Het voorbereiden voor de dansavond verliep vlotjes. Anton en Sjaak droegen de tafels naar de wanden, en maakten daar zitjes.
Anton liep naar Margreet. “Hoe gaat het met jou, Margreet? Trek je het een beetje met je ouders in de buurt?”
Margreets deed hem kort verslag van de dingen die voorgevallen waren, liet eerlijk weten dat ze het akelig had gevonden, maar vertelde er ook bij dat ze er veel beter mee om had kunnen gaan dan voorheen. “En vanavond, daar zag ik wel tegenop, maar voor vanavond hebben ze al laten weten dat ze zich niet zouden mengen in zoiets bespottelijks. Dat was voor mij een grote opluchting. Ik was al bang dat ze de dansavond zouden gaan verpesten. Maar we kunnen dus gewoon rustig ons gang gaan en genieten!”
“Ik ben blij dat te horen. En je hebt gelijk, het geeft rust dat ze er vanavond niet bij zijn. Wij hebben van de andere gasten gehoord, dat ze het akelig vonden dat je ouders zo lelijk spraken over jou, over jullie samen, en over het eten. Op de één of andere manier lijkt er voor hen niets goed te kunnen zijn. Ontzettend jammer, want door zo’n houding kunnen ze zelf ook niet echt genieten. Gisteren hebben ze een eind gefietst. Bij thuiskomst waren ze ineens positief… over het aantal kilometers dat ze gereden hadden! En o ja, de omgeving was ook mooi geweest. Maar ik kreeg echt de indruk dat het aantal kilometers belangrijker was.”
Margreet grinnikte: “Klopt ja, heel herkenbaar. Ik ken het niet anders van hen. Ik heb hen er nog nooit ontspannen in gezien, in fietstochten of wandelingen. Het ging altijd om de prestatie. Maar even wat anders Anton. Aan jou, mijn adoptie-vader… hihi wat klinkt dat he!... Ik wil je vertellen dat Huib en ik een baby verwachten. Het gaat allemaal zo razend snel, maar ik ben er alleen maar blij mee. Het voelt alsof ik eindelijk mag gaan leven. Joke! Kom eens!” Ze gaf Joke geen kans om de kamer weer uit te gaan.
Joke kwam toegesneld. “Is er iets mis? Nee, dat kan niet, want je straalt. Maar wat dan wel?”
“Ik ben zwanger! We verwachten de baby in augustus. En weet je wat zo mooi was?” Ze begon enthousiast aan hen beide te vertellen hoe Huib en zij los van elkaar te weten waren gekomen wat er aan de hand was. En over de kinderkamer. Anton en Joke hingen aan haar lippen, lachten mee, knikten en schudden hun hoofden. Ze zaten helemaal in haar verhaal.
“Als we hier weer zijn, ik denk in april of mei, mogen we het kamertje dan vast zien?” vroeg Joke gretig.
“Natuurlijk! Jullie mogen altijd langskomen, gezellig juist!”
Op dat moment zag ze in haar ooghoek Annerieke richting de keuken verdwijnen. Ze schrok, ze was helemaal vergeten dat ze eigenlijk Annerieke zou moeten helpen met de hapjes. “Oh wat dom, ik laat Annerieke helemaal alleen met het werk. Ik ga haar snel weer helpen!”
Joke greep haar nog even bij de arm. “Annerieke zal je dit gunnen, ze wil jou niet als haar knechtje.” Ze knikte haar toe en liet haar los.
Margreet glimlachte, en ging toen snel naar de keuken. Zoals Joke al had gezegd, klopte het helemaal. Annerieke had het juist leuk voor haar gevonden, dat ze zo opgewonden alles over haar blijde nieuws aan Anton en Joke stond te vertellen. Ze had zich geen moment zorgen gemaakt, en ze was helemaal niet boos geweest, omdat er nog werk te doen was en Margreet haar niet meer geholpen had.
.
Huib had zijn muziekkeuzes al gemaakt. Hij had zijn lijstje klaar liggen op de bar. Sjaak pakte het, zoals hij vrijwel elke week deed, en las de titels. Zijn vinger bleef liggen bij nummer vier, “You are so beautiful to me” van Joe Cocker. Hij glimlachte. In elk geval bij dat liedje wilde hij met Lisa dansen. Hij dacht niet de complete tekst te kennen, maar die paar regels zou hij mee zingen, voor haar.
Huib keek over zijn schouder mee. Hij lachte: “Het laat zich wel raden wat jij van plan bent! Ik ook trouwens, ik ga dat lied lekker met Margreet dansen, en het voor haar zingen.”
“Dat was precies wat ik van plan was. Ik ken de tekst niet echt goed, maar die regel van de titel ga ik zeker zingen. Als we het samen doen, durf ik trouwens best iets harder dan ik in gedachten had.”
Huib grijnsde: “We gaan het gewoon vanuit het diepst van ons hart bulderen! Die tekst is trouwens niet moeilijk, wacht…” Hij tikte de titel in op zijn mobiel: “Kijk maar, ik heb de tekst hier, feitelijk zingt hij een paar keer vrijwel hetzelfde, al verschilt het wel per versie. Maar de versie die we vanavond draaien, is deze, diepe gevoelens in eenvoudige woorden. Ik heb er zin in man!”
Sjaak keek met hem mee naar de tekst en lachte: “Ik ook, meer dan ooit!”
Maak jouw eigen website met JouwWeb