“Dat heeft weer heerlijk gesmaakt, Annerieke!” verzuchtte Margreet. “En ik wil even zeggen dat ik het altijd fijn vind om je ’s middags te helpen. Je bent zo geduldig om me alles te leren.”
“Ik ben me er niet bewust van dat ik je iets leer, dat doe je eigenlijk zelf,” reageerde Annerieke glimlachend. “We werken gewoon samen op. Maar jij bent net een spons die graag alles wil weten, alles wil leren. Dus door te doen wat je doet en mij te observeren, onderwijs jij jezelf.”
Margreet glimlachte en knikte ten teken dat ze het begreep, herkende. Het verwonderde haar, dat Annerieke haar nooit als over overtollige ballast leek te beschouwen, als lastig omdat ze zich dan ook nog met haar bezig moest houden. Ze leek er eerder van te genieten als ze erbij was. Wonderlijk allemaal! Diep van binnen voelde Margreet zich blij worden, ze voelde hoe warmte door haar buik stroomde. Was dit liefde? Liefde van Annerieke voor haar? Ze voelde dat haar hart ook begon te stromen voor Annerieke.
Ze was al opgestaan om af te gaan ruimen in de eetkamer, maar halverwege haar op weg naar de keukendeur draaide ze zich om, en sloeg haar armen om Annerieke heen.
“Dank je wel Annerieke, je maakt me zo blij!” Terwijl tranen over haar wangen begonnen te biggelen, vervolgde ze stotterend: “Ik… ik weet niet… ik weet niet hoe ik dit moet zeggen … maar jij… jij bent zoveel beter dan mijn moeder, zo anders… het raakte me… elke keer… en nu, nu overweldigt het me gewoon!”
Annerieke trok Margreet even dicht tegen zich aan. Ze zei niets, maar keek over Margreets hoofd heen even naar Huib. Ze zag dat hij, net als zijzelf, de tranen in zijn ogen had staan. Ze deden allebei geen moeite om dat voor elkaar te verbergen. Ze gaf hem een knipoog, waardoor een traan naar beneden rolde, en hij knikte naar haar met een grote glimlach. Het was goed zo, het was goed!
“Dank je wel, meiske, dat is het grootste compliment dat ik vandaag gekregen heb! Ik zou je nog wel een uurtje willen vasthouden, maar we moeten helaas verder…”
Margreet lachte, droogde haar tranen en keek haar aan: “Ja, dat moet ook, laten we maar gaan opruimen.”
Alles stond weer schoon op zijn plaats in de keuken. Annerieke en Margreet ging in de keuken aan de slag met de voorbereidingen voor lekkere hapjes. Annerieke had een soort truffels gemaakt als extraatje.
“Eigenlijk hoort chocola bij een dansavond, dat bevordert de sfeer, vind je ook niet?” vroeg Annerieke.
Margreet grijnsde: “Chocola past volgens mij overal bij. Ik ben er dol op! Ze zijn mooi gelukt, ze konden zo wel bij een patisserie vandaan gekomen zijn.”
Annerieke keek er met een schuin hoofd naar: “Ja, het zijn de schatjes van de dag!”
Ze schoten allebei in de lach, en dat maakte bij Margreet iets los waardoor ze niet meer kon stoppen met lachen. Ze gierde het uit en stak Annerieke aan met haar vrolijkheid. Ze lieten zich allebei op een stoel vallen en lachten tot de tranen over hun wangen stroomden.
De keukendeur ging een stukje open. Huib stak zijn hoofd om de hoek, met grote vragende ogen. “Alles goed met jullie?”
Hun lachbui, die net wat begon te kalmeren, begon weer van voren af aan. Huib schudde lachend zijn hoofd, en ging weer terug naar de eetkamer die al aardig in een danszaal veranderd was. De gasten hadden zich allemaal terug getrokken in de woonkamer of hun slaapkamers. Alleen Anton was er nog. Huib vertelde hem over zijn plan voor vanavond, zijn plan met betrekking tot dat ene lied.
“Geen probleem,” vond Anton, “mooi plan kerel, ik ga je erbij helpen! Ik zal je een beetje in de gaten houden. Als je denkt dat het lied vaak genoeg herhaald is, geef je me maar een seintje.”
Margreet en Annerieke kwamen binnen met de hapjes en begonnen de catering te verzorgen, zoals ze dat gekscherend noemden.
“Hey Margreet, trek je vanavond weer die mooie vlammende jurk aan?” vroeg Anton haar.
“Vind je hem niet te opvallend?”
“Nee, helemaal niet! Weet je dat je de dames vorige week aangestoken hebt? Meestal doen ze geen moeite om er speciaal uit te zien, maar Emma had dit keer besloten om er deze week ook werk van te maken! Emma heeft Greet zelfs aangestoken met haar enthousiasme. Greet, die er vorige week nog niet bij was. Ze zijn samen naar het dorp gegaan om zich in het nieuw te kunnen steken! Greet was er eerst wat onzeker over, vroeg zich af of het niet wat overdreven was, ze waren immers maar op vakantie… maar haar man Mark had haar aangemoedigd, hij had zoiets gezegd als dat een mooie vrouw een mooie jurk mocht dragen op de dansavond en dat ze maar lekker met Emma mee moest gaan om iets moois uit te zoeken. Dus… je hebt met je vurige jurk iets prachtigs veroorzaakt, jongedame!”
Margreet werd blijer en blijer terwijl Anton dit vertelde. “Denk je echt?”
“Zeker weten Margreet,” reageerde Huib, “trek hem alsjeblieft weer aan, maak jezelf mooier-de-mooist!”
Margreet straalde, zo blij dat ze met haar jurk, die zo door haar moeder verafschuwd was, zoiets bijzonders veroorzaakt had.
“Oké, heren, het geschiedde naar uw woord!” schertste ze en verdween weer naar de keuken, de beide mannen bulderend van het lachen achter latend.
Dit keer begon de dansavond met een heleboel lovende woorden naar de dames. Margreet keek haar ogen uit, Emma en Greet hadden werkelijk leuke jurken gekocht. Net als haar eigen jurk hadden hun nieuwe jurken ook wijd uitlopende rokken. Emma had voor een bloemenpatroon gekozen, bloemen in vrolijke kleuren. Greet was dankbaar geweest dat ze een jurk met verticale kronkelende streepjes had gevonden. “Dankzij die verticale streepjes lijk ik niet zo dik als met andere patroontjes,” had ze Emma in de winkel toevertrouwd. Die opmerking had Emma verbaasd, maar ze had wijselijk haar mond gehouden over Greets omvang. Greet was volslank, mooi volslank. Emma zag het probleem niet, maar begreep dat het voor Greet wel een issue was. “Je ziet er prachtig uit, zonder meer!” had ze Greet bemoedigd, terwijl Greet voor de spiegel een rondje had staan draaien.
En nu kwamen ze samen in de danszaal.
Joke kwam ook binnen. Ze had haar mooiste jurk aangetrokken. Ze had het niet nodig gevonden om zelf een nieuwe jurk te kopen, want ze had van huis een paar mooie exemplaren meegenomen.
Terwijl Henk luidruchtig complimenten gaf aan Emma en Greet over hun nieuwe jurken, stond Lisa er wat verloren bij. Margreet ging naar haar toe.
“Hey, Lisa! Wat heb jij een leuke rok aan, die kleur, precies datzelfde mooie heldere blauw als van je ogen! Heb je zin in vanavond?"
Lisa zuchtte diep voordat ze antwoord gaf: “Ik wil er zin in hebben, ja, maar ik vind het moeilijk. Ik voel me een beetje onhandig met dansen, maar Henk vindt dat ik me niet moet aanstellen en zo. Ik voel me niet zo vrij als die vrouwen daar. Jij hebt trouwens vorige week niet meegedaan met dansen. Hou je er niet van?”
Margreet voelde een diepe pijn, de pijn van Lisa, maar ze wist nog even niet hoe ze daar op moest reageren.
“Ik had nog nooit gedanst, ik mocht het nooit van mijn ouders, en daardoor vond ik het eng. Toen jullie na afloop allemaal naar boven waren, heeft Huib wel even met me gedanst, en dat was speciaal, ik vond het op dat moment helemaal niet eng meer.”
En ineens kon ze vanuit haar eigen gevoelens ingaan op wat Lisa gedeeld had. “Ik heb me ook altijd onhandig gevoeld, Lisa. Ik was stijf volgens de juf op school, en ik was verlegen en onzeker. Wat je zei, dat je je niet moet aanstellen, dat heb ik ook zo vaak gehoord. Niet zeuren, niet aanstellen, zit niet te janken en nog een heleboel van dat soort dingen heb ik naar m’n hoofd gekregen. Niet van een partner, maar vooral van mijn moeder. Dus ik voel wel aan hoe jij je er onder voelt. Ik heb je trouwens vorige week mee zien doen en dat zag er niet onhandig uit. Op de één of andere manier was het je gelukt om te volgen, denk ik. Oh kijk, Huib maakt aanstalten om te gaan beginnen. Lisa, ik hoop dat je geniet vanavond!” De jonge vrouwen omhelsden elkaar even, en Lisa fluisterde in haar oren: “Dank je wel, ik voel me al een stuk beter!” Ze glimlachten naar elkaar en lieten elkaar weer los.
Maak jouw eigen website met JouwWeb