De volgende morgen nam Lisa eerst contact op met de makelaar die het pand dat ze voor Huib in gedachten had, te koop had staan. Ze legde de situatie kort uit en vroeg hem of hij het een poosje voor haar kon vasthouden. Hij was niet bereid het voor haar vast te houden, maar beloofde haar wel dat hij haar direct zou bellen als iemand anders een bod deed. Lisa begreep het, het kon per slot van rekening ook wel maanden duren voordat zij het geld bij elkaar had, ze had er geen idee van hoe snel alles zou verlopen.

Direct na de koffie vertrokken Sjaak en Lisa met de pick-up naar het huis van Henk. Ze kwamen er aan de vroege kant aan, maar hoefden niet lang te wachten op de agenten. Ze openden de deur voor hen en liepen met hen mee naar binnen. De plaats waar ze Henk hadden gevonden was met linten afgezet. Het gaf Lisa een ongemakkelijk gevoel, maar ze liep dapper door. “Ik denk dat ik maar boven begin,” zei ze tegen Sjaak. Sjaak liep met een doos achter haar aan, zodat ze alles wat ze mee wilde nemen daar meteen in kon doen. Ze liep rechtstreeks naar de kast waarvan ze wist dat daar de seksspeeltjes lagen. Ze keek er een seconde naar en gooide ze toen achteloos in de doos. “Opgeruimd staat netjes! Ik kijk alle kasten even langs, omdat ik niet weet wat hij nog meer heeft wat absoluut ongeschikt is voor een veiling.”

Sjaak bedacht, dat het slim zou zijn om zijn computer ook mee te nemen. “Hij heeft alleen een laptop,” reageerde Lisa. Ze wist waar die was, deponeerde hem in de doos. Ze zocht de lades door om te controleren of daar nog USB-sticks en dergelijke lagen. Ze vond er tientallen. Terwijl ze ermee in haar handen stond, vroeg ze zich af of hij daar alle filmpjes die hij van haar had gemaakt, ook op stonden. Ze besloot ze in elk geval mee te nemen. Ze vond geen fotocamera of filmcamera. Ze vermoedde dat hij haar alleen met zijn mobiel gefilmd had. Waar zou dat ding zijn? Ze zocht alle lades en kasten af, maar kon die mobiel niet vinden. Toen ze er naar vroeg bij de agenten, begonnen zij allebei te blozen: “Sorry mevrouw, hij had zijn mobiel in zijn broekzak, dus die heeft de politie meegenomen.”

Door hun blozende gezichten wist ze dat ze de inhoud gezien hadden. Lisa schaamde zich nu nog harder dan de agenten. “Wat hebben jullie met zijn foto’s en filmpjes gedaan?”

De ene agent was eerlijk en dapper genoeg om toe te geven dat ze die bekeken hadden, en dat ze genoten hadden.

Lisa voelde een intense woede opkomen en gaf hen stevig van repliek: “Weet je wel dat ik door die man gedwongen werd om deze dingen te doen? Weet je misschien ook hoe dat heet? Lichamelijke mishandeling, want reken maar dat het pijnlijk was! En seksueel misbruik! Ik heb hier nooit, maar dan ook nooit toestemming voor gegeven! Hij heeft me er toe gedwongen, eerst alleen met zichzelf, maar later met allerlei gasten die hij er flink voor liet betalen. Gedwongen tot prostitutie! En jullie gaan je aan zulke foto’s en filmpjes zitten vergapen? Ik zou jullie het liefst een gigantisch klap midden in je rotkop willen geven! En nee, het spijt me geen donder dat ik zulke woorden gebruik! Jullie zijn indirect schuldig aan het misbruik, de mishandeling die mij is aangedaan! Nou, hoe voelt dat?”

Ze waren nog roder geworden en keken haar met grote ogen aan. Het duurde even voordat één van hen reageerde: “Wij hebben er werkelijk geen idee van gehad, dat u het niet vrijwillig deed. Dat moet inderdaad afschuwelijk geweest zijn! Ik zal proberen te achterhalen waar die mobiel gebleven is en te zorgen dat het beeldmateriaal in veiligheid komt. Of wilt u iets anders?”

“Het liefst wil ik die mobiel zelf hebben, voordat de één of andere idioot dat materiaal gaat doorsturen naar zijn eigen mobiel. Als dat al niet gebeurd is…”

“Ik zal onze collega’s uw verhaal vertellen, in de hoop dat ze zo begripvol zullen zijn om het materiaal van hun eigen mobiel te verwijderen. Want ja, sommige collega’s hebben het inderdaad al doorgestuurd naar hun eigen mail. En nu ik weet… weet hoe de vork in de steel zat, kan ik dat alleen maar betreuren. Het spijt me echt heel erg dat dit gebeurd is, het had nooit mogen gebeuren. En het spijt me nog meer wat u hier is overkomen. U moet door een hel gegaan zijn.”

Lisa knikte: “Dat was het zeker ja…”

Sjaak had tot nu toe alleen geluisterd. Hij kwam er nu tussen, met gebalde vuisten: “Ik zou willen dat u ons straks naar het politiebureau brengt, zodat Lisa zelf uw collega’s tot de orde kan roepen. En de mobiel kan meenemen.”

De meest spraakzame agent knikte: “Dat kan ik begrijpen, maar niet alle collega’s hebben dienst, dus het zal u niet veel helpen. Ik kan wel een bericht opstellen met uw verhaal erin en de eis om alle foto- en filmmateriaal te vernietigen en ervoor te zorgen dat alle collega’s dat bericht krijgen. En ik ben eventueel bereid om ze stuk voor stuk na te vragen of ze ook gevolg gegeven hebben aan die eis, en u daarna op de hoogte te brengen van de reacties. Kunt u daar wat mee?”

“Ja, eigenlijk nog beter,” zei Lisa, “dan hoef ik mezelf daar niet ten toon te stellen. Snap je Sjaak? Om hier met deze beide agenten doorheen te moeten gaan, is voor mij al erg genoeg…”

Zowel Sjaak als de agenten hadden daar begrip voor.

“Doet u het dan alstublieft zoals u net voorstelde. En ja, ik hoor graag nog van u, hoe uw collega’s hebben gereageerd.”

De agent, opgelucht over hoe ze ermee om ging, knikte: “Ik beloof u dat ik alles zal doen wat ik kan om het voor u te regelen!”

“Fijn! Dan wil ik alleen de verdieping hier beneden nog even doorzoeken.”

Lisa kon er snel doorheen, ze vond er nauwelijks iets van zichzelf, en wat ze als haar eigendommen beschouwde, wilde ze niet meenemen. Ze had er gewoon geen behoefte aan, dit hoorde allemaal bij die duistere tijd…

“We zijn klaar,” zei ze tegen de agenten, “bedankt voor uw hulp en begrip. Ga je mee Sjaak?”

Sjaak knikte naar haar, naar de agenten en liep met de doos achter Lisa aan. In de laadruimte van de pick-up deed hij de doos dicht en bond hem vast. Eenmaal in de cabine staarde hij met een verwrongen gezicht voor zich uit, zijn handen om het stuur geklemd.

“Sjaak,” vroeg Lisa terwijl ze haar hand op zijn hand legde, “gaat het wel?”

“Nee, eigenlijk niet. Ik kan straks wel rijden hoor, maar ik ben zo allemachtig boos om alles wat er in dat huis met jou is gebeurd, en om de achteloosheid van dat politiecorps hier. Verdorie nog aan toe, stelletje geile kerels! Ze zijn geen haar beter dan Henk! Ja, ik weet wel dat ze dachten dat jij het vrijwillig had gedaan, maar dan nog. Welke idiote vent gaat zich nou zitten verlekkeren aan de seks van een onbekende vrouw?”

“Ja, dat kan ik ook niet begrijpen… ze zijn op de één of andere manier niet gezond in hun eigen seksuele leven, zoiets… en dan de groepsdruk, dat zal vast ook meegespeeld hebben. Moet je je voorstellen dat je met zo’n agent getrouwd bent. Dan denk je dat je een man hebt die alleen met jou… en die dan ondertussen zulke filmpjes en foto’s gaat verzamelen… Sowieso begrijp ik mannen die zich hiermee bezig houden niet. Die mannen in hun dure pakken, die bij mij kwamen voor hun plezier. Rijke mannen, vooraanstaande mannen. Ik kende niemand van hen, maar hun kleding en hun spraak getuigden ervan dat ze hooggeplaatste mensen waren. Eigenlijk zouden ze erom vervolgd moeten worden, maar hoe zou ik dat moeten doen? Ik weet niet wie het waren, en ik heb hen zelf verleid, dat moest ik, dat had Henk me geleerd. Mijn jurken, mijn houding, mijn lingerie, alle maniertjes om hen het gevoel te geven dat het plezier helemaal mijnerzijds was. Ach laat ook maar, laten we eerst maar afwachten wat die agent nog voor bericht geeft over een poosje. Dan zien we wel weer.”

Sjaak knikte, gaf haar een kus op haar hand die nog steeds op zijn hand lag en startte de motor. Ze reden in uiterlijke rust naar huis, waar Lisa de doos met spullen naar de container bracht. De martelwerktuigen die Henk bij haar had gebruikt, deed ze in een vuilniszak, knoopte die goed dicht en gooide hem in de container. Alle USB-sticks wilde ze eigenlijk ook weg gooien, maar ze besloot in overleg met Sjaak die nog even te bewaren. Als het ooit nog tot een rechtszaak zou komen tegen die mannen die haar als prostituee gebruikt hadden, dan had ze vrijwel zeker bewijs genoeg. Ze deed ze in een plastic zakje, knoopte dat dicht en plakte er een etiket op met de woorden ‘USB Henk’. Ten diepste hoopte ze dat ze dat zakje nooit open zou hoeven te maken.

.

Sjaak was ondertussen volledig van slag. Het liefst wilde hij schreeuwen, maar niet waar Lisa bij was. Hij besloot zijn toevlucht te zoeken tot de piano. Hij speelde even in en liet zich toen leiden door wat hij voelde. De melodie werd gekenmerkt door woede en uithalen van frustratie. Het was één grote schreeuw.

Lisa ging achter hem op het bed zitten en luisterde. Ze wist diep van binnen dat wat hij voelde niet tegen haar gericht was, maar om wat haar was aangedaan, en ze dronk de muziek in als een balsem die pijn deed, maar wel herstel bracht. Zijn pijn om haar, zijn woede om haar, zijn frustratie… kwamen voort uit zijn liefde voor haar.

Naar hoofdstuk 127. Het branden van je ziel

Of naar de Inhoudsopgave