Margreet genoot net als de vorige weken van het klaar maken van de eetkamer voor de dansavond. Ze had er zin in! Ze had Annerieke geholpen de laatste hand aan de hapjes te leggen. Het maken van de sushi’s had ze het leukst gevonden, en ze smaakten heerlijk! Ze schoof de borden met sushi’s in de koelkast, die zouden iets later op de avond geserveerd worden. Ze bracht de kleine schaaltjes met rozijnen, gemengde noten en zoutjes alvast naar de eetkamer en verdeelde ze over de tafels. Annerieke zorgde voor glazen en drinken.
Terwijl Huib zijn voorbereiding in de muziekhoek afrondde, kwamen de mensen binnen druppelen. Margreet en Huib knipoogden naar elkaar toen ze Simon opmerkten.
Margreet zag dat hij wat verlegen rond keek en ging naar hem toe: “Ha Simon, wat leuk dat je ook gekomen bent. De komende tijd word je hier ook vaste gast he. Hoe lang denk je dat jullie bezig zullen zijn met de verbouwing?”
“Hey Margreet, je hebt gelijk, ik word hier stamgast. Annerieke heeft me gevraagd om met de bouwvakkers weer in de keuken hier te komen koffie drinken en lunchen. Dat gaat wat worden, we hebben een dubbele ploeg, volle bak dus, maar dat deert haar niets, ze horen er allemaal bij. Echt top! En de verbouwing… we hebben in elk geval de hele maand december nodig, en voor het huis van Sjaak en Lisa zeker nog een deel van januari. Ik heb er zin in, ik hou van mijn werk, maar om hier te werken is gewoon nog beter, goeie sfeer en zo.”
Margreet lachte: “Dat is het zeker! Ik hoop dat je een fijne avond hebt, veel plezier!”
“Dat komt wel goed!” Simon had er duidelijk zin in.
Huib zag dat iedereen, ook zijn moeder, aanwezig was. Hij zette een stuk rustige muziek op, waar enkele mensen op begonnen te dansen. Hoewel er genoeg plaats voor iedereen was, leken sommige stellen nog even af te wachten, misschien de kat uit de boom te kijken.
Simon hoorde bij degenen die bleven zitten. Diep in zijn hart wilde hij zo graag met Annerieke dansen, maar hij voelde zich net een puberjongen die voor het eerst een meisje ten dans wilde vragen. Hij was bang, bang dat hij zijn gevoelens niet zou kunnen bedwingen, waardoor ze zou merken dat hij van haar hield. Gek eigenlijk, hij wilde graag dat ze zou weten, zou voelen dat hij van haar hield, maar het laten merken, vond hij wel heel eng. Meer dan ooit verlangde hij naar haar, maar vroeg hij zich af of het al het juiste moment was, en of ze hem op die manier wel zag zitten.
Hij voelde zich boos worden, boos op zichzelf. Hij moest gewoon zijn hart volgen, gewoon doen wat hij zo verlangde te doen. Dus toen Huib het tweede stuk muziek op zette, een lied, stond hij op en boog zich naar de vrouw van zijn hart: “Annerieke, heb je zin om met me te dansen?”
Annerieke glimlachte naar hem, knikte en stond op. Ze had sinds Simon terug was, en even bij haar langs gekomen was, gemerkt dat hij op een bepaalde manier met haar om ging, vriendelijk maar schuchter, alsof hem iets dwars zat. Hij was om de haverklap in haar gedachten terug gekomen. Ze had geprobeerd zich te herinneren hoe dat in het verleden was, tussen Simon en haar. Ze wist van Erik dat Simon ergens mee gekampt had, ergens een probleem mee had gehad, en dat ze er samen, mannen onder elkaar, doorheen gegaan waren. Ze wist eigenlijk alleen dat het heftig was geweest, heftig moeilijk.
Verder had ze nooit iets gemerkt aan Simon, toch? Vanmorgen herinnerde ze zich echter dat hij haar wel altijd op een bijzondere manier had aangekeken, met een soort warme blik, maar hij had nooit iets gezegd wat er op zou kunnen duiden dat hij van haar zou houden of zo. Ach ja, ook wel begrijpelijk dat hij niets in die richting had gezegd destijds. Zij was toen immers getrouwd, heel gelukkig getrouwd?
Ze stond toe, dat Simon zijn ene arm om haar middel legde en met zijn andere hand haar hand pakte. Ze zocht er niets achter, het was een normale houding bij het dansen op dit soort muziek, maar tijdens het dansen ervoer ze dat ze van binnenuit begon te gloeien, alsof er langzaam een vuur begon op te laaien. Het schokte haar niet, ze herkende het gevoel, ze had dit in een veel heftiger mate met Erik ervaren, toen ze hem leerde kennen, en steeds opnieuw door hun hele huwelijk door.
Dus toch, dacht ze, er was dus toch iets tussen hen, tussen Simon en haar, een klik, een zielsconnectie. Ze keek Simon even aan en glimlachte weer naar hem. Ze keek hem even diep in zijn ogen en zag bij hem wat ze in zichzelf voelde.
Ze sloeg haar ogen neer, voelde een lichte verwarring. De connectie was er echt! Maar… haar ziel had toch altijd met Erik geklikt, zo vast, zo zeker… kon het werkelijk een tweede keer gebeuren?
Ze herinnerde zich Huibs woorden, waarmee hij haar aangespoord had om een nieuwe relatie te omarmen als er een zielsconnectie was, om weer samen met iemand gelukkig te zijn. Hij had gezegd, dat hij geen idee had over wie het zou gaan, maar dat hij dit onverwacht en met grote zekerheid op zijn hart had gekregen. En Annerieke wist, wat dat betekende! Zijn ziel had iets, een bemoediging, een aansporing voor haar gekregen!
Ze zuchtte diep, ontspande in de dans en legde haar hoofd op Simons schouder. Simons arm verschoof iets om haar middel. Hij trok haar heel voorzichtig dichter naar zich toe. Hij verlangde er zo naar haar lief te hebben, voor haar te zorgen, haar te beschermen… al had hij geen idee waartegen hij haar wilde beschermen… Hij wilde haar gelukkig maken. Hij wist, uit Annerieke’s antwoord op Elly’s vraag, dat ze gelukkig was in zichzelf, maar hij wilde daaraan toevoegen wat hij maar kon geven. Hij had geen idee hoe, maar de aantrekkingskracht die er was tussen hen, was zo sterk, zo bijzonder… Terwijl ze verder dansten, streelde hij zacht haar rug. Hij wilde iets tegen haar zeggen, maar vond geen woorden.
Huib en Margreet hadden hen al dansend gevolgd en elkaar een kneepje gegeven toen ze zagen dat Annerieke haar hoofd op Simons schouder legde. Ze waren blij voor hen, genoten er samen van.
Maak jouw eigen website met JouwWeb