Lisa kreeg die middag verschillende keren een korte melodie in gedachten, steeds dezelfde. Ze besloot het te spelen op haar viool in de hoop dat er dan meer zou komen.

Het duurde even… Ze speelde het korte stukje, en nog een keer, en nog een keer, en brak toen ineens door met een pittige melodie, een melodie waarop de tonen leken op danseressen die hoge sprongen maakten terwijl ze cirkelden en met hun danspartner over een podium dansten.

Lisa genoot ervan, wilde het vasthouden, vastleggen. Dat voelde apart, want eigenlijk wilde ze nooit iets vastleggen, ze wilde elke keer iets nieuws ontdekken, spelen wat er opborrelde of als een vulkaan opspoot. En toch bleef het terug komen, dat gevoel dat ze het moest gaan opnemen. Ze vroeg zich af wat de reden kon zijn, maar kon het nog niet plaatsen.

Ze pakte haar mobiel en zocht een App waarmee ze geluid kon opnemen. Ze legde haar mobiel op het kleedje van haar viool, en startte de opname. Ze concentreerde zich op haar oorspronkelijke korte stukje melodie en begon te spelen. Ook het pitte gedeelte, de dansmelodie met hoge sprongen kwam met gemak weer terug, zodat ze heerlijk door kon spelen. Ze was haar mobiel al snel vergeten. Ze zat helemaal in de dans, bewoon zelf mee en speelde maar door, minutenlang.

Op het moment dat ze stopte, slaakte ze een diepe zucht: “Wat was dat heerlijk! Oh, verdraaid, de opname staat nog aan hahaha.” Ze zette de opname stop, legde haar viool en strijkstok op het kleedje en ging op de bank liggen om rustig naar haar opname te luisteren.

Het klonk goed, echt goed, terwijl het maar zo’n simpele opname-App op haar mobiel was. Lisa had er plezier in, voelde zich in gedachten de danseres die over het podium zwierde, opgegooid werd door een danspartner en rondzweefde.

Ze hoorde niet, dat Sjaak thuisgekomen was, en zag niet dat hij stilletjes stond te luisteren. Even kwam de vraag in hem op wie dit speelde, of ze YouTube aan had staan. Maar ergens kon hij gewoon voelen, dat ze haar eigen vioolspel had opgenomen.

Hij schoot in de lach toen hij haar op het eind in de opname hoorde ontdekken dat haar mobiel nog bezig was met opnemen. Lisa opende haar ogen en lachte met hem mee. “Hoe lang sta jij daar al te luisteren?” vroeg ze blij.

“Lang genoeg om te horen dat je een geweldig mooi stuk gespeeld en opgenomen hebt. Grappig, je reactie aan het eind. Dat maakt ook niet uit, weet je, als we onze muziek gaan opnemen, kunnen we zulk soort dingen er met gemak afknippen. Ik heb een mooi programma op de computer, waarmee ik zo’n opname zou kunnen downloaden. Ik heb er al vaker aan gedacht. Het is heerlijk om jou te horen spelen, om zelf te spelen, en nog fijner om samen te spelen. En soms voelt het bijna egoïstisch om dit voor onszelf te houden. Dus het idee om het op te nemen, is ook bij mij al eens langsgekomen.”

“Mooi! Maar hoe dan verder? Zou je een CD willen maken of het via een website aanbieden? Spotify of YouTube of zo?”

“Ik heb nog geen idee! Maar dat maakt ook eigenlijk nog niet uit, we kunnen gewoon opnemen en zorgen dat het mooi afgeronde bestanden worden en dan bewaren tot we weten wat we er mee willen doen. Ik heb er nog geen visie voor, maar ik voel ergens dat dat wel gaat komen. Heb je zin om samen nog wat te spelen?”

“Ja, heerlijk! Zal ik het weer opnemen met mijn mobiel?”

“Welja,” zei Sjaak, “laten we er maar een gewoonte van maken om alles op te nemen, tenzij je het een keer niet wilt. Wat we opgenomen hebben, kunnen we altijd nog weer wegdoen. Vrijheid blijheid! Misschien moeten we eens gaan overwegen om er apparatuur voor aan te schaffen. Ik weet het niet, het geluid van je mobiel klinkt eigenlijk ook heel goed. Het trekt een beetje, officiële apparatuur zou het nog beter moeten maken, maar is dat ook zo? En als het zo is, vinden we dat dan ook nodig, of zijn we dik tevreden met dit soort opnames via je mobiel?”

“Ik heb geen idee. Misschien moet je het eerst eens op de computer bewerken, er een bestand van maken, en dan vanaf de computer afspelen. Dan kunnen we snel genoeg horen of de kwaliteit goed is.”

“Wat wil jij liever, nu op dit moment: samen spelen of zal ik met dat bestand aan de slag gaan?” vroeg Sjaak.

Lisa glimlachte: “Volgens mij heb jij wel heel veel zin om het op de computer te gaan zetten. En dat vind ik prima hoor, dan ga ik even de was opvouwen terwijl jij bezig bent.”
“Echt?”

“Heel echt, doe maar!”

Lisa liep naar hem toe, gaf hem een kus en ging naar de droogruimte. Ze haalde de was op en vouwde alles op op de eettafel. Als hun gezin zou groeien, zou ze daar misschien vaker de tafel in de wasruimte voor gebruiken, maar nu was het wel zo fijn om het in de woonkamer te doen.

Als hun gezin zou groeien… nog maar een paar weken, dan zou hun kereltje geboren worden. Ze had vanaf de eerste keer dat ze hem gevoeld had, daar volop van genoten. Na een paar weken was ze zelfs begonnen hem een beetje uit te dagen. Als hij lag te trappelen, duwde ze voorzichtig terug en wachtte af of hij erop zou reageren. In het begin gebeurde dat niet, totdat ze een keer op haar rug op de bank lag te lezen, met één hand op haar bollende buik. Kereltje, zoals ze hem voorlopig noemden, omdat ze de naam die ze in gedachten hadden nog niet bekend wilden maken, had ineens met zijn hoofd tegen haar hand geduwd, alsof hij over zijn bolletje geaaid wilde worden. Ze voelde bij haar lies, hoe hij zich daarvoor afzette, maar soms ook weer weg schoot. Toch bleef hij steeds weer terug komen, alsof het een heel bewuste actie van hem was. En omdat dit een dagelijkse gewoonte werd, raakte Lisa er van overtuigd dat hij het ook werkelijk bewust deed.

Margreet had er om gelachen, niet uitgelachen, maar ze had het grappig gevonden, en had het ook niet herkend. Gloria had dat nooit zo gedaan. Ze had Margreet uitgenodigd om maar eens bij haar te komen zitten, en haar hand op haar buik te leggen, op die vaste plek waar zij zelf haar hand altijd neerlegde. Er was niets gebeurd, onuitstaanbaar! Toen had Lisa zelf haar hand op haar buik gelegd, terwijl ze ontspannen met Margreet verder praatte. Vrijwel direct had Kereltje gereageerd. Margreet had met open mond en grote ogen gekeken en gezien dat Lisa’s verhaal echt klopte. “Jullie Kereltje is duidelijk een ander kind dan Gloria. Ik heb haar best wel gevoeld, maar dit soort acties herken ik echt helemaal niet. Gloria was echt heel erg rustig, tja, een dromertje…”

Nu, terwijl Sjaak achter de computer aan het uitproberen was wat hij het beste met de opname kon doen, dacht Lisa daar aan terug, terwijl ze genoot van het hoofdje dat weer tegen haar hand duwde. Met haar andere hand haalde ze een grapje uit, kietelde op de plek waar ze zijn voetjes voelde. Ze schoot in de lach toen hij zijn beentjes blijkbaar ineens introk. Ze voelde zowel zijn voetjes als zijn hoofdje verdwijnen. Ze wachtte rustig tot hij terugkwam, liet hem daar even van genieten, en prikte toen tegen zijn voetjes. Tot haar verbazing schopte hij terug, pittig! Ze kietelde weer, en weg waren zijn voetjes en hoofdje.

“Oh Sjaak! Kereltje kan niet tegen kietelen!” riep ze uit. “Kom eens kijken!”

Sjaak keek met een verward, verbaasd gezicht op en kwam naar haar toe.

“Niets doen, alleen maar kijken!” zei Lisa, terwijl ze voelde hoe Kereltjes zich weer strekte. Ze wees, zonder haar buik aan te raken, waar ze de voetjes voelde. “En hier onder mijn hand duwt hij met zijn hoofdje, dat doet hij vaker.”
Sjaak knikte, dat had hij inderdaad wel vaker gezien.

“Nu ga ik onder zijn voeten kietelen,” zei Lisa. En zodra ze het deed, zag Sjaak de vorm van haar buik veranderen van ovaal naar rond.

“Werkelijk, hij reageert er echt op!” zei hij verbaasd.

“Ik heb hem net ook in zijn voetjes geprikt, toen begon hij te schoppen Dat is nog maar één keer gebeurd, dus ik weet niet of hij dat nog een keer gaat doen, maar we kunnen het proberen.”

Even later was hij er weer, maakte haar buik eirond! Ze prikte hem tegen zijn voetjes, waarop hij net als even daarvoor direct reageerde door te schoppen, alleen met dat ene voetje. Het leek wel alsof hij met zijn andere been zichzelf in evenwicht hield, zodat zijn hoofd onder Lisa’s hand bleef. Sjaak keek zijn ogen uit, en prikte even later ook tegen het voetje dat hij zelfs door Lisa’s rok heen kon zien.

“Doet dat schoppen van hem jou geen pijn?” vroeg hij haar ongerust.

“Ja, een beetje wel, ik stop er voor nu ook even mee, anders heb ik straks blauwe plekken. Kereltje,” zei ze terwijl ze met haar hand over zijn hoofdje streelde, “we stoppen met voetballen, daar gaan we een andere keer wel weer mee verder.”

“Och, arm Kereltje, nou ligt hij daar te huilen…” deed Sjaak dramatisch.

“Welnee, hij is stoer en sterk, maar ook heel zorgzaam voor mij. Hij beseft heel goed, dat ik nog langer mee moet!”

Sjaak brulde van het lachen, stond op en ging op het puntje van de stoel achter de pc zitten. “Moet je horen, ik heb ‘m klaar! Ik heb een map aangemaakt, heb het bestand daarin gezet op de datum en het woord ‘viool’. Als ik dat met alle bestanden zo doe, de datum en de instrumenten die in dat bestand bespeeld worden, kunnen we alles prima terugvinden.”

Hij klikte op de Play-driehoek en samen luisterden ze naar de muziek.
“Verrassend mooi voor een mobiel-opname,” zei Lisa. “Ik betwijfel of we er betere apparatuur voor nodig hebben. Voorlopig in elk geval niet, ik vind dit echt prachtig! Zullen we samen nog wat spelen en opnemen?”

Dat hoefde ze Sjaak geen twee keer te vragen!

Naar hoofdstuk 27. Daniëlle is verder gegaan

Of naar de Inhoudsopgave