“Onze eerste avond samen,” fluisterde Karel, toen ze samen Julian in bad gedaan en in bed gelegd hadden. “Als je zin hebt om te naaien, doe het dan gerust. Nu kan het, geen kleine dreutel om je heen.”

“Ja, dat is waar, maar vind jij dat niet ongezellig?”

“Niets is gezelliger dan te zijn bij een vrouw van wie je houdt en die doet wat ze graag doet.”

“En jij dan? Wat ga jij doen?”

“Kijken hoe je die pietepeuterige poppenjurkjes maakt. En misschien nog even in die fotoboeken bladeren. Ze zijn echt speciaal he. Ik zou wat Olivia gedaan heeft met mijn VR-bril misschien ook wel kunnen doen, nooit geprobeerd, maar het zou moeten kunnen.”

“Als je zin hebt om het uit te proberen, moet je het gewoon doen hoor.”

“Ja, dat komt misschien ooit wel, nu nog niet, nu wil ik alleen maar bij jou zijn.”

Bianca glimlachte: “Als een verliefde puber…”

“Als dat er zo uit ziet… voor mijn part!” zei Karel grijnzend.

Bianca pakte de tas die naast haar stond en begon het naaiwerk waarmee ze bezig geweest was, er uit te halen.

“Ik heb dit keer een model waarvan ik vooraf totaal geen idee had hoe het er uit zou gaan zien. Deze stof, ik weet niet hoe het heet, want ik koop tot nu toe altijd bij de kringloopwinkel, voelt als een soort fluweel. Het is wat dikker dan ik gewend was bij de andere jurkjes, daarom heb ik er deze grotere pop bij gekocht. Ik denk dat het haar beter staat dan een kleine pop.”

“Hoe ben je daar dan mee bezig? Ik bedoel, hoe weet je dan wat je moet doen?”

“Ik heb gewoon bedacht, dat ik steeds een lapje van ongeveer vijf bij vijf centimeter zou nemen, en dat leg ik dan op de plaats waar ik het hebben wil. De lapjes overlappen elkaar dus op verschillende manieren. En omdat het effen is, overweeg ik van dun garen van een net iets andere tint er een soort omslagdoek bij te haken.”
“Haken? Kun je dat ook?”

“Jawel, dat is voor de afwisseling ook leuk om te doen. Breien ook, maar ik weet nog niet of ik dat ooit voor een pop ga doen. Misschien een keer een trui voor mezelf, of voor jou,” zei ze glimlachend.

“Dat zou ik ontzettend leuk vinden, maar alleen als je er ook echt zin in hebt. Wat voor kleur zou mij goed staan, denk je?”

“Ik denk dat alles jou goed staat, maar ik zou zelf gaan voor iets als korenblauw, denk ik, echt een felle korenblauw.”

“Mijn moeder zal zich verkneukelen als ze dat hoort! Zij heeft altijd al gezegd, dat die kleur mij zo goed staat. Geweldig!”

“Zullen we morgen een mooi korenblauw garen gaan kopen?”

“Nee joh, je bent net zo lekker hiermee bezig!”

Bianca lachte wat inwendig, dacht er het hare van. Ze overwoog wat hem het leukste zou staan, welk model. Ze dacht aan een model dat… nee, helemaal geen trui, beter een vest. Ze had het nauwelijks gedacht…

“Als je het werkelijk wilt gaan doen, zou je dan in plaats van een trui een vest willen maken?”

Bianca lachte nu hardop: “Dat zat ik zelf net ook te denken!”

“Ja, lekker makkelijk in mijn kantoor, jas uit, even vest aan. Klanten komen altijd met hun jas aan binnen, dus ik verwarm mijn kantoor nooit heel erg. Bianca, als je er echt zin in hebt, morgen nog steeds, dan gaan we kijken of we breigaren kunnen vinden. En ik zat ook te denk aan meubels voor de kamer hiernaast. Een mooi bureau voor jou, en een kast voor je spullen, en een kast voor speelgoed. Zullen we daar vast eens rustig voor rondkijken? O ja, nog wat, een stevig net, zoiets als een volleybalnet. Ik gebruik namelijk een cementbak om regenwater op te vangen vanaf dat zonnedoek, die zet ik dan aan het uiteinde, als het geen noodweer is natuurlijk. Maar als die bak vol raakt, is het voor Julian gevaarlijk. Daarom wil ik er een net overheen spannen, dat ik met een stevig touw onder de rand kan vastzetten, en losmaken als ik het water wil gebruiken om planten te besproeien, misschien wel een kabel met een haak, dat ik hem zo kan los maken en weer vast haken.”

Bianca zei niets, keek hem alleen maar aan met een lichte glimlach.

“Begrijp je wat ik bedoel?” vroeg Karel.

“Ja, ik begrijp heel goed dat jij er alles aan doet om het hier voor mij én voor Julian tot een geweldig thuis te maken. En daar ben ik heel blij mee!”

Bianca naaide rustig verder, terwijl Karel het fotoboek van Koos ging bekijken. Zo nu en dan keken ze bij elkaar, praten wat over een foto of over hoe de jurk vorderde. Karel verwonderde zich over het gemak waarmee ze het lijfje van de pop lapje voor lapje bedekte. Na elk lapje trok ze de jurk bij de pop aan, en paste het volgende vierkantje zo, dat de richting van de fluweelachtige stof weer net anders was en de glans daardoor ook anders uitviel dan bij de lapjes er omheen. Hij begreep er niets van hoe ze dit tot een goed einde zou kunnen brengen, hoe er ook werkelijk model in zou kunnen komen, hoe het echt zou gaan passen. Maar hij voelde wel aan, dat Bianca wist wat ze deed, en hij vermoedde dat het helemaal goed zou komen.

“Ik zit net te denken,” zei hij ineens,” mijn bureau hiernaast is door Huib gemaakt. Zou het niet leuk zijn om ook jouw bureau en kast, en een speelgoedkast door hem te laten maken?”

“Dan zou het allemaal wel mooi bij elkaar passen he… maar wordt dat niet te duur?”

“Nee, valt wel mee. Hij heeft niet heel veel speciaals met mijn bureau gedaan, en dat zou voor jouw bureau waarschijnlijk ook niet nodig zijn. Of zou jij het fijn vinden als hij er versieringen aan maakt?”

“Nee, eigenlijk niet, het moet vooral praktisch zijn, zoiets als jouw bureau, misschien iets langer, en een lage opstaande rand aan twee kanten, zodat ik mijn mandje er niet af stoot.”

Samen bespraken ze de maten, ook van de beide kasten, waarna Karel een mail met alle gegevens naar Ilse stuurde. Zij zou het aan Huib doorgeven, en dan zou alles geregeld worden.

.

“Weet je wat ik merk?” zei Bianca tegen half tien. “Ik merk dat ik me hier zo ontspannen voel, dat de vermoeidheid van de afgelopen tijd eruit komt. Ik stop even met naaien, het wordt me te veel.”

Karel keek glimlachend toe hoe ze alles veilig opborg in haar tas.

“Wil je nog wat drinken of zullen we meteen maar gaan slapen?” vroeg hij.

Op slag was de spanning terug, voelde Bianca zich alert worden, maar ze wilde doorzetten, en koos om te gaan slapen.

“Dan ga ik eerst even douchen. Doe jij dat ook altijd ’s avonds?”

“Sowieso ’s avonds, en soms ga ik er ’s morgens weer even onder,” grijnsde Karel. “Ga jij maar vast douchen, dan sluit ik ondertussen beneden af en ga ik na jou douchen.”

Hij gaf haar een zacht kneepje in haar bovenarm, en knikte haar bemoedigend toe.

.

Bianca kwam in haar zomerpyjama de badkamer uit. Karel keek haar glimlachend aan, stond op en ging naar de badkamer. Hij kwam even later terug met alleen een onderbroek aan.

“Slaap je altijd alleen in een onderbroek?” vroeg Bianca verbaasd.

Karel knikte. “Ja, zelfs in de winter, zelfs als het vriest. Als kind had ik wel altijd een pyjama aan, maar ik voelde me erin gevangen.”

Ze lagen ieder op hun eigen helft, keken naar elkaar. Bianca schoot in de lach.

“Dit voelt wel heel zot…”

“… maar dat is het niet. Ik zou graag bij je komen, maar zoals je weet wil ik je niet overweldigen. Jij mag vrij zijn, jouw keuzes maken. Wil je tegen me aanliggen? Graag! Wil je dat nog niet? Ook goed. We nemen gewoon de tijd die nodig is.”

Bianca kroop naar hem toe, en bleef hem van dichtbij aankijken. Haar ademhaling werd dieper, ze voelde de warmte die haar vanuit zijn ogen tegemoet stroomde, maar kreeg het nog niet voor elkaar om zelf verder initiatief te nemen.

Karel zag het verlangen in haar ogen, en de strijd, de onrust. Hij legde zijn hand op haar schouder en begon haar bovenarm te strelen. Ze kroop nog iets dichter naar hem toe, verborg haar hoofd onder zijn kaak. Karel streelde haar schouderbladen, haar rug, en voelde hoe haar lichaam tegen hem aan sidderde.

Hij voelde dat haar rug niet glad was, het leek alsof ze haar beha aan had gehouden. Toen hij ernaar vroeg, keek ze even op.

“Ja, mijn voedingsbeha, mijn borsten lekken nog regelmatig melk, ondanks dat Julian niet heel vaak meer bij me drinkt.”

Karel knikte: “Aha, vandaar…”

Hij streelde verder, over haar rug en over haar billen. Hij voelde haar lichaam even schokken en weer tot rust komen. Hij kuste haar haren, streelde haar gezicht met zijn vingertoppen en dacht aan wat Jan gezegd had. Ze moest altijd kunnen voelen dat hij van haar hield. Karel besefte wel, dat dat niet alleen van hem afhing. Juist door haar verwondingen was ze nog niet in staat om alles echt van hem aan te voelen en te ontvangen, maar hij was al blij met elk stapje dat ze zijn kant op deed.

.

De volgende ochtend werden ze gewekt door Julian, die roepend in zijn ledikant stond: “Banka! Kade! Banka kom!”

Karel grinnikte: “Blijf maar even liggen, ik haal hem wel even op. Eerst even een schone luier zeker?”

“Ja, graag!”

Een paar minuten later kwam Karel met Julian de slaapkamer binnen. Julian had alleen een luier en een romper aan. Karel liet hem op zijn voetjes op bed landen, waarop hij zich om liet vallen naar Bianca toe. Hij probeerde onder het dekbed te kruipen, en omdat dat niet lukte, hield Karel het dekbed wat omhoog. Pas toen drong het tot hem door, dat Bianca haar pyjama uit had gedaan. Hij vroeg zich af, of ze dat gedaan had om Julian makkelijker te kunnen voeden, of dat ze dezelfde vrijheid zonder pyjama wilde ervaren.

Julian kroop tegen Bianca aan, ontdekte ook dat ze geen pyjama aan had. Kletste met zijn hand op haar buik: “Bote buik! Banka bote buik!”

“Oh, echt?” deed Karel verbaasd. Met zijn voet zocht hij haar been, streelde haar met zijn tenen, waardoor ze verrast opkeek.

“Bianca heeft ook blote benen…” zei hij samenzweerderig tegen Julian.

Julian dook onder het dekbed, streelde Bianca’s dijbeen: “Banka bote bee… liefff…”

Bianca keek Karel glimlachend aan en schudde haar hoofd.

“Wat moet ik nou, met twee mannen in bed…”

“Volop van genieten, dat is het meest handige!” adviseerde Karel.

“Ja… Julian, wil je al drinken?”

Julian kroop als een speer terug, onder het dekbed uit. Op handen en knieën keek hij Bianca aan. Ze schoot in de lach, ging zitten en opende haar voedingsbeha. Ze wilde Julian in haar arm nemen, maar hij kroop al tegen haar op, bleef op zijn knieën zitten, terwijl hij haar borst pakte en begon te drinken.

Er ontsnapte een diepe zucht aan Karels mond. Met de bovenkant van zijn vingers streelde hij Bianca’s wang. Zijn ogen gingen naar beneden, naar de bolling van haar borst die heel goed zichtbaar was. Zijn hand ging er naar toe, wilde haar borst net zo strelen als haar wang. Hij keek Bianca aan, zag geen angst, alleen lichte opwinding. Zacht streelde hij de bolling van haar borst, terwijl Julian bleef drinken. Bianca’s mond viel open, ze ademde oppervlakkig en keek hem verbaasd aan.

“Wat gebeurt er, lieverd, vertel maar, is het goed of niet?”

“Ja, het is… pfff… ik weet niet, er gebeurt van alles in m’n lichaam. Tintelingen, verlangen, verlangen naar meer. Ik vertelde je over die man die mijn vriend heette te zijn, over hoe hij me genomen had. Het was me wel duidelijk dat jij het niet op zijn manier zou willen, maar hoe dan wel? Je had het erover dat je me opgewonden wilde maken… is dat zoiets als dit?”

“Ja, ik denk het, ik zou je hele lichaam willen verkennen, liefkozen, totdat jij in elke cel weet dat jij de enige voor mij bent, de enige en de echte, de liefste die ik me kan voorstellen. En dat je zult weten dat ik er in alles voor je zal zijn. En ik weet dat dit prachtige woorden zijn, die zo uit een romantisch boek zouden kunnen komen, maar ik wil dat dit praktijk wordt.”

Julian liet haar borst los, keek haar aan en wees naar de andere. “Die ook!”

“Kom maar, kruip maar over mijn buik heen.”

Ze hielp hem een beetje door hem vast te houden onder zijn armen.

Ze opende haar voedingsbeha aan haar andere borst en liet heel bewust de eerste ook open. Ze wilde weten, wat Karel zou doen, en hoe het zou zijn. Ze verlangde naar zijn liefkozingen, en dat verlangen begon sterker te worden dan haar angst en onzekerheid.

Ze keek naar Karel, zag dat hij haar recht in haar ogen keek en vervolgens naar haar borst. Haar ademhaling verdiepte zich weer, waardoor haar borstkas meer bewoog dan in rust. Ze knikte hem bemoedigend doe: “Probeer maar, ik wil het weten, hoe het is als jij mijn lichaam verkent, me liefkoost.”

Hij glimlachte: “Ik ga nu niet je hele lichaam langs, want we hebben een toeschouwer, maar iets, wat voor hem ook zichtbaar liefkozend is…”

Karel boog zich voorover, begon Bianca op haar wang te kussen, heel zachte kusjes. Hij trok een spoor langs haar kaak, haar hals… haar adem stokte… hij ging verder, voor haar schouder langs, naar haar borst. Hij verkende de bolling met zijn mond, de tepelhof. Hij keek op naar Julian, zag hoe hij niet alleen de tepel in zijn mondje had, en deed hem na. Hij nam tepel en tepelhof in zijn mond, en zoog zachtjes. Hij proefde een klein beetje zoete melk, en likte haar tepel met zijn tong af. Hij voelde hoe Bianca sidderde en begon te kronkelen.

Julian keek op. “Kade ook dikke”.

“Ja, Karel wil ook drinken, hij gaat proeven.”

“Kade! Lekke?”

“Heerlijk, Julian, echt heerlijk! Je boft maar! Wel een beetje erg zoet trouwens,” grinnikte hij tegen Bianca. “Hoe heb je het ervaren?”

“Geweldig, maar best intens. Misschien beter een andere keer verder als we met z’n tweeën zijn, aan het begin van de middag, of vanavond…”

Karel knikte: “Lijkt mij ook beter.”

Maar dat betekende niet dat hij stopte, hij sloot zelf haar voedingsbeha, maar ging door met zijn zachte kusjes, om haar borst heen, over haar buik.

“Banka zooo lief!” hoorde hij Julian zachtjes zeggen. Karel zag vanuit zijn ooghoek dat Julian met zijn hoofdje op Bianca’s sleutelbeen ging liggen, en hoorde hoe hij een dikke boer liet. Al kussend ging hij naar boven, tussen haar borsten door en keek Julian aan.

“Wat was dat voor herrie?”

“Boe!”

“Liet jij een harde boer?”

“Jaaaa” lachte Julian.

“Jullie zijn een geweldig stel!”

Karel kuste Bianca zacht op haar mond. “Ik ga me aankleden en een heerlijk ontbijt klaarmaken. Wat eet ons manneke ’s morgens?”

“Bote sem!”

“Broodje jam? Echt waar?”

Julian knikte heftig, en Bianca deed enthousiast met hem mee.

“Dan ga ik Julian en mezelf aankleden. Julian, ga je mee? Dan gaan we naar jouw kamer, kleren uitzoeken.”

“Hij heeft zeker zo’n beetje elke dag schone kleren nodig?”

“Ja, bijna elke dag. Het is maar zelden dat ik ze nog schoon genoeg vind voor een tweede dag. Geeft niet, dat wordt vanzelf anders. Of niet…”

Ze schoten samen in de lach!

“Heerlijk nonchalant,” zei Karel, “Het komt zoals het komt!”

.

Na het ontbijt maakten ze zich klaar om te gaan winkelen. Ze wandelden naar het dorp, met Julian in de buggy. Ze kwamen verschillende mensen tegen die Karel herkenden, en Bianca en Julian nieuwsgierig opnamen.

“Het is toch fijn dat wij er de oorzaak van mogen zijn dat de dorpelingen zich deze dagen niet hoeven te vervelen. Ze hebben dankzij ons weer voldoende gespreksstof.”

Bianca keek hem aan: “Bah, dat vind ik akelig, dat ze achter onze rug om over ons gaan kletsen.”

“Ja, dat is ook akelig, het zou niet zo moeten zijn. Wie werkelijk benieuwd naar jou is, zou ons gewoon aan moeten spreken.”

Alsof ze dat verstaan had, kwam een jonge vrouw recht op hen aflopen.

“Hey Bianca! Ha Julian! En een vaag bekende meneer… ik ben Cynthia, ik woon in De Schuilplaats. Ik denk dat ik je wel eens in het dorp gezien heb, je bent een opvallende verschijning met je zwarte krullen.”

Karel lachte: “Dat heb ik vaker gehoord, misschien moet ik mijn haar maar eens kort laten knippen en blond verven. Ik heet Karel trouwens, en ik heb mijn werk in het dorpscentrum, het makelaarskantoor.”

“Aha, vandaar, ik kom graag in het centrum. Bianca heeft me een keer meegenomen naar de kringloopwinkel en de Action. Twee heerlijke winkels! Ik wil niet nieuwsgierig zijn, maar ik ben het natuurlijk wel… zijn jullie een stel geworden?”

“Dat zijn we volgens mij al eeuwen!” zei Karel met een blijde lach, “maar in deze eeuw nog maar sinds een paar dagen.”

“Super mooi, dat klinkt als echt, als het al eeuwen is, die echte verbinding, zoals de stellen op Bloemenhof ook hebben. Ik heb trouwens ook een nieuwtje, ik ben aangenomen in de drukkerij, de Soul-Drukkerij van Bert en Annelies! Bert leert me om met die machines te werken, en samen met Annelies ga ik boeken lezen en selecteren, kijken of ze passen bij de visie van de drukkerij. We drukken het liefst alleen boeken die vanuit het innerlijk van de schrijver geschreven zijn.”

“Of zoals die van Koos en Olivia, die heb je dan vast al wel gezien!” vulde Bianca aan.

“O ja, zo gaaf! Koos kwam op mijn eerste werkdag, en als verrassing had hij ook al die foto’s voor een boek van Olivia meegenomen. Ze wist echt nergens van! Je had haar gezicht moeten zien, toen haar stapel gisteren tevoorschijn kwam. Maar ik ga weer verder, anders is onze dag om voordat hij begonnen is. Veel geluk samen!”

“Dank je wel, en jij veel plezier tussen alle boeken!”

“Dat gaat wel lukken!” straalde Cynthia.

“Zo kan het dus ook,” zei Karel, toen ze eindje verder gelopen waren. “Gewoon even een praatje maken.”

Bianca reageerde niet, worstelde met haar gedachten. Karel wilde vragen wat er aan de hand was, maar besloot haar er eerst doorheen te laten gaan. Hij vermoedde dat het op de één of andere manier met Cynthia te maken had.

Pas vlakbij de ingang van de kringloopwinkel sloeg hij ineens zijn arm om haar heen en trok haar naar zich toe. “Jij, Bianca, jij alleen bent mijn alles! Ik hou van jou!”

Verbijsterd staarde Bianca hem aan. “Hoe wist jij…?”

“Ik merkte dat je stil bleef nadat Cynthia was doorgelopen en voelde dat je ergens mee liep te prutsen in je gedachten. Ik had het gevoel dat je er eerst even zelf doorheen moest, en dat nu het moment was, dat ik je mijn zielswaarheid kon vertellen, dat jij mijn alles bent, en dat ik van jóu houd, alleen van jou, en ja, ook van Julian, en van mijn ouders, maar als vrouw… ben jij de enige, de ware, mijn alles!”

Hij kuste haar op het puntje van haar neus en veegde met zijn duimen voorzichtig de tranen die uit haar ogen ontsnapten weg. Ze bleven elkaar even aankijken, totdat Karel voorstelde om naar binnen te gaan.

Tot zijn verrassing vond hij een net dat zo stevig was als een volleybalnet, en los daarvan een kabel van schakels en een haak aan het eind.

“Onnozele combinatie, maar ik denk dat dit moet werken!” zei Karel, terwijl hij de spullen in het mandje deed. “Wil jij nog ergens naar kijken? De handwerkhoek?”

Bianca glimlachte: “Altijd, je weet maar nooit wat er voor moois binnengebracht is.”

Bij de handwerkhoek liep net een medewerker weg. Hij zag Bianca en groette haar. “Ik heb net prachtig garen neergelegd, een hele partij helderblauw, alleen een beetje dik, meer voor de winter. Kijk zelf maar!”

Bianca lachte: “Dank je wel voor de tip!”

En tegen Karel: “Die man heeft zo’n hart voor deze zaak. Lisa vertelde me, dat toen ze spullen voor de inrichting van De Schuilplaats gingen zoeken, hij hen geholpen had met de matrassen. De manier hoe hij ermee omgegaan was, had Lisa en Annerieke geraakt. Hij zocht de beste van het beste uit voor die dames die het al veel te moeilijk hadden gehad. Mooi toch? Ik heb het idee dat hij ons op een leuke manier in de gaten houdt, zodat hij ons met de juiste spullen kan helpen. Nee, hij houdt ons niet in de gaten, hij voelt aan, dat is het. En hij heeft hart voor ons…”

Bianca keek Karel aan. Hij reageerde niet echt… zou hij van hetzelfde last hebben als zij daarnet? Ze zei niets, liep verder naar de handwerkhoek. Ze zag dat er inderdaad een helderblauw dikker breigaren gebracht was. Niet een klein beetje, maar meer dan genoeg voor een geweldig vest. Helderblauw, ja korenblauw.

“Karel, klopt het voor jou, dat dit precies de goede kleur is? Heb jij een klik met dit breigaren?”

“He? Oh die, ja, ja dat is absoluut de kleur die we zochten. Wat bijzonder!”

Bianca begon alle bollen die er lagen, in haar mandje te doen.

“Het zijn er te veel, maar ik vind de kleur zo mooi. Misschien maak ik er nog wel een vest of een trui van voor Julian.”

Julian, die tot dan toe alleen maar rustig rondgekeken had, keek op. “Juja tui?”

“Vind je deze mooi voor een trui, Julian?” vroeg Bianca.

Julian straalde, pakte een bol van haar over en knuffelde hem tegen zijn wang.

“Jaaaa Juja tui!”

“Goed, dan neem ik alle blauwe bollen mee, een vest voor Karel en een trui of een vest voor jou!”

Ineens zette ze haar mandje op de grond en sloeg ze haar armen om Karels nek.

“Jij bent ook mijn alles, ik hou van jou, jij bent de enige man van wie ik hou, naast jou kan er geen ander bestaan!”

Karel liet zijn voorhoofd met een diepe zucht tegen haar voorhoofd zakken.

“Je had me door, he?” zei hij met een diepe zucht. “Ik kan je niet delen, lieverd, met geen enkele andere man.”

“Dat hoeft ook niet, jij en ik…”

“Kade lief! Banka lief!” juichte Julian.

Karel en Bianca schoten in de lach.

“Zo zetten we de boel hier wel op stelten!” zei Bianca.

“Beter zo dan met een hoop gescheld en getier!” vond Karel.

Dezelfde medewerker kwam met een stralend gezicht dichterbij. “Bedankt voor dit echte liefhebben, het is prachtig om jullie samen te zien! En ik zie dat je voorlopig vooruit kunt. Maak er maar wat moois van!”

.

“Tjonge, ik schaam me gewoon,” zei Karel toen ze weer buiten liepen. “Beetje jaloers lopen zijn op die medewerker.”

Bianca schaterde. “We hadden er allebei last van, binnen een half uur tijd! We zijn gewoon een geniaal stel!”

“Laten we het daar dan maar op houden…” lachte Karel als een boer die kiespijn had.

.

Karel maakte het Bianca makkelijk. Hij gaf haar een oude trui die hij graag droeg. “Als je die nou neemt voor de maat, dan moet je zelf alleen bekijken hoe je dat met de voorkant doet.”

“Handig, dank je! En wat voor soort sluiting zou je het liefst willen?”

“Eerlijk gezegd vind ik houten knopen het leukst, maar voor op kantoor is een rits misschien handiger.”
“Ik vind leuker belangrijker dan handiger. Het scheelt je maar een paar seconden.”

“Ja, daar heb je ook gelijk in, oké, volgende keer gaan we knopen erbij zoeken! Ik ga even koffiezetten, en een fles citroenwater maken. Hou jij daar ook van?”

“Geen idee, maar het lijkt me best lekker.”

Terwijl Julian de hele kamer door liep te dribbelen en op zijn manier overal commentaar op gaf, ging Karel de keuken in, en begon Bianca aan een proeflapje. Ze besloot de gerstekorrelsteek te gebruiken, omdat dat het vest iets dikker maakte. Na een paar naalden van het proeflapje had ze een prima idee over de hoeveelheid steken die ze zou moeten opzetten. Ze haalde het proeflapje uit en begon de hoeveelheid steken voor het rugpand op te zetten.

Ze verhuisden naar het terras toen Karel de koffie en het citroenwater klaar had. Terwijl ze met haar breiwerk bezig was, hield ze Julian een beetje in de gaten. Karel zag het en vroeg haar dat aan hem over te laten, zodat ze zich lekker kon focussen op haar breiwerk.

Ze glimlachte naar hem: “Fijn, dankie!”

Julian was al door de halve tuin gelopen, en kwam nu weer terug. Hij ging onder het zonnescherm staan en begon een enorm verhaal te vertellen, steeds onderbroken door zijn eigen lachsalvo’s.

“Ik heb wel eens de indruk gehad dat hij cabaretier zou worden. Hij zei toen nog geen woord, wauwelde alleen hele verhalen bij elkaar. Als ik hem nu zo hoor, begint het er al op te lijken…”

.

Na de lunch tolde Julian op zijn beentjes. Het was hoog tijd om te gaan slapen.

“Wat zullen we doen, Bianca, leggen we hem hier in het campingbedje of boven in het ledikant,” vroeg Karel.

Bianca begreep dat deze vraag te maken had met het verder verkennen en liefkozen van haar lichaam. Wilde ze dat nu? Durfde ze het aan?

Karel voelde haar spanning stijgen, maar zei bewust niets. Hij liet de keuze aan haar. En Bianca koos: “Ik vind het razend spannend, maar dat zal het vanavond en morgen ook zijn. Laten we Julian maar boven leggen, en dan… dan geef ik me over aan jouw liefkozingen!”

“Dappere vrouw,” zei Karel, terwijl hij haar een kus op haar hand gaf. “Maar wees alsjeblieft niet zo dapper dat je over je eigen grenzen heen gaat. Als het je te gek wordt, vertel het me dan alsjeblieft. We gaan zover we kunnen en vooral zover jij wilt, oké?”

.

“Zo, meneertje ligt,” fluisterde Bianca terwijl ze de deur sloot. Karel legde zijn handen om haar middel en kuste haar. “Ga je mee naar de slaapkamer?”

Omstrengeld liepen ze er naartoe. Karel schoof de gordijnen dicht. De lichte gordijnen hielden eventuele pottenkijkers op een afstand, maar liet nog heerlijk veel licht door. Ze zouden elkaar goed kunnen zien, en vooral zou hij goed in Bianca’s ogen kunnen zien of ze genoot of dat de angst de overhand nam.

Hij begon haar te strelen, op haar kleren, en even later onder haar kleren. Hij vroeg haar of hij haar bloes uit mocht doen, en even later haar rok. Ze knikte elke keer dapper, stapte over haar angst heen.

Zijn handen op haar blote huid veroorzaakte trillingen door haar hele lichaam. Trillingen, sidderingen en een vreemd soort duizeligheid, alsof ze in trance begon te raken.

Karel voelde hoe ze slapper werd, moeite had om te blijven staan en legde haar voorzichtig op bed.

Bianca grinnikte: “Je behandelt me alsof ik breekbaar ben.”

“Dat ben je ook, en die gast die beweerde jouw vriend te zijn, heeft daar geen rekening mee gehouden. Daardoor heb je allerlei emotionele kneuzingen en breuken opgelopen. Ik wil je graag helpen om die te genezen, door voorzichtig met je te zijn, in de gaten te houden hoe je reageert, of je het nog fijn vindt, of juist niet.”

Bianca glimlachte en ontving hem naast zich op bed, terwijl hij verder ging met strelen en kussen. Dit, dit was zo nieuw voor haar, een man die zelfs haar voeten kuste, langs haar benen omhoog ging met zijn mond, continu kusjes gevend of al likkend rondjes makend op haar huid. Het leek wel of haar hele zenuwstelsel tot leven kwam, werkelijk alles reageerde. Ze was blij dat ze lag, ze zou in deze toestand nooit kunnen blijven staan, zo ging haar hele lichaam overhoop, reageerde met trillingen en sidderingen en schokken.

Karel had gezien hoe de sluiting van haar voedingsbeha werkte en maakte er één open, sloeg het flapje om naar beneden. Hij merkte hoe het vuur in zijn lichaam overal begon te gloeien, hoe hij meer en meer naar haar verlangde. Hij nam opnieuw het besluit vandaag alleen op Bianca te focussen, vandaag en altijd!

Zacht sloot hij zijn mond op haar borst, zoog zachtjes, terwijl hij zijn tong over haar tepel liet gaan. Bianca kronkelde en liet verrukte kreetjes horen.

Toen hij er intenser mee door ging, greep ze hem in zijn haren. “Oh, Karel!” zuchtte ze. Hij opende het flapje op haar andere borst, en zoog en likte daar ook. Hij voelde hoe haar lichaam begon te bewegen, alsof ze hem wilde ontvangen. Hij was zich er goed van doordrongen, dat de tijd daar nog niet rijp voor was. Hij prikkelde haar beide borsten, de ene met zijn tong, de andere met zijn vinger. Haar ademhaling ging sneller en sneller, en op het moment dat hij het gevoel kreeg dat ze tegen een orgasme aan zat, liet hij zijn ene hand over haar buik glijden, zo haar slipje in. Zoals hij al verwacht had, spreidde ze haar benen een beetje, zodat hij bij haar vagina kon komen. Ze was er bijna, dus hij verloor geen seconde, bevochtigde zijn vinger met haar warme vocht en ging naar voren, naar haar meest gevoelige plekje, het kleine knobbeltje, waarvan hij zich later pas afvroeg hoe hij daar gekomen was, hoe hij geweten had dat hij haar daar het beste kon stimuleren. Hij streelde het nog maar net, toen haar lichaam zich volledig spande.

“Laat maar los, Bianca, laat maar los, laat het maar komen,” fluisterde hij.

Met een verschrikte kreet bereikte ze de top, greep met haar handen rond zich heen naar houvast en schokte met haar hele lichaam. Karel bleef haar niet veel langer stimuleren, besefte dat wat er nu gebeurde straks, als ze weer tot rust kwam, voor haar moest voelen als iets wat geweldig was, niet als iets beangstigends. Rustig streelde hij haar buik, kuste haar op haar wang.

“Mijn lieverd, ik hou zo veel van jou,” fluisterde hij.

Ze keek hem aan met donkere wazige ogen. “Wat was dit, in vredesnaam, wat was dit?”

Karel schoot in de lach: “Dit was de reactie van jouw lichaam op mijn strelingen, op mijn liefkozingen. Eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat je zo snel zou klaarkomen. Je bent best heel gevoelig!”

“Klaarkomen? Kan een vrouw dan ook klaarkomen?” vroeg ze verbijsterd. “Ik dacht dat dat alleen voor mannen was…”

“Dat schijnen veel mannen ook te denken, dat vrouwen alleen maar een ding zijn om zelf in klaar te komen. Maar weet je wat ik denk? Daar doen ze hun vrouw mee tekort, en ik denk ook henzelf. Ik weet het niet uit ervaring, maar ik kan me zo voorstellen, als ik bij jou naar binnen kom als jij zo opgewonden bent als daarnet, dat het voor mij ook heel wat feestelijker is, dan wanneer ik zelf maar een eind moet pompen om klaar te komen.”

Bianca schoot in een bevrijdende schaterlach. “Ik zie het voor me,” hikte ze van het lachen, “ik bedoel niet letterlijk, maar ik snap wel een beetje wat je bedoelt. Als ik zo opgewonden ben als net, op het hoogtepunt zeg maar, dan helpt dat schokken van mijn lichaam jou ook, zoiets, klopt dat?”

“Ik denk het wel, de tijd zal het leren!” zei Karel. Hij trok haar tegen zich aan, rolde opzij zodat ze bovenop hem kwam te liggen. Hij genoot van haar lichaam, het gewicht, de warmte, haar geur, hoe ze voelde. Hij sloeg zijn armen stevig om haar heen en drukte haar dicht tegen zich aan.

“Wow…” fluisterde Bianca, “dit… dit voelt alsof we nog sterker aan elkaar geklonken worden.” Ze sloot haar ogen om het nog beter te kunnen voelen hoe hun zielen samensmolten…

Naar hoofdstuk 82. Jacqueline en Maurice Mulder

Of naar de Inhoudsopgave