Margreet liep naar de wasruimte. Het klopte, de wasmachines waren nog niet klaar. Uit ervaring wist ze dat ze na de koffie wel klaar zouden zijn. Ze had nog een uurtje om te breien.

De deur van hun huis was niet op slot, waar ze uit op maakte dat Huib thuis was. Ze kwam hem tegen in de woonkamer.

Hij begroette haar met een korte, maar stevige omhelzing. “Je komt mooi op tijd Margreet, ik heb net de open haard wat meer hout gevoerd en het vuur opgestookt. Zullen we alvast een bak koffie nemen?”
“Ja, daar heb ik wel zin in. Heb je vanmorgen vrij genomen?”

“Klopt, beetje weekend houden is ook wel lekker, zeker nu we samen zijn.”

“Aha, ik snap het! En ik had gedacht om te gaan breien.”

“Gezellig, in je mooie schommelstoel. Ik denk dat ik ga lezen. Ik heb zo’n detective van mams geleend, een detective van J.D. Robb. Dat is de detective-pseudoniem van Nora Roberts. Ik heb het boek al half uit, het is echt geweldig! Annerieke heeft helaas niet alle titels die Nora onder haar pseudo heeft geschreven!”

“Dan zal ik haar straks eens vragen of ik alle titels die ze van J.D. Robb wel heeft mag opschrijven. Dan kijk ik morgen in de kringloop of ik er meer van kan vinden.”

Huib lachte: “Jij en de kringloopwinkel, dikke vrienden, niet dan?”

“Zeker weten, ik vind het een geniale uitvinding, dat je voor zo absurd weinig geld zulke mooie dingen daar kunt kopen. Morgen gaat Lisa ook mee, we gaan eerst naar het politiebureau, en daarna naar de kringloop.”

Margreet ging in de schommelstoel zitten en pakte haar breiwerk uit de mand die ernaast stond. “Zo, oma zit, en oma breit,” grapte ze.

Huib grinnikte: “En opa gaat lekker lezen, een detective houdt me jong!”

“Ik heb nog even een vraagje, Huib… Ik voel me eigenlijk best onzeker. Het is gaaf om hier te zijn, hier te wonen met jou, maar ik voel me onzeker over wanneer je nou iets samen doet, en wanneer je je eigen weg gaat, en of dat dan niet ten koste van onze relatie gaat. Ik heb totaal geen goeie ervaring, zeker niet vanuit mijn kindertijd, zoals je weet, en dat vind ik best lastig.”

Huib knikte en dacht na. “Dat kan ik me best voorstellen, ik weet het zelf ook nog niet hoe het voor ons goed zal zijn. Ik heb wel een bijzonder goed voorbeeld aan mijn ouders, maar zij zijn jou en mij niet. Ik herinner me dat zij eigenlijk best veel los van elkaar deden, ook in huis. Ze gingen hun gangetje, maar dan ineens kon mijn vader het in zijn hoofd krijgen. Dan begon hij mijn moeder te knuffelen.”

“Gewoon waar jij bij was?” vroeg Margreet verbijsterd.

“Ja, waar ik bij was, maar ze gingen niet verder dan knuffelen hoor, ze gingen niet uit de kleren! Het enige dat ik wel gezien heb, is dat er wel eens een hand bij de ander onder de kleren schoof om op de rug te strelen. Maar verder gingen ze niet als ik erbij was. Ik weet nog wel dat pa wel eens tegen haar zei, dat hij eigenlijk het liefst naar boven ging. Als puber begreep ik wel vaag wat hij bedoelde, maar mams wilde dat niet als ik thuis was. En achteraf snap ik dat wel, ik bedoel… als wij samen de liefde bedrijven, wil ik er ook geen onverwachte toeschouwers bij!”

Ze lachten om het idee. Huib vervolgde: “Ik denk dat we hierin gewoon onze weg moeten zoeken, Greetje, in wat we samen of juist apart doen. We zullen er aan moeten wennen om wat er in ons hart is, met elkaar te delen, elkaars verlangens leren kennen en zo. En misschien zo nu en dan even een tussenstop inlassen om elkaar te vragen of alles in orde is, of alles goed voelt. Ik weet het ook niet Margreet, maar ik denk dat we zoiets moeten doen, om steeds dichter bij elkaar te komen.”

Margreet knikte terwijl ze verder ging met breien. “Het komt vast goed, het lastige is alleen dat ik gewend ben aan vastgelegde patronen, niet alleen voor het breien, maar ook voor mijn gedrag. Ik voel nu dat dat ook iets is wat mij vast gezet heeft. Ook hierin wil ik echt leren leven!”

“Dat doe je nu al meer dan twee weken geleden. Als je in dezelfde sneltreinvaart verder herstelt, dan leef je straks alleen nog vanuit je hart!”

“Doe jij dat al, denk je, alleen vanuit je hart?”

“Ik denk voor een groot deel wel,” overwoog Huib, “maar ik voel soms ook twijfel daarover, dan lijk ik dingen uit gewoonte te doen. Aan de andere kant is dat net zoiets als wat Anton laatst zei over het gebruiken van een werklijstje. Wat jij na het ontbijt doet, is behoorlijk standaard. Maar tussendoor krijg je op je hart om iets met bloemen te doen, en dan doe je dat.”

“Ja, ik denk dat ik wel snap wat je bedoeld. En die bloemen he, die Lavendel in de linnenkast… Lisa en ik ontdekten vanmorgen dat de handdoeken al naar Lavendel ruiken! Snel he?”

“Dat is zeker snel! Het werkt dus prima… We hebben al maanden niets in het pension veranderd. We hadden na pa’s overlijden wel wat anders aan ons hoofd. Ik ben benieuwd hoe de gasten jouw bloemenwerk ervaren!”

Margreet glimlachte en breide verder. Huib keek naar haar, verliefd, en dook toen in zijn boek.

Tijdens de koffiepauze in het pension vroeg Margreet aan Annerieke of ze bij haar thuis een lijstje mocht maken van de boeken die ze al van J.D. Robb had en vertelde erbij dat ze van plan was om zo nu en dan bij de kringloopwinkel te kijken of ze er meer van te pakken kon krijgen. Annerieke vond het prima. “Graag! Kom straks maar even langs.”

Na het ophangen van de was liep Margreet na een paar kloppen op de deur bij haar binnen. Ook hier was het thuis komen. Ze had eerst gedacht om pen en papier mee te nemen, maar had toen besloten dat ze dat lijstje net zo goed in haar mobiel kon zetten. Terwijl Annerieke thee zette, zocht Margreet de boeken van J.D. Robb in de boekenkast. Ze typte de titels die ze vond in haar mobiel.

“Vind je het ongezellig als ik dit doe terwijl jij de thee al klaar hebt?” vroeg Margreet, toen Annerieke ermee binnenkwam en in haar schommelstoel ging zitten.

“Als je letterlijk mijn dochter zou zijn, zou je dan moeten opzitten en pootjes geven?” antwoordde Annerieke met een wedervraag.

Margreet schoot in de lach. “Dat is nou precies hoe ik me in het verleden vaak wel gevoeld heb, meer op visite dan thuis. Oké, je antwoord is duidelijk,” zei ze met een knipoog. Ze pakte haar mobiel en ging verder.

Naar hoofdstuk 62. Onrust door angst

Of naar de Inhoudsopgave