Huib had, toen hij klaar was met de stofzuiger, de CD uit de speler gehaald en opgeruimd. Daarna was hij naar huis gelopen. Het had gevoeld als een vlucht, maar hij moest even alleen zijn!
Margreet… hoe zou hij een hele avond met haar in die ruimte kunnen zijn. De dansavond zou het verlangen om juist met haar te dansen, met haar samen te zijn, haar te voelen, alleen maar doen toenemen. Het had hem overdonderd, wat hij gevoeld had toen hij haar bij de heupen had gepakt en haar geleid had in het dansen. Het had gevoeld alsof zijn bloed door zijn hele lichaam was gaan koken. Zijn buik had zich overgegeven aan kriebels en spiertrekkingen die hij nog nooit zo sterk had ervaren. Bij die paar flirtpartijen in het verleden had hij wel wat kriebels gevoeld, maar zo sterk als vanavond? Nooit!
Een stroom van gedachten, herhalende gedachten, begon door hem heen te walsen.
Anton had gelijk gehad, al op de dag van haar aankomst: Margreet paste bij hem. Ze was niet zomaar een werkneemster. De klik tussen hen was meteen al bijzonder geweest. Of zij het gevoeld had, wist hij niet, maar hijzelf had het wel degelijk gevoeld. Hij had geprobeerd het weg te drukken. Dat was toen maar half gelukt, zeker toen Anton die opmerking over hen beiden had gemaakt. Hij had besloten dat hij als een broer voor haar wilde zijn. Hij was er van overtuigd dat dat het was wat ze nodig had. Geen flirtende collega, geen geflikflooi op het werk! Hij had vanaf de eerste dag zijn gevoelens en zijn indrukken al weggeduwd, voor haar, om zijn zorg voor haar kon hij zichzelf niet toestaan om meer van haar te willen. En hijzelf was er ook nog niet aan toe. Het was nog maar zo kort geleden dat hij zijn vader was verloren. Hij zou eerst zelf verder door dat rouwproces heen moeten gaan, dat was veel verstandiger dan te proberen een relatie te krijgen met zo’n mooie, lieve vrouw.
Ja, hij vond haar mooi. Ze leek gewoontjes, bepaald geen filmster of fotomodel, maar haar uitstraling maakte haar mooi, vooral als ze ontspande, als ze lachte! Hij glimlachte toen hij terug dacht aan haar zoektocht in de kringloopwinkel. Ze was zo ontspannen en blij geweest. Ja zo, zo zou ze altijd moeten zijn. Maar ze was zo onzeker, ze leek zo kapot van binnen.
Zijn gedachten gingen terug naar het moment dat hij haar sollicitatiemail gelezen had. Was het toen al niet begonnen? Had hij bij het lezen van haar sollicitatiemail al niet die klik gevoeld? Dat was puur zakelijk geweest, had hij toen gedacht. Hoe had hij kunnen weten, dat er veel meer aan de hand was? Dat hij zo overladen zou worden met gevoelen voor haar, gevoelens die hem volkomen vreemd waren en die zo diep waren?
“Margreet is jouw soulmate, zorg voor haar, help haar, heb haar lief!”
Huib sprong op en keek verschrikt om zich heen. Wie was dat? Waar kwam die stem vandaan? Het leek de stem van zijn vader, maar hij wist drommels goed dat dat niet kon. Er was niemand in zijn woonkamer… En buiten dat kon niemand weten welke gedachten er net door zijn hoofd gespookt hadden. Maar die woorden, die woorden klonken als van een echte stem, zo helder. Het was een liefdevolle opdracht, en ze waren wel degelijk een reactie geweest op zijn gedachten...
Hij liet zich weer op zijn bank vallen, ging languit liggen. Toen hij een beetje tot rust kwam, besefte hij waar die stem vandaan gekomen was. Het was zijn eigen stem geweest, niet de stem uit zijn mond, maar de stem uit zijn binnenste, uit zijn ziel. Hij herkende de stem vanuit zijn kindertijd, zijn jeugd. Hij had hem na het overlijden van zijn vader niet zo duidelijk meer gehoord, en nu was hij er weer.
Huib glimlachte, hij had de stem niet direct gemist toen hij hem de afgelopen maanden niet meer gehoord had, maar nu hij er weer was, was hij er blij mee. Het voelde zo vertrouwd, die stem hoorde bij hem, die stem was zijn eigen innerlijke stem!
Hij pakte zijn mobiel uit zijn broekzak, maakte een notitie: ‘Margreet is jouw soulmate, zorg voor haar, help haar, heb haar lief!’ Hij sloeg het bestandje op onder de titel: Mijn ziel spreekt over Margreet. Hij hoopte, verwachtte zelfs, dat zijn ziel meer over haar zou gaan zeggen in de komende tijd. Hij verlangde naar innerlijke leiding, om te doen wat goed was voor Margreet en voor hen samen. Hij zou het in deze notitie kunnen bewaren, als hij dacht dat dat nodig was.
Hij kwam overeind, liep de trap op naar de badkamer, gooide een plens water in zijn gezicht en trok andere kleren aan. Hij bekeek zich in de spiegel, probeerde door Margreets ogen naar zichzelf te kijken. Ach kom, ik zie er prima uit, dacht hij grinnikend, ik heb alleen geen idee hoe zij mij ziet. Het is veel belangrijker hoe ik háár zie! Hij trok de kraag van zijn blouse nog eens recht, haalde zijn vingers als een kam door zijn haren, zag dat dat geen enkel effect had en lachte. Hij roffelde de trap af, griste zijn jas van de kapstok en wandelde naar het pension.
Maak jouw eigen website met JouwWeb