Margreet gaapte en rekte zich uit.
Ze hoorde Huib achter zich grinniken. “Oeps, maak ik je wakker?” vroeg ze.
“Welnee, ik was al wakker. Ik vind het nog steeds een leuk gezicht hoe jij wakker wordt!”
Hij sloeg zijn arm om haar heen en woelde met zijn andere hand door haar haren. Hij schoof naar haar toe en begon haar te kussen in haar hals, over haar blote schouder. “Wat nou? Blote schouder?”
Hij tilde het dekbed een beetje op. “Blote borsten? Heb je helemaal geen shirt aan?”
Margreet grijnsde om zijn reactie. “Nee, waarom zou ik? Ik bedoel, voor jou zit een shirt alleen maar in de weg, en verder is er toch niemand in huis. Ik wil me niet langer schamen voor mijn lichaam Huib, en ik denk dat dit een stap is om mezelf te helpen om daar overheen te komen.”
“Goed idee van jou,” zei Huib. “Maar als er een periode komt waarin je je er niet prettig bij voelt, gebruik je shirt dan gerust weer een poosje.”
“Dat klinkt als een stap terug Huib, dat voelt niet prettig!”
“Snap ik, maar je herstel gaat in lagen, steeds een laag dieper. Daardoor kan er een periode komen, in alles, dat het voelt als een stap terug, maar dan is het in feite een stap dieper. En daar mag je dan in je reactie gerust rekening mee houden.”
“Hmm, dus ik mag mijn gesel waarmee ik me dwing om het goed te doen, in de kast zetten?” vroeg Margreet quasi-ernstig.
“Nee, dat vind ik geen goed plan. Ik heb liever dat je hem in stukken breekt en in de vuilnisbak gooit! Een gesel hoort niet bij ons leven meiske, een gesel is een martelwerktuig om mensen te dwingen tot dingen waar ze zelf niet voor kiezen.”
“Ik snap het, het was eigenlijk een beetje een geintje, maar er zat wel een diepere onderlaag achter. Ik ben immers gewend mezelf op te zwepen? Meer! Beter!”
“Ja…” zuchtte Huib, “akelig voor je, maar daar kom je vanaf, dat beloof ik je! Zin in koffie?”
“Yeahhhhhhhhh!” riep Margreet, en sprong uit bed. Samen gingen ze naar de badkamer om zich even vlug te wassen bij de wastafel.
“Zal ik je lieverdjes even wassen?” Plagend kwam Huib met een koude, natte washand naar haar borsten.
Margreet sprong met een gilletje opzij, greep een handdoek, droogde zich snel af. Daarna rende ze naar de slaapkamer, greep haar bh en trok die aan.
“Mafkees, ik krijg je nog wel!” gromde Margreet, toen Huib ook terug kwam uit de badkamer.
“Je hebt me al, met huid en haar! Ik ben de jouw, en jij de mijne! Alleen nog niet op papier…” Hij kwam naar haar toe, met alleen zijn onderbroek aan, knielde voor haar neer en vroeg: “Wil je met me trouwen, liefste?”
“Ja!” zei Margreet. “Op één voorwaarde… dat je zo naar de bruiloft komt!”
Ze schaterde het uit toen hij haar overweldigde, op bed gooide en begon te kietelen. “Hou op! Huib, hou op! Whaaa! Nee! Stoppen!”
Hijgend kwam ze weer overeind en greep hem in zijn haren. “Kleed je aan malle, ik heb zin in koffie!”
“Dus alleen voor een bak koffie moet ik me aankleden, maar op onze bruiloft moet ik in mijn onderbroek komen. Leukerd ben jij!”
“Hmm, goed idee toch?”
“Ik heb een hekel aan officiële pakken, maar in mijn onderbroek… nou ja, misschien ook wel, als jij het ook doet?”
“Oeps, daar had ik even niet aan gedacht.” Margreet lachte. “Even serieus, wil je echt trouwen? Ik bedoel, is een huwelijk niet alleen maar een officieel iets? Als we een feest willen geven, kunnen we dat toch ook gewoon zo doen, met de mensen van wie we houden? Als ik denk aan die film van gisteravond, die stond bol van de gewoontes en tradities, van wat wel en wat niet hoort. Is dat met het huwelijk niet net zo? We zijn al aan elkaar geklonken, onlosmakelijk! Wat heeft een huwelijk daar nog aan toe te voegen?”
Huib grijnsde: “You go girl! Je hebt helemaal gelijk. Denk er maar eens over na, of je op de één of andere manier toch een feest wilt. Maakt mij niet uit, ik hoef ook niets officieels. Waar we nog wel eens over kunnen babbelen, is misschien het idee om bij de notaris iets op papier te zetten, voor het geval één van ons iets overkomt.”
Margreet knikte, terwijl ze in haar rok stapte. “Dat is misschien wel handig, want door die regels van de overheid… als jij zou overlijden, zou ik hier niet kunnen blijven wonen, zoiets. Ik moet er niet aan denken dat ik je kwijt zou kunnen raken, maar dan zulke praktische dingen er ook nog bij… zou wel heftig zijn!”
“Dat wil ik dus wel graag voorkomen. Misschien heeft Ellen, die advocate van Lisa, daar wat kennis over. Of anders een notaris.”
“Of op internet… maar in elk geval moet het gaan over de dingen die we zelf op ons hart hebben, daar een lijstje van maken.” Margreet keek Huib vragend aan. “Lijkt je dat wat?”
“Dat is het beste idee, eerst maar zo’n lijstje maken. Weet je wat, ik leg een stuk papier met een pen op de eettafel, dan kunnen we als ons iets te binnen schiet, het meteen opschrijven.”
Margreet knikte: “Goed idee!”
Even later zaten ze samen aan de koffie, en schreven het eerste al op: Huis en inboedel van ons beiden.
Margreet schoot ineens rechtop: “Joh, we hebben nog niet eens gevoeld of de verf al droog is! Zou dat al kunnen, denk je?”
“Het zou kunnen, maar ik weet het niet zeker,” reageerde Huib.
Ze dronken snel hun koffie verder op en renden naar boven. Margreet zocht een plekje waar het niet zichtbaar zou kunnen zijn als ze de verf zou aanraken terwijl het nog niet helemaal droog was.
“Aan de draaikant van de deur, bij één van de scharnieren, dat is niet zichtbaar,” zei Huib, die aanvoelde waar ze naar zocht. Hij voelde voorzichtig. “Droog! Maar laten we voor de zekerheid het raam nog op een kier en de deur open houden voor de plekjes die misschien nog niet helemaal droog zijn. Het is wel heel mooi geworden, vind je ook niet?”
“O ja, echt bijzonder!”
Margreet keek op haar horloge. Huib begreep haar, ze moesten nodig naar de andere kant voor het ontbijt!
Maak jouw eigen website met JouwWeb