Tanja en Nancy renden naar de werkschuur, op zoek naar Huib. Ze hadden hun houten pension nog in hun handen. Stralend keken ze hem aan, terwijl ze hun pension omhoog hielden. “Dank je wel Huib, wat heb je ze leuk gemaakt!”

Huib grijnsde: “Fijn dat jullie er blij mee zijn. Ik vond het zo’n leuk idee van Koos en Olivia.”

“Ik ben benieuwd wie de nieuwe gasten zijn,” vertelde Nancy. “Weet jij het al, Huib?”

“Ja, en ik ken hen ook een beetje. Weet je nog dat Lisa die rechtszaak had?”

Tanja knikte: “Ja, het stond in de krant. We hebben het samen gelezen, Nancy en ik. Lisa heeft akelige dingen meegemaakt. Mama moest weer huilen en is met Lisa gaan praten. Ik heb aan papa gevraagd of die nare dingen ook met mama waren gebeurd. Hij zei, dat dat zo was, toen ze iets ouder was dan wij. Ik vond het een eng idee, maar nu ben ik blij dat ik weet wat er gebeurd is. Ik heb dat ook tegen mama gezegd. Eerst vond ze het lastig dat we het wisten, maar we hebben haar verteld, dat het juist goed was, dat we nu echt begrepen waarom ze zo vaak moest huilen.”

“Ja,” vulde Nancy aan, “en toen vond ze het goed, en ze zei dat we er altijd met haar over mochten praten. Daar ben ik blij mee, ik weet niet goed hoe ik het moet uitleggen..."

Omdat ze haar hand op haar hart had gelegd, vroeg Huib: “Je voelt nu nog beter het contact van hart tot hart met Rachel, is het zoiets?”

Nancy keek hem verrast aan: “Ja, dat is het! Alsof het nog echter is. Rachel is niet onze echte moeder, onze eigen moeder is gestorven toen ik een baby was. Maar eigenlijk is Rachel zo echt onze moeder, dat ik het nooit anders heb gevoeld. En nu is dat nog sterker.”

“Mooi, heel mooi,” antwoordde Huib ontroerd.

Op dat moment zag hij in zijn ooghoeken beweging buiten. Hij keek door het raam. “De nieuwe gasten zijn er al, maar nog niet in het pension. Ze zijn op weg naar Sjaak en Lisa, kijk maar.”

De meisjes gingen op hun tenen staan om door het raam te kijken.

“O wat grappig, die ene man heeft zijn haar in een staart. Zo leuk!”

“Hahaha,” lachte Tanja, “dat zeg je altijd als je een man met een paardenstaart ziet.”

“Ja, maar het is ook gewoon apart, de meeste mannen hebben dat niet, maar bij de mannen die dat hebben, staat het meestal wel leuk.”

Huib grinnikte om de meidenlogica. “Die man met die staart ken ik eigenlijk nog niet. Ik weet dat hij Alexander heet. Hij is veilingmeester, hij heeft de spullen uit Lisa’s vorige huis allemaal verkocht. Die andere man heet Johan. Hij was de rechter bij Lisa’s rechtszaak. Die linker vrouw heet Ellen, zij was Lisa’s advocate bij de rechtszaak, en zij is met Alexander getrouwd. En die andere vrouw heet Marieke. Zij zorgde voor de beveiligers. En zij hoort bij Johan. Ze hebben dus alle vier voor Lisa gewerkt.”

“Wat leuk voor Lisa dat ze hier komen logeren. Papa zei dat die rechtszaak best heel bijzonder was, dat het meestal heel anders ging.”

“Dat klopt ja, het was heel bijzonder. Maar lieve meiden, ik ga hier afsluiten, ik ga naar het pension.”

Huppelend liepen ze met Huib mee, en gingen in het pension op zoek naar hun ouders, die in de woonkamer heerlijk knus tegen elkaar aan zaten en naar de foto’s van Koos en Olivia keken. Nadat ze net door een heftig stuk genezing heengegaan was, ervaarde Rachel de serie natuurfoto’s als een mooie manier om weer tot rust te komen.

Naar hoofdstuk 226. Projectteam

Of naar de Inhoudsopgave