Annerieke was al een poosje in de keuken bezig toen de voordeurbel klingelde. Ze waste haar handen en ging naar de gang. Ze ontving Daniël en Fiona met haar gebruikelijke hartelijkheid. Terwijl ze hen rondleidde, vertelde ze hen de standaard dingen die ze altijd aan nieuwe gasten meedeelde. Daarna bracht ze hen naar boven, wees hen de badkamers en bracht hen naar hun kamer.

Toen ze hen vroeg of ze nog iets nodig hadden of vragen hadden, kwam Fiona ineens met de reden van hun komst: “Daniël en ik zijn net 10 jaar getrouwd, maar we komen het hier niet vieren. We wilden er tussenuit om in een onbekende omgeving er achter te komen of we eigenlijk wel samen verder willen. We hebben geen ruzie hoor, maar… nou ja, ik weet niet zo goed hoe ik het zeggen moet, het is een vaag gevoel, denk ik.”

Annerieke knikte bedachtzaam: “Dat lijkt me niet eenvoudig, zeker na zoveel jaren. Ik vind jullie dapper om wat er ook aan de hand is, onder ogen te zien en eraan te willen werken, er proberen achter te komen hoe jullie verder willen. Ik kan jullie geen oplossing in de maag splitsen, maar ik wil jullie er wel op wijzen, dat alle medewerkers hier één groot verlangen hebben, namelijk dat de mensen die hier komen, een stuk emotionele genezing vinden. Ik bedoel, dat we een verlangen hebben om mensen daarmee te kunnen helpen. We merken dat iedereen op z’n eigen manier door een proces heen gaat, en soms kan het goed zijn als je er wat hulp bij krijgt. We zijn geen psychologen hoor, maar we luisteren graag, en als we denken dat we iets uit onze eigen ervaring kunnen delen om te ondersteunen, dan doen we dat. Dus… voel je vrij om ons aan te schieten als je vragen hebt.”

Daniël knikte: “Wat bijzonder, dank je wel voor je aanbod. En wie zijn de medewerkers? Of ontdekken we dat vanzelf?”

Annerieke schoot in de lach: “Jullie zullen Margreet en Lisa vanzelf tegen komen. Zij zorgen dat op deze etage de boel netjes blijft. En soms helpen ze in de keuken en de eetkamer. En zij zijn degenen die zich dagelijks om de was bekommeren. En woensdagavond, op de dansavond, zijn ze er ook altijd bij. Margreet heeft een relatie met mijn zoon Huib. Hij doet hier de administratie, maar werkt vooral in de grote schuur een eind verderop. Hij is houtbewerker. En onze tuinman heet Sjaak, en hij heeft een relatie met Lisa. Ikzelf was getrouwd met Erik. Hij heeft hier het pension opgezet, maar hij is overleden bij een ongeluk. Nu heb ik een relatie met onze vroegere vriend Simon. Hij trekt bij mij in, is druk met de verhuizing.” Annerieke wees in de richting van hun huizen, terwijl ze verder sprak: “Alle medewerkers wonen in de drie huizen verderop op het landgoed. En vanaf woensdag zal Simon leiding geven aan een verbouwing van de huizen van de jongelui. De bouwlieden zullen met de koffie en de lunch hier in de keuken zijn, dus dat zal wat meer lawaai geven, maar verder zijn ze vooral daar achter bezig. Ze hebben hun eigen weg, hun eigen toegang naar die huizen, dus het pension kan mooi op zichzelf in alle rust verder gaan.”

“Dat belooft allemaal wat! Mogen we ook over het landgoed wandelen of houden jullie dat liever privé?” vroeg Fiona

Annerieke glimlachte: “Onze huizen zijn in principe privé, maar het landgoed is ook voor jullie, dus geniet er maar van!”

“Dat gaan we zeker proberen. Bedankt voor al je uitleg en je rondleiding!” Daniël knikte naar Annerieke.

“Graag gedaan, ik hoop dat jullie het hier goed hebben. Ik ga weer terug naar de keuken, zorgen dat we vanavond een warme maaltijd op tafel kunnen zetten.”

.

Annerieke was nog maar halverwege de trap, toen de bel weer ging. Marcel en Janny Verhey kwamen binnen.

“Wat fijn dat we hier zo snel terecht konden, heerlijk er een tijdje tussenuit.” Marcel schudde Annerieke de hand.

“Ja, echt fantastisch, we waren er zo aan toe om even uit de mallemolen te stappen,” vertelde Janny.

“Ik ben blij dat jullie er zijn, gewoon als gasten, maar ook voor Lisa en Sjaak.”

Marcel knikte: “Ik heb Janny al kort op de hoogte gebracht, en als Lisa en Sjaak het goed vinden, gaan wij er samen met hen tegenaan. Wat die jongedame overkomen is… dat moet stoppen! Oh, laat ik er maar meteen over ophouden, want ik voel al weer die intense woede opkomen! Stelletje ellendelingen!”

Janny legde geruststellend haar hand op zijn arm: “Je doet wat je kunt, lieverd, en als ik mag, doe ik met je mee.”

Annerieke glimlachte: “Fijn! Het voelt goed, ik heb vertrouwen in jullie. Zal ik jullie even rondleiden?”

Ze ging hen voor, deelde mee wat noodzakelijk was en net als bij de andere nieuwe gasten vertelde ze wie de medewerkers waren.

“Ik laat jullie voor nu even, ik ga aan de slag met het avondeten. Als jullie vragen hebben, dan kun je me tot aan het avondeten vrijwel zeker in de keuken vinden.”

“Succes daarmee! Ik heb zin om even het landgoed te gaan verkennen, lekker even wandelen.” Janny keek Marcel vragend aan. Hij knikte naar haar, waarna ze achter Annerieke de trap af gingen om hun jassen weer op te halen.

Naar hoofdstuk 161. Steun voor Sjaak en Lisa

Of naar de Inhoudsopgave