?
Voor iets anders dat Margreet zelf bedacht had, was ze naar de kringloopwinkel gegaan. Ze had smalle glazen vaasjes gekocht voor op de eettafels. In overleg met Annerieke had ze er Hortensia’s in gezet, twee takjes per vaasje, met een klein laagje water erin. Van zijn moeder had Huib gehoord, dat ze er zelf voor zorgde dat de takjes regelmatig vers water kregen. De reacties van de gasten waren lovend geweest. Ze vonden dat het gezellig stond. Margreet had geglimlacht om hun reacties, ze was blij dat ze iets extra’s kon bijdragen.
In haar vrije tijd zat Margreet vaak in haar schommelstoel te breien. Op eigen houtje was het haar gelukt de breibeschrijving voor de halve voorpanden te maken. Ze was van plan de mouw-beschrijvingen pas te gaan maken als ze de panden klaar en aan elkaar had. Ze wist dat ze het domweg voor zich uit schoof, ze zag er gewoon tegenop. Ergens voelde dat kinderachtig, maar aan de andere kant kon ze deze tijd gebruiken om alleen te breien. Te breien en te denken, te denken aan Huib, aan wat ze voor hem voelde, aan haar onvermogen zich spontaan te gedragen, omdat ze niets bij hem wilde uitlokken.
Daarbij kwamen haar negatieve gedachten over zichzelf ook regelmatig weer boven. Denk je nou werkelijk, dat Huib echt van een vrouw als haar zou kunnen houden? En al zou het zo zijn, zou ze hem met haar pijn en onzekerheid niet gewoonweg kapot maken? Ze was er zich steeds meer van bewust dat ze opgegroeid was in een controle-gezin, een gezin dat leefde van de intimidatie en manipulatie. Dat was haar enige voorbeeld. Hoe zou zij op een totaal andere manier met Huib kunnen omgaan? Ze wist immers niet hoe dat moest en of ze dat kon?
Ze dacht aan de relatie van Huib met Annerieke. Het had haar vanaf het begin verbaasd hoe zij met elkaar omgingen, zo vrij, plagend, liefdevol, open… ze kon er lang niet voldoende woorden voor bedenken om het te beschrijven. Hun relatie, zo realiseerde ze zich, was voor de volle honderd procent precies het tegenovergestelde van wat zij altijd meegemaakt had. Zie je wel, zij kon nooit een goeie vrouw voor Huib zijn, ze pasten gewoon niet bij elkaar. En vrijwel ongemerkt trok ze zich steeds meer terug…
Maak jouw eigen website met JouwWeb