Ongeveer om de dag kreeg Joke bericht van Annelies, dat er weer een boek klaar was. Elke keer ging ze er naar toe, glunderde en kocht vijf boeken voor de familie Bloemenhof en hun pension, en natuurlijk voor zichzelf. En elke keer weer maakte ze foto’s van de voor- en achterkant, en stuurde ze naar Ilse. Haar pagina op de website van de galerie groeide gestaag, en nu ze over die drempel heen was, genoot ze daar volop van. Haar werk was haar hobby, haar werk was goed, haar boeken werden vlot verkocht, ongelofelijk!

Deze dagen kwam er weinig werk uit de handen van de dames van Bloemenhof. Ze hadden wat anders te doen: lezen! Lisa en Margreet hadden soms zelfs moeite om er voor hun kind te zijn, omdat ze zo opgingen in het verhaal van Jokes boeken.

.

De gloednieuwe kleine drukkerij van Bert en Annelies draaide op volle toeren, om de boeken van Rosalie en Joke op voorraad te kunnen houden. Ze waren aan huis begonnen, omdat ze bij elkaar en bij Jan wilden blijven, maar ze merkten dat ze het nu al nauwelijks aan konden, terwijl ze alleen maar voor twee schrijfsters boeken drukten.

Ze beseften dat ze het rond de boeken van Joke nu even druk hadden gekregen, doordat Anton haar eerste reeks boeken in één keer aangeleverd had. Joke had hen verteld, dat ze minstens zes maanden over een nieuw boek deed, dus wat Joke betreft zouden ze voorlopig alleen bezig zijn om de voorraad op peil te houden.

Rosalie was een ander verhaal. Zij schreef bijna elke week een nieuw boek. Ze was een soort topsporter op het gebied van boeken schrijven. Ergens verwachtten ze wel, dat ze uiteindelijk ook oog zou gaan krijgen voor andere ontwikkelingsgebieden, maar het schrijven was overduidelijk haar hoofddoel.

Het leuke van haar boeken was, merkten ook Bert en Annelies, dat ze zowel goed in de markt lagen voor kinderen als voor volwassenen. Ze hadden nog nooit van iemand gehoord dat het voor volwassenen te kinderachtig beschreven zou zijn. Sterker nog, volwassenen konden vaak niet geloven dat de schrijfster een kind van nog geen zes jaar was. Ze verdronken in haar verhalen, voelden zich één met het dier waarover ze schreef. Er waren al verschillende reacties gekomen van lezers, dat ze door haar boeken anders naar dieren begonnen te kijken.

Annelies had plezier in de recensies, ze waren stuk voor stuk lovend, ook over de boeken van Joke. Ze stuurde ze allemaal door naar Ilse, die er een nieuwe pagina voor maakte op de website, ‘Recensies’. Ilse besloot op die pagina weer sub-pagina’s per kunstenaar te maken. Op dit moment had ze alleen recensies over de boeken, en dus ook alleen sub-pagina’s voor beide schrijfsters, en eigenlijk vond ze dat jammer. Daarom besloot ze een standaard mail te maken, waarin ze kopers na afloop vroeg of ze een reactie wilden geven op het product dat ze gekocht hadden. Een paar dagen later kon ze ook voor andere kunstenaars een sub-pagina aanmaken. Ze besloot de foto van het verkochte werk te kopiëren vanaf de kunstenaars pagina, en daar de reactie naast te zetten. Ze grinnikte en mompelde: “Huib zou zeggen… kind kan de was doen, Ilse kan recensie-pagina’s maken!” Al met al werden de recensie-pagina’s steeds leuker, fleuriger door de foto’s van de verkochte werken.

.

Op een avond nam Bert even de tijd om met Annelies te praten over het werk in de drukkerij.

“Het wordt nu al te veel. We hebben een aanbouw nodig, een flinke aanbouw, want als het zo doorgaat…

Annelies vroeg: “Bert, we zijn begonnen met het idee om gewoon boeken te drukken, maar weet je wat ik me afvraag? Zouden we een specifiek doel kunnen stellen? Zoals die boeken van Rosalie en Joke, die dames hebben zich overduidelijk laten leiden door hun innerlijk. Hun verhalen stromen van binnenuit en zijn daardoor zo krachtig zijn. Wat vind jij van het idee om alleen zulk soort boeken te drukken en zo een soort soul-drukkerij te worden?”

Bert lachte: “Ik heb nog nooit van een soul-drukkerij gehoord, maar door wat we met die mensen van ‘Ik ontdek mezelf!’ en Bloemenhof en die galerie hebben meegemaakt, heb ik eerlijk gezegd een verlangen om hun voorbeeld daarin te volgen. Maar dat betekent wel, dat jij je een slag in de rondte moet blijven lezen om te ontdekken of nieuw binnen gekomen boeken echt vanuit het innerlijk van de schrijver geschreven zijn! Zie je dat zitten?”
“Hahaha, ik doe niets liever! Al kan ik me voorstellen dat het op een gegeven moment te veel wordt. Ineke houdt ook van lezen, misschien kan ik haar ook wel eens boek toeschuiven. Of Annerieke…”

Zo zochten ze verder naar mogelijkheden, tekende Bert een schets voor een gedurfde aanbouw en vroeg hij Simon of hij de rest kon regelen. Dat was geen probleem, Simon hielp hem met plezier verder. “Het lijkt wel of we een soul-dorp op zich worden,” had hij gelachen.

Niet lang daarna hoorde Jan, als hij thuis kwam van het ontdekkingscentrum, niet alleen de vrij rustige geluiden van de drukkerij, maar ook van de bouwlieden van Simons ploeg, die achter hun drukkerij een grotere ruimte bouwden. Samen met zijn moeder ging hij er elke middag even kijken. Hij vond het geweldig, dat hij Simon daar elke keer tegen kwam. “Dat is de opa van Gloria he,” had hij een keer tegen Annelies gezegd. Annelies had niet het gevoel dat ze de familierelaties uit moest gaan leggen, en had alleen geknikt.

.

Ondertussen overdacht Bert hoe hij personeel voor het drukwerk zou kunnen krijgen, iemand die hun visie zou delen. Annelies ging op zoek naar lees-personeel. Ze deed navraag bij Annerieke.

Annerieke was heel eerlijk: “Ik vind het een heerlijk idee om regelmatig een boek toegeschoven te krijgen, maar eigenlijk zou ik je willen doorverwijzen naar Cynthia Schutte, die op dit moment in De Schuilplaats woont. Zij is dol op lezen, en zij heeft nog geen baan, heeft ook geen zin in een baan, ze heeft gewoon een soulmate-achtige connectie met boeken. Als zij dit voor jullie zou mogen doen… dat kon nog wel eens een geweldige oplossing voor haar zijn! Zet mij maar op een reservelijst, ik wil het best een keer doen, maar ik heb natuurlijk ook al mijn werk in het pension.”

Annelies begreep het helemaal en wandelde verder naar het huis van Cynthia. Cynthia zag haar niet aankomen, doordat ze, zoals bijna altijd, met haar neus in een boek zat, en schrok op toen er geklopt werd. Ze gluurde even door het raam voordat ze open deed, een oude gewoonte die ze had overgehouden na haar jaren van misbruik. Vaag herkende ze Annelies, als iemand die ook contact had met de mensen van het landgoed. Ze deed de deur open en begroette haar vriendelijk, maar afwachtend.

Annelies vertelde haar, dat ze net bij Annerieke vandaan kwam en wat haar vraag was. “We zijn een drukkerij begonnen, hebben nu boeken van twee schrijfsters, en we komen nu al bijna om in het werk. We wisten dat we misschien zouden moeten uitbreiden op ons terrein, en dat kan ook makkelijk. Simon is er al mee bezit met een ploegje bouwvakkers. Maar, even terug naar het begin, we zijn een beetje algemeen, een beetje domweg van start gegaan, maar we ervaren nu de kracht van boeken die geschreven zijn vanuit het binnenste van de schrijver, en hebben besloten een Soul-Drukkerij te worden.”

Cynthia onderbrak haar met een wenkend gebaar: “Kom toch even binnen, heb je tijd voor een kop koffie of thee?”

“Lekker, koffie graag,” antwoordde Annelies. “Wat is dit trouwens een ontzettend leuk huis. Tjonge, dat wandkleedje hier… werk van Margreet?”

“Yep! Goed geraden! Ze heeft voor alle vier huisjes zoiets gemaakt. Ook absoluut soul-werk, als we het daar nou toch over hebben! Ik vind het mooi dat jullie daar ook voor kiezen, het ligt in de lijn van de familie hier, van hoe De Schuilplaats is opgezet, van hoe onze rechtszaken gedaan werden. Het is allemaal zielswerk. Ik zie het ook in de boeken die ik van Annerieke leen, hahaha, planken vol boeken van Nora Roberts. Die vrouw heeft zich lek geschreven! Maar mooi, Annelies, mooi! Zij is duidelijk zo iemand die schrijft wat ze van binnenuit voelt opkomen. Puur genieten! Nee, ik hoef geen boeken meer die niet van binnenuit geschreven zijn!”

“Super, dan begrijpen we elkaar!” lachte Annelies. “Heb je misschien ook al iets gelezen van Joke Veth? Of van Rosalie van Gelder?”

“O ja, ik krijg ze allemaal doorgeschoven van Annerieke, geweldig! Die van Rosalie kwamen als eerste, en ik dacht: ‘ja hoor, verhalen over een dier… niks voor mij!’ Maar daar had ik me dus enorm in vergist, na een paar regels zat ik er al in. Ik kwam er pas later achter dat de schrijfster niet een volwassen vrouw was, maar dat lieve huppelmeisje dat altijd naar Huib en Margreet gaat. Ik zie haar bijna elke dag. Lisa vertelde het me, toen ze me met één van haar boeken zag. Ik kon het nauwelijks geloven, maar Lisa was er nogal makkelijk over, zo in de trant van ‘dat is gewoon haar ding!’ Oké, ik ben er inmiddels wel achter dat dat klopt! En na een poosje kwamen er boeken van Joke Veth… die gaan diep zeg! De stijl lijkt een beetje op die van Nora Roberts, maar is toch ook weer anders. En dat is perfect, gewoon een eigen stijl, eigen onderwerpen, de dingen die bij haar opkomen. Wacht eens, zijn dat die twee…”

Cynthia graaide een boek van Joke uit de vensterbank, het boek waar ze net in verdiept was geweest. Ze keek naar de achterkant, Drukkerij Bakker.

“Zijn jullie dat? Drukkerij Bakker?”

Annelies knikte en Cynthia ging verder: “Bij Drukkerij Bakker gaan de boeken als zoete broodjes over de toonbank! Toepasselijke slogan toch? Jullie hebben in een vreselijk hoog tempo een stel boeken uitgegeven.”

Annelies bevestigde het en vertelde dat ze mensen hoopten te vinden die dus op eenzelfde soort manier schreven. Ze vertelde, dat het voor Bert nu nog goed te doen was om de boel bij te houden, maar dat ze in de toekomst dus alleen maar meer werk verwachtten.

“En dan is het voor hem alleen niet meer te doen. Daarom zoeken we iemand die wil werken in de drukkerij zelf. En daarbij… ikzelf ben degene die de boeken vooraf leest. Ik ga ze selecteren, proberen aan te voelen of het echt zielswerk is, maar ik ben geen speedreader, ik heb een normaal tempo van lezen, en zie in gedachten de berg te lezen boeken groeien! Dus ik ging net naar Annerieke met de vraag of zij me wilde helpen met lezen en selecteren. Zij verwees me naar jou, en daarom ben ik hier. Zou jij het leuk vinden om voor ons te werken, in elk geval met lezen en selecteren, en misschien ook wel in de drukkerij?”

Cynthia begon te lachen! Ze schaterde, kon niet meer ophouden, totdat haar lachen overging in huilen, in een heftig snikken. Annelies staarde haar verbijsterd aan. Wat gebeurde er? Wat was er ineens met Cynthia aan de hand?

Intuïtief wist ze dat ze Cynthia even moest laten gaan. Pas toen ze rustiger werd en haar tranen afgeveegd en haar neus gesnoten had, vroeg Annelies: “Wat gebeurde er?”

Cynthia schudde haar hoofd, alsof ze het zelf niet kon geloven. “Vanmorgen nog, vanmorgen dacht ik bij mezelf dat ik nergens toe in staat was, behalve domweg boeken lezen. Ik wil in de toekomst zo graag op mezelf gaan wonen, en ik wil een baan, maar wat? Ik kon niets bedenken wat ik leuk zou vinden. Het enige dat ik vanmorgen, ja echt, vanmorgen nog, in gedachten kreeg was: ‘als het maar iets met boeken is, ik moet boeken in m’n handen hebben’. En jij komt me een paar uur later een baan aanbieden waarbij ik mag lezen en boeken mag drukken… Kun je je voorstellen dat ik even overhoop ging?”

Annelies lachte: “Dus ik hoef je niet meer te vragen wat je antwoord is? Je wilt waarschijnlijk niet eens bedenktijd?”

“Nee, als we onze koffie op hebben, wil ik met je mee naar die drukkerij, ik wil weten hoe het werkt, ik wil leren om het zelf te doen! Want dat is het enige probleem, ik heb hier geen opleiding voor, ik heb geen idee hoe het werkt…”

Cynthia keek Annelies aan, licht vertwijfeld, omdat ze toch ergens bang was dat het gebrek aan kennis en ervaring een probleem zou kunnen zijn.

Maar Annelies lachte nog steeds: “Wat je nog niet kunt, kun je leren, kun je ontdekken, zeker als je het zo graag wilt!”

“Ontdekken, net als in dat ontdekkingscentrum… Nou, het verlangen is er zeker, dus als je man geduldig genoeg is om het mij te leren, gaat het vast goed komen. In elk geval ben ik een kei in lezen, dat hoef ik niet meer te leren!”

.

Terwijl ze over het landgoed richting de drukkerij wandelden, vertelde Annelies, dat hun zoontje Jan ook naar het ontdekkingscentrum ging. “Het is een geweldige manier van leren, als je iets vanuit je eigen verlangen mag doen, dan gaat het super snel en goed, en dieper dan volgens methodes.”

Cynthia knikte: “Ik heb er over gehoord, van Ineke. Zij heeft ook in De Schuilplaats gewoond en komt een enkele keer nog op bezoek. Ze vertelde laatst over een jongen die een moestuintje had gemaakt, samen met Sjaak. Was dat Jan?”

Annelies knikte. “Jan is een buitenkind, wil buiten spelen, wil boer worden, wil later een moestuin. En dat was bingo, Patrick ging meteen de eerste dag al met hem naar Sjaak. Het is een geweldige ervaring voor hem geweest.”

Annelies ging Cynthia voor naar de drukkerij en stelde haar aan Bert voor als hun nieuwe collega. Bert keek verrast op: “Welkom Cynthia! En Annelies, hoe heb je dat zo snel voor elkaar gekregen?”

“Via Annerieke, deze jongedame leeft voor boeken, wil alleen maar boeken in haar handen hebben.”

Bert schoot in de lach: “Laat me je handen eens zien!”

Cynthia stak haar handen naar voren, waardoor Bert nog harder moest lachen: “Meid je handen staan er gewoon naar, kijk maar, precies hoe je een boek vast houdt tijdens het lezen! Maar zonder gekheid, als jij zo in elkaar zit, dan ben je hier meer dan welkom. Wat wilde je voor ons gaan doen? Lezen of werken in de drukkerij?”

“Allebei! Ik heb alleen helemaal geen ervaring met al die apparaten!” Cynthia gebaarde losjes naar de apparaten die ze opgesteld zag staan. “Maar Annelies dacht dat als ik zo één ben met boeken, dat ik hier wel zou ontdekken hoe ik je kan helpen met het drukken van boeken.”

“Dan heeft ze je vast al verteld, dat wij goeie ervaringen hebben met het verschijnsel ontdekken!”

“Ja, over Jan, ik kende het verhaal over zijn moestuintje al, super gaaf! Ik zie er dan ook niet tegenop om hier iets nieuws te moeten leren, te mogen ontdekken. Dat moet wel goed komen!”

“Heb je zin om meteen aan de slag te gaan vandaag? Gewoon om te proeven van het vak, te voelen hoe het op jou overkomt?” vroeg Bert.

“Graag!” reageerde Cynthia, terwijl ze van enthousiasme in haar handen wreef.

“Mooi, dan laat ik je eerst het magazijn zien, waar we de boeken opslaan. Hier zie je de stapels van Joke Veth, en hier van Rosalie van Gelder.”

Cynthia streelde met haar handen langs de nieuwste stapel van Rosalie. “Haar laatste boekenkind, ‘Vlinnie’, zo’n geweldig leuk boek, zo heerlijk fladderig, vrolijk, vrij en blij! Die voor-en achterkant, die foto’s zijn heel anders dan ik inmiddels van haar gewend was. Bij die andere boeken waren het foto’s van de echte dieren waarover ze schreef, maar dit lijkt wel één of ander kunstwerk van papier.”

“Klopt, dat is het ook,” vertelde Bert, “dit boek heeft ze geschreven naar aanleiding van die foto’s. Die papieren vlinders zijn gemaakt van vouwblaadjes, door een vrouw die deze foto’s ook gemaakt heeft. Ze heeft hier vorige week in het pension gelogeerd.”

“En Rosalie heeft het boek nu al klaar… Ik begreep dat ze er meestal één per week schreef, er hooguit iets langer over deed.”

“Ja, inderdaad, ongelofelijk he?”

“Bert?” kwam Annelies tussendoor, “We hebben visite, deze meneer wil graag dat wij zijn foto’s gaan drukken, dat het een fotoboek wordt. Hebben wij daar de mogelijkheden voor?”

Bert knikte naar de man die schuin achter haar stond. “Goeiedag, ik ben Bert Bakker.”
“Grappig, ik ben ook een Bakker, Koos Bakker,” stelde de gast zich voor. “Maar voor zover ik weet geen familie, hooguit een connectie hier,” wees hij op zijn hart.

Bert grijnsde: “Daar kon je wel eens gelijk in hebben! En dat is het beste familiesoort, denk je ook niet? En je hebt foto’s voor ons?”

“Dat heb ik, ik heb hier in de omgeving, toen ik met mijn vrouw op Bloemenhof logeerde vorig jaar, een hele reeks foto’s gemaakt, en ik ben met sommige daarvan aan het experimenteren gegaan met een fotobewerkingsprogramma. Man, wat heb ik daarvan genoten! Uiteindelijk werd ik vrijer en vrijer, zodat je de oorspronkelijke foto’s nauwelijks meer herkent. Ik heb ze hier op mijn USB, misschien kun je ze hier op je computer bekijken, als je tijd hebt?”

“Je hebt ons nieuwsgierig genoeg gemaakt, laat maar zien!”

Bert wenkte Cynthia erbij en zo stonden ze even later samen voor het scherm, verwonderd te kijken naar de verschillende oorspronkelijke natuurfoto’s met daarbij de bewerkte foto’s.

“Geniaal,” fluisterde Cynthia, “ik zie het helemaal voor me, de oorspronkelijke foto in het midden, en de bewerkte er omheen of ernaast. Lijkt je dat wat?” vroeg ze in het algemeen, aan iedereen.

“Zouden de foto’s dan wel goed genoeg overkomen?”

“Als we een vierkant boek kunnen maken, ja, lijkt me wel,” dacht Cynthia, “of anders op de linker bladzijde de originele, en dan een paar bewerkte versies op de rechter bladzijde?”

Bert gaf Annelies achter haar een knipoog en stak zijn duim op.

“Cynthia, je bent een aanwinst voor onze drukkerij! Koos, deze dame werkt hier nog maar vijf minuten… ik bedoel maar! Zou het een goed idee zijn, Cynthia, als jij even met Koos gaat uitzoeken welke foto’s jullie hiervoor willen gebruiken en welke opzet? Welke maat voor het boek? De lay-out, alles?”

“Vertrouw je me dat echt toe? Super gaaf! Zullen we dat doen, Koos?”

Koos knikte, vond het allemaal geweldig hoe deze mensen met elkaar en met hem omgingen, en hoe Cynthia op zijn werk reageerde.

Bert gaf Cynthia een gelamineerd papier, waarop aan weerszijden de standaardmaten getekend en beschreven stonden. “Ik ga ondertussen even wat nadrukken maken voor Rosalie. Als je me nodig hebt, weet je me wel te vinden he?”

“Ja hoor, komt goed!” Ze keerde zich direct weer naar het papier met alle maten. “Oh, mogelijkheden genoeg,” zei ze. “Moet je deze maat zien, Koos, zou dat niet wat voor jouw foto’s zijn? Best groot, dat wel, maar dan komen je foto’s ook mooi uit.”

Koos bekeek de rechthoekige vorm, en probeerde in te schatten hoe groot het ongeveer zou zijn.

“Best groot ja, maar voor een fotoboek geweldig! En wat had je dan in gedachten? De originele en de bewerkte foto’s op één pagina?”

Cynthia knikte: “Van de meeste originele heb je twee bewerkte, zo te zien. Oh hier is er één met vijf…”
“Dat is de enige, daar zouden we dan twee bladzijden voor kunnen gebruiken, twee bladzijden naast elkaar. De originele links met twee bewerkte, en de andere drie bewerkte op de rechter bladzij.”

“Koos, volgens mij zijn we er nu al uit,” zei Cynthia, terwijl ze de laatste foto’s bekeek. “Het lijkt me perfect! En de papiersoort… ik weet nog niet heel veel daarvan, maar volgens mij… volgens mij moet ik dat even aan Bert vragen, of weet jij het ook Annelies? Weet jij welke papiersoorten er zijn?”

“Jawel, mat en licht glanzend, en extra glanzend, en wat de kleur betreft wit of iets getint, een soort roomwit. Zal ik de voorbeelden even ophalen?”

Koos schudde zijn hoofd. “Niet nodig, ik weet al welke ik wil. Licht glanzend en wit. Als het dat getinte zou zijn, lopen we misschien het risico dat dat de kleuren van de foto’s beïnvloedt, dat zou jammer zijn.”

“Daar heb je gelijk in… Annelies, hoe moeten we nu verder?”
Annelies nam plaats achter de computer, en zocht de map met orders op. Ze maakte een nieuwe map daarin aan, die ze ‘Bakker, Koos’ noemde. Ze schoof een kopie van de standaard order in de map en begon zijn naam in te vullen. Koos gaf haar alle gegevens die ze nodig had. Annelies overlegde met hem hoeveel boeken hij vooreerst wilde laten drukken. Koos verraste haar door voor vijfhonderd boeken te kiezen.

“Dat getal kreeg ik in gedachten, en ik voelde dat het goed was, dus doen we vijfhonderd!” zei hij stellig.

Annelies liet hem het overzicht van prijzen zien. Hij vond het geen probleem.

“Ik heb mijn leven lang gewerkt, met zekere tegenzin, het was niet het werk dat mijn hart had, en nu ben ik met pensioen en ontdek ik iets waar ik helemaal in op ga. Daar mag ik best wat van dat zuur verdiende spaargeld voor gebruiken!” lachte hij.

“Heerlijk voor je, dat je alsnog zoiets moois gevonden hebt,” glimlachte Cynthia.

“Ja, echt wel, en dan nog wat, mijn vrouw heeft ook haar hobby gevonden. Je zou ons thuis bezig moeten zien in onze computerkamer. Allebei achter een computer, ik met fotobewerking, zij met Open Brush, digitaal schilderen met een 3D bril op. Geweldig, we zijn allebei helemaal in ons element daarmee! En dat is meteen het tweede waar ik voor kom. Ze weet het niet, het moet een verrassing zijn. Ik heb foto’s vanuit haar schilderfilmpjes gemaakt, en die heb ik ook op die USB staan. Ik zou het geweldig vinden als jullie daar ook een boek van kunnen maken. Zelfde soort papier, alleen een kleinere maat.”

Cynthia en Annelies begonnen steeds meer plezier in hun nieuwe klant te krijgen.

“Laat zien Koos, ik ken dat programma totaal niet. Wat moet ik me daar dan bij voorstellen?” vroeg Annelies.

“Wacht maar, ik zal je de foto’s daarvan laten zien!”

Hij opende het andere mapje van zijn USB, waarop de beide vrouwen volkomen verrast naar de bijzondere foto’s staarden.

“Ik heb geen idee hoe ze dat voor elkaar gekregen heeft, maar uit de resultaten kan ik zien dat ze talent heeft!” zei Cynthia.

“Talent Cynthia? Het is haar ziel, ze is zo vrij geworden, ongelofelijk! Zoals ze zelf zegt… ze doet maar wat. En de resultaten zijn geniaal!”

“Er gaat kracht vanuit, het is vurig, het is super kleurig, echt heel speciaal!”

“Als we nou hiervan ook een rechthoekig boek maken, alleen een stuk kleiner dan de mijne? Een foto per pagina?” stelde Koos voor.

“Het lijkt mij een prima plan,” antwoordde Annelies, “je hebt alles perfect voorbereid, zelfs verschillende sjablonen gebruikt. Zal ik hier ook een order voor maken?”

Annelies nam de gegevens van de order van Koos in een mapje voor Olivia en maakte zo de tweede order. Ook van deze wilde hij er vijfhonderd hebben.

“Nou Cynthia, het ziet er naar uit dat je je eerste opdrachten gekregen hebt. Als Bert straks klaar is met die nadrukken, kan hij je leren hoe je deze foto’s klaar kunt zetten voor het drukwerk. Koos, vind je het goed als ik alle foto’s die je hier hebt laten zien, even overneem in ons programma?”
Koos grinnikte: “Natuurlijk, hoe wil je er anders mee aan de slag?”
“Geen idee,” lachte Annelies, “maar ik ben niet zo vrij dat ik lukraak iemands spullen kopieer naar onze computer.”

“Ga je gang maar, Annelies!”

“Dank je! Cynthia, wil jij meekijken hoe ik het doe?”

“Zeker weten! Als jij nou de foto’s van Koos doet, mag ik dan die van Olivia doen?”

“Onder het mom van ‘al doende leert men’,” mompelde Koos.

“Zo is dat, ik wil het hele vak graag leren!” reageerde Cynthia.

“Goed plan, kijk, het is eigenlijk heel simpel. Ik maak hier een nieuw mapje voor een nieuw product. Wat er gedrukt moet worden, meestal de teksten, dit keer foto’s, kopieer ik hierheen, en dan sleep ik het hier naar de lijst van nieuwe opdrachten. Bert heeft deze lijst ook op zijn pc, en dit nieuwe mapje staat er direct bij hem in. Hij weet er verder wel weg mee!”

Annelies maakte plaats voor Cynthia, zodat zij hetzelfde kon doen voor Olivia. “Volledige naam, Bakker, Olivia, en de datum van vandaag… simpel! En nu?”

“Ik neem aan dat ik nu mag betalen,” grijnsde Koos.

Annelies schoot in de lach. “Je maakt het me wel heerlijk makkelijk. Ik durf er altijd wel over te beginnen, maar ik heb er tegelijkertijd een hekel aan! Cynthia, blijf maar zitten, dan zal ik je wijzen hoe je de facturen moet maken.”

Annelies hoefde niet veel aan te wijzen, Cynthia begreep dankzij de heldere opzet van het administratieprogramma al snel hoe het in elkaar zat. Ze linkte de nummers van de orders die ze net gemaakt hadden, naar de factuur, controleerde even of alles in orde was, en printte de factuur uit.

“Volgens mij heb je een bijzonder slimme medewerkster erbij gekregen, Annelies. Gefeliciteerd allebei!” zei Koos.

“Dank je wel, en jij gefeliciteerd met je beide bestellingen! Ik ben zo benieuwd hoe Olivia het gaat vinden…” reageerde Cynthia.

Annelies hielp Koos met de betaling, terwijl Cynthia toekeek en probeerde te onthouden wat ze deed.

“We sturen je een mailtje zodra de boeken klaar zijn en dan spreken we wel af hoe we verder gaan. In elk geval kunnen ze vanaf hier verkocht worden. Ik zit trouwens te denken… Jullie kennen Bloemenhof dus… kennen jullie Huib ook?” vroeg Annelies.

“Jazeker! Een beste kerel! Allemaal fijne mensen trouwens. Er gaat heel veel kracht van die omgeving uit, van die mensen daar,” antwoordde Koos.

“Ja, zeker weten! Maar weet je ook dat Huib een digitale galerie opgezet heeft?”

Koos pakte zijn mobiel en klikte op de link van de galerie, die hij standaard open had staan. “Deze?”

“Ja die! Ik zat te denken, dat het misschien een idee is om jullie beide aan te melden bij die galerie. Kunst als uiting van de ziel… dat is jullie werk ook!” opperde Annelies.

“Dat denk ik ook. Moet je opletten, Annelies,” zei Koos, terwijl hij op de site ‘Onze Kunstenaars’ aantikte. “Wat een lijst he… en wie hebben we hier?”

“Oh, jullie staan er al op! Sorry, dan heb ik de site nog niet voldoende goed bekeken!” verontschuldigde Annelies zich.

“Logisch toch, jij zit waarschijnlijk de hele dag in de drukkerij en in de nieuwe boeken…” zei Koos met een knipoog.

“Ja, dat is inderdaad zo. Ik vind het heerlijk, maar ik moet zeggen dat ik blij ben dat Cynthia ook een deel van die boeken gaat overnemen. Ineke komt trouwens ook op de reservelijst, Cynthia, ik had haar een berichtje gestuurd, het lijkt haar leuk om het zo nu en dan te doen, maar niet te vaak.”

“Top!” reageerde Cynthia, “zij is ook een boekenwurm!”

“Hey, wat heb ik nou gezien?!” kwam Bert het magazijn in. “Je hebt twee bestellingen gedaan? Die tweede is ook een bijzondere zeg, hoe heb je die foto’s gemaakt?”

“Dat is Open Brush werk van Olivia, mijn vrouw. Geheime verrassing voor haar, ik heb er stiekem foto’s van gemaakt. Ze maakt zulke prachtige werken. We zijn ook bij die digitale galerie toegevoegd een tijdje geleden, moet je zien, hier heb je zo’n filmpje.”

“Wacht even,” viel Cynthia hem in de rede, “zoiets moet je groter zien, veel mooier!”

Ze zocht snel de galerie op de computer en ging via ‘Onze Kunstenaars’ naar Olivia’s pagina.

“Kies maar, Koos, welke je wil laten zien.”

“Ze zijn allemaal prachtig, maar deze, ‘Vuur’, die vind ik het mooiste!”

Hij klikte hem aan en ze keken er ademloos naar.

“Ik heb hem nou al zo vaak gezien,” zei Koos, toen het filmpje afgelopen was, “maar hier kan ik geen genoeg van krijgen, dit is zo’n bijzondere!”

“Dat is het zeker, echt geweldig mooi!” reageerde Bert.

“Wat gebeurt er Cynthia?” vroeg Annelies.

“Dat filmpje, het leek wel alsof het dwars door me heen brandde en of er iets afbrokkelde vanbinnen. Ik heb geen idee wat, maar tjonge, ik word er compleet emotioneel van.”

“Meisje toch, kom maar even bij opa Koos,” zei Koos zacht en spreidde zijn armen uit. Cynthia, die helemaal niet meer tegen aanraking van mannen kon, kroop tegen hem aan en zodra ze zijn armen om haar heen voelde, begon ze te brullen, met gierende uithalen te huilen. Staande wiegde Koos haar heel licht heen en weer, en streelde over haar haren.

“Meiske toch… meiske toch,” fluisterde hij toen ze tot rust kwam. “Dat was een hoop bagger die er even uit moest. Ik ben blij dat mijn lieve vrouw dat bij jou heeft losgemaakt! Het zal nu misschien nog niet zo goed voelen, maar je bent heel wat kwijtgeraakt.”

Cynthia knikte terwijl ze haar tranen afveegde en haar neus snoot met de tissues die haar werden aangereikt.

“Dank je wel, Koos… je moest eens weten… Ik… hoe moet ik dat nou zeggen…”

“Je hoeft niets te zeggen, je hoeft jezelf niet te verklaren, tenzij je het zelf heel graag wilt,” zei Koos.

“Ja, ik wil het zeggen… Ik heb meer dan tien jaar moeten werken als prostituee, gedwongen. En om eerlijk te zijn gruwel ik van aanrakingen door mannen, maar op de één of andere manier voelde ik dat ik bij jou veilig was, dat ik me door jou kon laten omarmen. En het was goed, echt goed, dank je wel!”

“Wat heb je een gruwelijk leven achter de rug, Cynthia. Woon jij soms in De Schuilplaats?”

Cynthia knikte en glimlachte naar hem. “Ja, een geweldige plaats om tot rust te komen en alvast een stuk te genezen, jezelf te vinden. Vandaag is voor mij een dag met een enorme doorbraak, een dubbele doorbraak. Wat er net gebeurde, en eerder al, dat ik hier mag gaan doen wat mijn lust en mijn leven is, werken met boeken. Boeken drukken, klaar maken voor de verkoop, en boeken lezen.” Ze grinnikte: “Bert vroeg daarstraks of ik mijn handen even wilde uitsteken, en dat deed ik zo… en toen zei hij zoiets als ‘zie je wel, jij hebt altijd boeken vast’, zoiets toch, Bert?”

“Ja, iets van die strekking, ik weet het niet precies meer. In elk geval lijkt dit werk, lezen en boeken drukken je op het hart geschreven te zijn! Wat denk je Cynthia, is het voor vandaag niet genoeg geweest? Zullen we morgen verder gaan?”

“Eigenlijk wil ik blijven, verder leren, kijken hoe je met die machines om gaat en zo, maar mijn hersenen lijken wel een bal van gelei geworden te zijn. Ik ben niet echt duizelig, maar ik voel me wel heel raar. Hoe laat zal ik morgen komen?”

“Tussen acht uur en half negen?” stelde Bert voor.

Cynthia knikte: “Goed, ik zal er zijn. Sorry dat ik je nu niet verder kan helpen.”

“Maak daar maar geen punt van, misschien moeten we je werkuren voorlopig even laten komen zoals ze komen. Kijken wat mogelijk is,” zei Bert.

“Misschien moeten we dat alle drie voortaan maar doen, Bert. Wij gaan soms ook door dingen heen, waardoor we een poosje uit het lood geslagen zijn.”

Annelies gaf hem een knipoog.

“Wijze vrouw heb je, Bert,” zei Koos. “Cynthia, ik ben lopend gekomen vanaf Bloemenhof. Olivia is daar aan de klets met Anton en Joke, twee andere gasten. Och die ken je vast ook wel. Loop je mee?”
“Graag! En ja, Joke ken ik, vooral van haar boeken hahaha, geweldige schrijfster. Tot morgen Annelies, Bert!”

“Tot morgen, Cynthia! Tot ziens, Koos!”

Koos stak zijn hand op als afscheid en riep terwijl hij richting de buitendeur liep: “Bedankt mensen!”

Naar hoofdstuk 77. Karel Mulder

Of naar de Inhoudsopgave