Na afloop kwam Marianne naar Lisa toe: “Lisa, even snel, want ik moet terug naar de balie. Dit was de meest bijzondere zitting die ik hier ooit heb meegemaakt. Dank je wel, voor je reactie naar de burgermeester. Hij zal vast nog wel veroordeeld worden, maar het belangrijkste is dat hij zijn hart heeft laten spreken en beseft dat het anders had gemoeten. Het was geweldig om mee te mogen maken! En nu ga ik weer snel aan het werk!” Marianne knikte naar haar en liep terug naar de balie.

De burgermeester was al weggebracht door de bewakers. De bewakers waren in principe verplicht hem geboeid weg te leiden, maar door wat er in de rechtszaal gebeurd was, lieten ze na een kort overleg met elkaar de boeien achterwege. “Burgermeester,” had één van hen gezegd, “na wat er net gebeurd is, lijken de boeien ons onnodig. Wij vertrouwen erop dat u gewoon met ons meeloopt.”

De burgermeester had hem glimlachend aangekeken: “Dat zal ik zeker doen, ik ben me er heel goed van bewust dat ik schadelijk gehandeld heb. Welke straf Johan me ook oplegt, het zal rechtvaardig zijn.”

.

De mensen die met Lisa meegekomen waren, schonken elkaar koffie en thee in en genoten van de koeken die Janny had meegebracht. De gesprekken gingen als vanzelf over het afgelopen uur, en waren vol van dankbaarheid en blijdschap.

.

Aan het eind van de dag, na de laatste zitting, was het gezelschap bezig afscheid te nemen van Johan, Marieke, Ellen en Marianne, toen Janny naar voren stapte en ook hen uitnodigde voor de maaltijd bij hen thuis. “We waren zo’n familie vandaag, er was zo’n eenheid, ik zou het fijn vinden als jullie mee komen. We hebben genoeg soep en broodjes, dus het kan gemakkelijk!” Het viertal keek elkaar aan. Ze knikten opgewekt naar elkaar en sloten zich bij de groep aan.

De maaltijd was eenvoudig, maar door het terugkijken op een dag, waarop ook de andere vier verdachten tot gelijksoortige ontdekkingen en uitspraken kwamen als de burgermeester, was de sfeer bijzonder feestelijk.

“We hebben het hoogste doel bereikt, lieve mensen,” vatte Johan het geheel samen. “We hebben bereikt dat alle verdachten geraakt werden, en hun harten lieten spreken. Het was tot nu toe de meest geweldige dag in mijn carrière hier.”

Marieke vulde aan: “Jullie waren allemaal sterk, Ellen, Lisa en jij Johan. Toen de datum bekend werd, wist ik dat ik er bij moest zijn. En ik heb me net af zitten vragen waarom dat zo belangrijk was. Nou, ik heb het door de dag heen gevoeld. Als twee soulmates samen zijn, versterken zij elkaar. Ik stond achter jou, Johan, zoals Sjaak en de alle andere soulmate-koppels van de Bloemenhof-familie en vrienden achter Lisa stonden. Gelukkig bleek alles bij elkaar meer dan voldoende te zijn.

Ik heb ook bij de advocaten van de verdachten gemerkt dat ze diep geraakt en verrast waren. Met z’n allen hebben we iets losgemaakt in deze rechtbank, en ik ben er van overtuigd dat dit door zal gaan, als bij een steen die je in de vijver gooit. Er ontstaan golven die vervolgens nieuwe golven veroorzaken. Deze rechtbank wordt een rechtbank die grote voorbeelden zal stellen voor rechtbanken over de wereld. Dat klinkt groots, maar ik ben er van overtuigd dat het dat ook zal zijn!”

“Amen!” grijnsde Johan, “zo zal het zijn! Ik voel dat je gelijk hebt. We hebben niet alleen vijfvoudige overwinning voor Lisa behaald, maar ook voor de verdachten, hun advocaten, voor onze rechtbank en voor de rechtspraak in het algemeen! Een dag vol glorie en overwinning!” Johan sloeg zijn arm om Marieke heen, trok haar naar zich toe en kuste haar.

Naar hoofdstuk 209. Ontbijt op bed

Of naar de Inhoudsopgave