Huib pakte zijn mobiel weer. “Ik heb alles in het pension al gefotografeerd, en in de werkschuur de commode. Ik wil van dit tafeltje nog een paar foto’s maken, en ik zou het fijn vinden als jij van mij een paar foto’s maakt, terwijl ik in de werkschuur bezig ben. Ik ben momenteel nergens mee bezig, maar ik kan net doen alsof ik met de commode bezig ben, dat moet niet zo moeilijk zijn. Wil jij dat doen?”

“Ja, lijkt me leuk,” reageerde Margreet, “nu meteen?”

Huib knikte en omarmd liepen ze naar de schuur. Hij gaf zijn mobiel aan Margreet. “Zie maar, maak maar zoveel foto’s als je zelf wilt, dan kiezen we achter de computer wel uit welke we gebruiken voor de website.”

Margreet keek de schuur rond door de camera van zijn mobiel, maakte foto’s van de hoek waar hij zijn restanten had opgeborgen. Ondanks dat zo’n werkschuur nooit echt schoon kon zijn, zag het er wel netjes en overzichtelijk uit. Ze maakte er een paar foto’s van en draaide zich toen naar de werkhoek. Ze maakte foto’s van Huib, gebogen over de commode, terwijl hij net deed alsof hij de randen schuurde. Ze maakte foto’s van de commode zelf, foto’s van de knopjes waarin Daniëlle de edelsteentjes geplaatst had.

“Bij die foto’s van de knopjes moeten we wel vermelden, denk ik, dat die edelsteentjes bij Daniëlle vandaan komen,” vond Margreet.

“Goed plan, dat is voor haar meteen ook een stukje reclame, dat heeft ze best verdiend!”

Terwijl ze terug naar huis liepen, bekeek Huib de foto’s die Margreet gemaakt had. “Wat heb je nou gedaan? Gekkie!” riep hij uit bij de laatste foto’s.

“Foto’s gemaakt van details, dat was toch ook de bedoeling?” grijnsde Margreet.

“Ja, van mijn achterwerk en nog meer detail, van mijn kontzak! Ik zet ze er gewoon bij op de website, met vermelding dat mijn vrouw zo dol op mijn kontje is.”

“Hahaha, als je dat maar uit je hoofd laat!”

Huib stopte zijn mobiel snel in zijn broekzak en greep Margreet beet. Hij dolde met haar, kietelde en knuffelde, waarna ze lachend hun huis binnen gingen.

.

Tijdens de lunch vertelde Lisa over haar gesprek met agent Marcel. Huib onderbrak haar meteen: “Marcel? We hebben net een boeking voor de komende twee weken gekregen van ene Marcel en zijn vrouw Janny, even kijken…” Hij zocht de boekingsgegevens op: “Uit dezelfde plaats, zou dat die agent zijn die je gesproken hebt?”

“Dat moet hem zijn, snelle rakker, die Marcel. Hij beloofde me vanmorgen al dat hij met zijn vrouw zou overleggen om een weekje hier te komen logeren, en nou hebben ze zelfs voor twee weken besproken?”

“Ja, hij belde me vlak voordat jij bij me kwam hier in de woonkamer, Sjaak, om te vragen of ze die twee weken konden reserveren. Hij had op de site gezien dat er nog een kamer vrij was. Ik heb hem gezegd dat ik die kamer voor hem vrij zou houden, met het verzoek het formulier op de site even in te vullen, zodat we alles verder konden regelen. Nou nou, die heeft er geen gras over laten groeien! Wel mooi trouwens, dat hij zo via jou de weg hierheen gevonden heeft.” Huib knikte naar Lisa.

Lisa vertelde verder, ook over de mogelijke rechtszaak, en haar ideeën voor een tweede en derde project. “Dat tweede project heeft te maken met het pension. Ik wil graag dat jullie allemaal gewoon jullie wensen op tafel leggen, hoeft niet nu, maar bijvoorbeeld als we weten hoeveel geld we te besteden hebben. Annerieke, ik wil graag dat je ook Simon erin betrekt. En over het derde project, dat gaat over een schuilplaats. Als jullie het zien zitten, als het mogelijk is om tegen de bosrand een huis te bouwen, dan wil ik daar maximaal vier vrouwen in laten logeren. Vrouwen die uit soortgelijke situaties komen als ik en een poos rust en veiligheid nodig hebben. Niet meer dan vier, anders komt er veel te veel shit bij elkaar en wordt het voor henzelf veel te heftig. Nou ja, dat was wat ik in gedachten had.”

Lisa keek Sjaak aan, die glimlachend naar haar knikte. “Ja, lieve schatten, nemen jullie Lisa’s ideeën alsjeblieft serieus, maar voel je nergens toe verplicht. Het zijn projecten die uit haar hart komen, maar als jullie het niet zien zitten, om wat voor reden ook, wees dan alsjeblieft zo vrij om dat te zeggen, nu of later. Laat het eigenlijk maar gewoon even bezinken, denk ik…”

Lisa knikte, maar Annerieke stond op en zei heel resoluut: “Als het volgens de bestemmingsplannen kan, vind ik dat die schuilplaats er moet komen. Ik had er direct een klik mee. Wat het pension betreft… een schilderbeurt binnen en vooral buiten, verder weet ik het niet zo. Ik weet dat Huib de veranda zelf nog wilde opknappen in het voorjaar. Maar verder heb ik nog geen idee op dit moment”

Ze ging weer zitten en Margreet nam het van haar over: “Ik weet niet of je het onder het project moet laten vallen, maar ik heb al vaker gedacht dat het mooi zou zijn als er rond de veranda veel meer planten zouden komen, liefst bloeiende, bloeiend in alle seizoenen, dus ook winterseringen bijvoorbeeld. En elke gastenkamer heeft een soort mini-balkonnetje. Die vind ik leuk trouwens. Mensen kunnen er niet op zitten, maar wel de deuren open zetten en zo toch het gevoel hebben dat ze een beetje buiten zijn. Die hekjes die er voor zitten, daar zouden we plantenbakken aan kunnen hangen. Ik zou de planten die daarin zouden komen, met alle plezier verzorgen. Misschien kan de aanschaf allemaal gewoon van het budget van het pension, of anders als onderdeel van Lisa’s projectplan. Als jullie het tenminste een goed idee vinden.”

“Ik heb daar al vaker aan gedacht,” vertelde Huib, “maar het kwam er gewoon niet van. Ik denk dat voor die planten het budget prima toereikend is, maar voor die schilderbeurt zou ik graag een beroep op project twee willen doen!”

“Goed idee,” antwoordde Lisa, “dat zal ik straks in mijn brainstormlijst opnemen. Als jullie later nog wensen voelen opborrelen, laat het ons dan maar gewoon weten. Het heeft nog de tijd, Huibs pand gaat denk ik voor, tenzij er in het pension zich iets heel dringends zou voordoen, maar dat zien we dan wel. Ideeën verzamelen kan altijd! Hè, ik vind dit heerlijk! Toen ik dat bericht over die erfenis kreeg, dacht ik nog even ‘wat moet ik met die vervloekte erfenis’, maar op deze manier kunnen we er iets moois van maken!”

“Hou je wel rekening met de belastingdienst, Lisa? Die pikken graag een heleboel graantjes mee…” kwam Huib voorzichtig.

“Goed dat je ’t zegt, ook iets om na te kijken. Dat zal ik wel op internet kunnen vinden, denk ik.”

“Vast wel! Margreet, zullen wij zo even naar het dorp? We zouden dat pand nog even gaan bekijken en je wilde nog naar de Action.”

Huib keerde zich weer naar Lisa en Sjaak: “Wilden jullie ook nog mee naar dat pand?”

“Nee hoor, ik heb het al gezien, het is nu aan jou, aan jullie. Of wil jij het nog zien Sjaak?” Lisa keek hem vragend aan.

“Ik heb het pand ook al gezien, al eerder, toen er schilderijen in hingen. Dus ik zie wel ongeveer voor me wat het is, naar mijn idee perfect geschikt voor Huib. Wanneer zou die veiling zijn?”

“Dat weten we nog niet, Alexander heeft al wel foto’s van de inboedel gemaakt. Hij verwacht dat het flink wat gaat opleveren, maar kon natuurlijk nog geen richtbedrag geven.”

Op dat moment werd ze gebeld. Lisa keek op het scherm: “Daar zal je hem net hebben! Hallo Alexander, met Lisa!” Ze luisterde naar wat hij vertelde en sloot het gesprek af met een bedankje en een vriendelijke groet. “De veiling is volgende week zaterdag al! Hij heeft genoeg connecties, en heeft al advertenties in de krant gezet. Hij heeft in overleg met John, de makelaar, in de advertentie ook vermeld, dat het huis na afronding van de veiling bij John te koop komt. Handig! En hij verwacht ergens in de week na de veiling het geld naar ons over te kunnen maken. Nou maar hopen dat jouw pand dan nog te koop staat, Huib, als je het tenminste geschikt vindt.”

Huib glimlachte: “We zullen zien, zo’n ondiep pand is niet geschikt als gewone winkel, dus ik verwacht dat het niet heel snel verkocht zal worden.”

.

Huib en Margreet gingen met Margreets auto op weg naar het dorp.

“Wat een luxe, een auto en een pick-up!” zei Huib grinnikend.

“Ja, maar ook makkelijk, deze kleine auto is ideaal om te parkeren”

Ze vonden een parkeerplek vlakbij de Action en gingen lopend naar het lege pand. Ze keken door het raam en keken elkaar aan.

“Wat vind jij?” vroeg Margreet.

“Perfect om mee te beginnen! Ik denk dat ik de komende weken maar moet proberen wat dingen te gaan maken die ik er meteen in kan gaan zetten als ik het pand gekocht heb.”

“Ik heb ook een klik met dit pand, maar doe maar rustig aan, Elly zou de muur eerst nog schilderen toch?”

“O ja, dat zou wel mooi zijn. Misschien moeten we er eerst hetzelfde soort behang als in de kinderkamer op plakken. Dat is prima geschikt om op te schilderen.”

“Dat houden we in ons achterhoofd,” antwoordde Margreet, “eerst maar eens zien of we het kunnen kopen, en of het spul dat nu op de muur zit, geschikt is. Je kunt trouwens wel alvast wat kleinere dingen voor in de etalage maken. Dat heb je geloof ik nog niet vaak gedaan, wel?”
“Nee, de paraplubak en onze platte schaal zijn denk ik de kleinste werkstukken die ik gemaakt heb. Ik zal eens kijken wat ik kan bedenken voor de etalage. Wacht eens, ik zou een serie van die bloembakken voor het pension en dan ook voor de etalage hier kunnen maken, en ook andere bloempotten, van allerlei maten. Ik weet hoe ik het hout daarvan moet behandelen om ze vochtbestendig te maken, dus dat moet lukken. En daarnaast moet ik de opzet voor de website nog maken… Ach, het zal nog wel tot tegen het eind van december duren voordat we zowel de website als het pand kunnen laten starten.”

“Welja, rustig aan maar, al zou het januari worden, overhaasten is geen optie, toch?”

Huib glimlachte: “Dank je wel, dat je me helpt te ontspannen, had ik even nodig. Ik vind het best overweldigend allemaal! Ik heb nog net geen draaiboek nodig, denk ik, maar een brainstorm-overzichtje zou toch niet gek zijn. Kom, dan gaan we verder, naar de Action!”

Het was heerlijk weer voor hun kleine wandeling. Het was vrij rustig op straat, de kinderen waren nog op school. Ze kwamen alleen een paar vrouwen tegen, waarschijnlijk moeders die hun vrije uurtjes even gebruikten om wat inkopen te doen. Bij de Action waren ook niet veel mensen. Omdat Margreet de winkel helemaal niet kende, besloten ze alle paden door te gaan. Ze ontdekten allerlei kleine, leuke dingen, zoals allerlei soorten pennen, leuker dan de standaard pennen die ze altijd gebruikten, een tekenblokje van wat dikker papier dat Margreet wilde gaan gebruiken als een soort agenda. Bij de creatieve schappen vond ze een kokertje met haaknaalden van alle mogelijke diktes. En goedkope bolletjes breigaren, die ze prima in haar wandkleed zou kunnen gebruiken.

“Leuk deze, met die verschillende kleurtjes door elkaar,” zei ze tegen Huib, “ik denk dat ik daar wel wat mee kan.”

“Vast wel, ze zien er bloemig uit,” lachte Huib, “neem er maar een paar mee joh. Ik denk dat we ook iets moeten bedenken voor die kast die we in de hobbykamer zouden gaan zetten. Een kast met open vakken waar je mandjes in kunt zetten voor dit soort bolletjes. Hoe lijkt je dat? Wil je hier alvast mandjes meenemen? Of liever later?”

“Ik denk liever later, als je die kast klaar hebt. Daar zie ik van die mandjes. Zullen we vast even kijken hoe diep ze zijn? Hmm, staat er niet bij op het kaartje…”

Huib schatte met zijn vingers: “Bijna 40 cm denk ik, als ik de kast 40 cm diep maak, met een stel open vakken, dan kun je er bijvoorbeeld zulke mandjes in zetten.”

“Lijkt me leuk, een paar van die series. Smallere voor kleinere bolletjes of zo. Voorlopig doe ik het nog met de doos waar ik ze nu in gedaan heb. Als jij de kast klaar hebt, ga ik wel op mandjesjacht!”

Ze lachten naar elkaar en liepen verder. Bij de accessoires van de kledingafdeling vond Margreet de grote spelden waar Elly het over had gehad. “Die zijn echt leuk, moet je zien, allerlei kleine figuurtjes hangen er onderaan. Als ik er nou een stuk of drie aan mijn vest hang, heb ik ze altijd bij de hand om het vest dicht te spelden.”

“Slim van je, en ik vind ze leuk!”

Ze gingen verder langs de rekken, kozen een douchegel waarvan ze de geur lekker vonden en deden ook twee repen van zonnebloempitjes in karamel in hun mand en gingen tot slot naar de kassa. Even later liepen ze, knabbelend aan hun reep, terug naar de auto en namen daar rustig de tijd om eerst de reep verder op te eten voordat ze naar huis reden.

.

Lisa ontdekte halverwege de middag dat ze een mail van Marcel had gekregen. Hij vertelde dat hij de volgende twee weken met zijn vrouw Janny zou komen logeren, en dat hij de voordeur al bij zijn vriend had uitgezocht. Zijn vriend zou de deur vandaag nog plaatsen. In de bijlage had hij de rekening al toegevoegd. Hij vertelde dat hij zelf de sleutelbos van het huis had, en vroeg haar of zij contact met de makelaar wilde opnemen om de sleutelbos bij hem op het politiebureau op te halen, zodat hij foto’s kon gaan maken.

Lisa belde John, de makelaar. Hij beloofde dat hij de sleutels vanmiddag nog zou ophalen. Ze maakte het geld voor de voordeur naar Marcels vriend over en mailde Marcel over haar gesprekje met John. Ze gaf hem voor de zekerheid ook het nummer van John.

Lisa zuchtte, ze had veel geregeld in één dag tijd. Ja, het was veel, en het was intenser geweest dan ze gedacht had.

Ze zag dat Sjaak haar gade zat te slaan. “Hoe gaat het, Lieske?” vroeg hij.

“Op zich wel goed, maar het was veel, mijn lichaam voelt er een beetje gespannen van. Ik denk dat ik maar eens viool ga spelen, een beetje van me afspelen.”

“Ja? Ik heb een ander idee… Ik heb de deuren al op slot gedaan, omdat ik er eigenlijk naar verlang om je plat te knuffelen!” Sjaak greep haar vast en trok haar tegen zich aan. Hij merkte dat ze verstrakte, en liet de teugel een beetje vieren.

“Liep ik een beetje te hard van stapel?”

“Ik weet niet, misschien schrok ik gewoon,” opperde Lisa.

“Dan moet ik je eerst maar eens geruststellen…”

Sjaak kuste haar, streelde haar. Lisa ontspande en streelde Sjaak terug, kuste hem. Ondanks dat ze hun kleren nog steeds aan hielden, voelde het strelen weldadig. Ze ervaarden het als een verdieping van hun liefde voor elkaar en eindigden in een omhelzing, waarin ze elkaar heel stevig tegen zich aan trokken en zo minutenlang bleven staan. Hun zielsconnectie werd bevestigd in hun omhelzing.

.

Elly besloot rond dezelfde tijd als de dag ervoor haar spullen schoon te maken. Ze hoorde Huib en Margreet thuis komen en liep hen tegemoet.

“Voor vandaag zit mijn werk er weer op. Willen jullie het nog even zien?”

“Natuurlijk!” Huib en Margreet gingen met Elly mee naar boven en reageerden verrukt op het resultaat. Behalve de lucht, was nu ook het zachtgroene onder de horizon klaar. De reiger stond in het water met wat riet om zich heen. Op een paar plaatsen had Elly een struik geschilderd, en in de verte een rijtje bomen. Ze vertelde wat ze verder nog van plan was. “Ik denk dat ik nog twee dagen nodig heb. Komt het jullie uit als ik morgen en overmorgen weer kom? Martin heeft dienst dit weekend, dus hij zal me niet missen.” Ze zei het met een glimlach, denkend aan hoe hun relatie al aan het verbeteren was, hoe ze meer oog en oor voor elkaar hadden.

“Ja hoor, we zijn gewoon thuis of in de buurt,” zei Margreet. “Ik ben zo benieuwd hoe het uiteindelijke resultaat zal zijn. Het is nu al zo mooi!”

“We zullen het zien! Dan ga ik nu snel naar huis. Ik ga een uitgebreide maaltijd maken, beetje als verrassing voor Martin. Het gaat nu al beter tussen ons, er is een wederzijds verlangen, zo fijn! Jullie zien ons vanavond wel verschijnen voor de film!”

“Ja leuk! Geniet van je verrassingsmaaltijd, en tot vanavond!” Met een armzwaai namen ze afscheid.

Huib pakte zijn mobiel en maakte een paar foto’s van de muurschildering. Daarna ging hij naar de werkschuur om plannen te maken voor de hobby-kast en de plantenbakken, die hij zowel voor binnen als voor buiten wilde gaan maken. Hij maakte een werklijstje, schetste de kast en de plantenbakken. Binnenkort zou hij weer een flinke lading hout gaan halen, maar op dit moment had hij nog genoeg restanten hout om te beginnen met de plantenbakken!

Margreet nam ondertussen haar doos met garens erbij en probeerde alle bolletjes in de doos globaal te sorteren op dikte. Ze merkte dat ze het lastig vond om dat in één zo’n grote doos te doen. Verschillende bolletjes hadden de neiging om bij elke aanraking aan het rollen te gaan. Ze haalde alles uit de doos en probeerde de bolletjes op de eettafel te sorteren. Ze pakte een schaar uit de keukenla, knipte de flappen van de doos af, en gebruikte die als afscheidingswanden in de doos om vakken te maken, zodat ze de bolletjes een beetje makkelijker soort bij soort kon opruimen. Terwijl ze de bolletjes door haar handen liet gaan, kreeg ze steeds meer zin om aan het wandkleed te gaan beginnen. Ze realiseerde zich al snel, dat ze de dikkere draden niet op de normale manier op het linnen zou kunnen borduren. Die draden zou ze er gewoon niet doorheen krijgen. Ze bedacht een voor haar nieuwe techniek: ze zou die dikkere draden bovenop het doek leggen en met een naaigaren van dezelfde of juist een contrasterende kleur vast naaien. Ze glimlachte, blij met de ideeën en de materialen. Ze zette de doos in de hoek van de hobbykamer en ging naar het pension, benieuwd wat Annerieke voor het avondeten in petto had!

Naar hoofdstuk 145. Avontuurlijke ontdekkingsreizen

Of naar de Inhoudsopgave