Terwijl Annerieke hun eigen schalen op tafel zette, vroeg ze aan Margreet of ze vanmiddag goed geslaagd was. Margreet vertelde enthousiast over alles wat ze gekocht had en vroeg of Annerieke het leuk zou vinden om straks even te komen kijken. “Vooral die schommelstoel en dat nachtkastje, die moet je echt even zien. Als je tijd en zin hebt natuurlijk…” voegde ze er twijfelend aan toe.

“Reken maar, ik heb er zin in en ik maak er tijd voor! We moeten maar even kijken hoe het lukt, maar ik denk dat we voor de koffie wel even tijd hebben, en anders na de koffie. Eet lekker jongens, laat het niet koud worden!”

Tegen het eind van de maaltijd dacht Margreet ineens aan de boeken. “Annerieke, Huib vertelde dat je heel veel boeken hebt en…” Ze twijfelde even hoe ze het verder moest vragen. “Zou ik een boek van je mogen lenen?”

“Natuurlijk, zoveel als je maar wilt. Houd je van lezen?”

“Ja, ik denk dat handwerken en lezen wel mijn grootste hobby’s zijn,” antwoordde Margreet.

“Ik dacht al dat we het goed met elkaar zouden kunnen vinden,” glimlachte Annerieke. “Ik houd daar ook van, en van rommelen in de tuin. Heb je wel eens wat van Nora Roberts gelezen?”

“Nee, ik had nog nooit van die schrijfster gehoord, totdat Huib er vanmiddag over vertelde.”

“Margreet, ik zeg je, het is de trots van mijn boekenverzameling. Ik heb werkelijk alle boeken van Nora. Ik heb ze, hoe kan het ook anders, via de kringloopwinkel verzameld. Alleen de boeken die nieuw uitkomen, die ze net geschreven heeft, die koop ik meestal nieuw. Ze heeft heel veel romans geschreven, en thrillers, en onder een schuilnaam haar “In Death”-serie, een detective-serie.”

“Laat ik maar met die romans beginnen, ik heb nog niet zoveel zin in nachtmerries!”

“Dan kun je nog maanden vooruit, er zijn genoeg romans. Loop vanavond even met me mee naar mijn huis, als je wilt, dan kun je er een paar uitzoeken.”

“Ja leuk, ik ben benieuwd, jullie maken me nieuwsgierig naar die schrijfster. Als je zoveel boeken van haar hebt, moet het wel de moeite waard zijn!”

“Zeker weten,” zei Huib. “Het heeft alleen één nadeel, als je erin begint, vergeet je de wereld om je heen. Ik weet nog goed, als Annerieke zat te lezen, dan had ze geen idee meer van ons bestaan!”

Annerieke lachte: “Ja, net zoiets als wanneer jij met houtbewerken bezig bent.”

“Mams…”

Margreet zag dat Huibs gezicht van het één op het andere moment betrok. Ze keek onzeker van de één naar de ander.

Annerieke greep zijn hand: “Ik weet het lieverd, het is een lastig onderwerp. Je deed het zo graag, samen met Erik… Ik bedoelde het niet verkeerd, dat weet je toch wel?”

Huib knikte: “Jawel, dat weet ik wel, ik kon er net zo in opgaan als jij in het lezen, daar ging het alleen maar om, maar het deed gewoon even pijn. Ik mis pa gewoon zo, vooral daarmee, met mijn houtbewerking…”

“Ik vind het jammer dat ik hem niet gekend heb,” reageerde Margreet, “maar als ik jullie over hem hoor praten, dan weet ik dat hij een fijne man geweest moet zijn.”

“Dat was hij ook Margreet, hij was een heel fijne man, en een geweldige vader voor Huib. Ik kan het nu nog niet zo goed, maar ik zal je later vast meer over hem vertellen, misschien foto’s laten zien. We zien wel, we moeten het maar even de tijd geven…”

Margreet knikte begrijpend. Als de band zo goed geweest was, dan hadden ze die tijd vast hard nodig.

Na het eten ruimden de vrouwen samen af en gingen naar boven. “Het voelt al zo vertrouwd dat je hier bent, en het is pas je eerste werkdag. Klikt het voor jou ook een beetje?” vroeg Annerieke terwijl ze de trap op gingen, de onhandig grote doos met bollen wol met zich mee slepend.

“Ja, het klikt goed, al merk ik wel dat ik het nog moeilijk vind om te geloven dat dit allemaal echt is. Het is zo anders dan thuis, ik ben die warmte die jullie hebben en geven niet gewend, maar ik geniet er wel van.”

“Onze warmte, dat heb je mooi verwoord… Het klopt, ik ervaar het zelf ook zo. En zoals jij er in staat, herken ik ook. Ik kende die warmte van huis uit ook niet.”

“Hoe oud was je toen jullie trouwden?”
Margreet zag dat Annerieke glimlachte. Ze zag er gewoon even verliefd uit. “Erik en ik kenden elkaar al vanaf de basisschool, we zaten niet bij elkaar in de klas, hij was twee jaar ouder, maar we zagen elkaar op het speelplein en liepen met elkaar naar school en naar huis. Hij was een beetje als een oudere broer voor me…” Ze zweeg even, terugdenkend aan dat mooie, eenvoudige deel van haar kindertijd. “Ik vond het moeilijk dat hij eerder naar de middelbare school ging, voor mij waren dat twee lastige jaren op de basisschool. En toen ik naar dezelfde middelbare school ging, was hij veranderd, logisch natuurlijk, hij begon te puberen. En toch bleek dat hij nog steeds een plekje voor mij in zijn hart had. Toen ik vijftien jaar was, was er een feestavond op school. Toen heeft hij me overrompeld door me te vragen of ik verkering met hem wilde. Dat had ik niet zien aankomen. Weet je, hij voelde echt als een broer, en op zich ook wel als een vriend, maar dat hij zo’n relatie met mij wilde aangaan had ik niet verwacht. En toch sprong mijn hart op, ik twijfelde geen moment: met hem zou ik verder willen, voor de rest van mijn leven!”

Margreet schoot in de lach: “Voor de rest van je leven, wist je dat toen al, toen je vijftien was?”

“Ja, toen al, meteen… Ik begrijp nu dat er altijd een hartsverbinding tussen ons geweest was, we waren soulmates, voor elkaar bestemd. Als je die boeken van Nora Roberts gaat lezen, zal je hetzelfde tegenkomen. Zij schrijft daar heel veel over, hoe mensen die klik ervaren, vergelijken met voorgaande relaties en beseffen dat die leeg geweest waren, dat ze nu iemand gevonden hebben die echt bij hen past. Echt zoiets van: jij en ik en geen andere mogelijkheid is denkbaar. Snap je wat ik bedoel?”
“Ik denk het wel,” antwoordde Margreet aarzelend, “al heb ik het nog niet zo meegemaakt.” Ze vroeg zich af of dat wat ze bij Huib had gemerkt, en hoe ze zich bij hem voelde, of dat zoiets zou kunnen zijn…

Ze stonden inmiddels in haar kamer. Annerieke liep met een verrast kreetje naar de schommelstoel: “Wat een leukerd! Ik zie je hier al zitten met een boek van Nora, of met je breiwerk.” Annerieke ging erin zitten, schommelde. “Net wat ik dacht, dit is een geweldig model, zit goed, schommelt zonder hobbels. Ik zal mijn vriendin van de kringloopwinkel vragen of ze in de gaten wil houden of er nog zo’n soort binnen komt.”

“Er staat er nog één, ik heb hem gezien, alleen het kussen van deze viel me direct op, die vond ik zo leuk! Die andere heeft een vaal kussen.”

“Dat is geen probleem, ik heb nog lapjes stof genoeg, daar zal vast wat bij zitten waarmee ik dat kussen mooi kan maken. Ik zal Huib vragen… ja, vragen, netjes vragen hahaha… of hij hem morgen wil ophalen.”

Ze stond abrupt op, omdat ze ineens bij het bed het nachtkastje ontdekte. “Heb je die daar ook gekocht? Het lijkt wel een kunstwerkje van Huib…”

“Ja, dat vond ik ook al, mooi he, ik kon hem niet laten staan. Dat lijkt een beetje op wat je net over relaties en soulmates vertelde. Bij dit kastje voelde ik zo’n soort klik, dit was ‘m gewoon, en geen andere!”

Annerieke lachte haar blij toe: “Zo gaaf om te horen dat jij zoiets ook kunt voelen. Volgens mij zijn er niet veel mensen die dat kunnen en dat is verdraaid jammer!”

Margreet liet haar ook haar andere aanwinsten zien. Annerieke bewonderde haar glazen waterkoker en vond het slim dat ze breinaalden in zo ongeveer alle maten gekocht had. Zo zou ze nooit verlegen zitten om de juiste naalden!

Huib was ook even naar boven gekomen, klopte op de openstaande deur. “Margreet, heb je al een idee waar je die handdoekstangen wilt hebben? Hier in je kamer of bij de wasbak?”

“Als het bij de wasbak mag, graag, dat lijkt me de meest handige plek.”

Huib zag dat zijn moeder vragend keek en begon Margreet te plagen: “Ja mams, ze wil zichzelf niet te veel was bezorgen, ze wil minstens een maand met één handdoek doen, totdat de hele zolder er muf van stinkt!”

“Niet waar! Je weet best…” begon Margreet, maar toen besefte ze dat hij verre van serieus was. “Laat maar… mannen…” plaagde ze met een gemaakte zucht terug.

“Die krijg je nog een keer terug jongedame! Alsof je alle mannen over één kam kunt scheren, alsof ik niet een heel bijzonder jongeman ben, totaal anders dan al dat mannelijke gespuis in de duistere buitenwereld…”

Margreet trok haar wenkbrauwen op, haar mond iets open alsof ze wilde reageren maar niet wist wat ze moest zeggen op zoveel hoogdravende eigendunk.

“Dat staat je leuk, zo zie je er mooi uit!” grinnikte Huib.

“Jongens, kom op!” lachte Annerieke. “Ik ga naar beneden, voor de koffie zorgen. Zoeken jullie het maar verder uit met die handdoekenstang, ik zie jullie zo beneden.” Ze roffelde de trap af, waarop Huib haar verrast nariep: “Tjonge, ze heeft mij altijd geleerd om zachtjes te doen, moet je haar nu horen! Hahaha!”

Margreet lachte met hem mee, maar draaide zich toen om naar de wasbak.

“Wat denk je van deze plek, deze hoogte ongeveer?” wees ze links naast de wasbak.

“Ik denk er niets van, ik denk ergens anders aan…” zei Huib raadselachtig.

Margreet keek hem verbaasd aan. Wat bedoelde hij? Ze zag dat hij haar aankeek met zijn helder blauwe ogen, zo intens, dat het haar verwarde.

Hij stak zijn hand uit, draaide een krul van haar haren om zijn vinger. “Ik denk aan jou… Het raakt me elke keer als je zo blij lacht, dan opent je mooie gezicht zich, dan zie je er zo vrij uit… Je hebt mooie ogen Margreet.”

Even werden haar ogen groot van verbazing. Daarna won de verlegenheid direct terrein. Ze liet haar hoofd zakken, durfde hem niet meer aan te kijken. Huib begreep het, maar kon het niet nalaten met zijn andere hand onder haar kin haar hoofd weer op te tillen.

“Margreet, ik meen het, je hebt echt mooie ogen, zo’n speciale kleur groen, met heel kleine gouden spikkeltjes. Maar ik wil je niet weer verlegen maken… kom, laten we maar naar beneden gaan, die handdoekenstang komt een andere keer wel.”

Hij gaf haar een broederlijk klopje op haar schouder, niet wetend dat ze van binnen trilde alsof ze het koud had. Margreet had werkelijk geen idee wat haar net was overkomen, ze was er helemaal verward van.

Ze liep achter Huib aan, keek neer op zijn volle bos blond golvend haar. Hij droeg het best wel lang, tot op zijn schouders. Ze vond dat hem dat leuk stond. Ze kon zich niet voorstellen dat hij het ooit in een braaf kort kapsel zou laten knippen. Dan zou het Huib niet meer zijn, dacht ze. Ze was verbaasd over haar eigen gedachten. Zo had ze nog nooit over een jongen of een man gedacht. Wat gebeurde er in vredesnaam met haar?

In de keuken voelde Annerieke meteen dat de sfeer anders was. Er leek een soort spanning te zijn, maar geen akelige spanning. Het leek haar niet wijs er naar te vragen, ze vermoedde dat het wel eens iets heel persoonlijks en teers zou kunnen zijn. Er niet naar vragen… Ze lachte inwendig om zichzelf, eigenlijk zou ze hen het liefst uithoren, er achter komen wat er tussen die twee aan de hand was.

Margreet probeerde zichzelf te kalmeren door naar de taart te vragen. “Is dat niet tiramisu?”

“Ja, dat klopt, vaak eten mensen dat als nagerecht, maar ik vind het ook bij koffie en thee heel erg lekker. Daarom hadden we vanavond een schaaltje vanillevla met een klein dotje aardbeienjam, eenvoudig maar lekker zoet. Er was in de eetkamer geen enkel vol schaaltje bij het buffet blijven staan. Eigenlijk best grappig, ik doe meestal moeite om iets bijzonders te maken, lekker en ook feestelijk om te zien, maar als ik er zoiets simpels tussendoor doe, genieten de mensen er net zo goed van.”

“Klopt, het is gewoontjes, maar het is ook gewoon lekker!” Huib at met smaak van zijn taart.

“Tiramisu als taart bij de koffie… ik ken het wel hoor,” vertelde Margreet, “mijn oma deed dat ook wel eens. Zij maakte het volgens mij niet zelf, maar het was evengoed lekker bij de koffie, nou ja, voor mij bij een glas sap. Ik heb er nooit iemand over horen klagen! En dat mag in de krant, want mijn moeder is in staat om overal over te klagen…”

Licht beschaamd boog ze haar hoofd een beetje over haar taart. Wat had ze nou weer gezegd! Ze wilde eigenlijk helemaal niet over haar verleden praten, over alle negativiteit van haar ouders.

Huib en Annerieke keken elkaar aan, begrepen… Uit zo’n nest was ze dus gekomen. Negatief en koud…

Naar hoofdstuk 13. Annerieke’s boekenparadijs

Of naar de Inhoudsopgave