Het is al een poosje geleden dat de bewoonsters van De Schuilplaats een interview hadden gehad met een duo van Soul-Journalistiek. Christian had hen toen aangeraden om een soort publiek dagboek bij te houden over hun leven. Globaal over het verleden, en wat duidelijker, preciezer over de laatste maanden. Wat was er ten goede voor hen veranderd? Welke veranderingen merkten ze in zichzelf?

Ze hadden ermee ingestemd, zodat andere mensen konden zien dat er zelfs vanuit de diepte van hun ellendige achtergrond verandering van binnenuit mogelijk was. Natuurlijk hoefden ze niet net te doen alsof het allemaal super simpel was. Dat zou niet realistisch zijn. Het was soms verschrikkelijk moeilijk, alsof ze opnieuw door de diepten van het verleden heen gingen, door herbelevingen, nachtmerries, en overdag het gevoel van hopeloosheid en angst.

Drie van hen waren er direct mee aan de slag gegaan in een eigen Word-document. Toen ze er tevreden over waren, gaf Christian, die de website voor hen opgezet had, instructies over het plaatsen van hun tekst op de site, en het verfraaien met foto’s of afbeeldingen die ze zo van internet konden overnemen.

Christian kreeg toestemming om hun site te vermelden op ‘Soul-Journalistiek’, en op zijn aandringen meldden ze zich zelfs aan bij de digitale galerie. Hun site, ‘De Schuilplaats’, hadden ze een ondertitel gegeven: ‘Leren leven vanuit je ziel, een kunst op zich!’

.

Willeke kon er echter niet toe komen. Ze vond het ontzettend spannend om er aan te beginnen, omdat ze dan uit moest gaan typen hoe haar leven in het verleden was. Ze besefte dat het leven van haar huisgenoten, die hun verslag al wel klaar hadden en op de site gezet hadden, net zo beroerd geweest was, maar ze liep tegen een hindernis aan, een angst om in de diepe duisternis van het verleden terug te vallen. Daardoor kon ze zich er niet toe zetten.

Elke dag opnieuw liep ze ermee rond, verweet zichzelf dat ze zwak was, dat ze dom was, dat ze een angsthaas was. Ze werd schuw, begon zich terug te trekken, verzon elke dag smoesjes om vooral niet onnodig lang in de gezamenlijk woonkamer bij de anderen te hoeven zijn.

In de vele uren in haar eigen huisje begon ze met fotobewerkingsprogramma dingen uit te proberen. Het was haar opgevallen op de site van de galerie, dat de kunstenaars ieder hun eigen pagina hadden. Dat had tot gevolg dat elke pagina zijn eigen soort kunst had. Al Katja’s beeldjes van glasscherven bij elkaar, alle poppenjurken van Bianca bij elkaar, alle schilderijen van Elly bij elkaar en ga zo maar door. Het gaf een prachtig overzicht, maar er begon bij Willeke een verlangen te ontstaan om van al die verschillende kunstsoorten een mengeling te maken en er een soort galerie in een fotoserie van te maken.

In het programma maakte ze een eenvoudige muur, en plaatste daar verschillende foto’s van de kunstenaars tegenaan, door elkaar, een beeldje van Katja op een plankje tegen de muur, een klein schilderijtje van Elly daar schuin boven, een pop met een prachtige jurk van Bianca op een ander plankje, het eerste houten kunstwerk van Huib op een kubus die op de grond stond. En zo schoof ze foto’s door elkaar, tot ze tevreden was over die ene muur. Ze maakte een map ‘Galerie’ en sloeg het bestand daarin op onder de naam: ‘Zaal 1, wand 1’.

Daarna begon ze aan de tweede wand, en ging verder en verder. De enorm grote schilderijen van Elly hing ze op aan een muur en plaatste alleen links en rechts daarvan andere kunstwerken.

Zo ging ze van zaal naar zaal, maakte de mooiste combinaties en keek soms met veel plezier haar hele serie foto’s terug.

.

Doordat Willeke en Sandra allebei nog geen werk hadden, er zelfs nog niet toe in staat waren om een baan te gaan zoeken, hadden zij een wat nauwere band met elkaar gekregen. Daardoor was Sandra de eerste die aanvoelde dat het niet lekker ging met Willeke, die merkte dat ze zich wel heel vaak terugtrok. Ze besloot bij Willeke langs te gaan om te peilen of ze haar misschien kon helpen.

Willeke liet haar binnen, en troonde haar mee naar haar laptop. “Moet je zien, Sandra, ik ben bezig met die site van de galerie. Ik maak er in foto’s een echte galerie van. Ze zouden er werkelijk een enorm gebouw mee kunnen vullen!”

Sandra pakte een stoel uit de eethoek en ging naast Willeke zitten, liet zich door Willeke door de verschillende zalen leiden. Ze merkte dat het haar raakte, dat het iets in haar wakker riep.

“Hoe doe je dat? Hoe werkt dat? Weet je dat dit echt iets met me doet, dat ik dit wel in het echt zou willen doen?” vroeg Sandra.

“Jij ook al? Ik heb dat al net zo, ik vind die pagina’s op de website prima hoor, maar het is allemaal zo soort bij soort. Ik zou het prachtig vinden als ze ooit een gigantisch gebouw zouden kunnen kopen of laten bouwen, waarin ze het op deze manier zouden kunnen inrichten.”

“En dan solliciteren wij samen als binnenhuisarchitect!” reageerde Sandra enthousiast.

Willeke lachte: “Volgens mij zou dat de baan van m’n leven zijn!”

“We gaan er voor Willeke, dit is gewoon wat onze bestemming is, dit is waar we allebei een klik mee hebben. We moeten er gewoon eens met Huib over praten, of met Ilse.”

“Doen we, Huib is ons het meest bekend, zullen we hem vanavond uitnodigen?” stelde Willeke voor.

“Ik bel hem meteen,” zei Sandra, terwijl ze haar mobiel pakte.

“Hey Huib, kun je vanavond even bij ons langskomen in de grote woonkamer? Willeke heeft iets prachtigs gemaakt, dat moet je gewoon even zien!”

Ze was even stil, luisterde.

“Nee, ik verklap nog niets, het is een verrassing!... Oké, we zien je wel verschijnen!”

“Waarom in de woonkamer?” vroeg Willeke. “Hij kan toch ook gewoon hier komen?”

“Ja, dat kan wel, maar lijkt het je niet geweldig om dit ook aan Cynthia en Janneke te laten zien? Op het grote scherm?”

Willeke knikte, voelde dat ze zich weer in haar schulp terugtrok. En Sandra zag het gebeuren.

“Willeke, wat gebeurt er? Waarom trek je je terug? Waarom verstop je jezelf?”

Willeke keek haar verdrietig aan. “Ik kan het gewoon niet, Sandra, zoals jullie zijn, open over je verleden, er zelfs over schrijven zodat iedereen het kan lezen. Ik ben bang, ik ben zo ongelofelijk bang dat ik terug donder in die duisternis van toen.”

“En daar schaam je je voor?”

“Ja, ook dat. En ergens ben ik ook bang dat jullie op een gegeven moment gaan aandringen, dat ik ook mijn verhaal ga opschrijven.”

“En je bent in je leven al veel te vaak iets opgedrongen, gedwongen om dingen te doen die je niet wilde…”

“Ja, precies.”

“Ik verwacht dat de anderen dat ook wel begrijpen. We hebben een soortgelijk verleden, maar onze verwondingen grijpen verschillend op elkaar in. Misschien zijn bij ons andere dingen genezen dan bij jou, waardoor het ons wel lukte en het jou op dit moment nog niet lukt. Geeft niet joh, als jij er klaar voor bent, begin je gewoon alsnog! Maar even heel iets anders, Cynthia en Janneke hadden zin in pannenkoeken bakken, en ik verwacht dat ze daar wel zo ongeveer mee klaar zijn. Ga je mee?”

“Hebben ze wel op mij gerekend dan?”

“Zeker weten! Kom op meid, ik sta achter je, als dat nodig is. Ik verwacht alleen niet dat het nodig zal zijn.”

.

“Ha Sandra, Willeke, ik wilde jullie bijna komen roepen. Mooie timing!”

Cynthia legde haar hand op Willekes schouder. “Fijn dat je ook komt eten, veel gezelliger als we er allemaal zijn!” zei ze met een knipoog.

En juist dat kleine stukje hartelijkheid maakte dat bij Willeke de tranen begonnen te stromen. Toen ze daar doorheen was, besloot ze open kaart te spelen. Ze legde uit waarom ze zich had teruggetrokken.

“Fijn dat je het vertelt,” zei Janneke, “ik begrijp je gevoel helemaal hoor, maar persoonlijk heb ik er geen behoefte aan om je op te jagen. Ik had wel gemerkt dat jij nog geen pagina aangemaakt had. Ik besloot er voorlopig van uit te gaan dat je er nog niet aan toe was of dat het niet goed lukte om alles te beschrijven. Ik had echt zoiets van ‘wacht maar even een paar dagen af’. Weet je wat, Willeke, laat die pagina maar zitten, zolang het nog niet lukt. Het komt wel een keer, denk ik.”

Cynthia knikte: “Helemaal mee eens. Het is ook niet makkelijk om dat verhaal te schrijven. Wat wil je wel kwijt, wat wil je niet kwijt. En je gevoel dat je in een gat gaat donderen, is heel reëel. Of het gaat gebeuren is een ander punt, maar het gevoel is er hoe dan ook, en ik kan me goed voorstellen dat dat je tegenhoudt. Nogmaals, ik ben blij dat je er weer bij bent!”

“Dank je wel, meiden, doet me goed. Dan laat ik het voorlopig even rusten, als mijn hoofd het tenminste ook wil laten rusten. Mijn gedachten tollen behoorlijk door.”

“Vertel even wat je gemaakt hebt, Willeke,” spoorde Sandra haar aan.

Willeke glimlachte. “Tja, ik verveelde me, en ben op de laptop gaan rommelen in een fotobewerkingsprogramma. Ik heb met de foto’s van de galerie-website allerlei muren gemaakt van een ‘echte’ galerie. Allerlei soort kunst van hun website door elkaar. Straks komt Huib, hij weet nog niet waarvoor, maar ik wil hem het resultaat laten zien. Ik zou het zo mooi vinden als ze een echte galerie zouden kunnen gaan bouwen…”

“Ja, en dan worden wij de binnenhuisarchitecten,” zei Sandra met een zekerheid alsof ze al voor de job waren aangenomen.

Willeke grinnikte: “Het is best bijzonder, het lijkt op dat punt wel of wij twee handen op één buik zijn. Een soort soulmates in het werk of zo.”

“Zo voelt het zeker!” lachte Sandra. “Ik zou het echt heel gaaf vinden. Ik ben benieuwd wat Huib ervan vindt!”

.

Huib, Cynthia en Janneke waren ongelofelijk enthousiast over de foto’s die Willeke gemaakt had. Huib bleef naar het scherm staren, waar de laatste foto nog zichtbaar was.

Het duurde even voordat hij er iets over zei: “Simon heeft in het begin, toen we nog niet zo lang bezig waren met de website, een duidelijke indruk gekregen dat die galerie gebouwd gaat worden, maar dat het nog wat jaren zou duren. We hadden toen het gevoel dat dat met de vordering van het proces van innerlijke genezing te maken had, alsof we eerst allemaal nog een stuk verder moesten komen, of misschien dat het proces over de hele wereld verder moest komen. En deze foto’s, Willeke, onderstrepen die indruk. Die galerie gaat er komen, zeker weten!”

Hij keek haar nadenkend aan. “Jij past daarin, als iemand die helpt om de boel zo te ordenen.”

“Mag ik dan nu meteen solliciteren als binnenhuisarchitect? Samen met Sandra?”

Huib schoot in de lach, terwijl hij van de één naar de ander keek. “Ik denk dat solliciteren niet eens nodig zal zijn, volgens mij zijn jullie gewoon de aangewezen personen! Ja, jij ook Sandra, ik heb gewoon een diep gevoel dat dat klopt. Wat ik jullie allebei zou willen aanraden, is dat je de komende tijd vooral bezig gaat zijn met wat je graag doet, dit soort dingen dus. Maak desnoods meer collages, los van elkaar, of samen. En ga ondertussen door al je emotionele shit heen, laat het komen, laat het gaan, voel wat er in je gebeurt en ga er dwars doorheen. Des te sterker zullen jullie zijn als de galerie letterlijk van de grond gaat komen!”

Willeke glimlachte als een boer die kiespijn heeft. “Daar zeg je me wat Huib, dan wil ik je meteen advies vragen over iets waar ik tegenaan loop. Die website van ons vieren, die is daar de aanleiding voor geweest. Mijn lieve huisgenoten hebben allemaal al een publiek dagboek geschreven over hun verleden, hun proces en hoe het nu gaat. Maar bij mij komt het niet van de grond. Sterker nog, ik durf er domweg niet aan te beginnen. Ik worstel met de angst dat ik juist door te gaan schrijven in een ongelofelijk diepe duisternis zal donderen. In het verleden ben ik van jongs af aan gedwongen tot dingen die ik niet wilde, dingen die niet bij mij pasten, en vanaf mijn tienertijd kwam seksueel misbruik daarbij. Vanaf de eerste keer werd ik daarbij bedreigd met ‘waag het niet om hier ooit met iemand over te praten, want dan…’ en dan maakte hij zo’n gebaar langs zijn hals, om aan te geven dat hij me zou vermoorden. De dwang om hem te laten doen wat hij wilde doen en daarbij die doodsbedreiging hebben me zover gekregen dat ik me volledig overgaf aan wat hij en later allerlei andere mannen met me wilden doen. En die overgave was weliswaar niet iets wat ik echt wilde, maar meer een manier om te overleven. Ik maakte mezelf wijs dat dit helemaal mijn ding was, dat ik hiervoor op aarde was, en zelfs dat ik dat het leukste van het leukste vond. Ik heb mezelf daar zo in bedrogen, maar het zit nog zo in mijn systeem. En als ik nou ga schrijven, nou, ik denk dat dan die hele hel over me heen gaat komen. En dat durf ik niet aan, vooral die doodsangst niet.”

Huib luisterde, knikte, bleef haar aankijken, leek wel dwars door haar tranen heen in haar ziel te kunnen kijken. Ook bij hemzelf begonnen de tranen te stromen, terwijl hij in elkaar kromp doordat hij haar pijn en angst in zijn eigen lichaam voelde. Hij pakte haar hand en zei: “Die doodsangst is een klem rond je keel, alsof zijn hand jou daar nog steeds vasthoudt. Die hand laat los, die klem verdwijnt en daarmee zal alles wat met die doodsangst te maken heeft, genezen.”

Hij bleef haar hand vasthouden, totdat hij zag dat de gruwelijk grijze bleekheid op haar gezicht verdween en haar grote angstogen ontspanden. Haar huisgenoten slaakten stuk voor stuk een diepe zucht, hadden een deel van wat er in en vanuit Huib gebeurde, meegevoeld.

Sandra gaf daar woorden aan: “Toen jij sprak, Huib, was het alsof er lava vanuit mijn hart naar Willeke stroomde. Heftig, maar als het Willeke helpt, dan was het de moeite waard! Hoe gaat het, Willeke?”

“Alsof ik er even, een paar seconden, heel diep doorheen ging, door die doodsangst,” stamelde ze.

“Dat ging je ook, in je emoties ging je er doorheen, je zag lijkbleek, letterlijk de kleur van een dode, grijs, grauw, je ogen stonden echt op standje doodsangst en je hand werd koud. Ik moet eerlijk zeggen, dat ik dat even benauwend vond, het was eng en akelig om te zien en te voelen, dus ik was heel erg opgelucht dat het maar voor een paar seconden was,” deelde Huib wat er in hem omgegaan was. “Dank je wel dames, dit was even een heftig staaltje zielswerk! En even voor de duidelijkheid, Willeke, voel je niet verplicht om straks meteen voor de website te gaan schrijven. Het komt zodra jouw ziel het aangeeft, dan is het vroeg genoeg!”

Willeke knikte, even te moe om te reageren.

Sandra keek haar aan: “En als jij er ook zin in hebt, zou ik het leuk vinden om samen verder te gaan met die fotobewerking.”

Willekes gezicht klaarde op: “Ja, dat lijkt me ontzettend leuk!”

“Dames, dat is ook wat voor de galerie-website! Als jullie een stel foto’s naar Ilse doorsturen, weet ik bijna zeker dat ze ook voor jullie galerie-foto’s een pagina gaat maken, gewoon omdat het zielswerk is, omdat het kunst is, mooie kunst, en omdat het onze droom voor een galerie-gebouw levend houdt,” legde Huib uit. “Doen hoor, niet te bescheiden zijn, stuur het maar gewoon door, als je een paar foto’s hebt die echt helemaal naar je zin zijn.”

Willeke en Sandra keken elkaar aan, schoten in de lach.

“Wie had dat gedacht?” zei Willeke.

“Ik niet! Maar ik vind het onwijs leuk!” reageerde Sandra stralend.

Ze praatten nog een poosje door, over de muren van de galerie-zaal, of ze nog een ander kleurtje nodig zouden hebben.

“Ik denk dat je lichte tinten aan moet houden,” zei Huib, “wat mij betreft licht hout, zonder al te veel nerven.”

“Ja, dat is het! Licht hout. Als dat gebouw er ooit komt…”

“… ga ik het niet met hout betimmeren! Er zijn tegenwoordig prachtige soorten behang of verf die perfect geschikt voor zijn. Ik ben nu een tijdje bezig met het maken van houten beelden, en ik ervaar dat dat mijn hart het meeste heeft. Meubels maken, de huizen hier afwerken met hout, het zijn allemaal leuke dingen, met mooie resultaten, maar het is niet waar ik het meeste van houd. Dus voor zover ik het nu kan bekijken, ga ik die galerie waarschijnlijk niet aftimmeren. Aan de andere kant zou dat tegen die tijd met gemak kunnen veranderen, we zien wel! Maar om te beginnen kunnen jullie het idee wel in het fotobewerkingsprogramma gebruiken. Ik ga weer eens op huis aan! Bedankt voor de koffie, en jij, Willeke, doe rustig aan vanavond, dat heb je wel even verdiend, en misschien ook wel hard nodig!”

.

Na een gezellige filmavond met haar huisgenoten en een goede, rustige nacht stond Willeke monter op, met een gevoel van verwachting. Met een paar gesmeerde boterhammen en een mok koffie ging ze achter haar laptop zitten, opende een Word-bestand en begon te typen.

Ze begon met kernwoorden, op chronologische volgorde. Van daaruit begon ze kleine hoofdstukken te schrijven over hoe ze in haar kindertijd vastgezet was, over de jaren waarin het misbruik met de doodsbedreigingen begonnen en uiteindelijk haar tijd in de prostitutie. Daar zette ze een stippelstreep onder en begon een hoofdstukje over hoe ze zich gevoeld had, hoe ze een manier gevonden had om te overleven en hoe dat achteraf gevoeld had als een schuldgevoel over de manier waarop ze met haar klanten meewerkte. Onder een tweede stippelstreep schreef ze over haar bevrijding, die in eerste instantie voor maanden niet veel meer was dan alleen een lichamelijke bevrijding. Ze beschreef hoe ze zich in de maanden op De Schuilplaats gevoeld had, hoe herbelevingen en nachtmerries haar leven hadden geterroriseerd en hoe ze met man en macht zich daarin staande had gehouden. Ze had de moed om ook te schrijven over haar strijd vanwege het schrijven van deze tekst voor de website. Ze schreef openlijk over wat ze gisteren aan haar huisgenoten verteld had, over haar worstelingen, haar doodsangst, en wat er daarna gebeurd was.

.

Ze schreef:

‘Dat waren een paar seconden waarin ik me werkelijk voelde sterven door een hand die mijn keel dichtkneep. Van de aanwezigen hoorde ik later dat ik een lijkkleur gekregen had en dat mijn hand koud was, terwijl mijn ogen als in doodsnood wagenwijd open stonden. Na die paar seconden was het over, en voelde ik die knijpende hand om mijn keel afbreken. Gisteravond heb ik een gezellige avond gehad met mijn huisgenoten. We hebben een mooie film gekeken over een vrouw die ook verschrikkelijk vast zat, anders dan ik, maar toch… en die aan het eind van de film helemaal vrij brak en er extreem vurig uitzag, als een vuurvogel! Daarna heb ik een goeie nacht gehad, en vanmorgen voelde ik me bijna als die vrouw, sterk, nee, niet met spierballen, maar krachtig van binnenuit. Ik voel me nog niet een vuurvogel, maar heb wel het gevoel dat ik op het punt sta om echt helemaal vrij te breken. En terwijl ik dit schrijf, voel ik van binnen iets opwellen, iets dat uit wil breken. Het voelt als…’

.

“WHAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!”

Willeke brulde, schreeuwde, maar niet uit pijn. Het was haar ziel die losbarstte in die kreet. Ook dit duurde maar een paar seconden, maar het was voldoende en luid genoeg om Sandra, die in haar huis bezig was met opruimen, verschrikt op te laten kijken en naar Willekes huis te laten rennen.

“Willeke, wat is er? Wat gebeurt er? Gaat het wel goed?”

Tot haar verbijstering keek ze in een stralend gezicht, een gezicht dat letterlijk licht leek te geven. Willekes ogen waren fel, stralend fel, vurig, met een kracht die ze nooit achter haar vermoed had.

“Momentje, heel even mijn schrijfwerk afronden,” zei ze tegen Sandra.

.

Ze typte verder:

‘Waar ik net stopte… op dat moment kwam er een enorme brul, een schreeuw naar boven, alsof mijn ziel als een vulkaan een uitweg zocht via mijn mond. Wat er precies gebeurd is, weet ik niet, maar ik voel me vrij, werkelijk vrij! Het lijkt wel alsof alle shit van me afgebroken is. Zou dat werkelijk kunnen?’

.

“Zo, mijn tekst voor de website is klaar, lees maar, als je wilt, dan maak ik nog een mok koffie klaar. Jij ook koffie?”

Ze keek in Sandra’s starende blik en vroeg: “Wat is er?”

“Nou, om te beginnen ben ik enorm geschrokken van jouw schreeuw. Je schreeuwde als een leeuw in nood, of als een leeuw die aanviel. En nu, je ogen, en je huid…”

Heel voorzichtig voelde Sandra aan Willekes wang.

“Nee, ik voel er niets aan, maar je ziet er uit alsof je licht geeft! Mag ik een foto van je maken?”

Zonder een antwoord af te wachten, greep ze haar mobiel, klikte op het camera-icoontje, keek en klikte een paar keer af.

“Ik stuur ze even naar je mail, dan kunnen we ze zo groter zien. En ja, ik heb best zin in koffie, misschien kom ik dan weer met beide benen op de grond…”

Sandra keek Willeke na terwijl ze naar haar keukenblok liep om koffie te zetten. Zelfs haar houding is anders, strijdvaardig of zo, dacht Sandra. Ze haalde haar schouders op en begon de foto’s die ze net gemaakt had naar Willeke te mailen. Ze wilde ze ook naar de andere huisgenoten en naar Huib mailen, maar besloot daar nog even mee te wachten tot Willeke het zelf gezien had.

Ze ging achter de laptop zitten en begon Willekes verhaal te lezen. Het ontroerde haar, de ellende van haar jeugd, het misbruik, haar werk, en hoe ze zich erin gevoeld had. Ze las over de vorige avond, dat ze het werkelijk als sterven had gevoeld. Wat moet dat heftig geweest zijn… En dan het laatste stuk, over vanmorgen…

Sandra stond op en maakte plaats voor Willeke. Ze pakte er zelf een andere stoel bij.

“Jouw verhaal, Willeke, is het meest bijzondere van ons allemaal, het krachtigste of zo. Het hakt erin, het raakt me!”

Willeke keek haar glimlachend aan en opende vervolgens haar mail. Ze vond de foto’s die Sandra net van haar gemaakt had en opende ze. Toen was het haar beurt om verbijsterd te kijken.

“Wel alle mensen nog aan toe! Ben ik dat? O ja, ik zie wel dat ik het ben, maar toch lijk ik het niet te zijn. Het lijkt wel of je die foto’s bewerkt hebt! Wacht, ik heb hier nog een foto van een paar dagen geleden op mijn mobiel.”

Ze zocht hem op en stuurde hem door naar de laptop. Daar zette ze beide foto’s naast elkaar.

“Moet je het verschil zien!” riep ze uit!

“Zet die foto’s onder je verhaal, dan kunnen de lezers zien hoe je veranderd bent, vergeleken met een paar dagen geleden,” opperde Sandra.

“Ha, dat had je me een paar dagen geleden moeten voorstellen! Dan had je waarschijnlijk een hoop commentaar naar je hoofd gehad, omdat ik me schaamde voor mijn eigen foto’s, voor mezelf. Maar nu is het de moeite waard!”

Met hulp van Sandra maakte ze haar eigen pagina op de website aan, kopieerde haar tekst daarin en plaatste haar eigen foto en één van de foto’s die Sandra net gemaakt had, onderaan het verhaal. Ze schreef erbij: ‘Dit is het uiterlijke gevolg van de doorbraak van gisteren en vanmorgen. De eerste foto is van een paar dagen geleden, de tweede van vanmorgen, een paar minuten na die schreeuw.’

Blij keek ze Sandra aan: “Gelukt! Mijn verhaal is klaar!”

“Geweldig, Willeke! En ik had nog een ideetje… zullen we dit even doorsturen naar Huib, Cynthia en Janneke?”

“Best een goed idee, dan kunnen ze zien wat ze veroorzaakt hebben!”

Ze schreef een korte mail, waarin ze ook de link van haar pagina op hun eigen website toevoegde.

De reacties kwamen al snel binnen, vol verwondering en blijdschap. En van Huib een tip: ‘Als je het wilt, zet dan onder je verhaal op de website de mogelijkheid om te reageren open. Even puzzelen hoe het werkt, als het niet lukt, bel me dan maar.’

Sandra wist nog hoe het werkte, wist waar je dingen uit en aan kon zetten en hielp haar daarmee op weg. Vervolgens zette Willeke ook op haar Twitter en Facebook een link naar de site, en stuurde haar link door naar Ilse, zodat ze haar tekst en foto’s over kon nemen op de website van de galerie.

“Zo, alles is klaar… en nu? Heb jij zin in fotobewerking?”

“O ja, heel wat leuker dan opruimen!”

“Was je dat aan het doen voordat je hierheen kwam?”

“Ja, maar daar kan ik best een andere keer mee verder. Zo ernstig was de rommel niet, het was meer een kwestie van mezelf een beetje vervelen. Dus ja, laten we aan de slag gaan met die foto’s!”

Sandra had nog geen idee hoe het programma werkte, maar Willeke vertelde haar rustig aan wat ze deed en waarom. Nadat ze een hele wand gevuld hadden, wisselden ze van plek en begon Sandra met aanwijzingen van Willeke de volgende muur te vullen. Ze besloot meteen een houtwand ervan te maken, van een heel licht soort hout, en daarop en er tegenaan plaatsten ze allerlei foto’s van kunstwerken vanuit de galerie.

Het liep al tegen het eind van de ochtend, toen ze daarmee klaar was en Willeke haar plaats achter de laptop weer innam.

“Ik ga nog even terug naar de foto’s van gisteren, even kijken of ik het voor elkaar krijg om die muren daar ook in houtwandjes te veranderen.”

Sandra keek met verbazing toe, hoe door het simpel uit klikken van de foto’s van de verschillende kunstobjecten, alleen de muur overbleef, Willeke daar een lichthouten wand van maakte en alle foto’s van de kunstvoorwerpen weer aan zette.

“Goeiedag, wat is dat simpel! Zal ik even een paar broodjes smeren terwijl jij de andere wandjes even van een houtlaagje voorziet?”

“Broodjes? Weet je waar ik zin in heb? Pizzaaaaaaa!”

Sandra lachte: “Ach ja, waarom ook niet? Ik haal wel even uit de vriezer.”

Even later kwam ze vrolijk terug met twee bevroren pizza’s. “Handig toch, zo’n winkeltje daar in de woonkamer! Dat heeft Lisa toch maar mooi bedacht! En nu… hoppa, jij in de oven, en jij moet nog maar even wachten,” kletste ze tegen de beide pizza’s.

Het oventje dat in elk huis aanwezig was, was een kleine ronde oven, waarin precies een pizza paste. Sandra zette alvast twee borden op het aanrecht met een scherp mes erbij, en legde bestek op tafel. Na tien minuten liet het oventje een ping-geluid horen, waaruit bleek dat de pizza klaar was. Ze viste hem er met een bijbehorende tang uit en sneed hem doormidden op het bord, waarna ze de ene helft op het andere bord schoof. De tweede pizza liet ze in het oventje zakken en stelde de klok weer in op tien minuten.

“Willeke, we kunnen eten!”

“Perfecte timing, ik sla de laatste net op!”

“Wat denk je, zullen we de foto’s van die galerie-muren naar Ilse sturen?” vroeg Sandra.

“Dat kunnen we straks best even doen ja,” zei Willeke, terwijl ze een stukje van haar pizza afsneed. Terwijl ze erop kauwde, zette ze haar mobiel aan om even op de website van De Schuilplaats te kijken. Ze verwachtte nog geen reacties, maar vergiste zich daar danig in. Zeven reacties vol blijdschap en ontroering… Ze schoof haar mobiel door naar Sandra, die haar even later stralend aankeek.

“Meid, je moest door een ellendige bagger heen, vooral dat moment gisteravond, maar wat heb jij veroorzaakt! Je hebt daar even onze site in de fik gezet!”

Willeke lachte. “Het voelt ontzettend gek, het voelt alsof dat niet van mij kan zijn, en toch voelt het ook ongelofelijk goed.”

.

Ilse was ontroerd door de foto’s van Willeke en Sandra. Ze schreef terug wat Huib ook al gezegd had, namelijk dat Simon al aan het begin een indruk had gekregen over het bouwen van een galerie, en ze vond hun foto’s daar een geweldige bevestiging van, en een bemoediging dat het echt zou gaan komen! Ze bedankte hen voor de foto’s en beloofde ze meteen op de site te gaan zetten. En dat deed ze, een site van Willeke en Sandra samen, waarvan Willeke en Sandra allebei weer de link op hun accounts van sociale media zetten.

.

Wat er allemaal gebeurd was, veroorzaakte een versnelling en verdieping in het genezingsproces van de vier bewoonsters van De Schuilplaats. Ze schreven erover op hun gezamenlijke site, stuurden hun nieuwe berichten door naar Ilse en spraken er samen over hoe ze verder zouden willen. Ze vonden allemaal dat ze klaar waren voor de volgende stap, een woning of een appartement zoeken. De vier vrouwen besloten, omdat ze zoveel gezamenlijk hadden meegemaakt, dat ze bij de makelaar op zoek zouden gaan naar een huis met vier slaapkamers, zodat ze samen verder konden.

Karel had een fantastisch huis voor hen te koop, ruim opgezet in een rustige straat. Er volgden dagen van schoonmaken en behangen in het nieuwe huis, de houten vloer behandelen en hun spullen inpakken. Ze beseften dat ze het huis, vooral de woonkamer, nog verder wilden inrichten, maar ze besloten dat ze daar nog tijd genoeg voor hadden. Voorlopig volstonden ze met een bed in elke slaapkamer en beneden een eethoek, de rest zou nog wel komen.

Op een vrije zaterdag hielp Karel, Simon, Huib en Sjaak de vrouwen verhuizen, waar ze samen ontzettend veel plezier in hadden. De mannen bonden hen op het hart, dat ze een seintje moesten geven als ze konden helpen om ergens meubels op te halen. Dat beloofden ze hen met plezier!

.

En zodoende kwam De Schuilplaats vrij voor vier nieuwe vrouwen.

En daarnaast ontstond iets nieuws. Dankzij de verhalen van de vertrekkende vrouwen, werden mensen overal in het land geraakt. Her en der ontvingen mensen misbruikte vrouwen in hun huis, uit een zielsverlangen om hen een stuk veiligheid en begeleiding in hun proces te geven. Zo kwamen steeds meer misbruikte vrouwen vrij en herstelden in een veilige omgeving.

.

En Simon… Simon kreeg in diezelfde tijd indrukken over De Schuilplaats, over de tijd dat het gebouw niet meer nodig zou zijn om misbruikte vrouwen op te vangen.

Hij kreeg vage plannen om er een huis van te maken, of eigenlijk iets met twee huizen, een soort rond de centrale woonkamer. Zijn indrukken waren zo vaag, dat hij het alleen met Annerieke deelde.

Hoe het verder zou gaan… dat zou nog wel blijken!

Naar hoofdstuk 109. Alles wordt nieuw bij journalistiek en media

Of naar de Inhoudsopgave