Na de koffie stond Margreet energiek op: “Huib, het heeft me zo goed gedaan om door die fotoboeken heen te worstelen, ik heb nu energie voor tien, alsof er een loden last van me af gevallen is. Ik ga de ramen van het pension wassen.”

Huib schoot in de lach. “Heldere huisvrouw! Hou je wel jezelf in de gaten? Stoppen als je het niet meer met plezier doet, oké?”

Margreet keek hem verbaasd aan: “Als ik het niet meer met plezier doe?”

“Ja, meestal stoppen mensen pas als ze veel te moe zijn, maar je mag stoppen als je het niet meer met plezier doet. Maakt niet uit voor het pension, maar wel voor jou. Zie het maar als een training in voelen, nog dieper voelen dan je al doet. En in eerlijk zijn naar jezelf. Wat doet het met je als je gaat stoppen omdat je er geen plezier meer aan beleeft, terwijl je nog niet klaar bent? Echt hoor, dat kon wel eens verrassend zijn voor een jongedame die altijd in perfectionisme en supertempo heeft moeten leven!”

Margreet knikte bedachtzaam: “Ik geloof dat ik wel een beetje begrijp wat je bedoelt. Ik zal proberen het per raam te voelen. Je hoort straks wel van me hoe dat gegaan is!”

Huib trok haar even tegen zich aan: “Dappere vrouw van me! Alles wat je nu doet, is onderdeel van je herstelproces, onderdeel van het dieper leren voelen en luisteren. Het kan pittig zijn, heftig, maar het zal je zeker weten goed doen. En hoe het ook gaat, ik hou van je!” Hij sloot af met een kus op haar voorhoofd. Margreet hief haar gezicht op en beantwoordde zijn kus met een kus op zijn mond.

.

Margreet zocht de spullen die ze nodig had bij elkaar, keek rond in het pension en besloot aan de voorkant te beginnen. Ze stapte de voordeur uit en keek naar boven: de ramen van de slaapkamers zou ze een andere keer wel eens doen, die kon ze van binnenuit schoon maken: het ene raam open, en daar doorheen het andere raam wassen, en daarna andersom. Handig, vast een ideetje van Erik om twee ramen die allebei open konden, naast elkaar te plaatsen.

Vrolijk ging ze aan de slag met de voordeur en de ramen daar omheen. Daarna de andere ramen aan de voorkant.

Ze was er bijna mee klaar toen ze stemmen dichterbij hoorde komen. Ze keek om en zag dat de drie paar jonge gasten eraan kwamen. Toen ze dichter bij kwamen, stelden Theo en Renate, en Alan en Frida zich aan haar voor. Frida reageerde op haar werk: “Je hebt er heerlijk weer voor om de ramen te wassen. Geniet je er ook een beetje van?”

“Jazeker,” antwoordde Margreet, “ik vind het lekker, een beetje met water klieren.”

De gasten lachten. “En jullie dan? Samen een eind gewandeld?”

“Ja,” reageerde Theo, “vanmorgen ontdekten we dat we een gezamenlijk verlangen hebben, dat we willen leren om vanuit ons binnenste te leven. We hebben onze achtergronden met elkaar gedeeld, en we hebben gewoon een klik met elkaar. Alsof we samen op excursie zijn, zo mooi! Renate en ik zijn vanmorgen naar Huib gegaan om hem iets over een film te vragen, en hij bood aan om twee filmavonden in jullie huis te organiseren. Dat was nou precies wat we nodig hadden!”

“O ja, ‘The Truman Show’ en ‘The Matrix’! Hij vertelde me er over. Ik heb de beide films nog niet gezien, maar Huib wel, hij was er enthousiast over. Ik heb er zin in!”

Theo keek haar met een schuin hoofd aan: “Ik moet je even wat bekennen, Margreet. Toen wij aan kwamen lopen, zag ik jou hier bezig en dacht bij mezelf… ‘ja echt, op zondag de ramen wassen?’… en direct besefte ik, dat dat een opgelegde regel vanuit de bijbel en de kerk is. Nou ja, in de bijbel gaat het over niet werken op zondag. Maar als je het aan mensen van de kerk zou vragen, zullen de meesten zeggen dat je dan dus geen ramen mag wassen op zondag. Het mag niet! Een verbod dus… met andere woorden, als Renate of ik op een zondag het verlangen van binnenuit voelen om de ramen eens lekker te gaan wassen, staan de kerkmensen meteen met een zwaaiende vinger voor ons om te zeggen dat dat vandaag niet mag.”

Renate knikte: “Ik heb mezelf jarenlang voorgehouden dat het eigenlijk wel lekker was, dat ik elke week een dag had dat ik niets hoefde. Maar ik heb daar dwars doorheen regelmatig gevoeld dat zoiets wringt, het gaat tegen je gevoel in. Je wilt iets, net wat Theo zegt, maar je mag het niet.”

Margreet knikte: “Ik ken het niet vanuit een geloof of zo, ik ben daar niet mee opgegroeid, maar ik ken het wel in een andere vorm. ‘Niet doen, want dan zouden de buren wel denken…’ Op de zondag moest ik ook rekening houden met onze buren, die gingen wel naar de kerk, naar wat ze dan een ‘zware’ kerk noemden. Wat ik ervan weet, is dat ze zich strikt aan die geboden en verboden hielden. Mijn moeder wilde daar rekening mee houden, hen geen aanstoot geven, dus om die reden mocht ik op zondag ook niets doen waarmee ik de buren zou kunnen storen. De grap was alleen, dat ik niet wist wat hen zou storen. Gewoon een eindje fietsen? Wist ik veel dat zelfs dat niet kon… Maar buiten dat, regels die andere mensen of systemen je opleggen, maken dat je niet vrij bent om te doen waar jij naar verlangt. Het zet je klem, duwt je in een pasvorm waar je helemaal niet in wilt zitten. En dat vervormt wie je bent. Dat is voor mij allemaal nog best wel nieuw hoor, ik ben daar absoluut niet mee opgevoed, juist met het tegenovergestelde. Maar in de drie weken dat ik hier werk en woon, zijn mijn ogen er voor open gegaan en verlang ik naar meer. Dus toen ik vanmorgen hoorde over die filmavonden, was ik daar superblij mee.

Verder heb ik vanmorgen een deel van mijn kinderfoto’s bekeken en bewust gevoeld wat het met me deed, opnieuw gevoeld hoe ik me toen voelde. En nu ervaar ik het resultaat alsof er een grote last van me afgenomen is. De verwonding zal nog wel verder moeten genezen, maar ik draag de zooi niet meer zo met me mee. En wat er nog meer gaat komen, daar heb ik geen idee van. Dat zien we te zijner tijd wel. In elk geval voel ik me nu een last lichter! En daardoor voelde ik me zo vrolijk en vrij, dat ik ineens zin kreeg om de ramen te doen.”

“Wow,” zei Frida, “en ga je nu alle ramen rondom doen?”

Margreet glimlachte: “Dat weet ik nog niet. Huib stelde voor om steeds te voelen of ik er nog plezier in had. Door mijn situatie met mijn ouders was ik een perfectionist geworden, een streber die sneller en beter wilde dan mogelijk was. Ik stelde mezelf altijd hoge eisen, té hoge eisen. En nu ga ik bij elk raam voelen of ik er nog wel plezier in heb. Huib beloofde me dat dat wat met me zou doen, geen idee wat, maar het kon wel eens een flinke confrontatie worden.”

Rosanne lachte: “Die kans zit er wel in, want dat past absoluut niet naast elkaar, een streber die gaat stoppen omdat ze er geen plezier meer in heeft. Maar ik kan me voorstellen dat juist het aangaan van die confrontatie je gaat bevrijden van dat streven. Neem zijn idee maar serieus!”

Vrolijk nam het groepje afscheid en wandelde langs het pension verder, de tuin in.

Margreet pakte haar spullen weer op en ging naar het volgende raam. Het gesprekje had haar goed gedaan, en het volgende raam wilde ze zeker nog aanpakken. Zo ging ze verder, alle ramen van de voorkant langs. Bij het laatste raam ervaarde ze echter, dat ze geen zin meer had, dat ze een ook beetje moe begon te worden.

Op dat moment begon de strijd in haar hoofd…

Dat ene raam, als ik dat nou nog doe, dan is de hele voorkant klaar, dan heb ik dat in elk geval af gemaakt. Dat zou goed voelen!

Maar Margreet, zei een andere stem in haar gedachten, als je geen zin meer hebt, kun je beter stoppen, dat heb je beloofd. Dus als je doorgaat met dat laatste raam houd je je niet aan je belofte.

Een derde gedachte kwam daar overheen: het gaat niet om die belofte, het gaat om wat jij voelt, wat jij werkelijk wilt, wat voor jou belangrijk is.

Die derde stem, die leek op wat Huib gezegd had. Die tweede niet, die zou haar keuze om dat ene raam toch nog te doen als fout bestempelen en haar met een schuldgevoel opzadelen. En die eerste, die herkende ze als de stem van de perfectionist.

Margreet besloot daar niet naar te luisteren, en besefte daarna dat het ook nooit de bedoeling kon zijn zich een schuldgevoel te laten aanpraten en gaf daarmee ook de tweede gedachte de bons. Het verraste haar, dat ze de verschillende meningen die door haar gedachten waren gegaan, zo rustig kon analyseren.

Ze pakte haar spullen, en besloot het laatste raam te laten voor wat het was. Ze vond het niet makkelijk, de stem van de streber protesteerde heftig. De stem die haar aan haar belofte wilde laten houden, liet haar nu weten dat ze het goed besloten had, dat ze zich nu niet schuldig hoefde te voelen. Beide stemmen leken hun gelijk te willen halen, maar ze wist dat het voor haarzelf het beste was om gewoon te stoppen omdat ze geen zin meer had. Dat laatste raam kwam een andere keer wel aan de beurt!

Toen ze haar spullen had opgeruimd, ging ze naar de keuken en schreef een briefje voor Annerieke. Ze vertelde daarin dat ze van de voorkant alle ramen, behalve de meest rechtse, aan de kant van de keuken, had gewassen. Ze beschreef ook hoe ze tot haar keuze om te stoppen was gekomen, wetend dat Annerieke het niet alleen zou begrijpen, maar ook volledig achter haar zou staan. Tevreden legde ze het briefje op het aanrecht en wandelde naar huis.

Naar hoofdstuk 118. De dammen breken door…

Of naar de Inhoudsopgave