Na het ontbijt ging Margreet snel aan de slag op de etage van de gastenkamers. Ze wilde voorkomen dat ze nog bezig was als haar ouders naar boven zouden komen. En dat lukte redelijk. Ze was net klaar en stond op het punt om naar beneden te gaan, toen zij naar boven kwamen, met Anton en Joke achter hen aan.

“Goeiemorgen allemaal, lekker gegeten?” vroeg Margreet in het algemeen.

“Heerlijk als altijd!” klonk Antons stevige stem.

“Zeker weten!” bevestigde Joke.

Margreets ouders mompelden iets onverstaanbaars over het ontbijt en leken te wachten tot Anton en Joke uit de buurt waren. Maar Joke liet zich niet wegkijken en vroeg of ze voor vandaag nog plannen had.

“Ja, Huib en ik gaan naar een dorp verderop, naar een winkel waar ze edelstenen verkopen. Huib heeft mijn ring daar ook gekocht.”

Joke pakte haar hand om de ring nog eens te bekijken. “Hij is echt zo mooi, zo fijntjes. Moet er nog iets aan gedaan worden?”

“Nee hoor, maar Huib heeft een bureau met ladekastjes voor me gemaakt en die lades krijgen eenvoudige knoppen met een edelsteentje erin. En die steentjes gaan we vanmiddag uitzoeken.”

Mieke mengde zich in het gesprek: “Zie je wel, daar gaan we weer! Een bureau met edelsteentjes… Die kerel lokt jou zijn bed in door je zo te verwennen! Ik schaam me gewoon dat je mijn dochter bent, bah!” Ze draaide zich om en liep naar hun gastenkamer. John ging haar achterna.

Anton en Joke keken Margreet aan en gingen met haar mee naar beneden. In de wasruimte omhelsde Joke Margreet, denkend dat ze troost nodig had. Margreet keek haar aan: “Joke, ik kan me voorstellen dat je verwacht dat ik hier overstuur of verdrietig geraakt zou zijn, maar het tegenovergestelde is waar. Ik ben opgelucht joh, zo opgelucht! Natuurlijk was het een rotopmerking, wat ze over Huib zei. Dat flikte ze gisteren ook al een paar keer. Dat stak wel, ze heeft geen idee wie Huib is, hoe hij is, wie hij voor mij is. Maar ik ben verder alleen maar opgelucht dat ik van hen af ben! Huib vroeg mij om er over na te denken in welke mate ik contact met hen wilde houden. Ik weet nu het antwoord: helemaal niet! Donderdag gaan Huib en ik naar hun huis om de spullen die ik daar nog heb liggen op te halen. Ik denk dat ik van te voren een briefje voor hen schrijf en dat daar op de keukentafel leg. Als ze dan vrijdag naar huis gaan, zal dat wel een klap in hun gezicht zijn, maar dat is dan maar zo.”

Anton legde zijn hand op haar schouder en keek haar trots aan: “Geweldig besluit! Je bent een goede vrouw, Margreet, vriendelijk en gastvrij, en jouw relatie met Huib is van het zuiverste soort. En weet je, Huib is als een zoon voor ons, en ik zou het prachtig vinden als jij als een dochter voor ons wilt zijn.” Joke knikte heftig en keek Margreet vragend, verlangend naar een bevestigend antwoord, aan.

De blije glimlach op Margreets gezicht sprak boekdelen. “O ja, geweldig! Annerieke is voor mij meer dan een schoonmoeder, ze gaf al aan dat ze onze relatie wil zien als een moeder-dochter-relatie, en ik heb geen enkele moeite om haar ‘mam’ te noemen, dat gaat gewoon spontaan. En ik adopteer jullie graag als vader en moeder! Ik voel me rijk!”

Ze maakte een rondedansje en omhelsde hen beiden. “Dank jullie wel! Pfff even mezelf vasthouden hoor, ik word ineens een beetje dizzy.”

Toen haar hoofd weer helder en rustig was, keek ze Anton en Joke blij aan: “Lieverds, ik ga me terugtrekken in ons geweldige huis.”

“Groot gelijk Margreet, wij gaan ook weer verder. Ik ga even bij Huib in de schuur kijken, ik vond hem er vanmorgen op z’n zachtst gezegd knorrig uitzien. Misschien heeft hij even een uitlaatklep nodig.”

Anton gaf Joke een kus: “En jij? Verder met je boek?”

Joke knikte: “Ja, ik heb door de situatie hier nieuwe inspiratie opgedaan. Margreet, vind je het goed dat ik wat er nu gebeurt met je ouders, in mijn boek verwerk? Zonder namen te noemen natuurlijk!”

Margreet knikte: “Natuurlijk, wie weet hoeveel mensen zich er in herkennen en zich er door gesteund voelen!”

“Fijn, dan ga ik het meteen aan mijn brainstorm-pagina toevoegen.”

Anton gaf Margreet een klopje op haar schouder als groet en liep richting de grote schuur. De vrouwen omhelsden elkaar kort. “Tot later, lieve dochter,” glimlachte Joke, en ging naar haar kamer.

Margreet bleef alleen achter, liet wat er gebeurd was even in alle rust tot zich doordringen. Zichzelf los koppelen van haar biologische ouders, en dan als dochter verwelkomd worden door een prachtig stel als Joke en Anton, mensen vol liefde en wijsheid. Het leven was goed geworden! Woordeloos zingend liep ze naar huis.

Naar hoofdstuk 74. De sieradenwinkel van Daniëlle

Of naar de Inhoudsopgave