Johan had in overleg met Marieke een stel verschillende pizza’s besteld, en ook Eric Schouten uitgenodigd. In eerste instantie had Marieke daar wat moeite mee gehad, maar toen hij aangaf, dat Jeroen en Eric nauw samenwerkten en het voor het werk belangrijk was dat ze hen leerden kennen, niet alleen in werksfeer, maar ook privé, had ze ineens aangevoeld dat dit een soulkwestie was.

“Bekrachtiging zeker he?” had ze gevraagd.

“Precies lieverd, en als jij te moe wordt, trek je dan gerust terug. Desnoods breng ik je wat pizza op bed of stuur ik Ellen ermee langs.”

“Blijft Ellen ook eten?”

“Dat hoop ik, ik zal haar nog wel even een berichtje sturen.”

“Hoeft niet, ze zit hier naast me.”

Johan hoorde gegiechel op de achtergrond. “Lekkere meiden zijn jullie! En, blijft ze vanavond eten?”

“Ja hoor, desnoods verschansen wij ons samen op de slaapkamer, geen probleem!”

.

Jeroen kwam samen met Eric naar de rechtbank om Marianne op te halen. Johan was even daarvoor al naar huis vertrokken. Eric nam Marianne op met een iets schuin gehouden hoofd en een brede glimlach.

“Zo, dus jij bent degene die mijn beste collega zo gelukkig maakt. Andersom kan ik je zeggen, uit mijn eigen ervaring, dat je boft. Hij is een kanjer, echt een geweldige kerel!”

Marianne lachte. “Daar had ik al zo’n vermoeden van. Bedankt voor je bevestiging!” en zich omkerend naar Jeroen: “Hey lieverd, ik heb je gemist man, ik kon mijn gedachten maar met moeite bij mijn werk houden!”

“Ik had hetzelfde verschijnsel, maar ik had er geen last van. Tijdens het inpakken zelfs niet, mijn handen gingen gewoon door, alles in die dozen gepropt en meegenomen. Thuis zie ik wel weer, dacht ik. En dat was ook zo. Thuis ontdekte ik dat ik er een puinhoop van gemaakt had in die dozen… Dus ik had achteraf wel last van de gevolgen van al die gedachten, maar de gedachten zelf voelden niet als een last. Het was meer een vrolijke verliefde melodie die door mijn hoofd ging.”

Marianne sloeg lachend haar armen om zijn nek en knuffelde hem even.

“Hey hey, we hebben publiek!” waarschuwde Jeroen gekscherend.

“Weet ik, maar dat publiek vindt dat ik bof en ik bevestig hem even in zijn idee dat ik jou gelukkig maak…”

Lachend stapten ze in de auto en reden in een vrolijke stemming naar het adres waar ze uitgenodigd waren. Johan zag hen al aankomen en deed de deur voor hen open.

“Welkom allemaal! Hey, jij moet Eric zijn! Ik ben Johan, kom verder! Daar is mijn vrouw Marieke met onze lieve kleine Vlinder. En deze jongedame is Ellen, mijn trouwe advocate en onze geweldige vriendin! En dames, dit is Eric Schouten, en deze kerel is Jeroen Terlouw, die onze Marianne helemaal tot in de zevende hemel opgetild heeft.”

Marianne lachte: “Zo voel ik me inderdaad wel.” Ze omhelsde Ellen, gaf Marieke een kus op haar haren en verwonderde zich over Vlinder die gewoon door alle drukte heen bleef drinken. "Prachtig," zei ze glimlachend tegen Marieke.

Jeroen sloeg zijn arm om Marianne heen en keek mee naar Vlinder, nadat hij Marieke gegroet had.

“Wat prachtig…” fluisterde hij. “Vind je het niet vervelend dat ik als man meekijk?” vroeg hij aan Marieke.

Marieke glimlachte naar Jeroen en schudde haar hoofd. “Nee hoor, dit is zoiets normaals, zoiets natuurlijks, het is toch gewoon prachtig.”

Eric was naar Ellen toegegaan, had zich even iets persoonlijker voorgesteld en vroeg haar naar haar werk. Hij voelde een bijzondere aantrekkingskracht, die hem deed denken aan de manier waarop Jeroen over Marianne verteld had. Hij merkte dat hij zonder twijfel en zonder spanning met haar in gesprek kon blijven, terwijl hij eigenlijk van zichzelf gewend was dat hij zich graag achter zijn camera’s verschool.

Ook Ellen had gevoeld, zodra hij binnenkwam al, dat er iets in haar gebeurde dat ze al die jaren dat ze met Alexander samen was geweest, nooit zo gevoeld had. ‘Oh oh, de mistige waas is echt opgetrokken,’ had ze gedacht. Het verbaasde haar ook, dat ze hem zonder schroom tegemoet kon treden en met hem kon spreken over de vrouwen voor wie ze samen met Johan vocht. Ze vroeg hem naar zijn werk, naar hoe hij het deed en hoe hij het ervaarde, of hij reacties kreeg. En ze genoot van zijn stem, de rust die van hem uit ging. Ze ervaarde hem ook als een krachtige persoonlijkheid. Ja, krachtig en rustig tegelijk.

Johan vroeg iets aan Eric, waarop Eric zich naar Marieke verontschuldigde omdat hij haar nog niet eens begroet had, en de kleine Vlinder nog niet bewonderd had. 

“Dat is toch geen probleem,” reageerde Marieke lachend. “Je was even in gesprek. Dat is hoe dingen gaan, ja toch? Laat het officiële hier maar buiten de deur hoor!”

“Zo is dat,” vond Johan, “met twee vlinders in huis kun je geen officiële toestanden erbij hebben!”
“Twee vlinders?” vroeg Eric verbaasd.

“Ja, die kleine heet Vlinder, en Marieke is een vlinder, zo’n heerlijke vrije fladderaar,” zei Johan, terwijl hij haar een kushandje toewierp.

“Johan, dan bof je, met twee van zulke vrouwen in huis,” reageerde Eric welgemeend, terwijl Johan hem stiekem even mee naar buiten loodste.

“Dat doe ik zeker, Eric, ik heb het super getroffen. En dat wens ik iedereen toe, zo’n partner, iemand met wie je zo’n diepe connectie hebt, dat je samen wel één persoon lijkt.”

Eric knikte en glimlachte. “Dat is precies de reden waarom ik er bewust voor gekozen heb om nooit achter de meiden aan te gaan. Ik wist dat er ergens iemand zou zijn met wie ik zo’n connectie zou krijgen. Ik heb niet gezocht, ik heb altijd geweten dat als ik gewoon mijn innerlijke stem zou volgen, ik haar wel tegen zou komen.”

“En… ben je haar al tegengekomen?” vroeg Johan.

Eric keek hem aan, zijn hoofd schuin: “Heb jij iets in de gaten? Heb jij het gezien, gevoeld?”

“Ik wist waarom ik jou ook moest uitnodigen. Aan de ene kant omdat het belangrijk is voor jullie en ons werk, onderlinge versterking, zielsbekrachtiging. Aan de andere kant voelde ik dat ik je ook om die soulmate-reden hier moest brengen.”

Eric knikte: “Ellen he?”

Johan gaf hem een knipoog. “Je hebt het gevoeld?”

“Als ik dat niet gevoeld had, was ik waarschijnlijk van steen of van staal geweest. Mijn eerste neiging was om haar te omhelzen en haar heel dicht tegen me aan te drukken en tegen haar te fluisteren: “Eindelijk, en nu laat ik je nooit meer gaan!” Weet je Johan, ik ben niet goed met praten, ik heb me altijd achter mijn camera’s verstopt, maar de connectie met haar, die intense klik, heeft iets losgebroken. Ik kon met haar praten en naar haar luisteren, en het was heerlijk, geweldig om haar stem te horen. En ik kan nu ook met jou spreken, over zulke intieme dingen als dit, terwijl ik je net pas voor het eerst ontmoet heb. Dat is zo totaal anders dan ik van mezelf gewend ben.”

Er kwam een brede lach op Johans gezicht. “Dan is het goed, Eric, dan klopt het gewoon. Ik hoop echt dat je haar heel gelukkig maakt!”

“Dan zal ik eerst nog haar hart moeten veroveren…” mompelde Eric.

“Dat heb je al gedaan. Ik heb gezien dat Ellen naar jou anders was dan dat ik van haar gewend ben. Tijdens ons werk is ze ook open en vrij en heel erg vurig. Maar in de privésfeer leek ze altijd een zekere afstand te bewaren. Dat is naar ons toe al wel veranderd, maar naar jou, een totaal onbekende… nee, ik had niet verwacht dat ze zo echt met je in gesprek zou kunnen gaan. Het lijkt erop dat ze jou ook gevoeld heeft, de connectie met jou. En verder… ach joh, ga je hart maar achterna, dan komt het wel goed!”

.

Ze gingen weer naar binnen toen ze de bel van de voordeur hoorden. De pizza’s werden bezorgd. Op de eettafel deed Johan de dozen open en scheurde de deksels eraf. Met een broodmes sneed hij elke pizza in acht stukken en nodigde iedereen uit een bord te pakken en zichzelf te bedienen. De gesprekken waren informeel, het was gewoon ronduit een gezellig samenzijn.

Tegen het eind van de maaltijd vroeg Jeroen even de aandacht in verband met het interview dat hij met Johan en Marianne zou houden. “We hadden al min of meer afgesproken dat we morgen rond half negen bij jullie op kantoor zouden komen voor het interview. Maar nu denk ik, nu ik jullie zo gezellig bij elkaar zie zitten… zou het een idee zijn om het interview hier op te nemen? Of is dat een beetje te gezellig, te informeel?”

“Juist zo op de bank zittend, dat heeft iets Jeroen,” vond Eric, “juist dat informele, dat gemoedelijke, past bij deze mensen. Dus als het voor Johan en Marieke geen probleem is…”

“Voor mij niet, wat vind jij Marieke?” vroeg Johan.

“Ik verschans me boven wel, even een ochtend wat extra rust kan geen kwaad na deze supergezellige tijd met elkaar. Ellen, kom jij morgen ook, mij gezelschap houden?”

Jeroen gaf haar geen kans om te antwoorden: “Ik zou Ellen eigenlijk graag bij het interview willen hebben, als je wilt, Ellen. Die rechtszaken draaien immers niet alleen om Johan, of alleen om Johan en Marianne?”

“Oeps, die zag ik niet aankomen,” reageerde Ellen, “maar ik vind het geen probleem, tenminste… niet voor mezelf, maar jij dan Marieke, dan zit jij al die tijd alleen boven…”

“Ik en mijn papier… ik vermaak me wel!” antwoordde Marieke. “Doe jij maar wat je moet doen. Ik vind het een top idee van Jeroen.”

“En jij, Eric, red jij het om hier om half negen te zijn?” vroeg Jeroen.

“O ja hoor met gemak. Ik heb een paar minuten nodig om de camera’s te installeren en gebruiksklaar te maken, dan kunnen we even na half negen beginnen.”

Jeroen glimlachte. “Zullen we het zo dan maar afspreken?”

Iedereen knikte. Niemand leek te merken dat er bij Ellen allerlei gedachten door haar hoofd spookten. Ze had genoten van de gesprekken met Eric, zelfs van het horen van zijn stem als hij met anderen in gesprek was. Hij had iets… maar wat? Was dit echt dat soulmate-gebeuren?

Ze vond het spannend dat hij hen morgen zou filmen tijdens het interview. Dat had haar wel even geschokt. Hij zou haar kunnen bekijken van achter een camera… Normaal deed haar dat nooit iets. Ze had het al zo vaak meegemaakt na rechtszaken dat journalisten en fotografen hen benaderden. Het was gewoon onderdeel van haar werk, en dat zou dit ook moeten zijn, maar het voelde totaal anders.

De andere kant was, dat ze morgen nog een keer bij hem in de buurt zou zijn. ‘Ik lijk wel een verliefde puber,’ schold ze zichzelf in gedachten uit. ‘Maar ik ben helemaal niet verliefd, toch?’ Ze besloot zich te richten op de mensen om haar heen, zodat haar dat wat afleiding zou geven.

.

’s Avonds op bed, waar er geen enkele afleiding meer was, begon de maalstroom van gedachten opnieuw. Zoals ze als advocate gewend was, behandelde ze deze zaak ook met groot overleg. Ze belichtte alle kanten van de zaak, stelde zichzelf vragen, zocht antwoorden, riep het beeld van Eric, hoe hij sprak en hoe hij er uit zag als hij luisterde, echt luisterde, in haar gedachten. Na zeker een uur debat met zichzelf trok ze haar conclusie: ‘Schuldig! Allebei!’

Ze lachte, was ineens intens blij dat ze haar soulmate gevonden had. Direct daarna vroeg ze zich ernstig af, of hij dat ook zo ervaren had, of dat hij na het interview doodleuk weer uit haar leven zou verdwijnen. Het idee alleen al maakte haar bijna wanhopig. Deze man… ze zou hem niet meer kunnen missen, niet meer zonder hem verder kunnen.

Het vurige verlangen dat zich razendsnel door haar hele lichaam leek te verspreiden, verraste, verbaasde haar. Ze kreunde en zei hardop: “Oh Eric, was je maar hier, hier bij mij. Ik verlang zo naar jou…”

Ze krulde zich op als een foetus en viel uiteindelijk in een rustige, diepe slaap.

.

Ook in de slaapkamer van Marianne en Jeroen kon de slaap niet direct komen. Terwijl ze in een innige omhelzing lagen, begon Jeroen te praten: “Wat was dat een prachtig gezicht, Vlinder bij Marieke. Ik heb dat als zo intens ervaren, en het riep een verlangen in me op. Stel je voor, Marianne, een kind van ons, dat zo bij jou drinkt… Verlang jij naar kinderen, naar het moederschap?”

Marianne zuchtte diep. “Ik heb het altijd van me afgeschoven. Ook toen ik na de geboorte van Vlinder bij Marieke op de rand van hun bed zat, kon ik het met gemak van me afschuiven. Maar nu wij elkaar gevonden hebben, en ik haar zo zag zitten met kleine Vlinder… ik kon het niet meer negeren, het verlangen dat er inderdaad is. Maar…”

“Maar?” vroeg Jeroen toen ze stil bleef. “Vertel maar wat je bezighoudt, wat er in de weg zit, wat er door je gedachten gaat.”

“Ik heb het gevoel, dat het voorlopig nog niet kan. Ons werk, Jeroen, ons werk is niet zomaar ons werk. Ik… Ik heb het gevoel dat we moeten wachten met kinderen totdat de wereld een stuk verder hersteld is. Dat we onze focus volledig op ons werk, op het zoeken naar waarheid en recht, moeten houden. Dat dat voorlopig het belangrijkste is, het doel van ons bestaan, zelfs het doel van onze relatie. Bah, wat klinkt dat gek, bijna zakelijk!”

Gefrustreerd duwde ze een vuist tegen zijn rug. “Ik bedoel het niet zakelijk, maar het is een sterk gevoel, een sterke indruk. Ik vind het akelig, maar weet diep van binnen dat het klopt.”
Jeroen trok haar dicht tegen zich aan. “Ik ben blij dat je het me vertelt. Ik sta helemaal achter je, ik had dezelfde indruk, maar wilde je er niet mee overdonderen. Ik wilde dat je je hart zou kunnen uitspreken voordat ik mijn indruk zou delen. En mijn indruk is, dat jouw indruk klopt. We moeten verder, maar met één verschil, niet meer los van elkaar, maar samen. Juist ons samenzijn, onze connectie, ons samenleven, onze liefde, alles wat daarmee verband houdt, maakt ons sterker in ons werk, sterker in wat we van binnenuit mogen brengen. We zijn nog best jong, Marianne, en we zullen weten, ook diep van binnenuit, wanneer de tijd rijp is om wel kinderen te krijgen. Maar eerst verdere genezing van deze wereld. Er is al veel gaande, ten goede, maar we zijn er nog niet. We strijden door, elk op ons eigen gebied, maar ook samen! Klopt dat zo voor jou?”

Marianne knikte, met tranen in haar ogen.

“Maakt het je verdrietig?” vroeg Jeroen, terwijl hij voorzichtig de tranen die uit haar ogen ontsnapten, weg streelde.

“Nee, gek genoeg niet, eigenlijk alleen maar blij. Ja, ik voel me vol van geluk, omdat we samen gaan doen wat er in ons hart is, waar onze ziel ons toe leidt. En kinderen, ja natuurlijk verlang ik naar kinderen, maar dat komt later, en dat is goed!”

Ze knuffelde zich tegen Jeroen aan, en viel niet veel later in slaap.

.

De volgende morgen reed Ellen iets eerder dan gepland naar het huis van haar lieve vrienden. Ze had er geen rationele verklaring voor, ze had alleen een verlangen om daar te zijn, omdat ze wist dat Eric daar ook zou komen.

Ze parkeerde haar auto een eindje verderop in de straat, om zichzelf even de tijd te geven haar gevoelens tot rust te brengen terwijl ze nog even bleef zitten en daarna naar het huis zou lopen. Op het moment dat ze de deur van haar auto open deed, schrok ze echter op. Erik stond naast haar auto.

“Goeiemorgen Ellen, jij bent ook al lekker vroeg. Wat zat je te doen net? Mediteren?” vroeg hij opgewekt.

“Nee, ik moest even tot rust komen, ik voelde me nogal opgefokt,” bekende ze, terwijl ze schuin omhoog keek om hem aan te kunnen kijken. Prompt ging haar hart als een razende tekeer en begon ze ongemerkt dieper en sneller adem te halen.

“Gespannen voor het interview?” vroeg hij verder.

“Ja, zoiets…” reageerde ze vaag.

Ze stond op, verwachtend dat Eric wel een stap achteruit zou doen om haar wat ruimte te geven, maar hij bleef staan en keek haar van heel dichtbij aan. Hij zei niets, keek alleen maar. Heel langzaam bracht hij zijn hand naar haar haren, liet zijn vingers er een beetje in spelen, en fluisterde: “Jij… al die jaren heb ik gewacht… gewacht op jou! Ik voelde het gisteren al, en ik kon er vannacht nauwelijks van slapen, ik kon inwendig alleen maar juichen omdat ik eindelijk mijn soulmate gevonden had, zomaar tegen het lijf gelopen bij onbekenden…”

Er verscheen een blijde glimlach op Ellens gezicht, een glimlach die haar hele gezicht liet stralen. “Dus jij hebt het gisteren ook gevoeld?” vroeg ze fluisterend.

Hij knikte: “En jij dus ook… oh my, dit is zo overweldigend. Was dat het waardoor je je zo opgefokt voelde?”

Ellen knikte, grinnikte: “Ja, dat interview kan me eigenlijk nauwelijks schelen. Nee, niet zoals ik het nu zeg, ik bedoel… ik ben daar niet echt gespannen over. Ik vroeg me gisteravond alleen af hoe ik het zou ervaren dat jij mij doodleuk door die camera zou kunnen begluren.”

Eric lachte: “Daar heb ik vannacht van gedroomd, echt zo’n gekke droom, dat ik je door de camera heen zou kussen en strelen. Nou, om eerlijk te zijn… dat doe ik liever zonder camera!”

Hij legde zijn handen op de achterkant van haar hoofd, en terwijl hij haar aan bleef kijken, kwam hij dichterbij en gaf haar een strelend lichte kus. Daarna nam hij weer iets meer afstand.

“Later meer,” fluisterde hij, “anders komen we helemaal in extase bij Johan en Marieke aan. Zullen we naar hen toe gaan?”

Ellen knikte, stralend.

.

Jeroen deed namens de heer des huizes de deur open. Hij glunderde toen hij zijn collega en vriend samen met zijn net gevonden soulmate voor de deur zag staan. Hij voelde haarfijn aan wat er tussen hen aan de hand was, en dat het goed was.

“Kom binnen, lieve mensen. Johan is nog even met de koffie bezig. Alles goed met jullie?” vroeg hij achteloos.

“Meer dan goed, gast, en dat heb je volgens mij drommels goed door,” deed Eric verontwaardigd, waarna er een blijde lach op zijn gezicht verscheen.

“Dat had ik inderdaad, maar ik wilde het graag wel zeker weten! Ik ben blij voor jullie, echt blij. Het voelt zo heerlijk compleet, samen met je soulmate… Wat bijzonder dat we dat nu bijna tegelijk ervaren, Eric. En jij, Ellen, welkom in ons kringetje! Het voelt wel heel bijzonder, jij en Marianne, allebei vriendinnen van Johan en Marieke… en nu wij, als partners in ons werk, samen met jullie… sorry, ik weet amper hoe ik het moet uitleggen, maar het voelt alsof we met z’n zessen een krachtige bom onder alle leugens en onrecht gaan leggen!”

“Ja…” zei Eric bedachtzaam, “zo had ik het nog niet bekeken, maar ik denk dat je gelijk hebt. Het lijkt me niet toevallig dat juist jij met Marianne en ik met Ellen die zielsconnectie ervaren. Tjonge… bundeling van zielskracht!”

.

Het interview verliep bijzonder soepel. De sfeer was geweldig goed, ontspannen en vrolijk. Er werd serieus en met grapjes gereageerd, er werden vragen met antwoorden en ook met wedervragen beantwoord. Het voelde meer als een gezellig samenzijn dan een interview, terwijl op alle vragen die er lagen overduidelijke antwoorden kwamen, Jeroen zelfs meer informatie kreeg dan hij in gedachte had gehad.

In overleg met Jeroen nam Eric die dag wat uren vrij om samen met Ellen op te kunnen trekken. Vanavond zou hij de opnames bekijken en tot een mooi geheel maken. Hij had, zoals hij vaker deed, met meerder camera’s gewerkt, drie stuks dit keer, alle drie op een stevig statief. Dat betekende dat hij vanavond drie opnames naast elkaar zou moeten laten lopen, en uit drie opnames zou moeten knippen en plakken. Het zou nog een beste klus worden, maar als er geen gekke dingen gebeurden, zou hij de uiteindelijke opname voor middernacht naar Jeroen kunnen sturen.

Terwijl ze wegreden, keek hij in zijn achteruitkijkspiegel, zag Ellen in haar eigen auto achter hem. Ze hadden afgesproken dat ze haar auto eerst bij haar huis zouden brengen, en dan door zouden rijden in zijn auto naar zijn huis.

Bij Ellens huis stapte Eric ook uit, liep naar haar toe. “Dus hier woon jij… Zullen we heel even naar binnen gaan? Ik ben gewoon benieuwd… even sfeer proeven. Vind je dat goed?”

“Natuurlijk, kom maar,” antwoordde Ellen, terwijl ze meteen de voordeur van ’t slot haalde en opende. “Welkom in mijn domein!”

“Je domein… grappig,” grinnikte Eric. Hij merkte direct al dat hij zich niet echt thuis voelde in dit huis, maar wilde dat niet zo zeggen. Als ze ooit zouden besluiten om hier te gaan wonen, zou hij graag wat aan de inrichting veranderen… Daardoor gaf hij niet veel meer commentaar dan over de heerlijke ruimte, de grote tuin.

“Zullen we verder gaan? Naar jouw huis?” vroeg Ellen, die in zichzelf merkte dat ze er moeite mee had om Eric in het huis te brengen waarin ze zelf zoveel jaren met Alexander had gewoond. Alsof het niet paste, een soort verraad naar Eric was. En ze had eigenlijk ook het gevoel dat Eric zich niet op z’n gemak voelde in haar huis.

Eric knikte en glimlachte naar haar. “Laten we dat maar doen!”

Nog geen tien minuten later reden ze door de landerijen tussen twee dorpen in.

“In welk dorp woon je eigenlijk?” vroeg Ellen.

“In hetzelfde als jij, alleen dan buiten de bebouwde kom.”

Hij remde rustig af en maakte een bocht naar rechts. Ellen keek direct op een prachtig huis, vrijstaand met een tuin vol planten, een fontein, een paar stenen beeldjes daar omheen. Eric parkeerde de auto op de oprit, zodat hij vanavond makkelijk achteruit zou kunnen rijden als hij Ellen naar huis zou brengen. Hij stapte uit, zag dat Ellen ook uitstapte, maar in de deuropening van de auto bleef staan en om zich heen keek, de omgeving in zich op leek te zuigen. Als dit betekende wat hij hoopte dat het betekende… zou hij niets aan het interieur van haar huis hoeven te veranderen.

Ellen zei niets, Eric vroeg niets. Hij ging haar voor naar de voordeur, liet haar voorgaan naar binnen en bekeek haar terwijl ze langzaam verder liep. Ook binnen nam ze alles in zich op. Ze wandelde door de woonkamer alsof het een museum was, liep verder naar de grote keuken waar de eethoek stond. Ze draaide zich om, met tranen in haar ogen. Ze stak haar handen naar hem uit, die hij gretig vastpakte en hoorde haar fluistering: “Thuis… dit is thuis…”

Hij trok haar tegen zich aan, streelde haar haren, haar rug en kuste haar voorhoofd.

“Welkom thuis, lieverd, welkom thuis. Ik ben heel blij dat je het zo voelt!”

“Ik voel me niet alleen thuis hier, ik voel dat dit mijn thuis is. Dat lijkt hetzelfde, maar het voelt voor mij veel dieper. Mijn huis was voor jou geen thuis he?” vroeg ze met een glimlach.

Hij schudde zijn hoofd: “Nee, eerlijk gezegd totaal niet, dus ik ben ontzettend dankbaar dat dit huis voor jou wel zo voelt.”
“Ik zie het helemaal zitten om bij jou in te trekken. Ik weet niet wanneer…”

Ze viel stil, omdat ze een heel sterk ‘nu’ ervaarde. Wat betreft de tijd kwam het goed uit, ze had nog anderhalve week om de volgende rechtszaak voor te bereiden.

Onzeker keek ze Eric aan.

“Zeg het maar, zeg maar wat je denkt. Er spookt iets door je gedachten…” spoorde Eric haar aan.

“Ja, dat klopt, over het moment om bij jou in te trekken… Ik ervaarde een heel sterk ‘nu’, maar…”
Eric pakte legde zijn handen achter haar hoofd. “Nogmaals welkom thuis,” fluisterde hij. “Begin morgen maar met inpakken, en laat me weten wat je nodig hebt. Ik heb het de komende dagen niet heel erg druk, vandaag die opname van vanmorgen klaar maken voor de website. Dan kan ik morgen mijn rommel gaan opruimen om plaats voor jou te maken. Valt wel mee hoor, alleen in mijn kledingkast doe ik altijd nogal erg makkelijk. Ik kwak de schone spullen erin, tja, ruimte zat, maakt allemaal niets uit. Dat ga ik morgen even veranderen. Voor het eerst in dit huis de boel eens goed indelen, dan houden we samen zelfs nog ruimte over!”

Ellen grinnikte. “Ik heb niet overdreven veel kleding. En over alle andere spullen, neem nou de keukenspullen…”
“Als je alles hier brengt, kijken we hier gewoon wat we houden en wat we verkopen of naar een kringloopwinkel brengen. En de verhuizing op zich, daar kan ik je met gemak mee helpen. Als jij er klaar voor bent, huren we een kleine verhuiswagen, sjouwen de boel erin en brengen het hierheen. Ik kom sowieso morgen even bij je helpen, kijken wat er nodig is. Heb je nog verhuisdozen?”

“Ja, een stuk of tien.”

“Zal ik er morgen een stapel bij halen?”

“Ja, dat is misschien toch wel handig. Hoe eerder de spullen hier zijn, hoe beter. Dan kunnen we hier de boel verder uitzoeken. Nog wat, het huis… We moeten een makelaar zoeken die heel binnenkort foto’s kan maken, om het huis te koop te zetten. Ik weet er wel één die ik daar graag voor zou willen vragen, maar hij woont niet hier. Ik weet niet of hij dat zou willen doen, zo buiten zijn regio. Zal ik hem even bellen?”

Eric knikte. Ellen belde Karel, legde hem haar vraag voor en werd verrast met een enthousiast bevestigend antwoord.

“Hij doet het! Hij heeft me gevraagd of hij overmorgen rond drie uur langs kan komen. Als ik dan zorg dat het huis er picobello uitziet…”

“Dat gaat wel lukken. Doordat we een heleboel dingen inpakken, gaat de aandacht op de foto’s al minder naar de spullen en meer naar het huis. We zorgen gewoon dat er bepaalde spullen blijven staan, zodat dat er op de foto’s leuk uitziet.”

“Ik denk… dat ik van de meubels die ik daar heb, eigenlijk niets mee wil nemen, of bijna niets. Wat jij hier hebt, dat past veel beter bij mij. Die natuurlijke kleuren, hout, rotan, of wat het ook maar is…” Ellen maakte een beweging, sloeg haar armen om zichzelf heen, waardoor Eric kon zien hoe intens ze genoot, zich echt thuis voelde. “Een heel nieuw begin, Eric…”

.

Na de lunch gaf Ellen aan dat ze het eigenlijk leuk zou vinden om samen de opnames van het interview door te nemen, en te zien hoe hij dat knippen en plakken regelde.

“Wil je dat echt? Dat vind ik eigenlijk wel heel leuk, ik vind het fijn om mijn werk aan jou te laten zien. Ik heb het nog nooit met iemand gedeeld, bedenk ik nu,” zei Eric.

Hij ging haar voor naar zijn werkkamer, waar ze een paar monitoren tegen de muur zag hangen.

“Ik had bij de aankoop het gevoel dat vier monitoren wel overdreven veel was, maar ik heb gemerkt dat het super makkelijk werkt als ik meer camera’s gebruikt heb. Ik gebruik voor elke camera een monitor, en wat ik knip en plak stuur ik naar de vierde monitor, zodat je daar het uiteindelijke geheel krijgt.”

Eric pakte een stoel en zette die naast de zijne neer, en ging met Ellen naast zich meekijkend, aan de slag. Hij betrok Ellen er zo vaak in, dat ze op een gegeven moment ook uit zichzelf ging meedenken, ideeën aanreikte of hem aangaf dat het misschien beter anders kon.

Zelfs toen het hele proces achter de rug was, vond Ellen het nog moeilijk om te begrijpen hoe hij het precies gedaan had, maar ze had absoluut genoten van het proces, van het samenwerken, van het terug zien en horen van het complete interview. Tot slot keken ze het uiteindelijke product nog een keer door en waren allebei dik tevreden.

“Lieve Ellen, ik heb dit nog nooit met iemand samen gedaan. Ik vond het geweldig om dit met jou te doen. Je aanvullingen en verbeteringen… weet je, het voelde zo natuurlijk, zo vanzelfsprekend. Alsof we dit al jaren samen deden.”

Ellen lachte: “Eerlijk gezegd heb ik er ook van genoten. Het was gaaf om hiermee bezig te zijn. Als ik de tijd ervoor heb, zou ik dat wel vaker willen doen…”

“Lijkt me leuk! Maar nu heb ik zin in eten! Zullen we eens kijken wat ik nog in huis heb? Heb jij al trek trouwens?”

“Reken maar, niet zo vreemd ook, het is al half zeven!”

“Dan moeten we vooral iets makkelijks doen. Kom mee, deerne!”

Hij trok haar mee naar de bijkeuken, waar hij een vrieskast met vijf lades had staan. “Wat dacht je van een kant en klare maaltijd?”

“Lijkt me voor dit moment geniaal! Wat heb je allemaal?”

“Pizza’s, verschillende soorten, en complete maaltijden met groenten, stukjes vlees en blokjes aardappel.”

Eric trok een la van de vrieskast open en haalde er zo’n maaltijd uit.

“Lijkt het je wat om deze te proberen?”

“Doe maar!” knikte Ellen.

Eric haalde nog een tweede doosje uit de vrieskast en liep ermee naar de keuken. Hij pakte een wok en een paar pollepels, zette het fornuis aan op een lage stand en begon de doosjes open te maken.

“Er zitten blokjes kruidenboter in. Daardoor hoeven we er niets meer aan toe te voegen.”

Terwijl hij er mee bezig was, vertelde hij hoe hij opgevoed was met het motto dat alles vers moest zijn.

“Ik heb ontdekt dat dit verser is dan de groenten die je in de supermarkt of bij de groenteboer koopt. Daarnaast is het super makkelijk, valt de prijs over het algemeen reuze mee en vind ik het nog lekker ook. En ik hou tijd over voor dingen die ik belangrijk of leuk vind.”

Ellen lachte. “Herkenbaar verhaal! Mijn ex-man en ik werkten allebei op wisselende tijden. Daardoor was deze manier van koken ook ideaal. Ik maakte soms wel een paar maaltijden vers klaar, gewoon om eens wat anders te eten, maar dan kookte ik zoveel, dat ik er rustig een stel porties van kon invriezen.”

“Jouw werktijden hangen natuurlijk af van de tijdstippen waarop de rechtszaken gepland staan, de rechtszaken waarbij jij iemand moet verdedigen. En de voorbereidingen, hoe doe je dat?”

“Voor een deel thuis, en voor de rest houd ik gesprekken met degene die ik moet verdedigen. Dat doe ik meestal op neutraal gebied, vaak in een restaurant. Ik heb twee restaurants ontdekt waar ik een stil hoekje kan afspreken. De eigenaren weten waar ik mee bezig ben, en begrijpen dat ik geen drukte om me heen kan hebben.”

“En je partner van destijds?”

“Alex, Alexander voluit, is veilingmeester, en is daardoor afhankelijk van de mogelijkheden die hij tegenkomt. Hij kan het heel druk hebben, een paar veilingen in dezelfde week. En hij kan periodes van betrekkelijke rust hebben. Daar kun je geen peil op trekken.”

“Was het daardoor moeilijk om die relatie te onderhouden?” vroeg Eric belangstellend, terwijl hij haar aankeek.

Ellen schudde haar hoofd, terwijl ze nadacht: “Nee, dat ging in het begin eigenlijk best goed. We accepteerden de gekte, de drukte, en waren lekker bij elkaar in de rustige periodes. Hoe moet ik dat nou uitleggen… Weet je, voor toen was het gewoon goed. Het was zoals het was, en het leek perfect. Een jaar geleden heeft Alex een paar weken geholpen met de inrichting van De Schuilplaats, een opvanghuis, eigenlijk vier huisjes, voor vrouwen die misbruikt zijn. Ik kom daar soms nog, als ik weer een vrouw mag verdedigen die een veilige woonomgeving nodig heeft. Maar goed, in die periode dat hij daar hielp, is hij door een flink proces van innerlijke genezing heen gegaan. En daardoor kwam hij dichter bij wie hij werkelijk was… en daar bleek ik niet bij te passen. Ik bedoel niet dat hij mij van zich afstootte. Hij had ook moeite met de verschillen die ontstonden en heeft alles gedaan om mij te bereiken. Zijn focus leek meer bij mij dan bij hemzelf te liggen. Later ben ik zelf ook door een kort maar heftig stuk genezing heen gegaan, maar dat had vooral effect op mijn werk, op het verdedigen, en vooral op het kunnen voelen wat het slachtoffer voelde. Dat maakt natuurlijk ook verschil voor mijn verdediging… Maar wat Alex betreft, het klikte gewoon niet echt meer, en dat frustreerde aan alle kanten! Toen zijn we een paar weken geleden op vakantie gegaan in het pension op hetzelfde landgoed waar ook De Schuilplaats is. Dat is een heel krachtige omgeving, er gebeurt daar veel op het gebied van loskomen van dingen waarin mensen vast zitten, emotionele genezing en zo. En al op de eerste dag was daar ook een jonge vrouw, ze was alleen… Eric, de schok die die vrouw en Alex ervaren hebben, die ik daar ook gevoeld en gezien heb, als een bliksemflits tussen hen. Ik heb er met één van de gasten over gesproken, een man die ik al kende, een vaderlijk figuur die echt luisterde naar mijn verhaal. En daarna heb ik besloten dat ik Alex los moest laten, dat wat er tussen ons geweest was, niet meer dan aantrekkingskracht was geweest die gebaseerd was op onze verwondingen. Ik heb mijn spullen gepakt, ben naar huis gegaan, ben daar door een heleboel emotionele shit heen gegaan en wist vervolgens voor mezelf echt zeker dat een scheiding de enige en dus beste oplossing voor ons was. Dat was voor hem een opluchting, en uiteindelijk voor mij ook. En nu, nog maar een maand later, hebben wij elkaar gevonden.”

“Wat een timing… ik ben blij dat jullie al niet meer bij elkaar waren toen wij elkaar ontmoetten. Zoals jullie vorige maand hebben ervaren toen hij zijn soulmate ontmoette, dat lijkt me een ellendige situatie!”

“Ja, dat was het ook, maar het dwong mij wel om heel bewust in een paar dagen tijd door veel van de pijn heen te gaan. Ik denk niet dat ik alles al kwijt ben, maar het meeste wel. Ik ben meer mezelf dan ooit tevoren!”

Eric glimlachte, roerde de maaltijd in de wok nog een keer door en verdeelde het eten over twee borden.

Terwijl ze aten, vroeg hij verder: “Hebben jullie nooit kinderen gekregen?”

“Nee, eerlijk gezegd had ik best een hekel aan die seksuele fratsen. Natuurlijk stond ik hem wel soms toe, het hoorde erbij. En ik besef nu dat ik hem daarmee best op afstand gehouden heb, maar ik kon ook niet anders. Ik weet nog maar sinds kort, dat ik sowieso niet in staat was om iemand dichtbij te laten komen. Relaties… dat waren eigenlijk best enge dingen.” Ze trok even een gek gezicht. “Geen fijne jeugd gehad en zo. Ook de relatie van mijn ouders is gebaseerd op verwonding. Ik heb me nooit echt geliefd en veilig gevoeld. En daardoor durfde ik ook geen kinderen aan, terwijl ik nu merk, nu samen met jou en nu ik er over praat, dat ik in de toekomst eigenlijk heel graag kinderen zou willen.”

Ze kwam nog even terug op haar problemen met relaties, met mensen dichtbij laten komen. Ze vertelde over de woorden van Jacqueline, over een mistige waas rond haar ziel, en hoe die verdwenen was.

“Die vrouw vertelde dat ik, nu die mistige waas weggegaan was, ik mijn innerlijk beter zou kunnen volgen, niet alleen op mijn werk, maar vooral in relaties. En als ik mijn soulmate ooit zou ontmoeten… dan zou ik het zeker weten, dat hij het was, en ik zou me vrij voelen om met hem om te gaan. Weet je, toen ik jou zag bij Johan en Marieke, wist ik het meteen, al voordat je een woord gezegd had. Ik wist het, voelde het, en ik heb nog nooit zo vrij met iemand die ik niet kende gesproken, buiten mijn werksfeer om, als met jou.”

“Wow, die Jacqueline moet een heel krachtige vrouw zijn!”

“Dat is ze zeker! Johan en Marieke waren er ook bij, en Marianne. En we zijn bij haar allemaal binnen een uur tijd ‘onder behandeling’ geweest, en hebben een enorm stuk genezing ontvangen. Karel, die makelaar, is haar zoon. Hij is ook iemand die zich overduidelijk door zijn innerlijke stem laat leiden. Hij heeft vorige maand zijn soulmate ontdekt, een vrouw met een zoontje. Ik heb gehoord dat hij hen allebei in zijn hart gesloten heeft.”

“En nu, zou je nu dus wel graag kinderen willen? In de toekomst? Hoe zie je dat, hoe voel je dat?” vroeg Eric.

Ellen reageerde, terwijl ze haar lege bord van zich af schoof: “Nou, al pratend kwam dat net boven… Ik merkte ineens, dat ik wel degelijk een verlangen heb om kinderen te krijgen, maar wat sterker is, is dat ik voel dat er voor die tijd iets anders moet gebeuren. En dat heeft met ons werk te maken. Jullie zoektocht naar waarheid, mijn strijd voor gerechtigheid voor misbruikte vrouwen… De drang die ik ervaar om dat eerst ‘af’ te maken, door te gaan tot het voldoende is, totdat ons innerlijk aangeeft dat het voldoende is… ja zoiets, begrijp je hoe ik het bedoel?”

“O ja, het is precies hoe ik het zelf ervaar. Dus als ik het even mag samenvatten… De komende jaren blijven we ons inzetten voor waar we al mee bezig zijn, en gaan we genieten van elkaar. En reken maar dat ons werk van dat laatste gaat profiteren! Samen sterker, Ellen, in onze relatie en in ons werk!”

“Dát is het, dat is precies hoe ik het ook voel…”

Ellen zuchtte diep, legde haar hoofd op zijn schouder.

“Samen verder, samen sterk…”

Naar hoofdstuk 95. Hoe verder bij de politie?

Of naar de Inhoudsopgave