Toen ze even later met een dienblad terug kwam en taart en koffie rond deelde, vertelde Marieke dat het voor haar op zich duidelijk was dat ze Lisa en de omgeving wilde helpen beveiligen.

“Ik heb van Martin alleen begrepen, dat er deze week een verbouwing aan dit huis gaat beginnen, en ook aan het huis van dat andere jonge stel. Dat maakt het wel lastiger, maar niet onmogelijk. Ik wil graag contactgegevens van je hebben van de persoon die die verbouwing gaat leiden, zodat ik ook met hem kan overleggen, en kan proberen aan te voelen of het allemaal vertrouwd overkomt.”

Sjaak pakte pen en papier en schreef de naam en het telefoonnummer van Simon op. “En hij woont daar, aan de andere kant van het veld. Je kunt het huis niet zo zien, maar hij hoort sinds kort bij de Bloemenhof-familie.”

Sjaak legde op de achterkant van het papier uit, hoe de vork in de steel zat. Hij tekende een globale schets van het landgoed, zette een kruisje op de plaatsen van het pension en de huizen, en schreef de namen van de personen bij de kruisjes van de huizen.

"Kijk,” wees hij aan, “hier wonen Annerieke en Simon. Annerieke is de eerste eigenaar van het pension, en tegelijk de kokkin en gastvrouw. Deze taart is trouwens door haar gemaakt. Simon is gisteren verhuisd, bij Annerieke ingetrokken. Hij is degene die de verbouwing regelt, van bouwtekening tot oplevering. Hij werkt ook zelf mee tijdens de bouw, zal hier dus vrijwel continu aanwezig zijn. Hij weet waar wij mee bezig zijn en dat er beveiliging gaat komen.

Dit is ons huis hier. En in dit huis, een eindje achter het huis van Annerieke, wonen Huib en Margreet. Huib is de zoon van Annerieke, is houtbewerker en heeft hier ergens, tussen hun huis en het huis van Annerieke, een geweldig grote werkschuur.” Sjaak tekende nog even een rechthoek om de werkschuur aan te geven.

“Margreet woont nog maar net een poosje langer bij hem dan Lisa bij mij. En ze verwachten een baby, nog heel pril, ze verwachten het kindje in augustus. Margreet doet huishoudelijk werk in het pension. Lisa en Margreet zijn in en rond het pension bevriend geraakt. Ze werken regelmatig samen in het huishouden, gewoon voor de gezelligheid.”

“Tjonge, dat klinkt allemaal geweldig. En ik heb de indruk dat het ook daadwerkelijk geweldig is. Ergens proef ik dat uit de manier waarop je erover vertelt, alsof jullie allemaal geliefden van elkaar zijn. Meer dan bloedverwanten…” omschreef Marieke.

“Dat is de spijker op z’n kop, Marieke,” antwoordde Sjaak, “zo is het precies! Alleen Annerieke en Huib hebben een bloedband, als moeder en zoon, de rest is aan komen waaien. Simon is dus niet de eerste man van Annerieke. Zij was eerder getrouwd met Erik, de vader van Huib. Erik heeft alles hier opgebouwd, en Simon, die met hem bevriend was, heeft hem geholpen met het bouwen van het pension en hun huis. Later hebben zij samen met ons ook de huizen van Huib en mij gebouwd. Ik wilde nog geen bovenverdieping, dat vond ik toen niet nodig. Ik was namelijk erg op mezelf, zeg maar gerust mensenschuw. En dat Erik voorzag dat Huib en ik allebei een partner en een gezin zouden krijgen, dat kon Huib wel tot op zekere hoogte geloven, maar ik niet. Vandaar dat dit huis nog geen bovenverdieping heeft. Daar gaan ze woensdag aan beginnen. En achter de beide huizen komt nog een aangebouwde was- en droogruimte en een schuur.”

Ellen zat te stralen. “Weet je wel hoe heerlijk het is om naar jullie te luisteren? De liefde voor elkaar, en voor de mensen die hier wonen, straalt gewoon van jullie af. En ik voel gewoon dat jullie vanuit je hart leven. Ik heb het geluk gehad dat mijn ouders mij daar ook altijd toe gestimuleerd hebben met hun vragen naar wat ik zelf dacht, en wat ik erbij voelde. Soms werd ik er boos om, vooral als zij aanvoelden dat ik iets van plan was, wat me meer kwaad dan goed zou doen, maar uiteindelijk heb ik steeds geweten, dat ze me op de goede weg geleid hebben. Ik herinner me dat jouw ouders ook zo waren, ja toch?” vroeg ze aan Marieke.

“Ja, dat klopt, al ging het bij ons wat minder met zulk soort vragen. Mijn ouders waren meer van het voorleven dan het bewust overleggen. En daarin lieten ze me behoorlijk vrij, vertelden me hooguit of ze zich wel of niet prettig voelden bij iets wat ik deed. Ja, ik kon ook behoorlijk leren leven vanuit mijn binnenste, en daar ben ik hen nog steeds dankbaar voor! Geweldig!

Maar gezien het feit dat de tijd verder gaat, denk ik dat het goed is om even te bepalen hoe wij allebei in deze situatie staan. Voor mijzelf is het helder: ik weet dat deze opdracht voor mij is, dat is iets dat ik hier weet.” Ze klopte op haar buik terwijl ze sprak. “Een zekerheid, een zeker weten, een zeker voelen. Dus ik wil heel graag met jullie in zee gaan, om er alles aan te doen wat maar mogelijk is om jullie veilig te houden zolang het proces van die rechtszaak duurt, en als het nodig is nog langer. De mensen die ik daarbij inhuur, ken ik van hart tot hart. En ik weet dat ze goed zijn, niet alleen professioneel en ervaren, maar dat zij ook in staat zijn om aan te voelen. Ze hebben regelmatig aangevoeld wie ze niet konden vertrouwen, en dat maakt hen heel geschikt voor hun werk.

Daarnaast wil ik dat je weet, dat ik het belangrijk vind om contact te houden. Als jullie vragen hebben, dingen niet prettig vinden, dan moet je er echt mee bij mij komen, zodat we al het mogelijke kunnen doen om de situatie te verbeteren. En van mijn kant zal ik zo nu en dan laten weten hoe de zaken er voor staan, evalueren en proberen aan te voelen of alles naar wens verloopt. Ik zal in elk geval gaan uitwerken wát er nodig lijkt te zijn, hoeveel mensen en waar. Ik zal overleggen met de andere bewoners die je hier op de schets getekend hebt. En ik ga zo snel mogelijk aan de slag om beveiligers op hun plek te zetten.

Ze werken in tweetallen, altijd een man en een vrouw. Zeker in jouw situatie, Lisa, met je verleden van seksueel misbruik, zou het niet goed zijn om jou twee mannen op je dak te sturen. Hoe zij jullie gaan beveiligen, mogen zij zelf aan jullie vertellen, maar ook daarover mag je altijd bij mij navraag doen. Vertel maar, kun je hier wat mee? Of wil je er nog over nadenken?”

Lisa keek naar Sjaak, die kort naar haar knikte. Lisa nam het woord, uit Sjaaks knikje opmakend dat hij het haar toevertrouwde: “Voor mij is wat je vertelt overzichtelijk, en het voelt goed. Martin heeft er echt goed aan gedaan om bij jou aan te kloppen. Ik zou het fijn vinden als je ermee aan de slag gaat.”

Ze keek voor de zekerheid nog even naar Sjaak. Hij knikte: “Ik ben het helemaal met je eens.”

“Dan moet ik alleen nog in alle eerlijkheid zeggen, dat mijn mensen en ik niet voor niets kunnen werken. Er zit dus wel een rekening aan vast.” Ze maakte een voorzichtige inschatting van hoe hoog het bedrag per dag zou worden.

Lisa schudde haar hoofd: “Dat is niet erg, Alexander organiseert een veiling voor de inboedel van het huis waarin ik met mijn ex woonde. Die veiling is volgende week al, als ik me niet vergis.” Ze zag dat Ellen knikte. “Hij verwacht dat het best heel wat geld kan opleveren, de inrichting is superluxe! En daarna wordt het huis te koop gezet. Het is een type huis dat gemakkelijk verkoopt, en de regio is gewild, dus ik verwacht dat de verkoop niet lang op zich zal laten wachten. Dus financieel moet het geen enkel probleem zijn.”

Ellen kwam even tussenbeide: “Als de rechter zover komt dat hij die mannen schuldig verklaart, komen alle kosten, ook van de beveiliging en van de advocatuur op rekening van de daders te staan.”

“Mooi, dan hebben we nog een reden om die zaak te winnen! Maar sowieso, van het geld dat we uiteindelijk overhouden, kunnen we de plannen die we hebben verwezenlijken.”

“Meerdere plannen? Meer dan alleen dat huis daar achter?”

Lisa knikte en vertelde in ’t kort hoe ze mensen die ergens financiële hulp bij nodig hadden, wilden gaan helpen met renteloze leningen. “Ook dat willen we vanuit ons binnenste gaan doen. Dus niet zo dat iedereen maar bij ons aan kan kloppen. We zullen de juiste mensen wel tegenkomen, daar ga ik van uit!”

“Daar twijfel ik intussen niet meer aan!” lachte Ellen. “Maar jullie willen vast ook graag weten of ik jou wil verdedigen. Op de vraag of ik het wil, is mijn antwoord duidelijk ja! Ik voel dat ik dit mag doen, dat ik het moet doen. Er is zo’n intense drang daartoe, dat heb ik nog nooit eerder zo sterk ervaren! Maar ik zit wel met een probleem, namelijk dat ik met dit onderwerp, met een zaak van zo’n grote omvang, totaal geen ervaring heb. En ik wil het niet verprutsen, snap je?”

Marieke legde haar hand op haar arm: “Ellen, er is geen mogelijkheid dat jij het zou verprutsen. Ik wil je nergens toe dwingen, maar jij voelt duidelijk wat je moet doen. En als je daaraan gehoor geeft, zal je ook horen en voelen hoe je alle stappen in het proces moet nemen. En daarnaast heb je de kennis. Ik heb je leren kennen als een studiebol, dus ik ga ervan uit dat je je literatuur ook hebt bijgehouden en van alle veranderingen in de wetten en gewoontes op de hoogte bent. Toch?”

Ellen keek haar aan met een flauw glimlachje: “Ja, dat klopt wel, zo steek ik in elkaar. Het zal wel het gebrek aan ervaring zijn waardoor ik er moeite mee heb om voluit ja te zeggen. Weet je,” keerde ze zich tot het hele groepje, “dit is niet zomaar een zaak tussen twee mensen, zoals ik gewend ben bij echtscheidingen. Zulke zaken zijn ook belangrijk, natuurlijk, maar dit, dit heeft te maken met vijf hooggeplaatste mannen die laag gevallen zijn. En naast die hele situatie tussen hen en jou, zit er voor mijn gevoel iets heel groots achter. Ik weet dat er meer van dit soort beerputten zijn, overal ter wereld, niet in het minst onder politici en in koningshuizen. Die mensen hebben niet voor niets zoveel macht… En het idee alleen al, dat jou geen recht gedaan zou worden, dat zou een extra slot op die andere beerputten geven. Zo voel ik dat. Ook daarom moet jij winnen. Als jij wint, zou dat een barstje betekenen in al die andere beerputten. Begrijp je? Die beerputten moeten ook allemaal open. Het is apart, en vast niet toevallig, dat ik juist over zulke immense beerputten de laatste tijd nogal wat informatie gevonden heb, erin heb zitten graven. Alsof ik wist dat ik daar ooit deel aan zou hebben. En dat geeft mij op z’n zachtst gezegd een ongemakkelijk en onzeker gevoel, over mijzelf. Kan ik het voor elkaar krijgen? Kan ik jou zo verdedigen dat je er glorieus uit komt? En daarnaast is het van het grootste belang dat we een echte rechter krijgen, ik bedoel een rechter die vanuit zijn hart recht spreekt. Een rechter die aanvoelt wat er speelt en die ook werkelijk recht wil spreken. En die zijn er maar zo weinig. Dat er zo weinig recht sprekende rechters zijn, dat kon wel eens de reden zijn waarom ik niet verder gegaan ben met ingewikkeldere zaken.”

Marieke viel haar in de reden: “Ellen, ik begrijp je gevoel helemaal en ik wil daar ook niets aan af doen. Als je een verkeerde rechter voor je hebt, ben je maar zo de sigaar. Maar weet je, terwijl je zat te praten, moest ik denken aan een oud-klasgenoot. We hadden allebei een klik met hem. We gingen op dezelfde manier met onze studie om, we verlangden naar echt recht. Johan Simons, herinner je die naam nog?”

Ellen begon te lachen: “Natuurlijk, dat is het! Ja, ik herinner me hem nog, een knaap die voluit voor het recht ging, echt vanuit zijn hart. En ik weet dat hij rechter is geworden, in de juiste regio zelfs, dus hij zou de meest geschikte persoon voor jou zijn, Lisa. Het probleem is alleen, dat ik niet kan bepalen welke rechter je krijgt. Dat bepaalt de rechtbank.”

Ellen keek weer bedenkelijk, dacht even na… “Ik ga Johan morgen gewoon opbellen, ik ga kijken of ik hem voor dit karretje kan spannen. Nee heb ik al, misschien kan ik ja krijgen!”

“Zo ken ik je weer!” lachte Marieke. En tegen Sjaak en Lisa: “Wat ze net zei over Johan Simons, zo waren wij dus zelf ook, verlangend naar echt recht, en ook naar echtheid in het algemeen. Daardoor konden we zo goed met elkaar overweg. We zijn elkaar alleen uit het oog verloren. Zeg,” zei ze samenzweerderig tegen Ellen, “zullen we hem samen overvallen? Oh nee, beter ook van niet. Ik zou het wel heel leuk vinden, maar ik moet en wil mijn tijd besteden aan de voorbereidingen van de beveiliging. Dat kost me meer dan genoeg tijd, maar het is hard nodig, en ik vind het gelukkig ook leuk om te doen. Ik vind mijn werk altijd al leuk, maar nu in deze situatie, met jullie, en misschien Johan Simons als rechter erbij… Ik zou bijna denken dat we naar Disney Land gaan, zo enthousiast voel ik me er over, enthousiast en met een heerlijke spanning die bij mijn werk hoort!”

Ze schoten in de lach, waardoor elke andere spanning die was opgebouwd, verdween. Ze stonden op en namen met de belofte elkaar op de hoogte te houden, vrolijk afscheid van elkaar. De dames verdwenen pratend en lachend naar hun auto’s, terwijl Sjaak en Lisa hen vanachter het raam nakeken en uitzwaaiden.
Sjaak omarmde Lisa en trok haar naar zich toe, terwijl hij zijn gezicht in haar haren begroef.

“Lieske, lieve Lieske van me, volgens mij hebben we een topteam! Ik weet niet of ze die rechter kunnen strikken, maar het zou me eerlijk gezegd verbazen als ze hem niet konden overhalen zichzelf naar voren te dringen voor onze rechtszaak!”

Naar hoofdstuk 175. Herinneringen

Of naar de Inhoudsopgave