Toen Margreet de was stond op te hangen, kwamen Martin en Emma nog even langs om haar te groeten en te bedanken. Margreet liep met hen mee naar hun auto, en zwaaide hen samen met Annerieke uit.

“De eerste keer dat ik iemand uitzwaai, en ik vind het niet leuk. Ik hoop echt dat ze nog een keer terug komen. Heb jij hier geen moeite mee?” vroeg Margreet.

“Soms wel een beetje, ik vind het nu ook niet fijn, het zijn zulke lieve mensen! Over een week gaan Anton en Joke weer naar huis. Ze zijn hier dan drie weken geweest, en ze zijn al zo vaak hier geweest, ze zijn zulke geweldige vrienden van ons geworden. Ik denk dat ik dat wel lastig zal vinden, om hen uit te zwaaien. Maar aan de andere kant weet ik dat zij terug zullen komen. En het zou me niet verbazen als Martin en Emma over een paar maanden weer voor ons neus staan. Zullen we hun bed even verschonen en de kamer in orde maken voor de volgende gasten?”

“Ja, goed idee, dan kan de wasmachine weer aan ’t werk.”

Toen ze even later samen aan de koffie zaten, vroeg Margreet zich af waar Huib bleef. Hij kwam eigenlijk altijd naar de keuken voor koffie…

Annerieke wist het ook niet. “Hij moest even weg, naar een dorp verderop, ik weet ook niet waarvoor, hij had nogal haast. Maar eigenlijk had ik hem al wel terug verwacht. Misschien is hij even opgehouden, hij zal zo wel…”

“Ik ben er al, niet ongerust maken dames!” Huib kwam vrolijk binnen.

“Doen we ook niet, jij loopt niet in zeven sloten tegelijk!”

“Nee, tenzij ik een zevenpoot wordt, misschien dat het dan lukt. Lekker, een bak koffie, heb ik echt even zin in! En ik heb wat lekkers meegebracht, speciaal voor mijn geliefde vrouwen, en voor Sjaak, die ga ik zo wel even halen, en voor mezelf natuurlijk!”

Huib zette een doosje van de bakker op tafel. “Sorry mam, ik weet dat dit niet kan tippen aan jouw gebak, maar ik had er gewoon zin in om een traktatie mee te nemen.”

Annerieke keek hem met een scheef hoofd en samengeknepen ogen vragend aan: “Heb je wat te vieren of zo?”

Huib keek even guitig naar Margreet en toen weer naar zijn moeder: “Zo zou je het wel kunnen noemen. Zullen we het maar verklappen Margreet?”

“Niks verklappen, het is geen geheim, vertel het maar gewoon!” lachte Margreet.

“Nou, het zit zo, een paar dagen geleden heb ik het in mijn smoorverliefde hoofd gehaald om de allerliefste jongedame op deze planeet te vertellen dat ik er naar verlangde dat ze mijn vrouw zou worden. Dat was een beetje te veel van het goede voor dat moment, maar…” om het spannend te maken maakte hij met zijn vingers een tromgeroffel op de tafel… “vanmorgen heeft ze me de kop helemaal gek gemaakt door te vertellen dat ze vanmiddag, nadat ze jouw haren geknipt heeft, naar mijn huis wil verhuizen en dat ze mijn vrouw wil worden! Het loopt allemaal wat anders dan ik dacht dat het hoorde, maar zoals jullie weten houd ik niet van regels en standaard zooi, dus ik ben super blij dat mijn lieverd daar ook niet van blijkt te houden en gewoon haar hart volgt, zelfs haar hersenpan het zwijgen opgelegd heeft… in elk geval voor dat moment… Lang verhaal kort: vanmiddag verhuizen, en voor nu… gebak en… een ring voor jou, Margreet!”

Margreet, best wel beduusd van zijn toespraak, keek hem nu verrast aan: “Een ring? Ben je voor een ring naar het dorp gegaan?”
“Yep, en voor gebak, niet te vergeten.”
Hij haalde een doosje van de winkel die ze gisteren op internet hadden ontdekt, tevoorschijn en opende het voor Margreet. Ze sloeg haar handen voor haar mond: “Oohhhh, dat is zo’n jade-steentje, zo’n steentje dat we gisteren op internet zagen… wat mooi, een zilveren ring met een jade-steentje, o Huib, wat is-ie mooi!”

Huib lachte blij om haar reactie, pakte de ring uit het doosje en schoof hem om haar vinger. “Dat is gaaf, hij past perfect! Ik heb hem op gevoel gekozen, de maat ook, en dat is goed gegaan. De verkoopster zei wel dat ze hem als het nodig was op maat kon maken, maar dat is niet eens nodig. En als je liever een zelfde steentje in een gouden ring hebt, dan…”

“Nee, nee, zeker niet! Ik vind dit zo mooi, zo fijntjes. En dat steentje ligt er niet bovenop, maar er in, dat is bij het bedden verschonen wel zo handig, dan maak ik het steentje ook niet kapot.”

Huib grinnikte: “Je bent al net zo praktisch als die verkoopster. Zij had het ook al over bedden verschonen, haar eigen ring was daarmee kapot gegaan. Daarom is ze begonnen bij de meeste ringen de steentjes er dieper in te leggen.”
“Maakt ze de sieraden die ze verkoopt dan zelf? Wat gaaf!”

“Ja, dat doet ze zelf, ze hield er als kind al van en ze is er goed in. Ze is ook zo iemand die van binnen voelt wat ze wil maken, dat vertelde ze. En daardoor heb ik het gewaagd om even met haar te praten over jouw idee om zelf zakelijk te beginnen, om mijn houtwerk te gaan verkopen. Ik heb haar foto’s van wat ik de laatste jaren gemaakt heb, laten zien. Ze voelde dat het bij mij ook van binnenuit kwam. Bijzonder he, nooit praat je met een vreemde over zulke dingen, en nu, zomaar ineens. Ze raadde me ook aan om wegen te zoeken voor verkoop. Ik zou een ruimte moeten hebben om spullen die klaar zijn, neer te zetten. Nou ja, dat zien we nog wel. Als jullie een idee krijgen, hoor ik het graag!”

Hij bracht Margreets hand naar zijn mond en gaf er een kus op. “Mijn vrouw, in mijn hart ben je dat al! Ongelofelijk, je maakt me zo blij!”

Margreet stond op en omhelsde hem. “Ik ben ook zo blij, met jou, met ons, en met de ring, het is te veel om te bevatten,” fluisterde ze in zijn oor.

Annerieke bleef even naar hen kijken, ontroerd, en liep toen naar hen toe en sloeg haar armen om hen beide heen: “En nou is het mijn beurt jongelui, dit is zo mooi, ik ben zo blij voor jullie, en met jullie! Ik wens jullie veel geluk samen, en ik dank jullie dat ik hier getuige van mag zijn. En nou ga ik gebaksschoteltjes pakken, tijd om te vieren!”

“Dan zoek ik Sjaak even op, het wordt tijd dat die gast er ook een gewoonte van gaat maken om hier te komen koffie drinken en te eten.”

“Dat wil hij niet, hij vindt zichzelf daar te vies voor door zijn gewroet in de aarde. Maar ik vind dat je groot gelijk hebt. Hij moet maar een paar klompen of sloffen in het washok zetten, dan kan hij daar zo in overstappen, en hij kan daar ook zijn handen wassen, dus ik zie geen probleem!”

Margreet knikte: “Vind ik ook, hij hoort er bij!”

Huib liep met grote stappen de keuken uit, via het washok de tuin in. Even later kwam hij met Sjaak terug, die hij met de woorden van Annerieke en Margreet overgehaald had om voortaan bij hen koffie te drinken en te eten. Hij wilde zijn overall zelfs uit trekken, maar Huib vond dat nergens voor nodig. “Kom op Sjaak, je koffie wordt koud en je gebak wordt oud!”

“Gebak? Hebben we wat te vieren?” vroeg hij terwijl hij de keuken in ging.

Margreet stond op en liet hem haar ring zien: “Nou en of, Huib en ik gaan samen verder! Vanmiddag ga ik al naar zijn huis verhuizen.”

Sjaak keek van de één naar de ander, toen weer naar de ring aan Margreets uitgestoken hand. Hij begon te stralen, pakte haar hand even vast en bekeek de ring eens goed. “Dat is een speciaaltje, echt heel mooi! En wat vind ik dit geweldig voor jullie! Ik wist het wel, dat jullie bij elkaar hoorden, maar jullie tempo spant de kroon, dat had ik niet verwacht! Maar ik geef je geen ongelijk Huib, zo’n fantastische vrouw moet je zo snel mogelijk binnen halen hahaha!” Ze lachten met hem mee, en Huib bekende: “Om eerlijk te zijn is het nog specialer dan je denkt Sjaak, want Margreet heeft zichzelf binnen gehaald in mijn leven. Ik had haar een paar dagen geleden al verteld…”

“Ja, dat zei je, maar daar was ze nog niet aan toe,” onderbrak Sjaak hem.

“Klopt, maar daar is ze vanmorgen zelf op terug gekomen, en nu gaat alles super snel. Overweldigend, in positieve zin!”

“Bijzonder…” verzuchtte Sjaak, die diep in zijn hart wenste dat hij ook nog eens een vrouw tegen zou komen met wie hij zich zo diep verbonden zou voelen.

Annerieke deelde de gebakjes uit. “Sjaak, kom je voortaan alsjeblieft hier koffie drinken en eten? Je hoort erbij man, bij ons!”

“Ja, ik begreep al zoiets van Huib, en ik vind het fijn om bij jullie te horen, dus ja, ik zal een paar sloffen in het washok zetten, dan kan ik hier zo binnen stappen. Vind je het geen probleem als ik mijn overall aan houd?”

“Welnee joh, behalve als je misschien een keer helemaal onder de modder zit, maar hoe vaak komt dat voor?” vroeg Annerieke.

“Eigenlijk nooit, maar als het zou gebeuren, trek ik hem natuurlijk wel uit, dat begrijp je! Lekker gebak Huib, bijna net zo lekker als van je moeder, maar dat steekt natuurlijk boven alles uit, dat moet ik wel toegeven, anders krijg ik ’s avonds geen taart meer.”

“Brengt ze je ’s avonds altijd een stuk dan?” vroeg Margreet verrast.

“Ja, deze trouwe vriendin komt elke avond als ze naar haar huis gaat even langs met een heerlijke punt van haar taart. Moet je je toch indenken, welk normaal denkend mens eet er elke dag taart? Hahaha, wij dus! We zijn echt bofkonten!”

Lachend aten ze hun gebakje, dronken ze hun koffie en namen voor korte duur afscheid. Nog even aan het werk, dan zou het al weer tijd zijn voor de lunch, die ze voortaan met z’n vieren zouden eten in de pensionskeuken!

Naar hoofdstuk 48. Margreet voelt zich een geboren kapster

Of naar de Inhoudsopgave