Margreet en Lisa gingen samen naar boven om alle kamers na te lopen. De kamer van Cees en Sita was al gedaan. Zij zouden nog een week blijven.

“Leuk dat zij nog blijven, ik heb hen nog niet vaak gesproken, maar het is gewoon een gezellig en grappig stel!” zei Margreet.

Lisa was het daar roerend mee eens: “Ik voelde me meteen op m’n gemak bij hen, en dat gebeurt me maar zelden bij nieuwe mensen! Ik ben benieuwd naar de nieuwe gasten! Alle kamers komen vol vandaag.”

“Ja, dus laten we de boel maar snel even nalopen en waar nodig in orde maken.”

De Hortensia-takken bleken nog prima te zijn om te laten staan voor de volgende gasten. Ze spoelden de vazen en de onderkant van de takken even goed af en zetten ze met vers water in de vensterbanken.

In kamer 2 bleef Lisa staan. “Ik weet niet wat het is, maar ik heb het gevoel dat we met deze kamer iets moeten… iets speciaals…” Ze keek Margreet vragend aan. Margreet nam in alle rust de moeite om te voelen, te luisteren naar haar innerlijk, maar kreeg geen indruk.

Lisa zag ineens een plaatje voor zich en begon het te beschrijven: “Bloemen, heel veel bloemen! Ook van die kunststof bloemblaadjes op het bed, een speciaal dekbedovertrek… Ik zie het helemaal voor me, zo bijzonder… Hebben we die, een dekbedovertrek voor speciale gelegenheden?” vroeg ze aan Margreet.

“Ik zou het niet weten, dat moeten we straks maar even aan Annerieke vragen.”

“Waarom zou dat zijn, dat we iets speciaals met deze kamer zouden moeten doen?” vroeg Lisa zich af.

“Geen idee, maar als we gaan uitvoeren wat je voor je zag, gaan we dat vanmiddag vast wel ontdekken!”

Ze besloten hun ronde langs de kamers snel voort te zetten, en de bedden van de vertrokken gasten te verschonen. Ze stopten het beddengoed in de wasmachines en wandelden naar het huis van Annerieke. Ze klopten aan bij de achterdeur, en riepen haar naam.

“Waar is de brand?” kwam Annerieke vrolijk richting de bijkeuken.

“Nergens, maar Lisa kreeg net een bijzondere indruk bij één van de gastenkamers. Vertel zelf maar, Lisa.”

“Ja, bij kamer 2…” begon ze, en ze legde uit wat ze in haar gedachten gezien had. “Hebben we een dekbedovertrek met kussenslopen voor een speciale gelegenheid?”

Annerieke dacht even na: “Nee, niet in het pension, maar wel hier in huis, wacht even, ik haal het setje even op.”

Even later kwam ze terug met een stapeltje, een overtrek met twee slopen. Ze waren van een lichte oudroze kleur met een bloemmotief.

“Dit was mijn eerste set toen ik met Erik trouwde. De set van onze huwelijksweek. Die hebben we hier thuis doorgebracht. Het pension was in aanbouw, bijna klaar, maar die week hebben we tegen Simon gezegd, dat ze ons niet mochten storen. We hadden het geweldig samen! Alleen Erik en ik…” Ze glimlachte bij de herinnering. “En ik had een paar weken van te voren dit setje gekocht, om iets extra’s te doen voor onze eerste week.”

Annerieke keek haar dochters aan: “In kamer 2 komen twee vrouwen. Ik weet hun namen, maar verder niets. In theorie zouden het zussen of vriendinnen kunnen zijn, maar omdat je dit zo specifiek ervaren heb, vermoed ik dat er meer aan de hand is, dat ze een stel zijn dat zo’n zielsconnectie met elkaar hebben. Tja, het zou me niet verbazen als er zoiets aan de hand is… Willen jullie dat beddengoed even wisselen?”

Margreet en Lisa knikten gretig. Lisa nam het setje van Annerieke over en vroeg: “En die bloemen? We hebben nog van die glazen vazen over, in de werkkast, zullen we boeketjes vanuit de tuin samenstellen?”

Margreet knikte: “Goed plan Lisa, en waar zouden we van die kunststof bloemblaadjes kunnen vinden?”

“Ik bel Elly wel even op, misschien heeft ze zoiets in de kringloopwinkel gezien, je weet maar nooit!” opperde Annerieke.

Uit het telefoongesprek begrepen Margreet en Lisa al, dat Elly zelf nog een doosje van die blaadjes had, en dat ze die meteen even langs zou brengen. Ze keken elkaar stralend aan: “Wat zal dat een verrassing voor die vrouwen zijn!”

“Annerieke,” begon Lisa, “ik heb gezien dat die winterseringen al bloeien. Ze begonnen al een beetje toen we ze kochten, en ze zijn in één dag een stuk verder open gegaan.”

Annerieke glimlachte, begreep waar ze heen wilde: “Knip maar af wat je nodig hebt en vul maar aan met andere bloemen. Maak er wat moois van! Ik geniet van jullie actie, en ben razend benieuwd naar de gezichten van die vrouwen!”

.

Margreet en Lisa gingen aan het werk. Ze verwisselden het beddengoed en werden blij verrast door Elly, die op eigen initiatief naar boven kwam om de doos met bloemblaadjes te brengen. “Zo leuk, ik was hier jaren niet meer geweest, maar wist de achteringang nog, en door de contacten met jullie en de hernieuwde vriendschap met Annerieke, voelde ik me vrij genoeg om daar naar binnen te gaan en jullie hier boven op te zoeken!” Natuurlijk vroeg Elly zich af wat er aan de hand was, of er een bruidspaar kwam of zo.

“Geen idee,” antwoordde Lisa, “ik kreeg vanmorgen zo’n sterk gevoel dat er iets speciaals moest komen…” Ze vertelde hoe het gegaan was. “We gaan dus op ons gevoel af, hopelijk doen we daar goed aan!”

“Bijzonder,” vond Elly, “ik hoor later graag van jullie hoe het afgelopen is. Ik ga weer naar huis, tot later!”

“Bedankt voor ’t brengen!”

“Joehoe!” riep Elly vanaf de trap. “Graag gedaan hoor!”

Margreet en Lisa verdeelden de bloemblaadjes over het bed, een paar op de nachtkastjes en op het planchet boven de wastafel. Daarna vertrokken ze met een snoeischaar en een mand naar de tuin. Ze knipten van de winterseringen alle bloeiende takken af en zochten daar andere bloemen bij die de frisse maand november nog steeds overleefd hadden. Ze namen ze mee naar de badkamer, en vulden de vazen die ze nog in de werkkast hadden met leuke gemengde boeketjes. Het was een vrolijk werk, en het maakte hen blij omdat ze er ergens van overtuigd waren dat ze de beide vrouwen hier veel plezier mee zouden doen.

“Stel je voor,” zei Lisa, “dat ze echt een stel zijn… dan zullen ze het waarschijnlijk niet makkelijk gehad hebben. Twee vrouwen die een relatie hebben… dat wordt nog lang niet door iedereen geaccepteerd.”

“Nee…” dacht Margreet, “en ik moet zeggen dat ik ze er niet om zou veroordelen, maar dat ik het aan de andere kant best een vreemde gedachte vind. Ik kan er met mijn pet nog niet helemaal bij dat twee vrouwen met elkaar of twee mannen met elkaar een relatie aan gaan. Het lijkt me dat het ergens niet compleet voelt, vooral op lichamelijk gebied.”

“Dat vind ik ook lastig,” antwoordde Lisa, “maar als ik denk aan de connectie die jij met Huib en ik met Sjaak heb… je zult maar een seksegenoot tegen komen en daarmee zo’n zelfde connectie hebben… Kan toch? Denk ik…”

Margreet knikte: “Ja, dat geloof ik ook wel. Het voelt goed, maar toch apart. Als ze echt zo’n stel blijken te zijn, dan ben ik benieuwd, wat dat met me gaat doen, hoe ik het ga ervaren!”

Ze keken rond in de kamer. “Mis jij nog iets?” vroeg Margreet, terwijl ze Lisa aankeek.

Lisa schudde haar hoofd, ze voelde dat het prachtig geworden was.

Maar toen ineens, toen zag ze toch nog iets voor zich. “Ik weet niet hoe we kunnen doen, maar wat zou het gaaf zijn als we er een soort hemelbed van zouden kunnen maken. Niet een echte, we kunnen niet even een paar poten… of zou Huib dat kunnen maken, iets eenvoudigs? Kijk, hier aan weerszijden van het hoofdeinde een smalle plank naar bijna het plafond, een plankje daar tussen en dan nog een plankje daar vandaan tot midden boven het bed. Zie je voor je wat ik bedoel? En dan een mooie vitrage bij de kringloop opzoeken, die heb ik daar wel gezien, en er overheen draperen… Zouden we dat voor elkaar kunnen krijgen?”

Margreet lachte: “Het zou te gek zijn! Ik ga Huib halen, ga je mee?”

“Ja, overleg jij maar met Huib, dan ga ik even naar Annerieke, vragen of zij misschien nog zo’n soort vitrage heeft, dat zou weer schelen.”

Genietend van hun plan liepen ze snel naar buiten en renden naar Huib en Annerieke. Ze deelden ieder hun vraag met hen en kwamen elkaar onderweg naar het pension weer tegen. Margreet samen met Huib, die de maten wel even wilde opnemen, wetend dat hij voldoende materiaal in de schuur had. En Lisa met een dikke stapel vitrage met bloemmotief. “Die had Annerieke ook gekocht voor hun eerste week. Ze had ze met touwtjes aan allerlei plekken vast gemaakt, zodat het net een hemelbed was geweest. Je had haar moeten zien toen ik het vroeg, ze was er zo blij mee! Ze herinnerde zich nog goed hoe verrast Erik toen was geweest. Ik zou er wel bij willen zijn als die twee vrouwen arriveren…”

“Misschien hebben we onverwacht wat werk op de etage te doen… ik denk dat we wel wat ramen kunnen zemen, dat kan maar zo nodig zijn,” gniffelde Margreet.

“Doen we! Ik ben voor!” lachte Lisa.

Huib grinnikte: “Geweldig stel zijn jullie, de ondeugd straalt eraf!”

.

Een half uur later had Huib in de schuur plankjes op maat gemaakt en het uiteinde van het plankje dat boven het bed zou komen rond afgezaagd en afgevijld. Omdat hij niet in de muur wilde boren, had hij de staanders op stevige blokken gezet, zodat de stellage niet zou omvallen. In kamer 2 zette hij de opstelling in elkaar. Margreet en Lisa hielpen hem erbij door planken vast te houden. Als extra beveiliging knoopten ze de beide staanders aan het bed vast met een stevig, dun touw. En tot slot drapeerden ze samen de prachtige vitrage er overheen. Margreet had tussen haar garens een iets dikker breigaren gevonden van de kleur van het dekbedovertrek. Met de hand haakte ze er twee koordjes van, waarmee ze de vitrages aan de zijkanten, naast de kussens, losjes vast knoopte.

Ze bekeken het resultaat van een afstandje. Lisa en Margreet namen er zelfs foto’s van. Ze waren het er samen over eens dat het er ondanks dat het provisorisch in elkaar gezet was, geweldig uit zag!

.

Ze hoorden iemand naar boven komen. Lisa keek om de hoek: “Ha, Annerieke, kom je ook even kijken?”

“Ja, het is bijna tijd om te lunchen, dus ik dacht dat ik meteen wel even… Oohhhh wat mooi! Huib, heb jij die stellage zo even gemaakt? Wat heb je toch gouden handen, jongen, echt geweldig! Het geheel is een plaatje, absoluut! Ik word steeds nieuwsgieriger naar de reacties van die beide dames.”

Ook Sjaak kwam naar boven: “Ik hoorde jullie stemmen boven, is hier wat te beleven? Grote griezels, wat is hier gebeurd? Is dit een bruidssuite? Komt er een bruidspaar?”

“We weten het niet,” zei Annerieke, “ik weet alleen dat hier twee vrouwen komen. Lisa, leg jij het maar uit!”

Lisa vertelde over de indrukken die ze had gekregen, de heldere plaatjes, en hoe ze in actie waren gekomen en dit samen voor elkaar hadden gekregen. Sjaak trok haar tegen zich aan: “Wat ben ik toch een bofkont met zo’n geweldige vrouw! En ja, jullie zijn ook geweldig hoor, maar Lisa is de beste, sorry, het is niet anders!”

Lachend gingen ze naar beneden om samen te lunchen.

.

Vanaf 3 uur konden de nieuwe gasten arriveren. Margreet en Lisa hadden om kwart voor 3 met elkaar en met Annerieke afgesproken in de keuken. Ze hadden geen idee hoe lang het zou duren voordat de beide vrouwen zouden komen. Daarom hadden ze in overleg met Annerieke besloten een keukenschort om te doen en haar vast te helpen met het voorbereiden van het avondeten. Als de beide vrouwen zouden arriveren, zouden Margreet en Lisa met hun schorten voor naar boven gaan om ramen te zemen.

Ze waren nog maar net bezig, toen er aangebeld werd. Annerieke, ging naar de voordeur. Ze verwelkomden de eerste twee gasten, de beide vrouwen, Rosanne en Angelique. Het waren jonge vrouwen, ongeveer van de leeftijd van Margreet en Lisa. Annerieke nodigde hen uit om binnen te komen en leidde hen beneden rond zoals ze gewend was, ondertussen wat praktische dingen met hen delend.

“Alles staat trouwens ook op een kaartje dat naast de wastafel in jullie kamer hangt hoor, maar ik vind het prettig om het ook te vertellen,” glimlachte ze naar de vrouwen.

Rosanne reageerde: “Dat is ook prettig, een beetje contact over algemene dingen om mee te beginnen. Ik vind het er hier trouwens gezellig uit zien. Je zou verwachten dat het statisch zou zijn, met die eettafeltjes, maar jullie hebben er echt iets van gemaakt!”

“Dank je wel, dat is voor een deel het werk van Margreet. Zij werkt hier in de huishouding en woont achter op het veld bij mijn zoon Huib. Jullie zullen hen de komende week vast ontmoeten. Verder hebben we Sjaak en Lisa hier, ook een stelletje. Sjaak is onze tuinman, Lisa is hier bijna net zo lang als Margreet, officieel niet als collega, maar ze helpt Margreet wel regelmatig met haar werk. Die twee zijn goeie vriendinnen geworden. Ze zijn echt een aanwinst voor onze pensionfamilie!”

“Goh, wat leuk dat je dat zo noemt,” zei Angelique verrast.

“Ja, wij doen niet bloedbanden, die zeggen niets over wie we naar elkaar zijn, toch?”

Rosanne en Angelique keken elkaar even nadenkend aan en schoten toen in de lach. “Zo heb ik het nog nooit bekeken, maar ik vind het een goeie, die houden we erin! Weg met die standaard regeltjes!”

“Hahaha, als Huib je zo zou horen zou hij jullie vrouwen naar zijn hart vinden! Hij heeft een hekel aan standaard regeltjes. Wij allemaal trouwens wel. We leven liever vanuit ons binnenste, en ook dat zullen jullie snel genoeg merken!”

“Hmm je maakt me nieuwsgierig,” reageerde Angelique, “waar we dat aan gaan merken!”

Annerieke glimlachte: “Zullen we nog even naar boven gaan? De gastenkamers zijn allemaal op de eerste etage. Deze week zijn ze allemaal bezet.”

Al pratend liep Annerieke de trap op. De beide vrouwen pakten hun koffer en gingen achter haar aan. Boven zagen ze twee jonge vrouwen bezig met ramen wassen. Ze groetten hen.

“Jullie zijn zeker Margreet en Lisa?” vroeg Rosanne, “Annerieke vertelde dat Margreet hier helpt in de huishouding en Lisa regelmatig meewerkt. Wie is wie?”

Ze kwamen van hun opstapkrukken af, droogden hun handen af en gaven de beide vrouwen een hand, terwijl ze zich voorstelden.

Vervolgens bracht Annerieke hen bij kamer 2, opende de deur en… beide vrouwen slaakten “oooh’s en aaah’s” en keken stomverbaasd rond. Toen ze elkaar en vervolgens hun gastvrouw aankeken, stonden de tranen in hun ogen.

“Hoe wisten jullie…?” begon Rosanne, maar kon niet meer verder praten doordat ze begon te snikken.

Angelique sloeg haar arm om haar heen, slikte een paar keer en maakte de vraag af: “Hoe wisten jullie dat wij net getrouwd zijn? Gisteren, gisteren zijn we getrouwd. Wie heeft jullie dat verteld?”

Annerieke, met de tranen in haar ogen van ontroering, antwoordde: “Niemand, ik wist niets over jullie, behalve jullie namen, maar Lisa en Margreet gingen vanmorgen de gastenkamers klaar maken voor de nieuwe gasten, en toen kreeg Lisa indrukken, plaatjes, voor deze kamer. Kom eens binnen meiden, en vertel zelf maar Lisa.”

Margreet en Lisa, lichtelijk geschokt door de reactie van hun nieuwe gasten, waren op de overloop gebleven, maar kwamen nu in de deuropening. Lisa vertelde wat ze die ochtend ervaren had, en hoe ze samen met Annerieke en Huib hun kamer versierd hadden. “Het is maar provisorisch, maar we vonden het heel leuk om te doen!” besloot ze.

“Provisorisch?” Rosanne had haar tranen weggeveegd en kon weer praten. “Een bruidssuite zal er in een vijfsterrenhotel anders uit zien, maar in wat jullie gemaakt hebben hier, voel ik zoveel liefde! En jullie kenden ons niet eens, jullie wisten niet… wij…”

Weer schoot ze zo vol dat praten niet meer lukte, en nam haar partner het van haar over: “Toen wij een relatie kregen, werden we allebei uit onze families verstoten. We werden veracht om het feit dat we een relatie kregen met een seksegenoot. Onze families vonden het walgelijk. Veel van onze vrienden hadden daar ook last van, we hebben maar twee echte vriendinnen overgehouden. Zij waren de enige gasten, onze getuigen, op onze bruiloft gisteren. Dus ik dacht net even, dat zij misschien iets doorgegeven hadden aan jullie, al leek me dat haast onmogelijk, want we hebben wel verteld dat we naar deze plaats zouden gaan, maar hebben niet de naam van het pension genoemd. Het leek gewoon niet belangrijk… en nu… Door alles wat we hebben meegemaakt, komt er nu een lastige vraag boven: als jullie geweten hadden dat wij een echtpaar waren, zouden jullie dit dan ook gedaan hebben?”

Margreet stapte naar voren: “Rosanne, Angelique, ik heb geen ervaring met stelletjes van dezelfde sekse. Ik weet wel dat er veel gedoe over is, maar ik weet er verder niets van. Lisa en ik hebben er vanmorgen even over gepraat, omdat Annerieke verteld had dat hier twee vrouwen zouden komen. Jullie zouden zussen kunnen zijn, of ‘gewoon’ vriendinnen,” waarbij ze met haar vingers aanhalingstekens plaatste bij het woord ‘gewoon’, “maar omdat Lisa zo’n specifiek bruidssuite-achtig plaatje kreeg, gingen we er al meer van uit dat jullie een bruidspaar zouden zijn. Ik zei tegen Lisa dat ik me er niet veel bij voor kon stellen, een relatie met een andere vrouw, maar dat ik jullie er absoluut niet om zou veroordelen. Lisa opperde iets moois, ze vergeleek het met hoe onze eigen relaties met onze mannen waren ontstaan, met een diepe connectie, een klik tussen onze zielen. Ze dacht, dat als twee vrouwen hetzelfde zouden ervaren, de sekse er niet meer toe zou doen. Zoiets zei je toch Lisa?”

Lisa knikte: “Ik weet niet meer precies hoe ik het zei, maar de intentie klopt in elk geval. Eigenlijk hoop ik dankzij jullie een beetje meer idee er over te krijgen.”

“Dat vind ik een geweldig uitgangspunt van jullie, dank je wel, dat doet me heel goed!”

Angelique bevestigde wat Rosanne zei: “Daar moeten we beslist wat mee doen, een keer samen met jullie afspreken of zo, als jullie dat willen, misschien met z’n allen?”

Annerieke knikte haar toe: “Ik ben voor! Wat mij betreft… ik nodig jullie allemaal een keer uit bij mij thuis, verderop op het terrein.” Ze wees in de richting waar haar huis was.

“Jullie menen het echt he?” Rosanne was er behoorlijk ondersteboven van. “Moet je voorstellen Angelique, onze eigen familie behandelde ons als vuil, en deze totaal onbekende mensen sluiten ons in hun armen!”

Margreet deed haar armen wijd: “Mag ik dat even letterlijk doen?”

Ze omarmde Rosanne en vervolgde: “Ik heb net twee dagen geleden zelf het contact met mijn ouders verbroken, en ook al heb ik dat zelf gedaan, ik kan wel voelen wat zoiets met jullie gedaan moet hebben.”

Ze omarmde ook Angelique, terwijl Rosanne zelf naar Lisa en vervolgens naar Annerieke ging.

Omdat de voordeurbel zich weer liet horen, ging Annerieke naar beneden om de volgende gasten te ontmoeten.

Lisa en Margreet besloten hun werk even af te maken. “Ik zal eerlijk met jullie zijn,” lachte Margreet, “we hadden een bijzondere reden om de ramen van de badkamer te gaan zemen. We wilden jullie reactie graag zien, vandaar… die ramen waren totaal niet vies hahaha!”

Angelique en Rosanne schoten hartelijk in de lach.

“Strak plan van jullie,” zei Angelique, en toen Margreet en Lisa naar de badkamer liepen, tegen Rosanne: “Zullen wij onze koffers even gaan uitpakken? Ik heb zin om me hier echt te installeren en niet vanuit de koffers te gaan leven!”

Naar hoofdstuk 114. De andere gasten arriveren

Of naar de Inhoudsopgave