Toen het tijd was voor de lunch, was Margreet nog niet terug. Blijkbaar waren de dames langer doorgegaan dan ze hadden verwacht.

Huib wandelde opgewekt naar het pension en zag dat er in de droogruimte al flink wat wasgoed opgehangen was. Toen hij via de wasruimte in de gang kwam, rook hij de heerlijke geur van pannenkoeken. Boven hoorde hij de stemmen van de meiden, hij hoorde hen lachen en praten. Huib besloot even bij hen te gaan kijken.

Ze keken verrast op toen hij zijn hoofd om de hoek stak bij de gastenkamer waar ze bezig waren.

“Hey Huib! We zijn bijna klaar hoor,” zei Margreet.

“Ach, kom op, we gaan lekker eten! Dan doen we het laatste beetje werk gewoon daarna.”

Lisa gooide haar schoonmaakdoekje in de emmer water en keek hen vragend aan. “Ga je mee?”

Dat hoefde ze geen twee keer te vragen. De geur van pannenkoeken was sterk genoeg om hen naar beneden te lokken. Lachend kwamen ze de keuken in, waar Sjaak al aan tafel zat. Hij had net zijn plannen voor de pensiontuin met Annerieke en Simon besproken.

Simon keek Lisa aan: “Die kerel van jou, dat is niet alleen een beste vent, maar ook een geweldige tuinman. Hij vertelde net over zijn plannen voor de tuin hier rondom. Dat wordt echt een geweldig visitekaartje voor het pension. Ik vind dat het pension er nu al netjes bij ligt, maar het gaat echt nog veel mooier worden!

Lisa lachte en sloeg haar armen om Sjaak heen, terwijl ze Simon aan keek. “Ik heb nog geen idee wat zijn plannen voor die tuin zijn, maar ik weet zeker dat ik het met je eens ben, Simon, deze man is een topper! Mijn lot uit de loterij!”

Sjaak glimlachte naar haar en beloofde: “Ik heb thuis een tekening liggen, ik zal het je straks laten zien. Ik ben er zelf heel tevreden over. Ik zie het gewoon voor me hoe het gaat worden!”

“Leuk joh! Ik ben benieuwd! Margreet en ik maken na het eten nog even ons werk af, zodat we de rest van de week bijna niets hoeven te doen. Dan kom ik daarna naar huis om te kijken wat je plannen zijn. Goed?” Ze keek hem vragend aan.

“Natuurlijk meis, natuurlijk is dat goed.” Sjaak glimlachte naar haar, waarna hij verder ging met het beleggen van zijn pannenkoek.

Terwijl ze aten, vertelde Huib dat het hem gelukt was om alles te regelen op de social media.

“Ik heb de link van de website erop gezet, ook op jouw accounts en die van Elly,” zei hij tegen Margreet. “Nu is het belangrijk dat we rustig aan wat vriendschapsverzoeken op Facebook gaan versturen, en op Twitter wat bekenden gaan volgen. Misschien kunnen we ook mensen die hier gelogeerd hebben toevoegen.”

Dat leek Margreet een handig idee. “Ze kennen ons al, hebben in elk geval al iets van jouw werk gezien. Ze zullen het vast leuk vinden om wat contact te houden. Kunnen we er ook persoonlijke dingen op kwijt? Niet dat ik er veel op zou willen zetten, maar als er eens een keer iets te delen valt. Misschien wat foto’s van de verbouwing of zo. Ik verzin maar wat.”

“Doe maar gerust, maar bedenk wel per bericht of je datgene wat je deelt voor iedereen zichtbaar wilt hebben, of alleen voor je vrienden en volgers. Dat kun je volgens mij per bericht instellen. We moeten daar nog maar eens wat mee uitproberen om te achterhalen hoe het werkt.”

Margreet dacht even diep na, terwijl ze van haar pannenkoek at. “Als alles open zou staan voor iedereen, zouden mijn ouders ook kunnen zien wat ik deel. Ach, daar hoef ik me helemaal niet druk over te maken, ze hebben helemaal geen computer!”

Huib lachte: “En als ze ooit op het idee zouden komen om wel een computer te kopen, heb je kans dat ze zich niet eens op Facebook of Twitter gaan aanmelden. En als ze je berichten wel vinden en gaan reageren… dan hoef je niet te antwoorden. En als ze rotdingen schrijven, kun je hen neem ik aan wel blokkeren. Dat komt wel goed meis!”

Margreet ontspande, merkte dat het haar ongemerkt wat verkrampt had.

Annerieke zag het gebeuren en glimlachte naar haar: “Weer een laagje shit opgeruimd, Margreet.”

Margreets wenkbrauwen schoten omhoog. Met grote ogen keek ze Annerieke verrast aan: “Nou je het zegt… ik ging inderdaad even ergens doorheen. Om eerlijk te zijn moet ik er ook echt niet aan denken om hen weer een keer te ontmoeten, zelfs niet via de computer!”

“Dat hoeft ook niet, jij mag je eigen grenzen stellen.” Annerieke knikte haar vriendelijk toe.

Simon had het gesprekje gevolgd en van de één naar de ander gekeken. Het raakte hem elke keer weer, dat ze zo met elkaar om konden gaan, dat ze er ook niet voor terug deinsden om met elkaar de diepte in te gaan en elkaar in hun ziel te laten kijken. Het stemde hem dankbaar!

.

Lisa bewonderde de tekening van de pensiontuin die Sjaak gemaakt had. “Wat fleurig, zoveel verschillende kleuren. Grappig trouwens, dat je dat met kleurpotlood hebt ingekleurd. Het geeft zo wel een goed idee van wat je van plan bent!”

Ze voelde haar mobiel trillen en opende het mailtje dat binnen was gekomen.

“Een mailtje van Alexander. Die veiling is gisteren geweest. Even kijken wat hij er over schrijft…”

Ze las het bericht vlug door. Haar ogen werden groot als schoteltjes. “Nou moe, niet te geloven, de veiling heeft meer dan 165.000 euro opgebracht! Ik wist wel dat het een chique inboedel was, maar zoveel…”

“Hij had nogal wat kunstvoorwerpen, schilderijen, misschien is daar wel veel op geboden,” bedacht Sjaak. “Schrijft hij verder nog iets?”

“Ja, hij gaat de komende dagen alles afhandelen. En zodra alles verhuisd en betaald is, zal hij het totaalbedrag overmaken op onze rekening. En de kaars en de brieven van de rituelen heeft hij gevonden en aan Ellen gegeven, zodat ze die mee kan nemen naar de rechtszaak.”

Op dat moment werd er op de voordeur geklopt. Sjaak opende de deur en zag, tot zijn verbazing, Ellen daar staan.

“Wat leuk, we hadden het net over jou!” zei hij, terwijl hij haar met een handgebaar binnen vroeg. “Lisa had een mailtje van Alexander gehad over de veiling. En dat hij de kaars en brieven van de rituelen aan jou gegeven had.”

“Ja, dat klopt. Dat was een mooie kaars trouwens, met bijzondere tekentjes erop. Ik weet niet wat ze betekenen, maar het is vast niet zomaar een versiering. Hey Lisa, ik heb de aangifte uitgeschreven en als jij hem in orde vindt en ondertekent, dan geef ik hem maandag persoonlijk bij de rechtbank af.”

Lisa haalde heel diep adem en blies langzaam uit. “Nou wordt het wel heel serieus.”

Ze nam de papieren van Ellen over en ging ermee op de bank zitten. Sjaak ging koffie zetten, terwijl Lisa alles doorlas wat Ellen geschreven had. Het was kort maar krachtig. Ze verwees naar alles wat Lisa haar had laten zien.

Lisa vertelde Ellen: “Ik heb alles wat ik je heb laten zien, op twee USB-sticks gezet, ook mijn dagboekje. Eén is voor jou en één voor de rechter. Dan kun je die erbij geven als de bron waar je naar verwijst. Ik zal ze meteen even pakken.”

Even later kwam Lisa terug met de beide USB-sticks en gaf ze aan Ellen.

“Geweldig, met een duidelijk labeltje eraan. Dank je wel!”

Terwijl Sjaak de koffie ronddeelde, pakte Lisa een pen en zette haar handtekening onder de aangifte. Ze reikte Ellen de papieren aan, die ze samen met de USB-sticks in een grote envelop schoof.

“Ik zal ze maandag meteen naar de rechtbank brengen. De secretaresse zal me dan een bewijs van ontvangst geven en dan wordt het proces in werking gesteld. Ik zal Johan dan ook even een berichtje sturen, dat de aangifte bij de rechtbank ligt, dan kan hij meteen proberen jouw zaak te krijgen. Zodra ik meer weet, laat ik het jullie direct weten.”

Ellen nam een slok van haar koffie en vervolgde: “Alexander vertelde me gisteren bij thuiskomst over de veiling. Hij had op dat moment de bedragen nog niet opgeteld, maar hij was aardig overweldigd door wat er was geboden. Hij had ook twee van de daders herkend onder de bieders. Hij had de mensen van de beveiliging ingeseind, en die hebben hen extra in de gaten gehouden. Maar het is gelukkig heel rustig verlopen. Hij was zo verbaasd, dat hij tijdens het eten alle bedragen ging optellen. Dat heb ik hem nog nooit zien doen! Had hij je het bedrag al gemaild?”

“Ja, meer dan 165.000 euro, ik kon mijn ogen niet geloven!”

“Dat kan ik me voorstellen. Het is ongelofelijk veel. De meubels zijn voor redelijk hoge prijzen weggegaan, nauwelijks onder de nieuwprijs, maar er is vooral goed geboden op de kunstwerken. En dat heeft het totaalbedrag omhoog gejaagd. Ik verwacht dat hij het komende week wel voor elkaar krijgt om alles af te ronden. Dan zal hij je wel weer een bericht sturen.”

Ellen dacht even na wat ze verder nog over de rechtszaak moest melden en vervolgde: “Nog even over die aangifte… ik ga de rechtbank meteen proberen te overtuigen van de noodzaak van voorarrest voordat de daders door krijgen dat er een zaak tegen hen gaat lopen. Ik zal je nog laten weten hoe dat afloopt. En ik zal ook Marieke van alles op de hoogte houden, omdat alles van belang kan zijn voor haar werk. Hebben jullie nog vragen?”

“Ja, heb jij enig idee vanaf wanneer die beveiligers hier komen?”

“Nee, ik weet alleen dat Marieke er direct achteraan zou gaan. Ik verwacht eigenlijk dat ze komende week al wel komen. Maar als je er zorgen of vragen over hebt, mail of bel haar dan gerust, dat zal ze geen probleem vinden. Hebben jullie verder nog vragen?”

Sjaak en Lisa schudden allebei hun hoofd.

“Dan ga ik weer op huis aan! Ik beloof jullie dat ik een berichtje zal sturen zodra ik meer weet.”

“Fijn, ik vind het nu wel spannend worden,” zei Lisa.

Ellen knikte haar bemoedigend toe: “Dat begrijp ik, het is geen kleinigheid. Maar je staat er niet alleen voor en je voorbereiding is perfect geweest. Houd moed Lisa!”

Met een vriendelijke zwaai nam Ellen afscheid en ging naar huis.

.

“Zullen we even langs Huib lopen om hem te vertellen dat hij binnenkort achter dat pand aan kan?”

Lisa keek Sjaak verrast aan: “Goed idee van jou!”

Samen liepen ze naar de werkschuur. Ze zagen direct dat Huib het eerste deel van de hobbykast al in elkaar had. Hij was nu met een fijn werkje bezig: het versieren van de lijst die hij tegen de voorkanten van de zijwanden zou bevestigen. Hij keek op toen hij hen aan hoorde komen.

“Jullie komen als geroepen,” zei hij blij. “Die kast is in principe klaar om naar de hobbykamer te verhuizen. Willen jullie even helpen sjouwen?”

“Natuurlijk,” zei Sjaak, “en het bericht waar wij voor kwamen, vertellen we je dan thuis wel, dan kan Margreet het ook meteen horen.”

Huib keek hem verrast aan: “Oké, je maakt me nieuwsgierig man, laten we die kast dan maar snel naar binnen brengen!”

Toen ze de kast op zijn plek gezet hadden, vroeg Margreet of ze hem straks al kon inruimen. Dat vond Huib geen probleem. Hij kon de sierlijsten er ook aan vast maken als ze de spullen er al in gezet had.

“Dan ga ik straks even naar de Action om van die leuke mandjes te kopen.”

Lisa sprong daar meteen op in: “Vind je het leuk als ik mee ga? Ik verwacht dat de beveiligers komende week beginnen. Dan kan ik waarschijnlijk niet meer van het terrein af.”

“Natuurlijk, gezellig als je meegaat! Denk je echt dat je niet van het terrein af mag? Nou ja, dat kan ik me ook wel voorstellen. Heb je al een idee hoe lang het gaat duren?” vroeg Margreet.

Lisa schudde haar hoofd: “Ik vermoed totdat de daders veroordeeld zijn. En als ze niet veroordeeld worden… dan weet ik eigenlijk niet hoe het verder moet!”

Sjaak zag hoe ze ineens onzeker werd, in paniek dreigde te raken. Hij legde zijn vinger op zijn mond om Huib en Margreet tot zwijgen te manen. Hij liet Lisa even in het nare gevoel waarin ze beland was. Pas toen hij het gevoel had dat het begon af te nemen, legde hij zijn handen op haar schouders en vroeg zachtjes hoe het met haar ging.

“Beter,” fluisterde Lisa, “maar het was even heel heftig, gewoon zo angstaanjagend. Maar het zakt nu gelukkig af.”

Ze keek Huib aan, ineens weer helder. “Even iets heel anders, waar we voor naar je toe gekomen waren. We hebben een mailtje gekregen van Alexander, over de veiling. Die heeft meer dan 165.000 euro opgebracht. Ellen verwacht dat hij het geld komende week wel zal overmaken. Als we het op onze rekening hebben, kun je achter het pand aan, als je dat nog wilt!”

“Zoveel…” fluisterde Margreet verbijsterd, “ongelofelijk!”

“Dat is inderdaad wel heel veel,” vond Huib. “En dan dat pand, weer een stap verder. Ik wil het heel graag kopen! Als dat door kan gaan, dan moet ik na de hobbykast maar eens aan de slag met wat kleinere dingen, zodat ik in elk geval iets in de vitrine kan zetten.”

“Ik heb er geen probleem mee, als je die andere twee hobbykasten daar voorlopig neer zet. Dan doe je er gewoon een kaartje met ‘Verkocht’ op.”

Huib schoot in de lach: “Wat een geniaal idee! Als jij ze nog niet nodig hebt… Elly heeft ook nog wel een poosje nodig om de muren te beschilderen, dus ik hoef het pand niet meteen te vullen! Kleine dingen zijn voor de eerste dagen belangrijker.”

Hij keerde zich weer naar Lisa: “Wat een goed nieuws, Lisa. Ik ben er echt blij mee. Wil je op papier zetten welke afspraken je wilt maken?”

“Ah joh, dat hoeft toch niet? We kennen elkaar goed genoeg om het zo mondeling te regelen,” vond Lisa.

“Dat begrijp ik wel, maar toch zou ik het fijn vinden, voor mijn administratie. Hoe kan ik anders verantwoorden dat ik een pand koop en later van de winst geld terug betaal?”

Lisa knikte: “O ja, dat is ook zo, je hebt gelijk, ik moet het gewoon zakelijk zien. Dat voelt een beetje raar naar jou toe. Ik zal er komende week een opzet voor maken, zodat ik dat voor iedereen die we op deze manier gaan helpen, kan gebruiken.”

Naar hoofdstuk 190. Blokkade

Of naar de Inhoudsopgave