De keuken was weer op orde, Annerieke zou alles voor de koffie vast klaar zetten op de eettafel, terwijl Margreet en Huib met Lisa over het veld richting huis liepen.

Huib bedacht zich: “Lisa, vind je het leuk om het bureau dat ik voor Margreet maak, te zien?”
“O ja, daar had je het al over,” knikte ze naar Margreet, “ja, dat wil wel ik graag zien!”

“En ik ook, ik ben benieuwd hoever je al gekomen bent,” vulde Margreet aan.

Huib knipte het licht in de grote schuur aan.

Lisa liep naar het bureau toe, streelde het blad. “Wat is het lekker groot, Margreet! Waar ga je het voor gebruiken?”

“Voor van alles en nog wat, maar ik denk vooral voor naaiwerk. Als ik stof moet knippen, is de grootte van dit werkblad daar ideaal voor. Dan moet ik alleen wel voorzichtig zijn met knippen en spelden, anders maak ik het tafelblad kapot.”

“Ja, daar moet je wel goed op letten,” schertste Huib. “Hij moet er als nieuw uit blijven zien, nieuw alsof hij nooit gebruikt wordt… Liefje, het is een gebruiksvoorwerp, daar komen standaard kleine beschadigingen aan. En als het echt te erg wordt, zou ik het nog een keer kunnen schuren. Geen probleem dus, gewoon lekker aan werken!”

“Je hebt wel gelijk, maar ik denk dat ik de eerste beschadiging toch nog wel moeilijk zal vinden,” dacht Margreet. “Lisa, hoe vind je die versieringen hier op de poten?”

“Gaaf, zo fijntjes, net als één van de kasten in het pension, de boekenkast geloof ik, die heb jij dan zeker ook gemaakt, Huib?”

“Klopt ja, ik vind het leuk om versieringen in meubels aan te brengen. Ik hoop over een poosje zakelijk aan de slag te kunnen. Ik hoop dat ik meer ideeën ga krijgen om nieuwe meubels of andere dingen te maken, voor het pension, voor klanten. Best nog even spannend, wat dat zal gaan worden.”

“Je hebt het in elk geval al in je,” vond Lisa. “En die kastjes, die horen er ook bij toch? Wanneer gingen jullie ook al weer naar edelstenen op zoek?”

“Dinsdag, in een dorp iets verderop,” zei Huib, “ik ga voor elke la een houten knop maken, die een beetje uit te hollen om daar een edelsteen in te bevestigen.”

“Ik denk dat dat heel mooi wordt! Ook fijntjes met één edelsteen per la…” dacht Lisa.

“Dat denk ik ook,” zei Margreet. “Maar zullen we naar huis gaan? Ik begin het een beetje koud te krijgen.”

Samen liepen ze naar huis, waar Lisa verrast rond keek. “Wat een mooie kleuren bij elkaar. Ik vond het buiten al zo mooi, zoveel houtwerk, maar hier binnen is het echt knus!”

Huib en Margreet leidden haar rond, beneden, boven. Lisa was verbaasd dat het huis zo groot was, waarop Huib natuurlijk de kans greep om te vertellen wat zijn vader vanuit het diepst van zijn ziel al geweten had, dat er een vrouw naar hem toe zou komen, zijn soulmate, en dat ze kinderen zouden krijgen.

“Zulke dingen had ik nog nooit gehoord, maar het klinkt wel heel gaaf! Had je vader dat vaker, dat hij van te voren dingen wist?”

Huib knikte: “Ja, en ikzelf heb het soms ook. Ik vind het geweldig, maar ook wel spannend. Die vraag of het ook echt zo gaat gebeuren…”

“Ja, dat lijkt me ook, en als het dan gebeurt, zal het een bevestiging zijn.”

Ze was even stil, stond na te denken met een diepe rimpel in haar voorhoofd en sprak toen uit wat er door haar heen ging: “Ik ben er nog niet aan toe, nog lang niet, denk ik, maar ik zou wel eens willen weten of ik ook een man zou kunnen vinden met wie ik net zo’n klik heb als jullie met elkaar hebben.”

Huib glimlachte: “Lisa, ik denk dat je er inderdaad nog niet echt aan toe bent. Maar als je wel zover bent, zal je het weten, zal je van binnenuit weten wie jouw soulmate is, de man met wie jij een echte relatie zult hebben, van hart tot hart. Het zal niet perfect zijn, zolang er nog verwonding is, maar hij en jij zullen elkaars hart zoeken, zullen proberen te doen wat goed is voor de ander. Niet als iets wat je zo moet doen, maar uit een diep verlangen die ander lief te hebben.”

Margreet stond te knikken terwijl hij dat vertelde: “Klopt ja, wij zijn natuurlijk nog maar kort bij elkaar, maar ik voel dat het klopt. En ik weet dat ik alles met Huib kan bespreken, hem alles kan vragen. En als we een keer zullen botsen, zal dat vast wel pijn doen, maar ik weet ook dat we er samen doorheen zullen komen. Het is heel apart om dit zo zeker te weten, dat kan ook alleen van binnenuit komen. Ik voel nog niet zo sterk als Huib, maar begin het wel steeds beter te herkennen.”

Lisa keek op haar horloge. “De tijd vliegt jongens, het is al bijna koffietijd. Dank je wel, jullie allebei, jullie hebben me afgeleid en me weer hoop gegeven. Huib, even een vraagje… een man voor mij, een soulmate zoals je dat zo mooi noemde… weet jij misschien al diep van binnen of er echt één zal zijn voor mij?”

“Ik weet het zelfs heel zeker. Je hoeft niet naar hem te zoeken, geen advertentie te zetten of lid te worden van een dating-site. Je mag gewoon leven, herstellen, en als jouw ziel jou vertelt wie het is, zal hij er voor je zijn. Je zult zodra je het weet dus niet lang hoeven te wachten, Lisa. En ik ben nu al blij voor je, het gaat gewoon helemaal goed komen met jou!”

Lisa zuchtte diep, terwijl ze hun jassen weer dicht deden. In stilte liepen ze terug naar het pension. Sjaak voegde zich halverwege bij hun clubje, stilletjes, om hun stilte niet te verbreken.

Die avond was Margreet best moe. Ze begreep wel, dat het tobben over haar ouders haar een hoop energie gekost had. En het korte bezoekje van Lisa eigenlijk ook wel. Het liefst had ze haar meteen verteld dat Sjaak haar soulmate was, maar ze besefte drommels goed dat Lisa daar zelf achter moest komen.

“Als Lisa voldoende hersteld is, zal ze minder naar binnen en meer om zich heen gaan kijken, zoiets, en dan zal ze Sjaak zien…” zei ze tegen Huib terwijl ze naar boven gingen. “Is dat ook iets wat zomaar uit mijn ziel naar boven borrelt? Wat weet ik nou van psychologie?”

Huib lachte: “Psychologie weet hier sowieso niets van, maar jouw ziel weet het wel. Ja, dit, zo volkomen nieuw voor jou, iets waarvan je geen kennis hebt, dit komt rechtstreeks vanuit je ziel in je gedachten. En ik verwacht dat het inderdaad zo zal gaan gebeuren. Ze ziet hem nu natuurlijk al, ze gaat met hem om, maar op een dag zal haar ziel hem echt laten zien.”

Hij sloeg zijn armen om haar heen en kuste haar. “Wat ben je toch een geweldige vrouw! Zo mooi, zo zacht en ook zo sterk!”

Margreet keek hem vragend aan: “Ik kan niet zeggen dat ik me zo voel Huib, sorry, dit komt niet bij mij binnen als iets dat bij mij past. Hoe zit dat dan? Heb je je vergist?”

“Nee, dat denk ik niet. Ik denk eerder dat er nog te veel shit over je ziel ligt. Je zult na verloop van tijd gaan voelen dat je bent zoals ik je omschreef. Tot die tijd zal je het met mijn woorden moeten doen. Het is mijn waarheid over jou, en het zal ook jouw eigen waarheid worden.”

Ze besloten samen te gaan douchen. En… van het één kwam het ander… Het was anders dan de vorige keren. Elkaar strelen, troostend, liefhebbend, stond nu meer centraal dan elkaar naar grote hoogten brengen. Geen woeste hartstocht, maar rust. En ze genoten ervan, ze hadden dit, ieder om eigen redenen, zo hard nodig, elkaar te laten voelen hoe diep de liefde tussen hen was.

Naar hoofdstuk 65. Van moeizaam naar bijzonder mooi

Of naar de Inhoudsopgave