Al een week lang staarde Koos naar de clips, elke dag opnieuw. De foto’s die Olivia en hijzelf gemaakt hadden tijdens hun vakantie op Bloemenhof kwamen voorbij, licht aan elkaar geplakt, zodat ze in elkaar overvloeiden. De muziek van Lisa, en bij de derde ook van Sjaak klonk door de speakers.

Hij hoorde Olivia naast hem zuchten: “Wat mooi he, zo eenvoudig, maar zo mooi.”

Koos knikte, veegde de tranen die alweer over zijn wangen stroomden weg.

“Ik weet niet wat het is, maar de tranen blijven maar komen als ik er naar luister. Het lijkt wel of ik van binnen schoon gespoeld word. Een soort innerlijke douche. Wat het precies is weet ik niet, maar het voelt goed, heel goed.”

“Ja, zoiets is het, bij mij voelt het ook goed. Ik begrijp het allemaal niet, maar er gebeurt van binnen wel iets door die clips.”

“Het zijn prachtige foto’s,” verwoordde Koos wat er al een poosje door hem heen ging, “maar doordat we ze in december gemaakt hebben, is er in verhouding weinig kleur aan te bekennen. Weet je waar ik zin in heb? Om ze kleur te gaan geven, met zo’n programma waarmee je foto’s kunt veranderen, kunt bewerken. Het lijkt me dat je ook best de foto’s kunt inkleuren, of misschien onderdelen van de ene foto in de andere kunt plaatsen, dingen kunt mengen. Ik weet niet, ik heb geen idee wat er mogelijk is, maar eigenlijk wil ik daar heel graag mee aan de slag. Maar hoe? Wat heb ik dan nodig, en hoe werkt het?”

“Als je Sjaak nou eens een berichtje stuurt, zou hij het misschien weten?” stelde Olivia voor.

Koos kwam overeind: “Ik weet het nog beter, ik bel hem. Ik moet hier wat mee, de drang is te groot om onnodig te wachten.”

“Wacht even, ik heb namelijk ook zoiets,” begon Olivia. “Ik heb een heel gek verlangen, ik weet helemaal niet of het kan, ja, ik weet wel dat het kan, maar ik weet niet of ik het zelf ook kan. Ik zal het je even laten zien.”

Ze trok het toetsenbord een beetje naar zich toe, zocht op YouTube naar een filmpje van een vrouw die met een speciale bril op en twee dingen in haar handen bezig was met schilderen zonder verf. “Ik heb dit een paar weken geleden al gezien, ook andere van haar filmpjes, en ik voelde zo’n verlangen om dat ook te doen. Het lijkt me vreselijk ingewikkeld, maar sinds die clips van Sjaak en Lisa is het verlangen alleen maar sterker geworden, om zo heerlijk vrij bezig te zijn. Ik heb geen idee of ik een figuur zou kunnen maken, of dat het alleen maar kleurenmengsels zouden worden, maar ik wil dit zo graag. Vind je dat niet gek?”
“Welnee, helemaal niet gek! Ik kan het me eigenlijk heel goed voorstellen, het ziet er zo heerlijk vrij en eenvoudig uit en toch…. Ik begrijp er niets van, hoe doet ze dit in vredesnaam?”

Olivia stelde voor om Sjaak een mail te sturen in plaats van hem te bellen, en hem dan de link van dit filmpje te sturen en de verlangens van hen beide voor te leggen. Koos knikte: “Doe ik, ik ben benieuwd!”

.

Sjaak was verrast door de mail van Koos en Olivia. “Lisa, moet je horen, een gave mail van Koos en Olivia. Die mensen zijn ook hun creativiteit aan het ontdekken.” Hij las haar, terwijl ze William de borst gaf, voor over wat hun clips met hen deden, elke keer opnieuw, over het verlangen van Koos om iets met hun foto’s te gaan doen, zelf inkleuren, ermee fantaseren, en dat Olivia een filmpje had gezien, weken geleden al, en dat ze zo’n verlangen had, zeker nu de tranenstromen blijkbaar van alles en nog wat weggespoeld hadden, om zoiets te gaan doen.

“Ik heb het filmpje dat ze bedoelde nog niet bekeken…” Sjaak klikte de link aan, YouTube opende en het filmpje startte. Hij vergrootte hem tot volledig scherm, zodat Lisa vanaf haar schommelstoel het filmpje mee kon kijken.

Lisa keek met open mond: “Verdorie, wat is dat voor kunst? Hoe doet ze dat? Ze kan volgens mij niets zien met dat gekke ding op haar hoofd, wat een rare bril! En twee pookjes in haar handen… En het lijkt alsof ze een schilderspalet gebruikt. Ja hoor, hoe kan dat?”

Sjaak had die bril wel eens eerder gezien: “Dat is volgens mij een 3D-bril, daar kun je films in 3D mee kijken, zodat het lijkt alsof je zelf in die film zit. Ik wist niet dat je er ook zulke dingen mee kon doen… geweldig zeg!”

Toen het filmpje afgelopen was, keek hij Lisa aan: “Dat fotoshoppen waar hij het over heeft, dat kan ook met dat programma dat Ilse bij ons geïnstalleerd heeft. Ze heeft het programma omgedoopt tot eigendom van de galerie. Ik zal eens aan haar vragen of zij denkt wat ik denk, dat Koos en Olivia hun eigen creativiteit ontdekt hebben en dat ze misschien wel perfect passen bij onze galerie. Ik mail Koos even terug, dat ik het ga navragen. En dan zal ik Ilse eens vragen of ze hier kan komen om het te bespreken.”

Nog geen kwartier later stond Ilse in de woonkamer, keek verrukt naar William die net klaar was met drinken en nu tegen Lisa’s schouder lag om eventueel een boertje te laten. “Wat een prachtig ventje toch…” Ze ging op de armleuning van de bank zitten om hem beter te kunnen bekijken. “Gaat het goed met jouzelf, Lisa?”

“Ja, gelukkig wel! Alle spanning is weg, heerlijk! En dit is puur genieten. Hij slaapt goed, ook als ik viool of cello speel. Hij drinkt goed. Alles gaat eigenlijk goed. Het verbaast me hoe we bijna meteen gewend waren, alsof we altijd al met z’n drieën geweest zijn.”

Sjaak knikte: “Ja, ik ervaar het ook zo, echt heel bijzonder. We hebben samen zo snel onze draai gevonden, ook gewoon voor de verzorging, alle praktische dingen waar je nu rekening mee wilt houden. Het loopt gewoon lekker!”

“Mooi zoals je dat zegt, dat je er rekening mee wilt houden, niet moet, maar wilt. Het is je keuze, je verlangen om rekening met elkaar te houden. Jullie zijn een prachtig stel bij elkaar! Maar vertel eens, je had een mail gekregen.”

“Ja, lees zelf maar, het filmpje staat hiernaast al klaar.”

Ilse’s ogen flitsten over het scherm. “Dus die Koos wil gaan fotoshoppen en Olivia… zoals op dit filmpje… Oh schilderen met een 3D-bril en Open Brush, zo heet dat programma. Dat is zo ontzettend mooi! Het schilderij is dan ook driedimensionaal, prachtig! Ik weet niet precies hoe dat werkt en wat je er voor nodig hebt, maar schrijf hen maar dat ik dat ga uitzoeken. En vertel Koos, dat ik graag mijn programma met hem deel. Als hij het goed vindt, wil ik wel een keer naar hen toe gaan om dat te installeren en hem op weg te helpen.”

“Oké, doe ik,” zei Sjaak, “dat zullen ze geweldig vinden. Bedankt voor je hulp!”

“Je weet hoe graag ik zulke dingen doe… dit konden wel eens galerie-mensen worden. Ze zijn verder genezen, onder andere door jullie clips! Het werkt, lieve mensen!”

“Yeah!” brulde Sjaak enthousiast. Lachend ging Ilse naar huis.

.

Ze had binnen een paar uren uitgezocht wat Olivia nodig had om werkelijk met een Open Brush programma aan de slag te gaan. Ze had de minimale specificaties opgezocht voor de computer, de videokaart, de processor, en niet te vergeten de juiste 3D-bril.

Een paar dagen later was het geregeld, en ging Ilse samen met Katja als gezelschapsdame op pad naar Koos en Olivia. Ilse en Katja verwachtten dat het om een jong echtpaar zou gaan, en waren allebei verbaasd toen ze een echtpaar aantroffen dat aanzienlijk ouder was.. Katja, heerlijk open, schoot vol in de lach en verklaarde hun verbazing: “Als het om dit soort computerwerk gaat, denken we aan jonge mensen, pubers en jongvolwassenen. Jullie zijn echt een leuke verrassing!”

“Je weet nog niet half hoe jong wij zijn. Ons lichaam heeft dat niet meer zo door, maar ons binnenste wel hoor! We zijn alleen maar jonger geworden de laatste tijd, voelen ons ongeveer twintig, dertig, niet dan, Koos?”

“Ja, zoiets, dus jullie hebben ons perfect ingeschat. Kom toch binnen, anders kunnen we niet aan de slag!” lachte Koos.

Ilse en Katja hingen hun jassen op en volgden hen naar de woonkamer. “De computers staan boven, maar zullen we eerst wat drinken?” vroeg Olivia.

Ilse en Katja zagen aan Koos dat hij er moeite mee had, en dat begrepen ze ook wel. Hij was zo benieuwd naar het fotobewerkingsprogramma!

“Olivia,” zei Ilse, “is het een idee als we boven wat drinken, dan installeer ik ondertussen het programma voor Koos. Dat heeft toch even tijd nodig voordat hij het programma kan gaan uitproberen.”

Olivia lachte: “Jij ben een beste, Ilse, je hebt goed in de gaten hoe graag hij ermee wil beginnen!” Ze legde haar handen op de schouders van Koos en gaf hem een kus. “Het idee was in hem opgekomen, en het werd zo’n sterk verlangen. Dus ik begrijp dat ook wel, ik zou ook graag met dat schilderprogramma aan de slag gaan. Heel apart, want ik heb geen idee wat ik me erbij voor moet stellen, wat ik moet doen.”

Ilse lachte: “Ik weet het ook nog niet echt, maar ik weet wel wat je er voor nodig hebt. En als je dat eenmaal hebt, is het een kwestie van uitzoeken, uitproberen.”

“Willen jullie allemaal koffie?”

Iedereen reageerde bevestigend.

“Gaan jullie maar vast met Koos mee naar boven, ik kom jullie zo met de koffie achterna,” stelde Olivia voor.

“Zal ik je even helpen Olivia?” vroeg Katja, “dan nemen we allebei twee mokken of kopjes mee naar boven.”

“Mokken hoor, dat hebben we ontdekt bij Bloemenhof. Meid, wat hebben we daar een geweldige week gehad. Als we niet straalverslaafd raken aan onze nieuwe hobby’s, dan moeten we er binnenkort zeker weer een keer naar toe!”

“Dat zullen ze leuk vinden, als jullie weer komen,” zei Katja, terwijl ze samen bij de koffiemachine wachtten. “Ze praatten echt blij over jullie. Ze hebben ons verteld over jullie leuke contact met die twee tienermeiden.”

“Ach ja, die meiden, echte lieverds!”

“En Sjaak vertelde over jullie fotoserie, dat de gasten die nog steeds in de woonkamer van het pension kunnen bekijken. Dat zijn toch die foto’s die Sjaak en Lisa voor de clips gebruikt hebben?”

“De meeste herkende ik daar wel van. Het kan zijn dat hij ook wat uit zijn eigen verzameling heeft gebruikt, dat weet ik niet precies. Joh, ik krijg ineens een idee. Als ik een beetje handigheid krijg met dat Brush programma, dan zouden ze dat misschien ook kunnen gebruiken voor zulke clips. Gewoon als variatie. Nou ja, eerst maar eens uitvinden hoe het allemaal in elkaar zit. Ik weet niet eens of je er zelf een filmpje van kunt maken. Die vrouw die ik het zag doen op YouTube had er een camera bij die van buitenaf filmde, die haar ook filmde. Hartstikke leuk natuurlijk, maar ik wil er zelf niet op. Ik kan me wel voorstellen, dat als ik iets gemaakt heb, dat ik het leuk zou vinden als ik dan vanuit dat programma, zeg maar van binnenuit, dat kan filmen. Ik heb geen idee of dat kan…”

“Ik ook niet, ik kende het hele programma niet. Ilse liet het me vorige week zien en ik moet eerlijk zeggen dat ik het wel heel bijzonder vond. Dat hele 3D-wereldje op de computer ken ik nog niet.”

“En wat vind jij dan leuk om te doen, waar zou jij je bij wijze van spreken de hele dag in willen verliezen?”

“Ik heb werkelijk geen idee,” antwoordde Katja, “en dat vind ik best lastig. Ik woon met drie vrouwen in De Schuilplaats. Ilse heeft dat computerwerk, is er helemaal weg van en begraaft zich er gewoon in. Maureen heeft ontdekt dat ze prachtige beeldjes kan maken van kaarsvet. Moet je je voorstellen, die staat in de houtschuur van Huib aan een tafel met een kaars te spelen, te druppelen op een basisplaatje, en rommelt wat met mesjes en lepeltjes aan haar kunstwerk en het resultaat is koninklijk! En dan hebben we Ineke, die wilde altijd al iets met kinderen doen. Ze heeft de opleiding voor groepsleerkracht basisonderwijs gedaan, maar ontdekte tijdens haar stage dat ze het onderwijs verschrikkelijk vond. Ze heeft bij Huib en Margreet een meisje van vier jaar ontmoet, die leert door zelf te ontdekken. Dat kind lijkt een wonderkind, maar haar ouders vertelden dat ze dat niet is, maar dat ze haar altijd al beschouwd hebben als een vrij kind en dat ze haar haar gang hebben laten gaan. Nu gaan zij een ontdekkingscentrum voor kinderen oprichten, en daar kan Ineke aan de slag als begeleider, en ondertussen zelf meer dingen ontdekken. Zo grappig, ze is met Sjaak al een paar keer de tuin in gegaan om wat dingen als tuinvrouw te ondernemen. Ze vindt het best leuk, is blij dat ze wat nieuwe dingen ontdekt heeft, maar het is niet echt haar werk, hooguit als een soort hobby erbij. En ze heeft zich bij Annerieke opgegeven voor een ontdekkingstocht taarten bakken. Ze werkt dan samen met Annerieke op, maakt haar eigen taart. Ze heeft het nu twee keer gedaan, en dat was echt beide keren een succes. Maar ook dat is niet haar basisding, niet het verlangen van haar hart. Het is leuk voor een keer, maar meer ook niet. Zij wil echt met kinderen bezig zijn, hen de kans geven te ontdekken, en zelf ontdekken waarin ze hen kan begeleiden, wat die kinderen nodig hebben. Tjonge, wat sta ik te ratelen…”

“Dat is prima, Katja, ik vind het leuk om van je te horen hoe het gaat met de mensen om je heen. Ik vind het wel jammer dat je zelf je weg nog niet gevonden hebt, maar ik heb er vertrouwen in dat het wel gaat komen. Waar was je als kind het liefst mee bezig?” vroeg Olivia, terwijl ze allebei twee mokken pakten en naar boven liepen.

“Nou, weet je wat zo gek is? Dat weet ik niet meer! En dat kan ik niet uitstaan, want ergens heb ik het gevoel, dat als ik me dat kan herinneren, dat ik daarin zal vinden wat ik werkelijk leuk vind, waar mijn hart naar uit zal gaan.”

“Wacht maar af Katja, het gaat komen. Ik vermoed dat er al heel jong een hoop ellende op je gelegd is, waardoor op dit moment niet zichtbaar is wat je altijd zo graag deed. Maar ik beloof je dat het wel tevoorschijn gaat komen. Wat deden die clips van Sjaak en Lisa met jou?”

Katja was even verrast omdat het gesprek zo’n andere wending leek te nemen. Terwijl Oliva de deur van de computerkamer open duwde, antwoorde Katja: “De eerste keer heb ik vreselijk gehuild. De tweede keer ben ik heel boos geworden, en dat was zo belachelijk, want ik had geen idee waarom. En de keren daarna, ik heb ze al heel wat keren gezien, de keren daarna heb ik stilletjes zitten huilen.”

“Prachtig Katja, blijf maar naar zulke dingen kijken en luisteren. Ze zijn werkelijk genezend, Koos en ik hebben dat ook ervaren. Wij hebben ook zitten huilen… en daarna kwam bij ons allebei de zekerheid over wat we wilden doen! En al die dingen op de website van de galerie, raken die je ook?”

“Sommige wel ja, vooral die poppenjurkjes van Bianca, die zijn zo speciaal. Het lijkt wel of ze tot doel heeft die poppen om te toveren tot prinsesjes, tot danseresjes, tot… tot de mooiste meisjes van de wereld!”

“Dat is zo belangrijk,” zei Olivia, “zo belangrijk voor al die meisjes en vrouwen die zich zwarte schaapjes voelen, lelijke eendjes, die nauwelijks in de spiegel durven te kijken… zo belangrijk!”

Ilse, die bezig was het programma op de pc van Koos te installeren, hoorde wat Olivia zei. De rillingen liepen over haar rug. Ze wist dat Katja zich zo voelde, een lelijk eendje. Ze wist dat Katja niet in de spiegel in de badkamer wilde kijken. En dat terwijl ze zo’n mooie vrouw was… maar ja, wat was er allemaal gebeurd waardoor ze zo was gaan denken? Het misbruik, dat natuurlijk, maar daarvoor al…

Katja zei niets, maar ging stijf op een stoel zitten. Ze staarde in haar koffie en nam zo nu en dan een slokje. Ze voelde hoe er een enorme bal in haar buik ontstond, een bal van pijn en boosheid, van frustratie en verdriet. Het leek wel alsof alle emoties tegelijk in actie kwamen! Ze dronk ogenschijnlijk rustig haar koffie op, maar Olivia voelde heel goed aan, dat haar woorden raak geweest waren. Ze had er geen idee van gehad, maar op het moment dat ze het gezegd had, had ze de kracht achter haar woorden gevoeld, de kracht van haar ziel, zodat door haar woorden de emo-boel bij Katja een eind losgetrokken kon worden.

Terwijl Olivia rustig bij Katja bleef zitten en haar door haar gevoelens heen liet gaan, had Ilse het voor elkaar gekregen het programma te installeren waarmee Koos foto’s kon gaan bewerken. Ze liet hem zien hoe hij vanuit zijn verzameling foto’s een foto kon nemen en in het werkveld kon plaatsen. Vervolgens vroeg ze hem om van plaats te wisselen, zodat hij het zelf kon gaan proberen. In het begin vond Koos het een beetje spannend, durfde niet zoveel te doen, maar na verloop van tijd kon Ilse achterover leunen, omdat hij zelf allerlei dingen probeerde.

“Ik durf dit wel aan, alles gewoon uitproberen met foto’s die nog niet belangrijk zijn. De vraag is alleen nog, hoe ik ze moet opslaan.”

Ilse kwam weer naar voren. “Ga eerst maar eens naar de map waar je de foto’s opgeslagen hebt. Oké, die map staat in schijf D, zie ik. Wil je even naar schijf D gaan? Als je hier nou eens twee nieuwe mappen maakt. Ja, die eerste noem je bijvoorbeeld ‘CreaFoto’s werkbestanden’. Ja, zoiets, als je er wat anders van wilt maken, kan dat altijd nog. En de tweede map ‘CreaFoto’s resultaat’. Prima, dan gaan we terug naar het programma… Klik linksboven maar op ‘Bestand’ en ‘Opslaan als’. Nou moet je eigenlijk een naam aan je werk geven. Ik heb Sjaak en Lisa aangeraden om hun clips gewoon te nummeren, en dat zou ik jou ook aanraden, zoiets als ‘Foto 001’. Je kunt later achter dat nummer altijd nog een aanvulling typen als je de foto een omschrijving wilt meegeven, een herkenbare naam die bij het plaatje past of zo. Verder moet je hier het soort bestand kiezen.”

Ilse liet Koos zien welk toevoegsel hoorde bij een werkbestand, en welke bij het resultaat. Ze liet hem in de mapjes die hij net gemaakt had ook zien dat hij die toevoegsels daar ook altijd terug kon vinden voor het geval hij vergeten had welke hij moest kiezen.

“Nou, hoe lijkt het je tot nu toe?” vroeg Ilse.

“Verbazingwekkend en overweldigend! Ik had niet gedacht dat er zoveel mogelijkheden waren. Ik ga er heerlijk mee stoeien. Als ik vragen heb, kan ik je dan bellen of mailen?”

“Ja, natuurlijk! Je hebt mijn gegevens nog wel toch?”

“Ja, die heb ik. Fantastisch, ik ga me voorlopig wel vermaken. Ik hoop dat Olivia ook binnenkort aan de slag kan.”

“Ik zal in elk geval vast haar programma downloaden.”

Ilse keerde zich naar Olivia, maar die legde haar wijsvinger op haar lippen en knikte naar Katja.

Ilse maakte een gebaar, ging op eigen gelegenheid naar de andere computer en zocht het juiste programma op. Olivia keek verbaasd, dat ze dat zo maar kon doen. Ze maakte een geld-gebaar, waarop Ilse ontkennend haar hoofd schudde en lachend haar duim op stak. Ze keerde zich weer naar Koos en liet hem haar briefje zien, waarop ze geschreven had wat Olivia nodig had.

“Heb je een idee wat de specificaties van haar computer zijn? Of mag ik die zelf even opzoeken?”

Koos grijnsde: “Ik weet dat het een goeie computer is. Ze wilde eerst een goedkopere, het leek haar niet nodig om er meer geld voor uit te geven, maar ik voelde heel sterk dat ik deze moest kopen, met dit grote scherm. Maar ik weet de specificaties niet. Kun je die op de computer zelf vinden?”

“O jawel, koud kunstje als je zo gek op computers bent als ik!”

Ze ging weer achter Olivia’s computer zitten en startte haar zoektocht naar de gegevens die ze nodig had. Ze vond ze al snel, schreef de getallen op haar briefje erbij en ging weer naar Koos.

“Dit rijtje heeft ze nodig, maar dit is wat ze heeft. Deze computer is sterker en uitgebreider dan wat ze nodig heeft. Ofwel, super perfect! Dan heeft ze alleen die 3D-bril met controllers nog nodig! Zal ik even op Marktplaats kijken naar een tweedehands? Of doe je liever een nieuwe? Een nieuwe kost tegen de vijfhonderd euro, maar ze worden ook regelmatig tweedehands aangeboden.”

Olivia vergat ineens dat ze stil wilde zijn voor Katja. Ze schoot overeind. “Bijna vijfhonderd euro? Dat wordt veel te gek Koos, dan koop ik net zo lief verf, ga ik daar wel mee aan de gang.”

“Ja, leuk ben jij,” reageerde Koos, “en dan steeds nieuwe doeken en nieuwe verf moeten kopen, en vergeet de penselen niet, regelmatig nieuwe omdat de oude versleten zijn. Nee lieverd,” zei hij terwijl hij haar bij haar schouders pakte. “Dit 3D-schilderen is helemaal jouw ding. Jij gaat je daar helemaal in uitleven. Voor het eerst van je leven volledig uit je dak gaan. En wat dat dan kost, kan me geen donder schelen! Sorry dames, vloog er zomaar uit… Je weet dat we dat geld prima kunnen besteden, en JIJ bent dat meer dan waard!” Koos keek haar indringend aan.

Olivia stortte zich in zijn armen. “Waarom sla je dat arme spijkertje zo genadeloos op zijn kop?” jammerde ze.

“Omdat dat spijkertje dat even nodig had om het één en ander in de juiste proporties te zetten. Je moest eens weten hoe vaak Huib een spijker op z’n kop slaat. En je weet hoe mooi het resultaat van zijn werk is. Wat sta ik nou te zwammen, je bent het gewoon waard lieverd, dat is alles waar het om gaat. Ik weet dat je het moeilijk vindt om dat te geloven, maar wacht maar, als je die 3D bril straks hebt, dan ben je als een kind zo blij en zul je op een goed moment weten, voelen dat het klopt, dat je het echt waard bent! O kijk, Ilse is al voor je op zoek. Dat doe je slim, eerst een nieuwe opzoeken en dan de naam kopiëren naar Marktplaats.”

Hij zag dat Ilse haar hoofd schudde. “Ik heb al drie merken geprobeerd, maar niemand biedt ze aan op dit moment.”

Ze keek Koos en Olivia aan. Ze zag dat Olivia in tweestrijd was, maar dat er ineens iets leek te klikken, alsof er een lampje aan ging.

“Zoek maar een nieuwe op, we gaan ervoor!” en mompelend er achteraan: “Wat kan mij dat domme geld ook schelen.”

Totaal onverwacht schoot Katja in de lach. Ze lachte tot het in huilen overging. Ze huilde met gierende uithalen en jammerde tussendoor dat ze er niets meer van begreep. Ilse kwam achter de pc vandaan, ging op haar knieën voor haar zitten en deed haar armen uitnodigend open. Katja liet zich in haar armen vallen, liet zich voor het eerst sinds ze op De Schuilplaats was komen wonen, omarmen.

.

Katja huilde tot ze geen tranen meer had, en Ilse liet haar rustig begaan, terwijl ze haar stilletjes over haar rug streelde.

“Zo lieverd, jij ben er even heel diep doorheen gegaan,” fluisterde Ilse toen Katja weer een beetje tot rust gekomen was.

“Diep? Ja, heel diep. Ik heb de andere kant van de wereld gezien volgens mij… vreselijk was het! Ik weet dat het goed was, maar het was op dat moment vreselijk. En nu voelt het als opluchting, alsof ik beter adem kan halen dan voordat het begon. Ik voel me vrijer. Heerlijk! En ik weet wat ik ga doen, ik ga een poppenjurk bij Bianca kopen. Ik weet nog niet welke, misschien vraag ik haar wel een speciale voor mij te maken. Ja, dat doe ik, ik vraag haar of ik zelf een pop mag kopen en of zij dan voor haar een mooie jurk wil maken.”

Olivia liep de kamer uit. Katja keek verbaasd: “Heb ik iets verkeerd gezegd?” vroeg ze vertwijfeld aan Koos.

Koos schudde zijn hoofd: “Nee, ik vermoed dat ze iets gaat halen en dat ze zo… ah, daar is ze al, precies wat ik dacht. Toen ik jullie voor de deur zag staan, moest ik aan die pop denken. Die staat maar te staan in het kamertje hiernaast, maar we wisten allebei dat er iets mee was, dat we haar niet weg moesten gooien.”

“Dat had ik nou ook, toen ik jou zag. Deze pop lijkt op jou, of jij op haar, het is maar hoe je ’t bekijkt!”

“Ach nee, die pop is zo mooi!”

“Klopt, en ze lijkt op jou, ook zo mooi! En als jij hem hebben wilt, kun je aan Bianca vragen of ze er het mooiste meisje van de wereld van wil maken. Wil je ‘m hebben? Volgens mij hebben we haar voor jou bewaard!”

Katja knipperde en slikte haar tranen weg en keek Koos en Olivia om beurten aan. “Menen jullie dat nou echt?”

Ze knikten allebei, en deden vastberaden hun armen over elkaar terwijl ze tegen elkaar, zij aan zij gingen staan, alsof ze samen een front vormden. Ilse zat te grinniken achter de computer: “Daar kom je niet onderuit Katja, die pop hoort gewoon bij jou!”

“Oké… echt te gek… dank je wel!”

Katja omhelsde Olivia, en wilde Koos ook wel omhelzen, maar vond het moeilijk omdat hij een man was. Die rotte pijnlijke herinneringen ook! Koos zag haar twijfelen, stak zijn handen uit, uitnodigend zodat zij haar handen erin kon leggen. Met de pop in haar elleboogholte legde ze haar handen in zijn handen. “Dank je wel Koos, het betekent alles voor me, dat jullie dit doen, die pop, en dit… je gebaar met je handen. Tjonge…”

“Olivia,” onderbrak Ilse de verlegenheid van Katja, “ik heb er één gevonden. Alle specificaties kloppen. Bestellen jullie wel vaker iets op internet? Ik bedoel, weet je hoe het werkt?”

“Ja hoor, laat die pagina maar open staan, dan regel ik het straks even.”

“Probeer het voor vijf uur te doen, dan heb je ‘m morgen al in huis,” raadde Ilse aan. “Wil je hem dan zelf uitproberen of zal ik morgen of overmorgen terugkomen?”

“Ik vind het gezellig als jullie komen, maar ik wil het eigenlijk eerst zelf uitproberen. En ik beloof je dat ik je om hulp zal vragen als ik er niet uit kom. Afgesproken?”

Ilse lachte: “Afgesproken! Zullen wij dan naar huis gaan, Katja?”

Katja knikte: “Dat is goed, wil jij rijden? Ik ben opgelucht, maar ook vreselijk moe!”

“Is goed joh, ik rij wel. Lieve mensen, heel veel plezier met jullie nieuwe hobby. Ik kijk uit naar hoe jullie het gaan ervaren en wat de resultaten gaan worden! Grote verrassingen liggen in het verschiet! Oh drama Queen…” Ze lachte, pakte haar tas en liep met de anderen naar beneden. Ze namen hartelijk afscheid van elkaar, wetend dat ze elkaar weer zouden zien, hier of op landgoed Bloemenhof!

Naar hoofdstuk 42. Wat past bij Katja?

Of naar de Inhoudsopgave