Tijdens het ontbijt was ze stilletjes, had ze zelfs moeite om haar eten naar binnen te werken.

“Slecht geslapen, Margreet?” vroeg Huib haar, toen Annerieke even naar de gasten in de eetkamer was gegaan.

Ze schudde haar hoofd: “Nee, niet slecht, maar kort. Ik heb lang wakker gelegen. Toen ben ik er maar uit gegaan. Ik heb thee gezet, en heb lekker in mijn schommelstoel zitten lezen. Die boeken die ik van Annerieke geleend heb, zijn bijzonder, ze raken me. Uiteindelijk ben ik wel gaan slapen, alleen veel te kort natuurlijk. En jij dan?”

“Zelfde probleem, ik kon ook niet in slaap komen, maar ik vond het geen probleem, ik heb heerlijk liggen nagenieten van onze dans. Ik houd echt van je meiske, en dat zal ik altijd doen, net zoals in dat lied.”

“Kunnen we er vanmiddag even over verder praten? Annerieke zal zo wel terug komen, en ik wil liever even met jou alleen praten.”

“Is goed joh, ik ga vandaag in de grote schuur aan ’t werk. Kom je na de lunch naar de schuur?”

Margreet knikte: “Goed, dan hebben we lekker een poosje de tijd, om half vier verwacht Annerieke me weer hier.”

Annerieke, die de laatste woorden nog net gehoord had, reageerde: “Ik begin vanmiddag pas rond vier uur, wat we gaan eten, kost minder tijd. Dus vier uur is vroeg genoeg. Ik heb hier nog het één en ander te doen, wil jij vast boven beginnen?”

“Ja, dat is goed, doe ik!”

Margreet ging naar boven om op de gastenetage haar werk te doen. Geen bedden verschonen vandaag, dat scheelde al weer. Wat dat betreft was het zaterdag meestal hectisch, dan moesten vaak alle bedden verschoond worden. Vandaag kon ze het rustig aan doen, wat na die korte nacht wel prettig was.

Toen ze bijna klaar was, kwam Lisa de trap op.

“Goeiemorgen Lisa, heb je lekker gegeten?”

“Zeker weten, dat kan hier niet missen! Annerieke is een bijzonder goeie kok he? En het ontbijt, het lijkt zo simpel, maar ze maakt er altijd iets speciaals van. En die Hortensia’s die jij op de tafels hebt gezet, wat zijn die mooi! Ze zijn al een eind verkleurd door de herfst, en eigenlijk vind ik dat bijna nog mooier dan in de zomer.”

Margreet reageerde blij: “Wat fijn om te horen, dank je wel!”

“En nog wat… ik heb gisteren naar jullie gekeken, naar Huib en jou… volgens mij is die knaap stapelgek op jou, de liefde straalt uit zijn ogen!”

“Ja…” zuchtte Margreet, “overweldigend Lisa, echt waar, we kennen elkaar nog maar zo kort, maar het gaat zo diep! Ik ben er zo blij mee, maar ik vind het ook razend spannend.”

Lisa lachte: “Ik hoop dat je dwars door de spanning heen er volop van kunt genieten! Ik ga even mijn tas pakken, we gaan een dagje shoppen.”

“Oké, veel plezier Lisa, en tot vanavond!”

Margreet ging naar beneden om de wasmachines aan het werk te zetten.

“Stel je toch voor, dat je dat allemaal met de hand zou moeten doen,” mompelde ze in zichzelf.

“Dat is niet te doen,” kwam een onverwacht antwoord van Anton achter haar.

“O hey! Jij weet ook hoe je een mens moet laten schrikken zeg,” lachte Margreet.

“Gelukkig duurde je schrik niet lang, je lacht al weer. Hoe gaat het met je?”

“Goed hoor, beetje kort geslapen, ik had nogal wat leeuwen en beren in m’n hoofd, vandaar…”

“Wie was die leeuw en wie die beer? Huib?” vroeg Anton.

Margreet grijnsde: “Dat zou je wel denken he? Hij was wel het middelpunt van mijn gevoelens, maar niet de leeuw of beer van mijn gedachten. Mijn gedachten treiterden om mijn gevoelens heen, zoiets, het was echt vervelend! Ik heb een tijdje zitten lezen in mijn schommelstoel, beetje afleiding, en dat hielp me wel, vooral omdat het in de boeken die ik van Annerieke heb geleend, gaat over mensen die hetzelfde soort gevoelens en tegenstrijdige gedachten hebben. Uiteindelijk volgen ze hun hart, hun gevoelens.”

“En jij?”

“Ik heb besloten dat ook te doen. Best spannend, ik hoop dat het lukt,” aarzelde Margreet.

“Maak het keer op keer bespreekbaar met Huib. Het zal niet altijd makkelijk voor je zijn, Margreet, maar ik denk dat hij wel weet hoe hij je kan helpen. Dus blijf praten over waar je tegenaan loopt,” adviseerde Anton.

Margreet knikte: “Dat was ik al van plan ja, we moeten er samen doorheen. Vanmiddag ga ik een poosje met hem praten, het komt vast goed.”

“Hij is een beste, en jij ook!” Anton pakte haar even bij haar schouder en gaf haar een bemoedigend kneepje.

Margreet wist even niet wat ze daar op moest zeggen. Ze glimlachte naar hem, waarop Anton verder ging en Margreet de wasmachines aan zette.

Naar hoofdstuk 38. Samen verder

Of naar de Inhoudsopgave