Terwijl Huib Marieke en Marianne op weg hielp om via Ilse hun creaties op de website van de digitale galerie te krijgen, vertelde Ellen tegen Alex dat ze even alleen wilde zijn, dat ze een moeilijke nacht gehad had en dat ze waarschijnlijk weer door een stuk proces heen moest. Ze zou gaan wandelen in noordelijke richting, ze zou haar mobiel meenemen voor noodgeval, dan konden ze elkaar bereiken. Alex vroeg nog zwak of hij echt niet met haar mee moest gaan, maar was diep in zijn hart blij dat ze dat afwimpelde.

“Ik loop nog even via het dorp, een flesje water halen, en dan richting het noorden.”
“Ik hoop dat je er goed doorheen komt, Ellen,” zei Alexander, en gaf haar een kus op haar voorhoofd. Het bevreemde hem niet, dat ze daar totaal niet op reageerde, hem geen kus terug gaf. Ergens wist hij, dat zij ook gemerkt had wat er gisteren gebeurd was tussen hem en Fiona.

Ellen haalde een flesje water en begon haar wandeling. Ze had in eerste instantie niet door, dat ze op afstand gevolgd werd. Pas toen ze een eind verderop op een muurtje ging zitten, kwam haar achtervolger dichterbij, kuchte, zodat ze niet al te erg zou schrikken. Ellen keek op: “Anton? Jij ook hier?”

Hij knikte. “Mag ik naast je komen zitten?”

Hij wachtte haar antwoord niet af, wist dat hij naast haar moest gaan zitten.

Eigenlijk wilde Ellen alleen zijn, maar tegen Anton wilde ze geen nee zeggen. Gisteren had hij iets gezegd over een vader zijn voor zijn medewerkers, en dat Rosalie gezegd had dat hij een goede vader was. En dat voelde ook zo, een echte vader, een vader die met zijn hart luisterde.

Nou ja, dat is fijn dan, maar Ellen wilde niet praten, dus hij hoefde niet te luisteren. Ze besloot dan ook om stil voor zich uit te blijven staren en het gesprek in elk geval niet te beginnen. Zo zaten ze een poosje rustig naast elkaar, totdat Anton een opmerking maakte…

“Dat was niet makkelijk voor je, gisteren, dat Alex jou niet in zijn verhaal betrok. Alsof je voor hem niet bestond.”

“Nee, dat was pijnlijk, vooral toen ik zo stom was om daar wat van te zeggen.”

“Was dat stom?” vroeg Anton verbaasd.

“Ja, jullie hebben allemaal van die makkelijke relaties, loopt allemaal gladjes, maar bij ons, ik weet niet wat het is, maar wat we in het begin hadden, lijkt helemaal weggezakt te zijn in het afgelopen jaar. Alex is in die periode dat hij hier op De Schuilplaats hielp met de inrichting en zo, door een diep proces heen gegaan. Fijn voor hem, maar ik ken hem niet meer terug. We doen allebei ons best om aardig tegen elkaar te doen, maar niets lijkt nog te werken. Het is waar, dat we zulke verschillende werktijden hebben. Als ik druk ben, heeft hij niets te doen en andersom. Dat is natuurlijk niet altijd zo, maar het gebeurt wel vaak. Maar zal ik je eens wat zeggen, Anton, dat is ons hele huwelijk al zo geweest, en het was nooit een probleem. We konden ons allebei goed alleen vermaken, en waren blij als we elkaar dan eindelijk weer eens wat tijd konden geven. Maar nu hij zo veranderd is, lijkt hij niet meer blij met mij te kunnen zijn, en voel ik me overbodig thuis, terwijl ik in de rechtbank in een vuurvogel veranderd ben. Na mijn werk stort ik thuis gewoon in, door de leegte, doordat ik het gevoel heb dat hij me niet meer wil.”

Anton knikte, voelde haar pijn en wilde dat hij wist wat hij moest zeggen. Hij legde zijn hand op de hare, en kon alleen maar zeggen wat hij voelde: “Moeilijk voor je Ellen, ik vind het echt moeilijk voor je, moeilijk en verdrietig…”

“Ja, en er was gisteren nog iets, iets heel vreemds…”

‘Nu komt het…’, dacht Anton, ‘ze heeft de vonk ook gevoeld.’

“Ik weet niet wat het was, maar Joke en jij stonden met die ene vrouw te praten, Fiona heet ze toch?”

Anton knikte: “Ja, Fiona.”

“Wij slenterden jullie kant op, hoorden haar juichkreet en zagen hoe ze een rondedansje maakte. Dat was nog leuk, een grappig gezicht. Maar ineens leek het wel alsof er bliksem was tussen Alex en Fiona. Ik voelde het gaan! Ik zag dat Alex verbijsterd keek, en dat Fiona hem ook heel even aankeek, en zich toen weer naar jullie keerde. En ik wist, dat Alex me bedrogen had, met Fiona. Hij leek niet geweten te hebben dat zij deze week ook hier zou zijn, maar zij, die bitch, heeft hem eerst in haar netten gelokt en hem hier stomweg voor het blok gezet, waar ik bij was, waar mijn vrienden bij waren. Ze is een heks, Anton, waar anders kwam die bliksemvonk vandaan?!”

Ze keek hem van opzij aan, zag nog net dat hij grinnikte.

“Moet je daar om lachen?! Besef je niet hoe pijnlijk het was, hoe pijnlijk het nog steeds is? Besef je niet dat ik mijn huwelijk nu helemaal wel in de vuilnis kan gooien?”

“Misschien is dat wel de enige oplossing… dat jullie uit elkaar gaan.”

Verbijsterd keek ze hem aan. Ze had niet verwacht dat deze man, die zo trouw was aan zijn vrouw, zoiets zou zeggen, haar hierin gelijk zou geven.

“Denk je dat echt Anton?”

“Nou, ik ga jou niet vertellen wat je moet doen, maar ik wil graag proberen de warboel een beetje te ontrafelen. Om te beginnen vertelde je dat Alex door dat diepe proces waar hij doorheen gegaan was, een jaar geleden, veranderd was. Daar wil ik één ding over zeggen: als hij door een diep proces heen is gegaan, is hij meer zichzelf geworden dan hij voorheen was. Daarmee doe ik niets af aan wie jij bent, dit gaat even alleen over hem. Voorheen heeft hij zich blijkbaar, door zijn verwondingen op een bepaalde manier gedragen. Dat doen we allemaal, verwondingen veranderen ons gedrag, zorgen er voor dat we niet zijn wie we ten diepste zijn. Bij hem is dus hetzelfde gebeurd als bij jou met betrekking tot je werk, waarin je nu nog vuriger bent dan voorheen, ik vermoed vooral in de zin van betrokken, klopt dat?”

Ellen dacht aan Cynthia, de eerste vrouw die ze verdedigd had sinds ze door haar proces over monddood gemaakt te zijn, heen gegaan was.

“Ja, ik denk nu aan die eerste vrouw, Cynthia, ze woont op De Schuilplaats… ik heb voordat de rechtszaak begon om haar gebruld, bij Marianne in het kantoor. Dat kende ik niet van mezelf, zoveel pijn om haar. Ik had altijd met die vrouwen te doen, wilde alles op alles zetten om hen vrijheid te geven, maar dit, nee dit kende ik niet, zoveel woede en pijn die ik gevoeld heb…”

“Mooi Ellen, echt heel mooi! Alex heeft dus ook een proces gehad en is daardoor veranderd. Op zich is die verandering voor hem ten goede geweest, maar het heeft iets tussen jullie veranderd, net zoals dat voor jouw verandering geldt. Wat door jullie genezingen duidelijker wordt, is iets wat ik vorig jaar al dacht te voelen, namelijk dat jullie relatie gebaseerd was op een aantrekkingskracht vanuit verwonding. Jullie zijn los van elkaar vriendelijke mensen die het goede zoeken voor anderen. Dat stond voor mij vanaf het begin als een paal boven water. Maar ik voelde ook dat er tussen jullie een relatie was die geen echte relatie was. Als je je tot elkaar aangetrokken voelt vanuit je verwondingen, zal op het moment dat die verwondingen genezen, blijken dat de basis van je huwelijk wegvalt. En zelden zit daar een zielsconnectie achter. Jullie zijn geen zielsverwanten, Ellen. Ik vrees dat dat moet voelen alsof ik je met een zwaard doorboor, maar… tjonge, feitelijk is dat ook zo… ik heb het gevoel dat ik duidelijk móet zijn om je te helpen los van hem te komen, alsof ik jullie van elkaar los moet snijden. Het spijt me, maar dit is wat ik ervaar, dat dit het beste voor jullie allebei is.”

Met tranen in zijn ogen keek hij haar aan.

“Waarom huil je?” vroeg Ellen.

“Omdat het me pijn doet dat jij pijn hebt, dat jullie pijn hebben. En omdat ik hier doorheen besef, dat er zoveel mensen zijn die zo’n zelfde soort relatie aangegaan zijn, een relatie die ten diepste geen relatie is, doordat die gebaseerd is op verwondingen, gewoontes, overtuigingen. En dat maakt het samenleven leeg, omdat er geen echt samen is, geen echte connectie.”

Ze zaten even stil naast elkaar, lieten de diepte van deze ontdekking tot zich doordringen. Ook bij Ellen kwamen de tranen, rolden over haar wangen. Tegenover Anton schaamde ze zich daar niet voor. Ze keek hem door haar tranen heen aan en trok haar eigen conclusie: “Dus de afgelopen jaren, de jaren samen, zijn nep geweest…”

Anton keek haar vriendelijk aan: “Ik zou het niet nep willen noemen. Het was zoals het was. Jullie hebben elkaar niet voor de gek gehouden. Jullie hielden van elkaar, op jullie eigen, verwonde manier. We hebben een beeld van liefde gekregen in deze maatschappij, die niet heel veel met liefde te maken heeft. Ik ben er zelf ook nog niet helemaal uit, hoe het dan wel bedoeld is.”

“Maar Joke en jij zijn toch wel elkaars soulmate?”

Anton zweeg.

“Als ik jou zie, hoe je met Joke omgaat, je koestert haar! En Joke is een lieverd, maar ze lijkt niet in staat… Anton, zijn jullie niet elkaars soulmate?”

Anton keek haar glimlachend aan. “Nee, wij zijn geen zielsverwanten. Maar ik weet vanuit het diepst van mijn ziel, dat ik niets anders wil dan haar liefhebben. Ik dacht er gisteren nog aan, dat het voelt alsof ik haar partner ben om haar te genezen, haar verder te brengen, haar bij zichzelf te brengen. En het kost me geen moeite om van haar te houden. We hebben absoluut wel een relatie, er is dus wel in zekere zin een zielsverwantschap, maar nee, ze is niet dé soulmate voor mij. En toch ben ik gelukkig met haar. Gisteren, toen dacht ik nog, dat ik hoopte dat ik mijn echte soulmate niet tegen zou komen. Het zou me veel te zwaar vallen om Joke te laten vallen om bij mijn echte soulmate te zijn. Hoever ze ook al op weg is in haar proces, ze is nog lang niet bij haar kern. Gisteren hoorde ik haar zeggen dat ze haar boeken niet wil uitgeven, omdat ze bang is dat ze niet goed genoeg zijn. Ik weet, dat haar boeken goed zijn, dat er genoeg mensen zullen zijn die ze mooi zullen vinden. Haar gevoel van niet goed genoeg zijn, niet goed genoeg kunnen, zit haar in de weg. Aan de andere kant weet ik ook, dat hoe verder ze innerlijk geneest, hoe sterker haar boeken zullen worden. Maar goed, wat mijzelf betreft, ik weet dus van binnenuit, dat dit mijn weg is, en ik ga die met vreugde, dat verzeker ik je. Hou je dit wel voor jezelf? Ik heb dit nooit eerder aan iemand verteld, en ik denk dat het Joke geen goed zou doen als ze dit hoort…”

Ellen knikte. “Ik begrijp niet alles, maar ik voel jouw echtheid, jouw oprechtheid. Joke is bij jou in goede handen. En ik betrek jouw situatie meteen op mezelf, maar herken niets voor Alex en mij in jouw persoonlijke verhaal. Onze situatie lijkt weer heel anders te zijn.”

“Dat klopt, jullie zijn verliefd begonnen, verliefd vanuit verwonding. Ik ben anders mijn huwelijk in gegaan, ik wist dat ik die stap moest maken. Ik was niet verliefd, al vond ik haar leuk, en aardig. Maar op het moment dat ik ‘ja’ zei tegen mijn innerlijke stem, ‘ja’ op de vraag om haar onder mijn hoede te nemen, vanaf dat moment ging mijn hart naar haar uit. Daardoor is het nooit echt moeilijk geweest. Ik weet dat ik haar op weg help naar zichzelf, en daarmee naar iets groots. Ik heb het idee dat…”

“… dat het groter is dan je je nu kunt voorstellen?” vulde Ellen aan.

Anton knikte. “Precies, dat is wat ik in gedachten kreeg… Maar even terug naar jou, en vooral naar Alex. Fiona heeft mij verteld dat ze van jullie groepje niemand kende. En ik heb niet de indruk dat ze gelogen heeft. Zij heeft ook die ‘bliksemschicht’ gevoeld, ik zag het in haar reactie, maar ze herstelde zich direct, ze leek verbijsterd. Ik denk dat zowel Alex als Fiona oprecht zijn, dat zij niets met elkaar gehad hebben, dat ze elkaar waarschijnlijk voor het eerst ontmoet hebben gisteren. Die ‘bliksemschicht’ is voor jou en voor mij en voor wie het misschien nog meer gevoeld of gezien heeft, een teken dat er een enorm sterke soulconnectie tussen hen is. Zowel voor Alex en jou, als voor hen beide, was dat zwaard van daarnet hard nodig. Nee, ik neem geen beslissing voor jou, ik zeg niet tegen je dat je volgende week meteen echtscheiding moet gaan aanvragen, maar ik raad je wel aan, om zelf door deze pijn heen te gaan, door de teleurstelling. Probeer in de vrije natuur je woede en je verdriet te uiten, en het niet op Alex af te reageren. Hij is niet schuldig, en jij ook niet. Het is puur die verwonding geweest… Als je denkt dat je het kunt, praat er dan met hem over, maar probeer het niet vanuit pijn te doen. Ik zou het zo fijn voor je vinden als je eerst verder geneest en dan op een rustige manier uit elkaar kunt gaan, zodat het geen gevecht wordt. Maar dat alles neemt niet weg, dat ik besef dat dit allemaal heel diep voor je moet gaan.”

“Ja, aan de ene kant is dat zo. Maar weet je dat het aan de andere kant als een opluchting voelt? Het is heel gek, aan de ene kant neig ik tot jaloezie, maar aan de andere kant wil ik graag alleen verder. En dan zal ik nog wel door van alles heen moeten, dat geloof ik graag, maar ik voel dat ik hem los moet laten, dat het pijnlijk maar goed is, zowel voor hem, als voor mij. En zoals ik het nu voel, denk ik dat ik hem dat straks ga vertellen, en dan mijn spullen pak en naar huis ga, om er daar zelf doorheen te gaan. Het is heftig, maar ook goed. Dank je wel Anton, Rosalie heeft het weer eens bij het rechte eind gehad, je bent echt een goede vader!”

Ze sloeg haar armen om zijn nek, en verborg haar gezicht in zijn hals. Anton legde zijn ene hand op haar rug en legde zijn andere hand op haar hoofd. Hij gaf een kus op haar haren.

“Ik ben trots op je, Ellen. En als je verder wilt praten, bel me dan.”

Hij voelde haar hoofd in zijn hals knikken…

Naar hoofdstuk 67. Fiona

Of naar de Inhoudsopgave